"Ο γιος του Σταυραετού.. "

 

-  Λεωνίδας Οδ. Ανδρούτσος

Στο παλιό νεκροταφείο της πόλης του Μονάχου [Alter Sudlicher Friedhof – Kapuziner Str., 80469 Munchen], υπάρχει ο τάφος του Λεωνίδα Ανδρούτσου.
Γονείς του ο ήρωας του 1821 Οδυσσέας Ανδρούτσος και η Ελένη Καρέλη.
Γεννήθηκε το 1824 στις Λιβανάτες Φθιώτιδας [στη σπηλιά της Βελίτσας στον Παρνασσό, που ήταν γνωστή ως "Μαύρη Τρούπα"] και βαφτίστηκε Λεωνίδας προς τιμήν του ήρωα της Μάχης των Θερμοπυλών.

Όταν δολοφονήθηκε ο υπερήφανος Σταυραετός της Ρούμελης Οδυσσέας Ανδρούτσος, την νύχτα 4 προς 5 Ιουνίου του 1825, η γυναίκα του Ελένη και ο γιος τους Λεωνίδας, μόλις 1 έτους, βρέθηκαν σε τραγική κατάσταση.
Είχαν να αντιμετωπίσουν από την μια την απειλή της ζωής τους, αφού ο Ι. Γκούρας έπειτα από εντολή του Κωλέττη, είχε οργανώσει αποσπάσματα, τα οποία έψαχναν να τους βρουν και να τους δολοφονήσουν, και από την άλλη την φτώχεια και την ανέχεια.

Ο άτυχος ήρωας Οδυσσέας Ανδρούτσος, είχε διαθέσει όλη του την περιουσία, για τον Ιερό Αγώνα του Γένους και με δικά του χρήματα είχε οχυρωθεί η Ακρόπολη της Αθήνας. Αλλά κατά τραγική ειρωνεία, το 1825 σ’ αυτό το φρούριο τον βασάνισαν (στο ναό της Απτέρου Νίκης) και πέταξαν κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης το νεκρό του σώμα.
Έτσι μητέρα και γιος αναγκάστηκαν να κρύβονται σε σπίτια φίλων και σε σπηλιές, κατατρεγμένοι και φτωχοί.

Με την έλευση του Όθωνα, ο μικρός Λεωνίδας στάλθηκε στο Μόναχο της Βαυαρίας, όπου Βασιλιάς ήταν τότε ο μεγάλος φιλέλληνας Λουδοβίκος ο Α’, ο οποίος συγκινήθηκε από το δράμα της οικογένειας του ήρωα και αποφάσισε να προστατέψει τον μικρό Λεωνίδα και τη μητέρα του.
Τους φιλοξένησε στο παλάτι του και το μέλλον για τον μικρό Λεωνίδα ήταν πλέον λαμπρό, αφού ο Λουδοβίκος τον είχε σαν γιο του και τον μεγάλωνε με τους καλύτερους δασκάλους.
Όμως δυστυχώς, η επιδημία χολέρας που θέριζε εκείνη την εποχή, δεν έκανε διάκριση σε κανένα, ούτε στον γιο του ήρωα και ευνοούμενο του Βασιλιά.

Ο Λεωνίδας πέθανε στα δώδεκά του χρόνια, χτυπημένος από τη φοβερή αρρώστια στις 11 Δεκεμβρίου 1836.
Ο Λουδοβίκος τον έθαψε με τιμές και κατέθεσε ένα ποσό στην τράπεζα, με την εντολή, να γίνεται η συντήρηση του τάφου, από τους τόκους των χρημάτων. Μεσολάβησαν όμως τα γεγονότα του παγκοσμίου πολέμου, χάθηκαν τα χρήματα και ο μικρός Λεωνίδας ξεχάστηκε!

Κάποια μέρα, ο πρόεδρος του συλλόγου «Λόγος, Τέχνη και Ελληνικός Πολιτισμός της Βαυαρίας» κος Χρήστος Χατζησπυρίδης, διάβασε γι’ αυτόν τον τάφο και μαζί με την γυναίκα του Γεωργία, έψαξαν και τον βρήκαν χορταριασμένο και παρατημένο.
Τον περιποιήθηκαν και καθιέρωσαν ετήσιο μνημόσυνο, μέσω του συλλόγου, για τον άγνωστο γιο του Ήρωα και τους γονείς του.

Στο ταφικό μνημείο του Λεωνίδα Ανδρούτσου υπάρχει χαραγμένη δίγλωσση επιγραφή του φιλέλληνα ουμανιστή Θείρσιου στα ελληνικά και γερμανικά.
Εκτός από τα προσωπικά στοιχεία και την ιστορία του μνημείου, αναγράφονται τα εξής:
«Ειμί θάλος πολυανθές, υπ’ ανδρών βλαστέν αρίστων,
οίτινες αντ’ αρετής έργ οδυνηρά πάθον.
Τον δε πάππον ελών νηλεώς εφόνευσ ο τύραννος,
ου βία αλλά δολω, φάρμακα λυγρά διδούς.
Τον δ ου γεννητήρα, τον εν πολέμοις αδάμαστον,
εχθροδαποί πύργον κρήμνισαν εκ μεγάλου.
Μήτηρ δε, η Παρνασσού ενί σπηλαίοις μ’ έτικτεν,
ενθάδε δωδεκάτη κλαύσεν αποφθίμενον»

Η μετάφραση στα νέα ελληνικά:
"Είμαι ένας μικρός θάμνος με πολλά άνθη, που με φύτεψαν με στοργή ξεχωριστοί άνθρωποι, οι οποίοι αντί για αγάπη, δόξα και τιμές, έπαθαν φοβερά δεινά.
Τον δοξασμένο παππού μου τον κυνήγησε και τον σκότωσε ο τύραννος Τούρκος, που τον ξεγέλασε με τεχνάσματα και τον δηλητηρίασε.
Τον πατέρα μου, τον φοβερό και αδάμαστο πολεμιστή, αδερφικά ελληνικά χέρια, τον πέταξαν επάνω από το ψηλό κάστρο της Αθήνας και τον σκότωσαν.
Η μητέρα που με γέννησε στο απρόσιτο σπήλαιο του Παρνασσού, εδώ θρηνεί το δωδεκάχρονο χαμό μου. Κλάψε με, μητέρα..."

 

wiki

fb – Takis
2fA

                                                              

Share