"Γνώση και Πίστη "

 

Χρήστος Γιανναράς  -  Ανθρωπολογικές Προϋποθέσεις
[Από το περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ», τεύχος 2o]

ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ

….   Θάνατος είναι για την Εκκλησία ο χωρισμός από τον Θεό, η άρνηση της σχέσης μαζί Του, η αναίρεση της ζωής ως αγάπης και ερωτικής κοινωνίας.
Από μόνος του ο άνθρωπος, με τις δικές του υπαρκτικές δυνατότητες, που είναι κτιστές (δεν εμπεριέχουν ούτε την αιτία τους ούτε και τον σκοπό τους), πώς είναι δυνατό να επιβιώνει αιώνια;
Όταν όλες οι ψυχοσωματικές λειτουργίες σβήνουν με την τελευταία πνοή, η κτιστή φύση του ανθρώπου έχει πια εξαντλήσει τις δικές της δυνατότητες για επιβίωση.

Η πίστη της Εκκλησίας στην αιωνιότητα του ανθρώπου, δεν είναι η πεποίθηση ότι υπάρχει οπωσδήποτε μια μελλοντική κατάσταση, όπου επιβιώνει «κάτι» από τον άνθρωπο - η «ψυχή» ή το «πνεύμα» του.
Αλλά είναι η βεβαιότητα, ότι την υπόσταση της ύπαρξής μου δεν την εξασφαλίζει η φύση μου και οι υπαρκτικές της δυνατότητες, την εξασφαλίζει και τη συνιστά η σχέση μου με τον Θεό, η ερωτική Του αγάπη για μένα.

Πίστη στην αιωνιότητα είναι η εμπιστοσύνη, ότι αυτή η αγάπη δεν θα σταματήσει, αλλά θα συνιστά πάντοτε την ζωή μου, είτε λειτουργούν είτε δεν λειτουργούν οι ψυχοσωματικές μου ικανότητες.
Η πίστη στην αιώνια ζωή δεν είναι μια ιδεολογική βεβαιότητα, δεν κατοχυρώνεται με επιχειρήματα. Είναι μια κίνηση εμπιστοσύνης, εναπόθεσης των ελπίδων και της δίψας μας για ζωή, στην αγάπη του Θεού.

Αυτός που μας χαρίζει εδώ και τώρα, τόσον πλούτο ζωής, παρά τις δικές μας ψυχοσωματικές αντιστάσεις στην πραγματοποίηση της ζωής (της όντως ζωής, που είναι αγαπητική αυθυπέρβαση και κοινωνία).
Αυτός μας έχει υποσχεθεί και το πλήρωμα της ζωής, την άμεση υιοθεσία, την πρόσωπο-με-πρόσωπο σχέση μαζί Του, όταν σβήσουν στο χώμα και οι έσχατες αντιστάσεις της ανταρσίας μας.

Πώς θα ενεργείται αυτή η καινούργια σχέση μαζί Του, μέσα από ποιες λειτουργίες, δεν το ξέρω. Μόνο εμπιστεύομαι.
Αυτό που ξέρω από όση αποκάλυψη αλήθειας μας χάρισε, είναι ότι η σχέση θα είναι πάντα προσωπική, ότι απέναντι Του θα είμαι εγώ, όπως με ξέρει και με αγαπάει ο Θεός, θα είμαι με το όνομά μου και με τη δυνατότητα του διαλόγου μαζί Του, όπως ο Μωυσής και ο Ηλίας στο όρος Θαβώρ.
Τόσα αρκούν, ίσως και περισσεύουν.

 

antifono – 2φΑ

Share