"Αααα, μαμά!.... "

 

-  Mahir Kaygan
[NOSTALJİK İSTANBUL FOTOĞRAFLARI-1]

Ahhh ANNE...!!!!
Geri gelsin beş kardeş oturduğumuz sofralar..
Aynı tabak çanaktan yemelerimiz..

Αααα ΜΑΜΑ...!!!!
Ας γύριζαν πίσω τα πέντε αδέρφια, στο τραπέζι που καθόμασταν..
Να τρώμε όλοι από το ίδιο πιάτο...
Ας γύριζαν πίσω, οι μέρες που καθαρίζαμε το σπίτι όταν έλειπες, για να χαρείς μόλις γυρίσεις…
Μακάρι να γύριζες πίσω στα τριάντα σου..
Μου λείπει να ανάβεις τη σόμπα, μαμά..
Όταν ήμασταν στο κρεβάτι, συνήθιζες να αδειάζεις τις στάχτες του φούρνου..
Τι φασαρία που έκανε.. Πόσο κόκκινο γινόταν το πρόσωπο σου...
Πόση ζέστη μετά από τόση προσπάθεια..

Έχω ένα κόμπο στο λαιμό...
Ήρθε η ώρα αν μπορούσαμε, να πατήσουμε το pause και να παγώσουμε
τον χρόνο..
Και να γυρίσουμε στο πρωί, όπου καταλαβαίναμε το φως του πρωινού..
Και θα ξανάναβες τον φούρνο μας… θα είχαμε και τσάι πάνω του..
Και δεν θα θέλαμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι…
Θα έστρωνες τραπέζι στο πάτωμα…
Θα μας φώναζες να φέρουμε τις φέτες ψωμί απ’ το φούρνο..
Θα έραβες και το κουμπί της ποδιάς του σχολείου μου, ανάμεσα σ’ αυτή τη βιασύνη…

Αχ μαμά, πόσο απαράδεκτες ήταν όλες αυτές οι απαιτήσεις...
Πόσο απλές όμως, και πόσο συνηθισμένες...
Τι πολύτιμη μητέρα που ήσουν... Αν μου δίνονταν πάλι εκείνες οι μέρες..
Αχ μαμά μου, ανεκτίμητη... Θυμάσαι;
Δεν θα πετάγαμε πια τις σακούλες απ’ τα μακαρόνια, με το μεσημεριανό…
Που έκοβες ένα κομμάτι ψωμί και μας το έβαζες σε μια σακούλα ζυμαρικών..
Γιατί ήμασταν πέντε αδέρφια.. Ήμασταν απαιτητικοί και υπήρχε ανέχεια..
Μα αυτή η ανέχεια ήταν τόσο γλυκιά, μαμά..

Τώρα τα παιδιά μου είναι απαιτητικά, αλλά όχι σαν τα παιδικά μας χρόνια, μαμά..
Δεν ξέρω αν είναι πιο καλός ο πλούτος ή η ανέχεια…
Τι μας λείπει από αυτή τη ζωή, μαμά;
Τι μπορούμε ή δεν μπορούμε να κάνουμε;
Πώς κατάφερες να μας κάνεις τόσο ευτυχισμένους όλους, μαμά;
Τι έχει αλλάξει;
Θα λείψει κι απ’ τα παιδιά μου, η παιδική τους ηλικία όσο εμένα;
Αααα, μαμά…

 

fb – 2fA

Share