"Χάρη και εγγύτητα "

 

Søren Κierkegaard  -  «Προσευχή»
["ΤΟ ΚΕΝΤΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ", εκδόσεις Κέδρος]

ΠΑΤΕΡΑ Επουράνιε,

Μη μας βάλεις απέναντι Σου,
                         πλάι στις αμαρτίες μας,
αλλά βάλε μας πλάι Σου,
                         απέναντι στις αμαρτίες μας

Ώστε κάθε φορά που η σκέψη Σου
μας αφυπνίζει,
αντί να αφυπνίζει την πλάνη μας
να αφυπνίζει τη χάρη Σου

Αντί να αφυπνίζει την απόσταση που μας χωρίζει,
να αφυπνίζει την εγγύτητα της σωτηρίας Σου.

Αμήν.

 

vivliomania - 2φΑ

                                                      

"Ο Μάιος μας έφθασε "

 

Εμπρός, βήμα ταχύ...

- Κυριακή Πρωτομαγιά, στο Άλσος Νέας Σμύρνης!

2φΑ

"Η Αρετή προ Χριστού "

 

-  RAJA HALWANI
["Οι τύποι χαρακτήρων του Αριστοτέλη", Εκδόσεις ΤΟ ΒΗΜΑ]

….   Ένα ενάρετο άτομο είναι αυτό που έχει και εξασκεί τις αρετές.
Οι αρετές, επιπλέον, είναι καταστάσεις (ή γνωρίσματα) χαρακτήρα που προδιαθέτουν τον κάτοχό τους να συμπεριφερθεί με τον σωστό τρόπο και να αντιδράσει συναισθηματικά, επίσης με τον σωστό τρόπο.
Με βάση το παραπάνω, καταλαβαίνουμε γιατί ο Αριστοτέλης επέμενε ότι οι αρετές είναι καταστάσεις χαρακτήρα που αφορούν και την πράξη αλλά και το συναίσθημα (Ethics, Βιβλίο II, 1106b15-35).

Για παράδειγμα, αν κάποιος έχει την αρετή της καλοσύνης, τότε θα είναι προδιατεθειμένος να είναι φιλάνθρωπος απέναντι στους σωστούς ανθρώπους κάτω από κατάλληλες συνθήκες.
Ο ίδιος δεν θα έδινε χρήματα σε οποιονδήποτε το ζητούσε.
Το ενάρετο άτομα πρέπει να μπορεί να αντιληφθεί ότι ο αποδέκτης του χρειάζεται τα χρήματα, και ότι θα τα χρησιμοποιήσει σωστά.
Επιπλέον, η συναισθηματική αντίδραση του ενάρετου ατόμου είναι ανάλογη της κατάστασης. Αυτό σημαίνει πως ο καλοπροαίρετος άνθρωπος στο παράδειγμά μας θα έδινε τα χρήματα με ευχαρίστηση, δεν θα μετάνιωνε που τα έδωσε, και θα οδηγούνταν στο να τα δώσει λόγω των δεινών του αποδέκτη.

Αντιθέτως, ένα εγκρατές άτομο δεν θα αποχωριζόταν εύκολα τα χρήματά του, και αυτό δεν θα συνέβαινε επειδή τα χρειάζεται και δεν μπορεί να τα στερηθεί, αλλά επειδή είναι προδιατεθειμένο να είναι άπληστο ή να υπερεκτιμά το κατά πόσο θα χρειαστεί τα χρήματα αυτά στο μέλλον.

Σημειώστε όμως ότι, με βάση τα παραπάνω, η λογική παίζει έναν κρίσιμο ρόλο.
Διότι, αν για να είναι κάποιος ενάρετος χρειάζεται να έχει αντιληπτικές ικανότητες ως προς τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει, τότε το ενάρετο άτομο δεν μπορεί να είναι ανόητο ή αφελές. Θα πρέπει μάλλον να έχει ικανότητες κριτικής σκέψης που θα του επέτρεπαν να εντοπίζει διαφορές μεταξύ των καταστάσεων ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται αντίστοιχα.

Πράγματι, αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο ο Αριστοτέλης έδωσε έμφαση στην  ιδέα ότι το περιεχόμενο της ηθικής δεν επιδέχεται σχολιαστική ακρίβεια (Ethics. 1094b13-19).
Ο ρόλος της πρακτικής λογικής (φρόνησις) είναι κάτι στο οποίο ο Αριστοτέλης επέμενε: αν κάποιος ήταν ενάρετος χάρη σε μία, ας το πούμε παρόρμηση, τότε δεν θα κατείχε «πλήρη» αρετή, αλλά το πολύ «φυσική» αρετή (Ethics, 1144b3–15) και το να κατέχεις φυσική αρετή σημαίνει ότι κλίνεις να κάνεις το σωστό κατά λάθος, για να το θέσω πιο ελεύθερα.

Αν τώρα συνυπολογίσουμε τις προϋποθέσεις για τη σωστή πράξη, θα είμαστε σε θέση να ολοκληρώσουμε αυτό τον συλλογισμό. Ο Αριστοτέλης λέει:
«Πρώτα απ’ όλα, [το υποκείμενο] πρέπει να γνωρίζει ότι κάνει ενάρετες πράξεις·
δεύτερον, πρέπει να αποφασίζει γι’ αυτές και να αποφασίζει από μόνο του και
τρίτον, πρέπει επίσης να τις πράττει λόγω του σταθερού και αμετάβλητου χαρακτήρα του»
(Ethics, 1105a30-1105b).

Συνοπτικά, αυτό που είχε στο μυαλό του εδώ ο Αριστοτέλης είναι το εξής:
Αρχικά, το υποκείμενο πρέπει, όταν πράττει ενάρετα, να έχει ξεχωρίζει ότι η πράξη του είναι ενάρετη, πως  η δράση του εμπίπτει στην περιγραφή ότι «αυτού του είδους η πράξη είναι δίκαιη (ή γενναιόδωρη ή ειλικρινής)».

Η δεύτερη προϋπόθεση φαίνεται να περικλείει δύο, και όχι έναν, όρους.
Το υποκείμενο πρέπει να δρα οικειοθελώς, και πρέπει να το κάνει επειδή η πράξη είναι ενάρετη. Οπότε, ακόμη και αν η δράση κάποιου εμπίπτει στην περιγραφή ότι «αυτή η πράξη είναι δίκαιη», η δράση του δεν θα ήταν ενάρετη, παρά μόνο αν ο ίδιος έδρασε επειδή η πράξη αυτή είναι δίκαιη.

Η τρίτη προϋπόθεση είναι κρίσιμη, και μας φέρνει πίσω στην αρχή αυτής της συζήτησης: ένα ενάρετο άτομο δρα ενάρετα όχι μόνο όταν η πράξη του είναι δίκαιη και επειδή είναι δίκαιη, αλλά δρα ενάρετα επειδή το ίδιο το άτομο είναι ένα δίκαιο άτομο.
Είναι ο τύπος ατόμου που είναι προδιατεθειμένο να συμπεριφερθεί ηθικά, όταν το απαιτεί η κατάσταση.
Αυτό σημαίνει (εν μέρει), το να έχεις «σταθερό και αμετάβλητο» χαρακτήρα.

 

lecturesbureau – 2φΑ

                                                       

"Πληρότητα ζωής! "

 

Θανάσης Παπαθανασίου  -  "Θάνατος και αιώνια ζωή"
[Η Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

Χρειάζεται να σκεφτούμε με ποιους τρόπους υπάρχει ο θάνατος.
Ο θάνατος είναι ο κατακερματισμός των πάντων. Κατακερματισμός της βιολογικής ύπαρξης, κατακερματισμός της παρέας (αρπαγή του αγαπημένου μας), κατακερματισμός της ανθρωπιάς, αφού η εκμετάλλευση του άλλου σημαίνει απομύζηση της ζωής του, θανάτωσή του.

0 εγωισμός είναι μορφή θανάτου πριν από τον βιολογικό θάνατο, ακριβώς διότι κλείνει τον άνθρωπο στα δικά του συστατικά, στην αυτάρκειά του, η οποία δεν επιθυμεί να εμπλουτιστεί από την αγάπη των άλλων, και ταυτόχρονα απορρίπτει, δηλαδή «θανατώνει» τους άλλους.
Ο θάνατος με άλλα λόγια, δεν είναι μόνο βιολογικό γεγονός, αλλά και πνευματικό και κοινωνικό.

Αντίστοιχα, η αιώνια ζωή κατά τον Χριστιανισμό, δεν συνίσταται μόνο σε μια αιωνιότητα χωρίς βιολογικό θάνατο, αλλά ταυτόχρονα, σε μια αιωνιότητα δίχως οιουδήποτε είδους θανάτου, άρα δίχως εγωισμό και απόρριψη του άλλου.
Η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό δεν σημαίνει μόνο άντληση αφθαρσίας, αλλά και συμμετοχή στον τρόπο ζωής του ίδιου του Θεού: αγαπητικό, κατά το πρότυπο του αυτοθυσιαζόμενου Χριστού, και κατά το πρότυπο της κοινωνίας των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδας.

Έτσι, αιώνια ζωή σημαίνει πληρότητα ζωής, αυθεντική ζωή, κι όχι μόνο αιώνια επιβίωση.
Αντίθετα, αιώνια επιβίωση χωρίς πληρότητα ζωής αποτελεί η κόλαση, δηλαδή ο στρεβλός τρόπος ύπαρξης όσων απέρριψαν και επιμένουν να απορρίπτουν την αγάπη από τη ζωή τους.

 

pZ – 2fA

                                                          

"Δάκρυα τροζού!.. "

 

Stratakis Mixalis  -  Τότε, που ετολμούσα να δακρύζω…

Ήτανε, θυμούμαι, Μεγάλη Παρασκευή κι εγώ βρισκόμουνα σ' ένα χωριό της Μεσσαράς, με μπιστεμένους φίλους.
Το βράδυ, επήγαμε στην εκκλησία για τον Επιτάφιο.
Άθρωπος γεννημένος δεν είχε ’πομείνει στο σπίτι του, όλοι στην εκκλησιά ήσανε μαζωμένοι, για να προσκυνήσουνε τον Χριστό και να περάσουνε τρεις φορές κάτω από τον Τάφο Του.
Γιατί σε τούτα τα χωριά, είναι κρίμα μεγάλο να μη κλάψεις το νεκρό, κι ας είναι ο Θεός σου.
Από τη χαρά, ’πιτρέπεται η απουσία, από τον πόνο όχι.

Βουτηγμένος στη βαθιά κατάνυξη, άκουγα τα Εγκώμια κι ανατρίχιαζα, γιατί δεν τα ψέλνανε στόματα αθρώπων, μα οι ίδιες οι ψυχές τους.
Την ώρα που άκουγα, εκστασιασμένος το "ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατο μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος", αιστάνθηκα κάποιον να με σκουντά.
Ήτανε ο τροζός του χωριού.

Αξιολάτρευτος άθρωπος, που μ' άρεσε να τον έχω δίπλα μου κάθε που καθόμουνα στο ντουκιάνι, γιατί μου θύμιζε πως οι μεγάλες αλήθειες βρίσκονται καταχωνιασμένες στην ψυχή των τροζών, μόνο που οι κακομοίρηδες δεν κατέχουνε τον τρόπο να τις αποκαλύψουνε και πρέπει να τις ανακαλύψεις αμοναχός σου.

"Μπάρμπα, έχω μαζωμένο ένα ’κοσάρικο, να μου δώκεις θες άλλο ένα";  μου ψιθύρισε στ' αφτί ξανοίγοντας με στα μάθια σαν το μικιό κοπέλι απού εκδηλώνει τη λαχτάρα του.
Περσσότερο για να μ' αφήσει ήσυχο στην περισυλλογή μου, του 'δωσα ένα χαρτονόμισμα και όσα κέρματα εβρήκα στην τσέπη μου, σίγουρος πως θα τα 'κανε ρακές στο ντουκιάνι.

Ετελειώσανε τα Εγκώμια και ήρθε η ώρα που ο Σταυρός θα 'βγαινε στην πλειοδοσία.
Είναι έθιμο σε πολλά χωριά της Κρήτης, κατά την περιφορά του Επιταφίου, να προπορεύεται βαστώντας τον Σταυρό, ο χωριανός που θα πρόσφερε τα περσσότερα λεφτά στην εκκλησιά.

Πιότερο για το αντέτι γίνεται και όχι για τα λεφτά, για τούτο και οι προσφορές των χωριανών μικρές είναι.
Άρχισε ο παπάς τη διαδικασία της πλειοδοσίας.
Δέκα ευρώ επρόσφερε ο ένας, δεκαπέντε ο άλλος, είκοσι ο τρίτος, στα τριανταπέντε ευρώ πήρε αναπνιά ο παπάς.

"Σαρανταεφτά" ακούστηκε μια φωνή από τα πίσω στασίδια.
Όλοι εκαταλάβανε ποιός εφώνιαξε. Ο τροζός του χωριού.
Για δευτερόλεπτα κιανείς δεν εμιλούσε, μόνο όλοι εξανοίγανε τον τροζό, που βαστώντας ψηλά τη χέρα του με τα λεφτά, άνοιγε δρόμο πλησιάζοντας τον παπά.

Εκείνη τη στιγμή εσυνειδητοποίησα, γιατί αγαπούσα και εξακολουθώ να αγαπώ τους αθρώπους του συγκεκριμένου μεσσαρίτικου χωριού.
Κανένας χωριανός δεν άνοιξε το στόμα του για να προσφέρει μεγαλύτερο ποσό, από αυτό που εκράθιε στη χέρα του ο τροζός.
Κι ας κατέχανε όλοι, πως θα μπορούσε το ποσό να ανεβεί πολύ ψηλότερα.

Στα δευτερόλεπτα που περάσανε ίσαμε να φτάξει ο τροζός στον παπά, συνέβη η αποθέωση της μεγαλοσύνης των χωριανών.
Χέρια με λεφτά εμφανιζόντουσαν και τα δίνανε στον τροζό με την κουβέντα "δώσε και τούτα νε".

Με σαρανταεφτά ευρώ εξεκίνησε τα ζάλα του στην εκκλησιά ο τροζός, "εφτακόσα ογδόντα" εφώνιαξε ο παπάς σαν τα 'πιασε στη χέρα του και τα μέτρησε.
Κι ευτύς επρόστεσε "χίλια με τα δικά μου".

Σαν του μωρού ετρέχανε τα μάθια του τροζού μόλις αγκάλιασε το Σταυρό και έμπαινε επικεφαλής της περιφοράς του Επιταφίου.
Κι από τ' αναφυλλητά του ετρέμανε τα χέρια του και ο Τίμιος Σταυρός εκουνιότανε πάνω κάτω δεξά και ζερβά, ωσάν τη χέρα του παπά άμα βλογά τσ' αθρώπους.

Εσκέφτηκα πως, μετά τα δάκρυα της Παναγίας στο Σταυρό του Γιού της, τα δάκρυα ετούτου του τροζού ήτανε τα πιο πονεμένα.
Και εδάκρυσα κι εγώ.

 

fb – KK
2fA

                                                                

"Υλική κτίση "

 

Του ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

-  π. Γεώργιος Μεταλληνός
"Υλική κτίση, αγιαζόμενη και αγιάζουσα"

....   Η σχέση του ανθρώπου με την υλική κτίση ομολογείται πανηγυρικά στην Ορθόδοξη Λατρεία, στα όρια της οποίας η ύλη προσλαμβάνεται στη «σάρκα» του Χριστού για τον αγιασμό της. Παρατείνεται έτσι, το γεγονός της Σαρκώσεως, ο ενθρονισμός «της πηλού εις τον θρόνον του Θεού» (Ιωάν. Σιναΐτης).

Όσοι πιστοί, πηγαίνοντας στην εκκλησιαστική Σύναξη, φέρνουν τα «δώρα» της Δημιουργίας: τον άρτο, τον οίνο, το έλαιο, το ύδωρ, τα άνθη, τους καρπούς των αγρών και ό,τι άλλο, για να «αναφερθούν» στο θρόνο του Θεού και «βαπτισμένα» στη Χάρη Του να επιστραφούν στους προσφέροντες για τη διατροφή και τον αγιασμό τους.
Έτσι, ενώ θα περίμενε κανείς να λησμονήσουν οι πιστοί, εισερχόμενοι στον Ναό, τις βιοτικές ανάγκες τους, η Λειτουργία τους καλεί να τις μεταφέρουν εκεί, αποβάλλοντας κάθε αγωνία και ανησυχία και εναποθέτοντας την προσευχή τους στα πόδια της θείας Μεγαλοσύνης, ευχόμενοι «υπέρ ευκρασίας αέρων, ευφορίας των καρπών της γης και καιρών ειρηνικών…».

Πρόκειται για μια πρακτική, που «αποκαλύπτει ότι κατά τη Λειτουργία συντελείται ακριβώς μία πορεία, μια παρέλαση. θα έλεγε κανείς, του όλου κόσμου προς την Αγία Τράπεζα» (Περγάμου Ιωάννης).
Στη διαδικασία όμως αυτή συντελείται η υπέρβαση κάθε αντιθέσεως υλικού-πνευματικού, φυσικού-υπερφυσικού και αποκαθίσταται η ισόρροπη σχέση ανάμεσά τους στο Σώμα του Χριστού.

Η ενότητα του σύμπαντος κόσμου στην εκκλησιαστική λατρεία επιβεβαιώνεται με το πανηγύρι στη μνήμη των Αγίων, το οποίο στην ελληνική ύπαιθρο διατηρεί ακόμη τη λαμπρότητά του.
Το πανηγύρι («πανήγυρις») έχει δύο φάσεις: με το λειτουργικό του μέρος πάνω στην αγία Τράπεζα προσφέρεται ο «ουράνιος Άρτος»-Χριστός «εις τροφήν του σύμπαντος κόσμου».
Έξω από τον Ναό οι πανηγυριστές, αδελφωμένοι, κάθονται στο κοινό τραπέζι της χαράς και μοιράζονται τον βιοτικό άρτο, το λάδι και τον οίνο και τα άλλα δώρα του Δημιουργού, για τη «συν-αμφότερη» χαρά τους και την ολοκλήρωσή της.

Μια αντίληψη συνεπώς, για σπιριτουαλιστική εξαΰλωση της ύλης, με σκοπό την αποπνευμάτωσή της, είναι στην Ελληνορθοδοξία απαράδεκτη, συνιστώντας αίρεση.
Η χριστιανική πίστη μας είναι υλική και ιστορική.
«Και ο Πιλάτος στο Σύμβολο», λέει μια σερβική παροιμία, εφ’ όσον το αβουλότερο πλάσμα στην ιστορία της εξουσίας, ο Πιλάτος, ως υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο, βεβαιώνει την ιστορικότητα της πίστεώς μας με τη φράση «επί Ποντίου Πιλάτου».

Η σχέση με το όντως Πνευματικό, δηλαδή το Άκτιστο, δεν συντελείται με την εξαΰλωση της υλικής πραγματικότητας και τη δαιμονική έκστασή της, αλλά συναρτάται με τον τρόπο της χρήσεώς της (το «πώς»).   ....

 

pemptousia – 2φΑ

                                                       

"Αιωνίου απαρχή! "

 

Μητρ. Νικόλαος Χατζηνικολάου
[από την Πασχάλιο Εγκύκλιο της ΙΜΜΛ]

Πάσχα, Ἀνάσταση, Λαμπρή!
Αὐτὲς εἶναι οἱ λέξεις μὲ τὶς ὁποῖες ὀνομάζουμε τὴν παροῦσα μεγάλη ἑορτή.
Φῶς, χαρά καὶ ζωή!
Αὐτοὶ εἶναι οἱ ὅροι ποὺ περιγράφουν τὸν χαρακτήρα της.  ….

Μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔλαμψε τὸ φῶς τῆς θεότητός Του.
Αὐτὸ πανηγυρίζουμε καὶ ἀναφωνοῦμε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας:
«Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; Σὺ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος»∙

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, σὲ μία ὁμιλία του τὴν Κυριακὴ τῶν Μυρο­φόρων, χρησιμοποιεῖ τέσσερεις ἄλλες λέξεις γιὰ νὰ προσδιορίσει τὶς συνέ­πειες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου: «ἀνανέωσις, τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, …ἀναζώωσις καὶ ἀνάπλασις καὶ πρὸς ζωὴν ἀθάνατον ἐπανέλευσις», δηλαδὴ ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνανέωση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ξαναζωντάνεμα, ἀνά­πλαση, ἀναδη­μι­ουργία, ἐπανάληψη τῆς δημιουργίας μας, ἐπιστροφὴ στὴ νεότητα τοῦ παραδείσου.

Εἶναι σὰν νὰ γυρίζει ὁ χρόνος στὴν πρὸ τῆς πτώσεως κατάσταση καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ ἀναπλάθει τὴν ἀνθρώπινη φύση, νὰ μᾶς δίνει τὴ δυνατότητα νὰ ἐπαν­έλ­θουμε στὸν ἀρχικὸ προορισμό μας, στὸν ἁγιασμὸ καὶ στὴν ὁμοίωση μαζί Του.

Ἀνάσταση σημαίνει πλήρης ἀνακαίνιση, «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχή».
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς καλεῖ σὲ καινούργια ζωή, γρά­φοντας στοὺς Ρωμαίους ὅτι ὅπως «ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς νὰ περιπατήσωμεν».

Ἀνάσταση εἶναι ἐπιστροφὴ πρὸς τὴν ἀθάνατη ζωὴ τοῦ πρώτου Ἀδάμ, ὅπως ἦταν πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου «συνέτριψε τὰς πύλας τοῦ Ἅδου» καὶ ἄνοιξε διάπλατα τὶς θύρες τοῦ Παραδείσου.  ….

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

 

imml – 2φΑ

                                                        

"Ως αστραπή! "

 

ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ
- Ανάστα ο Θεός, κρίνον την γην,
ότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσιν. -

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, ΚΗ΄ 1-10

1 Ὀψέ δὲ σαββάτων, τῇ ἐπιφωσκούσῃ εἰς μίαν σαββάτων, ἦλθε Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία θεωρῆσαι τὸν τάφον.

2 καὶ ἰδοὺ σεισμὸς ἐγένετο μέγας· ἄγγελος γὰρ Κυρίου καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ προσελθὼν ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἀπὸ τῆς θύρας καὶ ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ.

3 ἦν δὲ ἡ ἰδέα αὐτοῦ ὡς ἀστραπὴ καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών.

4 ἀπὸ δὲ τοῦ φόβου αὐτοῦ ἐσείσθησαν οἱ τηροῦντες καὶ ἐγένοντο ὡσεὶ νεκροί.

5 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἄγγελος εἶπε ταῖς γυναιξί· μὴ φοβεῖσθε ὑμεῖς· οἶδα γὰρ ὅτι Ἰησοῦν τὸν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε·

6 οὐκ ἔστιν ὧδε· ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε. δεῦτε ἴδετε τὸν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος.

7 καὶ ταχὺ πορευθεῖσαι εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν, καὶ ἰδοὺ προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε· ἰδοὺ εἶπον ὑμῖν.

8 καὶ ἐξελθοῦσαι ταχὺ ἀπὸ τοῦ μνημείου μετὰ φόβου καὶ χαρᾶς μεγάλης ἔδραμον ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ.

9 ὡς δὲ ἐπορεύοντο ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ Ἰησοῦς ἀπήντησεν αὐταῖς λέγων· χαίρετε. αἱ δὲ προσελθοῦσαι ἐκράτησαν αὐτοῦ τοὺς πόδας καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ.

10 τότε λέγει αὐταῖς ὁ Ἰησοῦς· μὴ φοβεῖσθε· ὑπάγετε ἀπαγγείλατε τοῖς ἀδελφοῖς μου ἵνα ἀπέλθωσιν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, κἀκεῖ με ὄψονται.

 

2φΑ

                                                                                    

"Ἀπό Ἀριμαθαίας "

 

Μεγάλη Παρασκευή  -  Ὁ ΕὐΣΧΗΜΩΝ
«Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ ἀπό τοῦ ξύλου καθελῶν τό ἄχραντόν σου σῶμα, σινδόνι καθαρά εἰλήσας καί ἀρώμασι, ἐν μνήματι ἀπέθετο».

….   Κι ὅμως, ὑπάρχει μία μορφὴ ποὺ ἀνήκει στοὺς δευτεραγωνιστὲς τοῦ Πάθους, ἀλλὰ στὴν οὐσία ἐκφράζει πολλὰ περισσότερα ἀπὸ τὸν ἑαυτό της.
Εἶναι ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, βουλευτὴς ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, κρυφὸς μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος «τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλάτον καὶ ἠτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ».
Τὸ ζήτησε, τὸ πῆρε, τὸ ἔθαψε!
Μὲ μία ἁπλότητα στ᾿ ἀλήθεια συγκινητική, ἀποδεικνύει τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν νεκρὸ Διδάσκαλο, ἀλλὰ καὶ ταυτόχρονα ὅτι δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι κανεὶς στὸ προσκήνιο γιὰ νὰ προσφέρει αὐτὸ ποὺ ἡ καρδιὰ του νιώθει.

«Εὐσχήμων» χαρακτηρίζεται ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστή, ποὺ σημαίνει ξεχωριστός, διαλεχτός, ἀρχοντικός. Κανεὶς δὲν θὰ περίμενε ἀπ᾿ αὐτὸν νὰ δείξει μία τέτοια τόλμη, ὡστόσο τὰ θαύματα γίνονται ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ δὲν τὸ περιμένει κανείς!
Ἐκεῖ ποὺ οἱ ἀγαπημένοι μαθητὲς τοῦ Κυρίου κρύφτηκαν ἀπὸ φόβο μὴν ὁδηγηθοῦν στὰ ἴδια μονοπάτια μὲ τὸν Ἰησοῦ, ὁ προσδεχόμενος τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ Ἰωσὴφ δὲν διστάζει νὰ προσφέρει τὶς τελευταῖες φροντίδες σ᾿ Αὐτὸν ποὺ πιστεύει, καταπλήσσοντας καὶ τὸν Πιλάτο καὶ τοὺς περὶ αὐτόν, ἴσως καὶ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό!

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἴσως εἴμαστε στὴν ἴδια κατηγορία μὲ τὸν Ἰωσήφ, εὐσχήμονες.
Ἡ κοινωνία ἔχει γιὰ μᾶς καλὴ γνώμη, δὲν προκαλοῦμε μὲ τὴ ζωή μας, εἴμαστε ὅπως ὅλοι, παρακολουθοῦμε τὰ τεκταινόμενα στὴ ζωὴ χωρὶς νὰ προκαλοῦμε, ἴσως στὴν προσωπική μας ζωὴ νὰ ἔχουμε αὐτὴ τὴν ἀρχοντιὰ τοῦ Ἰωσήφ, αὐτὸ τὸ διαλεχτό, ἀλλὰ τὸ μοιραζόμαστε μόνο μὲ τοὺς δικούς μας ἢ τὸ στενό μας περιβάλλον!
Ἴσως νὰ μᾶς συγκινεῖ καὶ ὁ τρόπος τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, νὰ προσπαθοῦμε ἀθόρυβα νὰ τὴ βιώσουμε στὴ ζωή μας, ἴσως καὶ πάλι κάτι νὰ περιμένουμε, νὰ ἀναζητοῦμε αὐτὸ τὸ μυστικὸ κάλεσμα τοῦ οὐρανοῦ!

Ἔρχεται ὅμως ἡ στιγμὴ ποὺ καλούμαστε νὰ δείξουμε τὴν τόλμη τοῦ Ἰωσήφ!
Καὶ τότε, ὅπου καὶ νὰ βρισκόμαστε, στὸ ἐργασιακό, τὸ κοινωνικό, τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, ὅπου κι ἂν ἀγωνίζεται ὁ καθένας μας, ξυπνᾶ μέσα μας αὐτὴ ἡ τόλμη, ξαναβρίσκουμε ἕνα νεανικὸ θάρρος ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν πίστη στὸ γνήσιο, τὴν πίστη σ᾿ Αὐτὸν ποὺ βλέπουμε νὰ παθαίνει, νὰ πεθαίνει, νὰ θυσιάζεται γιὰ μᾶς, καὶ ξυπνᾶ μέσα μας ὁ εὐσχήμων ποὺ κρύβουμε!

Καὶ τότε νιώθουμε νὰ μᾶς πλημμυρίζει ἡ ἀνάγκη τῆς μαρτυρίας τοῦ Θεοῦ, μία μαρτυρία ποὺ δὲ δίνεται μὲ κραυγές, βία, φωνές, ἀλλὰ λειτουργεῖ σιωπηλά, μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ δὲ γνωρίζει σύνορα, μὲ τὴν παρηγοριά, μὲ τὴν προσφορὰ χρημάτων ἀλλὰ καὶ ἑνὸς καλοῦ λόγου, μὲ τὴν προσφορὰ τοῦ χαρίσματος ποὺ ἔχει ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς ὅπλο μοναδικό, δῶρο Θεοῦ, γνήσια ἀνταπόκριση στὸν Σταυρωμένο Ἀγαπημένο, ποὺ βλέπουμε νὰ μᾶς δείχνει τὸν δρόμο!

Δὲν λείπουνε οἱ εὐσχήμονες σήμερα, οὔτε θὰ λείψουνε ποτέ!
Ἡ παρουσία τοῦ Ναζωραίου δὲν θὰ πάψει ποτὲ νὰ λειτουργεῖ μυστικὰ καὶ ἁπλὰ στὶς ψυχὲς τῶν πολλῶν, ὅπου κι ἂν βρίσκονται, μὲ ὅ,τι κι ἂν ἀσχολοῦνται!
Ἄλλωστε, αὐτὴ εἶναι ἡ κοινωνία τοῦ Ἰησοῦ, ἡ βασιλεία ποὺ ἀγκαλιάζει τοὺς πάντες, χωρὶς ἐξαίρεση, ἀκόμα κι αὐτοὺς ποὺ τὸν μισοῦν, ἀκόμα κι αὐτοὺς ποὺ προσπερνοῦν ἀδιάφοροι στὴ θυσία Του, αὐτοὺς ποὺ τὸ Πάσχα θὰ τοὺς βρεῖ στὰ ἔθιμα κι ὄχι στὴν Ἀνάσταση!

 

nectar – 2fA

                                                                

"Αυτός που είχε τη ζωή.. "

 

Κώστας Καρυωτάκης  -  ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ

Κι ακλούθησε του Γολγοθά το δρόμο
φορώντας αγκαθένιο ένα στεφάνι
κι ένα σταυρό σηκώνοντας στον ώμο.
Αυτός που ’ρθε να ζήσει, να πεθάνει,
προς την Αλήθεια για ν’ ανοίξει κάποιο δρόμο.

Να Του καρφώσουν άφησε τα χέρια
και σα ληστή με τους ληστές κοιτούσε
να Τον κοιτάνε —οι ματιές σαν μαχαίρια.
Αυτός που τη χαρά μόνο σκορπούσε
και μοναχά για να βλογάει είχε τα χέρια.

Σαν άνθρωπος στα νύχια του θανάτου
παράδερνε, σαν άνθρωπος τη φύση
εχάιδεψε με τη στερνή ματιά Του.
Αυτός που είχε τη ζωή στον κόσμο χύσει
και που ήταν πάνω από τους νόμους του θανάτου.

 

greek-language

fb-ΠΠ – 2φΑ

                                                                             

"Άνοιξη και Πασχαλιά "

 

Ζωή Καρέλλη, «Μεγάλη Πέμπτη»
["Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη" Τόμος Β' (1955-1973),
Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα 1973]

Eκείνη πιο πολύ η ανάμνηση
της παιδικής ηλικίας,
καθώς έχουμε συνηθίσει να τη νοσταλγούμε,
μου ήρθε.
                            Συνήθως, —ή μάλλον πάντα—
πηγαίναμε τη Mεγάλη Πέμπτη, πρωί,
στην εκκλησία να μεταλάβουμε.
Zητούσαμε συγχώρεση απ' τους γονείς
που χαμογελούσαν μειλίχια
και πηγαίναμε όλα τ' αδέρφια μαζί,
γιορταστικά ντυμένα φορέματα καινούργια,
ανοιξιάτικα.
                            «Tι ονό-, τι ονόματα ωραία,
άνοιξη, άνοιξη και Πασχαλιά»,
τραγουδούσε εύθυμα η μητέρα.
Eμείς, τα παιδιά μόνο, μεταλαβαίναμε
εκείνη τη μέρα.
                            Όταν επιστρέφαμε,
έβαφαν τα κόκκινα αυγά.
Kόκκινη Πέμπτη. Στο δώμα φάνταζε
ένα κόκκινο ύφασμα και
μας γέμιζε τα μάτια η χαρά.

Προσφέραμε τη βοήθεια μας,
λαδώνοντας, για να γυαλίσουν, τ' αυγά,
λαμπρά για τη Λαμπρή.

Όταν από μια μικρή αμυχή, στο χέρι,
άρχισε να μου τρέχει το αίμα, κόκκινο,
αμέσως, προσεχτικά το σκούπισαν,
προσεχτικά το δέσανε, γιατί
έφερνα μέσα μου, του Kυρίου το αίμα.

Θυμήθηκα όλα αυτά, τα σεβάσμια,
καθώς σήμερα, στο δρόμο του πρωιού,
είδα μανάδες να οδηγούν τα παιδιά τους
στην εκκλησία. Mεγάλη Πέμπτη, σκέφτηκα,
τα παιδιά παν να μεταλάβουν.
                                                           Παρατήρησα
τα καθαρά πρόσωπά τους, τα καλά τους φορέματα.
Και πιο πολύ απ' όλα, είδα
πώς έφερνε μια νέα γυναίκα, με το μωρό στην αγκαλιά,
μιαν άσπρη λαμπάδα
δεμένη με γαλάζια κορδέλα.

Άνοιξη και Πασχαλιά.

 

ebooks – 2φΑ

                                                         

"Μνήσθητι, Κύριε.. "

 

-  Άγιος Παΐσιος
[Η παρακάτω προσευχή δόθηκε σε ένα γυναικείο μοναστήρι,
που του είχε ζητήσει κάποιο “τυπικό” για την αγρυπνία τους στο κελί.
Είναι από τα τελευταία έτη της ζωής του.]

Κύριε ημών Ιησού Χριστέ,

Μην εγκαταλείπεις τους δούλους Σου που ζουν μακριά από την Εκκλησία,
η αγάπη Σου να ενεργήσει και να τους φέρει όλους κοντά Σου.

– Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου που υποφέρουν από τον καρκίνο.
– Των δούλων Σου που υποφέρουν από μικρά ή μεγάλα νοσήματα,
– Των δούλων Σου που υποφέρουν από σωματικές αναπηρίες.
– Των δούλων Σου που υποφέρουν από ψυχικές αναπηρίες.

– Μνήσθητι των αρχόντων και βοήθησον αυτούς να κυβερνούν χριστιανικά.
– Μνήσθητι, Κύριε, των παιδιών που προέρχονται από προβληματικές οικογένειες.
– Των προβληματικών οικογενειών και των διαζευγμένων.
– Μνήσθητι, Κύριε, των ορφανών όλου του κόσμου, όλων των πονεμένων και των αδικημένων στην ζωή, όσων έχουν χάσει τους συζύγους τους.

– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των φυλακισμένων, των αναρχικών, των ναρκομανών, των φονέων, των κακοποιών, των κλεφτών, φώτισον και βοήθησον αυτούς να διορθωθούν.
– Μνήσθητι όλων των ξενιτεμένων.
– Όλων όσων ταξιδεύουν στην θάλασσα, στην ξηρά, στον αέρα και φύλαξον αυτούς.

– Μνήσθητι της Εκκλησίας μας, των πατέρων (κληρικών) της Εκκλησίας και των πιστών.
– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των μοναστικών αδελφοτήτων, ανδρικών και γυναικείων, των γερόντων και των γεροντισσών και όλων των αδελφοτήτων και των αγιορειτών πατέρων.

– Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου που είναι σε καιρό πολέμου.
– Όσων καταδιώκονται στα βουνά και στους κάμπους.
– Όσων είναι σαν κυνηγημένα πουλάκια.
– Μνήσθητι των δούλων Σου που άφησαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ταλαιπωρούνται.

– Μνήσθητι, Κύριε, των φτωχών, αστέγων και προσφύγων.
– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των εθνών, να τα έχεις στην αγκαλιά σου, να τα σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να τα φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο.
Και την αγαπημένη μας Ελλάδα μέρα και νύκτα να την έχεις στην αγκαλιά σου, να την σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να την φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο.

– Μνήσθητι, Κύριε, των ταλαιπωρημένων, εγκαταλελειμμένων, αδικημένων, δοκιμασμένων οικογενειών και δώσε πλούσια τα ελέη σου σ’ αυτές.
– Μνήσθητι των δούλων σου που υποφέρουν από ψυχικά και σωματικά προβλήματα πάσης φύσεως.
– Μνήσθητι όσων βρίσκονται σε απόγνωση, βοήθησε και γαλήνευσε τους.

- Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου που ζητούν τις προσευχές μας.
- Μνήσθητι και πάντων των απ’ αιώνος κεκοιμημένων και ανάπαυσον αυτούς.
Αμήν.

 

newside – 2φΑ

                                          

"Σημασία του αιώνιου.. "

 

ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ  -  "ΕΥΡΥΔΙΚΗ"   (1951)
[Από την συλλογή «Της Μοναξιάς και της έπαρσης», 1971]

Ήρθες να με φωνάξεις.
Δεν γνωρίζεις του θανάτου
τη σκληρή ακίνητη παρουσία.
Τόσος είναι ο έρως σου
που μπορείς στους νεκρούς ανάμεσα
να σταθείς, όμως σε μένα δεν ταιριάζει
αγάπη εγκόσμιας ηδονής.
Δέχτηκα το παγερό φίλημα του θανάτου,
γνώμη σκληρή κι ακέρια.
Ένα μέρος της ύπαρξης είν’ η ζωή
κι εκείνος που θα γνωρίσει του θανάτου την έννοια
υπάρχει για πάντα.
Είναι η δυνατή γνώση που απόχτησα,
πώς θα τη λησμονήσω;
Κι αν σ’ ακολουθήσω, είμ’ ανύπαρχτη
για το ζωντανό πάθος
που τόσο σε φέρνει κοντά μου
στου Άδη το βάθος.
Μένω μακριά σου,
γιατί ο χωρισμός του θανάτου
είναι τέλειος, τόσο
που κανένας θνητός, ζωντανός,
δεν μπορεί να τον μάθει.

Μου φέρνει η φωνή σου, γλυκύτατη,
αναμνήσεις καλές και πολύτιμες,
σιγά σχεδόν η φριχτή σιωπή,
διαλύεται, του Άδη
απ’ το εξαίσιο που φέρνεις
μήνυμα ερωτικό, τραγούδι της ζωής.
Όμως είναι απέραντος του θανάτου ο χώρος,
δεν μπορείς να με βρεις, όπως θέλεις,
θα χαθείς, συ που ζεις
την ωραία, εφήμερη ζωή.

Σ’ ακολουθώ, όμως γνωρίζω τί μας περιμένει.
Τούτος είναι ο βαθύς χωρισμός. Συ πιστεύεις
στην ελαφρότατη σκιά που σ’ ακολουθεί,
ω, η αγάπη μου σ’ επιθυμεί
μα είναι διαφορετική, δοκιμασμένη
απ’ το θάνατο, νικημένο το θερμό
τρυφερό πάθος που γυρεύεις να βρεις.
Τί ζητάς να με κλείσεις σ’ αγκαλιά,
δε χωρώ. Ξέρω πως θα σε χάσω
κι ας προβαίνω κοντά σου.
Δεν κρατώ την έκσταση της στιγμής.
Για μένα ζητώ την αγάπη σου,
πέρ’ απ’ την υλική παρουσία,
στην αόριστη, απίθανη σημασία του αιώνιου.

 

greek-language – 2φΑ

                                             

"Εξεγείρου, ανάστηθι.. "

 

Η παραβολή των δέκα παρθένων
-  π. Φιλούμενος Ρούμπης

….   Οι παρθένες είναι οι ψυχές μας και η προμήθεια λαδιού για το λυχνάρι είναι ο επίγειος συνεχής αγώνας για να κάνουμε το θέλημα του Θεού, να κάνουμε έργα ευποιίας, να παραμερίζουμε από την ύπαρξή μας συνεχώς όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι παρείσακτα στη φύση μας και αντιστρατεύονται την πνευματική μας πρόοδο και τελείωση.
Το λυχνάρι είναι η παρρησία μας μπροστά στον Θεό.

Οι φρόνιμες παρθένες συμβολίζουν  τις αγαθής προαίρεσης ψυχές, οι οποίες ζουν αδιάκοπα την λαχτάρα της ένωσής τους με τον Νυμφίο της Εκκλησίας, τον σωτήρα Χριστό.
Γι' αυτό αγωνίζονται αέναα να αποκτούν αρετές και πνευματική προκοπή και να περιθωριοποιούν όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία αντιστρατεύονται την ένωσή τους με τον Θεό.
Οι μωρές παρθένες συμβολίζουν τις ράθυμες, αδιάφορες και εν πολλοίς εχθρικά προς τον Χριστό διατελούσες ψυχές. Είναι εκείνες οι ψυχές οι οποίες απορροφημένες από την υλιστική ευδαιμονία, αδιαφορούν για την πνευματική πρόοδο και την εν Χριστώ σωτηρία.

Η παραβολή μας υπενθυμίζει, ότι μπορεί κανείς να αγωνίζεται στη ζωή του να είναι καλός άνθρωπος, αλλά αυτό δεν τον σώζει.
Η σωτηρία έρχεται σαν αποτέλεσμα όχι μόνο των καλών έργων, αλλά της ορθής πίστης προς τον Σωτήρα Χριστό, που εκφράζεται σε καλά έργα.
Πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή και έργα χωρίς ορθή πίστη μένουν άκαρπα και ανώφελα.

Πόσοι από μας κοιμόμαστε σε όλη μας τη ζωή; Το λέμε αυτό ονειροπόληση ή φαντασία.
Αλλά στην πραγματικότητα είναι ύπνος βαρύς.
Η αλήθεια γίνεται όνειρο, ενώ τα όνειρα αποκτούν πειστικότητα.
Οι μέρες μας γίνονται νύχτες και η ζωή μας υπνοβασία.
Σ’ αυτή μας την κατάσταση αλήθεια, δεν απευθύνεται ο Θεός με τα λόγια του Προφήτη Ησαΐα (51.17): «Εξεγείρου, ανάστηθι...»;
Είναι τα φώτα μας ακόμα αναμμένα; Είμαστε σαν τις φρόνιμες παρθένες;

Σ' αυτόν τον νυμφώνα τον ουράνιο καλούμεθα να γίνουμε οικήτορες, να κατοικήσουμε, να συναυλιζόμαστε μετά των Αγγέλων, μετά των Αγίων, σε ουράνια παστάδα, στην Άνω Ιερουσαλήμ, στο κάλλος της Βασιλείας των Ουρανών, στο φως το απρόσιτον, στον υπέρφωτο γνόφο της αγνωσίας του Θεού, αφού καθάρουμε τον χιτώνα της ψυχής μας.

 

ethnos – 2φΑ

                                             

Η Μεγάλη Εβδομάδα "

 

Τι τελείται τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας

Οι τέσσερις πρώτες ημέρες μας προετοιμάζουν πνευματικά για το θείο δράμα και οι Ακολουθίες ονομάζονται «Ακολουθίες του Νυμφίου».

- Την Μεγάλη Δευτέρα (Κυριακή Βαΐων βράδυ) κυριαρχούν δύο γεγονότα:

α) Η ζωή του Ιωσήφ του 11ου γιού του Πατριάρχη Ιακώβ, του ονομαζόμενου Παγκάλου, δηλαδή του ωραίου στο σώμα και τη ψυχή.
Ο Ιωσήφ προεικονίζει με την περιπέτειά του (που πουλήθηκε σκλάβος στην Αίγυπτο), τον ίδιο τον Χριστό και το πάθος Του.
β) Το περιστατικό της άκαρπης συκιάς που ξέρανε ο Χριστός (Ματθ. 21, 18-22),
που συμβολίζει την Συναγωγή των Εβραίων και τον Ισραηλιτικό λαό και γενικά εκείνους που είναι άκαρποι από καλά έργα.

- Την Μεγάλη Τρίτη (Μεγάλη Δευτέρα βράδυ) θυμόμαστε δύο παραβολές:

α) Των δέκα παρθένων (Ματθ. 25,1-13) που μας διδάσκει να είμαστε έτοιμοι και γεμάτοι από πίστη και φιλανθρωπία.
β) Των Ταλάντων (Ματθ. 25,14-30), που μας διδάσκει να είμαστε εργατικοί και να καλλιεργούμε και να αυξάνουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.

- Η Μεγάλη Τετάρτη (Μεγάλη Τρίτη βράδυ) είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα
(Λουκ. 7.47), που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της, γιατί έδειξε μεγάλη αγάπη και πίστη στον Κύριο.
Ψάλλεται το περίφημο τροπάριο (δοξαστικό) της Υμνογράφου Μοναχής Κασσιανής.

- Την Μεγάλη Πέμπτη (Μεγάλη Τετάρτη βράδυ) γιορτάζουμε 4 γεγονότα:

α) Τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Κύριο, δείχνοντας ποια πρέπει να είναι η διακονία των πιστών στην Εκκλησία.
β) Τον Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
γ) Την Προσευχή του Κυρίου, στο Όρος των Ελαιών και
δ) την Προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή του Πάθους του Κυρίου.

- Την Μεγάλη Παρασκευή (Μεγάλη Πέμπτη βράδυ) έχουμε την Κορύφωση του θείου δράματος, τελείται η «Ακολουθία των Παθών» και θυμόμαστε και βιώνουμε τα Σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού μας, δηλαδή:
α) Τα πτυσίματα
β) τα μαστιγώματα
γ) τις κοροϊδίες
δ) τους εξευτιλισμούς
ε) τα κτυπήματα
στ) το αγκάθινο στεφάνι και κυρίως την
ζ) Σταύρωση και
η) τον θάνατο του Χριστού μας.

Την Μεγάλη Παρασκευή (ημερολογιακά), γιορτάζουμε το πρωΐ:

α) την Ταφή Του Κυρίου και
β) την Κάθοδο Του στον Άδη
με την Ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και στις 12.00 το μεσημέρι, της Αποκαθηλώσεως, ενώ το βράδυ ψάλλονται τα Εγκώμια και γίνεται η περιφορά του Επιταφίου!

- Το Μεγάλο Σάββατο (ημερολογιακά) το πρωΐ, έχουμε την λεγόμενη «Πρώτη Ανάσταση», δηλαδή το προανάκρουσμα της Αναστάσεως που μεταδίδουν οι ύμνοι και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και τον θάνατο!

Το Μεγάλο Σάββατο την νύχτα (δηλαδή ουσιαστικά την Κυριακή), έχουμε αφή του Αγίου Φωτός στον κόσμο (από το Πανάγιο Τάφο), και την ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας.

- Την Κυριακή του Πάσχα στις 11.00 π.μ. ή το απόγευμα, τελείται ο «Εσπερινός της Αγάπης», όπου διαβάζεται το Ιερό Ευαγγέλιο σε πολλές γλώσσες, και διατρανώνεται παγκοσμίως η νίκη του θανάτου και η εποχή της Καινούριας Διαθήκης, της χαράς και της Αναστάσιμης ελπίδας

(Αντώνης Χρήστου)

 

oodegr – 2φΑ

                                    

"Επί πώλον όνου "

 

-  Δημήτριος Παναγόπουλος, ο Ιεροκήρυξ

Έχεις παρακολουθήσει την Βαϊφόρο;
– Ναι από το σχολείο θυμάμαι…
– Καλά, πάλι καλά που το θυμάσαι… Τί έγινε εκεί;
Εισήλθε ο Κύριός μας επί πώλον όνου στα Ιεροσόλυμα.
Οι Ιεροσολυμίτες Τον υποδέχτηκαν;

– Ναι, μετά βαΐων και κλάδων.
– Εκτός αυτού, έριξαν οι άνθρωποι τα άνθη κάτω στο δρόμο να περάσει ο Χριστός, οι κοπέλες βγάλανε τα πλεκτά τους, τα υφαντά τους και τα στρώσανε, οι άλλοι βγάλανε τα σακάκια τους και τα ρούχα τους και τα απλώσανε και πέρασε ο Κύριός μέσα στα Ιεροσόλυμα. Ναι;
– Ναι! Μα ήταν ο Χριστός!

– Όχι! Κάνεις ένα λάθος… Επί αυτών όλων, δεν πάτησε ο Χριστός, αλλά πάτησε ο γάιδαρος του Χριστού, που έφερνε τον Χριστό!
Και αν λέγαμε στον κόσμο εκείνον, που Του έκανε τέτοια υποδοχή:
«Βρε, τόσα έξοδα, τόση προετοιμασία, για να πατήσει ένας γάιδαρος επάνω;
Κάνετε τέτοια υποδοχή του γαϊδάρου; Μα δεν ντρέπεστε; Δεν έχετε μυαλό;».

Ποιά θα ήταν η απάντηση:
«Δεν το κάναμε για τον γάιδαρο αυτό. Δεν τα στρώσαμε για τον γάιδαρο αυτά.
Τα στρώσαμε για Εκείνον, που φέρει επάνω το γαϊδουράκι αυτό.
Γι’ Αυτόν είναι η υποδοχή, όχι για το γαϊδουράκι».

Έτσι ακριβώς είναι και στην περίπτωση του κλήρου.
Βλέπεις αυτόν τον αμαρτωλό παπά… Όμως Ποιόν κρατάει στα χέρια του;
Ποιόν μεταφέρει; Εμένα, Εσένα, κάποιον άλλον; Ποιόν;
Μεταφέρει τον Θεό!

Έτσι και εσύ πας στον παπά, όχι για τον παπά, αλλά για Αυτόν που φέρει ο παπάς…
Και όταν ο Χριστός καταδέχεται να μεταφέρεται δια των αμαρτωλών χεριών του παπά, όταν κρατάει το Άγιο Ποτήριο, ποιός είσαι εσύ και εγώ που θα πούμε, ότι εγώ δεν έρχομαι στην Εκκλησία, γιατί ο παπάς είναι αμαρτωλός;

Κάνουμε λοιπόν μεγάλο λάθος τότε, μας ξεγελάει ο Σατανάς και μένουμε μακριά από τον Χριστό…

 

apantaortodoxias – 2φΑ

                                                   

"Ὡσαννά, υἱέ Δαυίδ.. "

Ῥωμανός ὁ Μελῳδός  -  Ὕμνος ΛΓ´
[Μετάφραση: Νίκος Καροῦζος,
περιοδικό Ἐποπτεία, τεῦχος 15, 1977]

Ἔνθρονος ἀπάνω στὰ οὐρανόθρεφτα, τὰ ἡλιοφόρα πλάτη καὶ ἐπὶ γῆς ἀπέριττος ἀπάνω σ᾿ ἕνα γαϊδαράκο, ἐσὺ Χριστέ μου ὁ Θεὸς ὁ ἔνσαρκος, δεχόσουνα μαβιὰ δοξολογήματα νηπίων καὶ ἀγγέλων: Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις.

α. Ὄντας αὐτὸς ποὺ τὸν θάνατο τὸν ἔδεσες πίστομα καὶ τὸν Ἅδη τὸν λαίμαργο ὁποὔχεις νεκρώσει στὸν κόσμο λουλουδιάζοντας ἀνάσταση, τὰ νήπια βαγιόκλαδα ἀνεμίζοντας, τὰ νήπια, Χριστὲ ἐσένα ἀνυμνοῦσαν ἀκόρεστα ὡς φορέα ὑπέρτατης νίκης πνευματικῆς κραυγάζοντας σήμερα «Ὡσαννὰ στὸν ὑπαίθριο υἱὸ τοῦ Δαυίδ»· ἄλλη δὲν θάρθει, λέγασι, μαυρίλα μας ὁποὺ νὰν τὰ χαλάσουν τόσα σμήνη ἀπὸ βρέφη γυρεύοντας τὸ βρέφος τῆς Μαρίας νὰ ἀφανίσουν, ἀφοῦ ἐσὺ σταυρώνεσαι ὁ μέγας ἔρημος γιὰ ὅλους τοὺς κακόμοιρους ἀνθρώπους ἀπ᾿ τῶν βρεφῶν ἀρχίζοντας τὴν ἔμορφη τὴ ζήση μέχρι τοὺς ξεκρέμαστους γερόντους· σπαθὶ κανένα δέν μας πιάνει τώρα πιά, γιατί ἡ λόγχη θὰ στομώσει στὴν πλευρά σου· γι᾿ αὐτὸ κ᾿ ἐμεῖς ἀγαλλιώντας ψάλλουμε: Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις.

β. Ἰδοὺ τοῦ πνεύματος ὁ ἡγεμόνας ὁ ἡσύχιος καὶ πράος, καβάλα σ᾿ ἕνα γαϊδαράκο φτάνει ὁλοπρόθυμα νὰ πάθει καὶ τὰ πάθη νὰ νεκρώσει. Ὁ Λόγος ὁ προαιώνιος ποὺ φτάνει μὲ τὴν Ἄνοιξη καβάλα σ᾿ ἕνα ἄλογο πλάσμα λαχταρώντας τῶν λογικῶν πλασμάτων τὴν ἀπολύτρωση· παράξενο ποὺ ἤτανε νὰ βλέπεις ἀπάνω στοῦ φτωχούλη γαϊδαράκου τὴν ἀθώα ράχη ἐκεῖνον ποὺ φέρεται στοὺς χρυσίζοντες ὤμους τῶν αἰθέριων Χερουβίμ, ἐκεῖνον ὅπου ὕψωσε κάποτε στὸν οὐρανὸ ὡς ἡνίοχο θαύματος τὸν Ἠλία σ᾿ ἕνα περίλαμπρον ἅρμα ἀπὸ φωτιά· μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο φτώχεψε τὴ θεϊκιά του δύναμη καὶ τιποτένιος φανερώθηκε ὁλότελα ὁ Κύριος τῶν Ὄντων ἐνθαρρύνοντας ὅλους τοὺς ἄμοιρους ὁποὺ φωνάζαν: Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις.

γ. Συθέμελα σείστηκε ἡ πόλη Ἱερουσαλὴμ ὅπως κάποτε σεισμὸς μεγάλος ταρακούνησε τὴν Αἴγυπτο· καὶ ἐκεῖ σειστῆκαν τ᾿ ἄψυχα, μὰ ἐδῶ σειστῆκαν οἱ ἀνθρῶποι μὲ τὸ δικό σου φτάσιμο· ὄχι βέβαια γιατί προκάλεσες ὡς ταραξίας τὴν ἔξαψη, ἐσὺ φυτεύεις πάντα τὴν εἰρήνη, ἀλλὰ γιατὶ τὶς ἄτιμες τῶν υἱῶν τοῦ σκότους μηχανὲς ξέρεις ἐσὺ ὁ Θαλερὸς τοῦ Σύμπαντος νὰ ἐξουδετερώνεις, διώχνοντας ὅλους τοὺς κακοὺς ἀπ᾿ ὅπου κι ἂν τοὺς ἀπαντήσεις, καθὼς εἶσαι ὁ ὑπέρτατος Κύριος τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου· εἶναι πεσμένα ἀπὸ παλιὰ στὴν ἄκαρπη σιγὴ τὰ εἴδωλα τοῦ σκότους, τὴν ὥρα τούτη ὅσοι τὰ λατρεύουν κλυδωνίζονται, ὅπως ἀκοῦνε τῶν θεάρεστων νηπίων τὶς ἑόρτιες φωνές: Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις.

δ. «Ποιὸς εἶν᾿ ἐτοῦτος;» ἔλεγαν ἐκεῖνοι ποὺ παρασταῖναν ἀφειδώλευτα πὼς δὲν σὲ ξέρουν· λὲς καὶ δὲν εἶχαν γνώση οἱ μισόθεοι ποιὸς ἤτανε τοῦ ἀστραπόλαλου προπάτορα Δαυὶδ ὁ ἄχραντος υἱός, ὁ πράος κατιόντας, ὁποὺ συλλήβδην ἀπ᾿ τοῦ μαύρου χάροντα τοὺς ἔσωσε τ᾿ ἁρπάγια. Εἶναι νωπὸς ἀκόμη βγαίνοντας ὁ Λάζαρος ἀπ᾿ τ᾿ ἄσπρα σάβανά του κι ὅμως ποτὲ δὲν τόμαθαν αὐτοί, δὲν ξέρουν ποιὸς τὸν ἔχει ἐγείρει· ὁ πόνος δὲν τοὺς ἔπαψε στοὺς ὤμους τους ἐκείνων ὁποὺ βαστῆξαν ἀσηκώνοντας τὸ γυιὸ τῆς χήρας κι ὅμως δὲν εἶδαν τάχα ποιὸς τὸν ἅρπαξε ἀπ᾿ τῆς θανῆς τὴ μέγγενη· τὸ δράμα τοῦ Ἰάειρου πατέρα, τὴν αὐλή, δὲν ἄφησαν ὀπίσω τους ἀκόμη τοῦτοι κι ὅμως τὴν πεθαμένη νιά, τὴν κόρη, ποιὸς τὴ γιόμισε ζωὴ καὶ πάλι δὲν τὸ βλέπουν· ὡστόσο τοῦτα τἄζησαν αὐτόπτες πλὴν τοὺς λείπει ἡ ξαστεριὰ τῆς ἄκακης καρδιᾶς γιὰ νὰ φωνάξουν: Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις.

ε. Ἀχάριστοι στὸν πλάστη τους ποὺ δείχτηκαν οἱ ἄνομοι, τῆς ἄγνοιας ντυθῆκαν τὴν ὑποκρισία σὰν τάχα νὰ μὴν ἤξεραν ἐκεῖνον ὁποὺ σκόπευαν ἀδίσταχτα νὰ χαντακώσουν· α, βέβαια, δὲν ἤξεραν οἱ μαῦροι γυιοὶ τοῦ ψεύδους... Διόλου παράξενο μ᾿ αὐτούς, ὁποὺ τὴν ὡς τώρα τὴ γηραιὰ τὴν ὕβρη τους ἀνακαινίζουν· ἂς θυμηθοῦμε πὼς ὅταν ὁ θεολάλητος Μωυσῆς τοὺς ἐξασφάλισε τὴν ἔξοδο ἀπ᾿ τὴν Αἴγυπτο, μὲ πίκρες καὶ μὲ βάσανα τὸ νόστο στὴν κοιτίδα ὁδηγώντας, οἰκτρὰ περιφρονήθηκε ἀπὸ δαύτους, ὡς τώρα κι ὁ Χριστός, ποὺ ἀπ᾿ τὸν θάνατο τοὺς ἔσωσε γιὰ πάντα, καταφρονήθηκε φρικτὰ σήμερις ἀπ᾿ τοὺς ἴδιους· τὸν Μωυσῆ ἀρνήθηκαν οἱ λατρευτὲς τοῦ μόσχου καὶ τῆς ὕλης, τὸν Ἰησοῦ ἀρνήθηκαν οἱ φίλοι τοῦ Βελίαρ· αὐτοὶ λοιπὸν δὲν ἤθελαν στὰ ὕψη νὰ βοήσουν: Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις.

στ. Τὰ βρέφη βάγια σείοντας υἱὸ σὲ τραγουδοῦσαν, υἱὸ Δαυὶδ σὲ φώναζαν, υἱὸ σὲ καρτεροῦσαν· εὔλογη τούτη ἡ φρενίτιδα Κύριε! Εἶσαι ἐσὺ ὁποὺ τοῦ νοητοῦ Γολιὰθ ἀχρήστεψες τὸ ὄνειδος, τοῦ χάρου τὴν γιγάντιαν ἁρπάγη· κείνου γυναῖκες χορευτά, τοῦ πρόγονου, τὰ νικητήρια ψάλλαν: «Σαοὺλ χιλιάδες χάλασε, μὰ ὁ Δαυὶδ μυριάδες». Ἔτσι ὁ Νόμος· ὓστερ᾿ ἀπ᾿ αὐτὸν ἡ χάρη ἡ δική σου Ἰησοῦ μου. Ὁ Νόμος ἤτανε Σαούλ, μὲ φθόνο καὶ σκληράδα ὁ διώκτης, ἀλλ᾿ ὁ Δαυὶδ τὴ χάρη σου βλασταίνει διωκόμενος· γιατί ἐσὺ τοῦ γίνηκες ἡ φώτιση κι ὁ δρόμος· Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις.

ζ. Ἅρμα φωτὸς ὁ ἥλιος μας κι αὐτὸς διάκονός σου, ἀχτιδοβόλο ὄχημα τὸν οὐρανὸ φαιδρύνει, κυρίαρχος καὶ θερμουργὸς κι ὅμως κ᾿ ὑποταγμένος στοῦ πλάστη τὰ κελεύσματα, τὰ θεῖα μαθηματικά σου, κι ὡστόσο τώρα σ᾿ ἔτερψε ὁ παλιογαϊδαράκος; δόξα στὸ μέγα ἔλεος, δόξα στὴν ταπεινότη! Δὲν τὸ ξεχνῶ πὼς κάποτε τυλίχτηκες μὲ σπάργανα στὴ φάτνη καὶ τώρα νὰ λοιπὸν ἐσὺ τὸν θρόνο τ᾿ οὐρανοῦ ὁποὺ κατέχεις ἀπάνω στὸ φτωχούλικο κι ἀνήξερο πουλάρι μὲ λάμψη ἐποχήθηκες. Ἀναλογίες τραγουδῶ· τὴ φάτνη ἐκεῖ πέρα κυκλόφερναν οἱ ἄγγελοι μέσ᾿ τὰ μαλάματά τους, τὸ πουλαράκι οἱ ταπεινοί σου μαθητὲς ἐδῶ τὸ βάσταγαν ἀπ᾿ τὴ μουσούδα· «Δόξα» καὶ τότε ἄκουγες, «Δόξα» καὶ τώρα κράζουν: Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις.

η. Τὴν δύναμή σου τὴν φανέρωνες μονάχα μὲ ταπεινοσύνη· μήγαρις ἤτανε καὶ τίποτ᾿ ἄλλο νὰ καθήσεις ἀπάνω στὸ φτωχούλη γαϊδαράκο; Κι ὅμως τὴν ἔσειξες ὁλάκερη τὴν Ἱερουσαλὴμ ὅπως ἂν ἔφτανες ἐκεῖ μὲ δόξα τυλιγμένος. Ἤτανε καὶ τῶν μαθητῶν σου τὰ ἱμάτια τὰ λαϊκὰ ποὺ δείχναν εὐλαβῆ ταπείνωση κι ἀληθινός σου θρίαμβος καὶ μυρωμένη δόξα ὁ ὕμνος τῶν παιδιῶν ὁ ἀναμάρτητος καὶ τῶν μαζῶν ἡ ἰαχὴ ἡ σύγκορμη καὶ οὐρανομήκης, ἡ ἰαχὴ τοῦ «Ὡσαννά» ὁποὺ σημαίνει: σῶσε μας ἐσὺ ὁ προαιώνιος κάτοικος τοῦ ὕψους, ἐσὺ ὁ δυσανάβατος, τοῦ κόσμου σῶσε ἐσὺ τοὺς ἀναρίθμητους καὶ καταφρονεμένους, κοιτάζοντας μὲ εὐμένεια τὴν ἐλπίδα μας, κι ἀπειράγαθος ὄντας ἐλέησέ μας, δόνησε τὰ σπλάγχνα σου γιὰ μᾶς τοὺς ἄμοιρους καθὼς ἐμεῖς δονοῦμε τὰ κλωνάρια τῶν βαγιῶνε στὸν ἀγέρα κραυγάζοντας: Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις.

θ. Ἔχουμε νὰ ξοφλήσουμε τὸ χρέος ποὺ μᾶς ἄφησε κληρονομιὰ καταραμένη ὁ δύστυχος προπάτορας Ἀδάμ, τρώγοντας τὸν καρπὸ τὸν ὄχι του πρεπούμενο, κι ἀπὸ τότε εἴμαστε σύνολη ἡ ἀνθρωπότητα ὀφειλέτες· τοῦτο σημαίνει πὼς δὲν ἄρκεσε στὴ θεία βούληση ὁ πρωτόπλαστος ὀφειλέτης κι ὁ δανειστὴς ὁ παντοδύναμος τὸ χρέος τὸ γυρεύει κι ἀπ᾿ τοὺς ἀπογόνους, ἀδειάζοντας ὁλότελα τὸ σπίτι τοῦ χρεώστη, βγάζοντας ὅλους ἔξω ἀπὸ δαῦτο· γι᾿ αὐτό σου κράζουμε ὅλοι ὦ πανίσχυρε: «πάμφτωχοι εἴμαστε καὶ τὸ ξέρεις ὦ Ἅγιε, πλούσιος εἶσαι καὶ σβῆσε μας τὸ χρέος· Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις.

ι. Ἔχεις ἔρθει στὴ σάρκα τὴν ἀνθρώπινη γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ μάρτυρας γι᾿ αὐτὸ ποὺ λέω ὁ προφήτης σου ὁ Ζαχαρίας, ὁ ποὺ σὲ ὀνόμασε κάποτε κορυφὴ τῆς πραότητας, κορυφὴ τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς σωτηρίας. Κουραστήκαμε, νικηθήκαμε καὶ εἴμαστε ἀπὸ παντοῦ διωγμένοι, πιστέψαμε πὼς ὁ Νόμος ἠθελάτανε ὁ μόνος λυτρωτής μας, μὰ ὁ ἴδιος αὐτὸς καὶ γιὰ καλὰ μᾶς ἔχει ὑποδουλώσει· ἀκόμη κ᾿ οἱ προφῆτες μας μονάχα τὴν ἐλπίδα μᾶς ἀφῆκαν· γι᾿ αὐτὸ κ᾿ ἐμεῖς στὰ γόνατα προσπέφτουμε μαζὶ μὲ τὰ ἀθώα νήπια καὶ σοῦ ζητοῦμε γοερὰ τὸ ἔλεος οἱ καταφρονεμένοι, δέξου γιὰ χάρη μας τὸν σταυρικό σου κι ἄδικο θάνατο καὶ σχίσε τὸ χειρόγραφο τοῦ χρέους· Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις».

ια. «Ὢ πλάσμα τῆς παλάμης μου» ὁ πλάστης ἀποκρίθηκε σ᾿ αὐτοὺς ποὺ μὲ τέτοια λόγια τὸν ἱκετεῦαν· «τὄξερα πὼς ὁ Νόμος δὲ γινότανε νὰ σὲ σώσει κι αὐτὸς εἰν᾿ ὁ λόγος ποὺ ντύθηκα τὴ σάρκα ἐρχόμενος στὸν κόσμο τῆς πραγματικότητας· τὄξερα πὼς ὁ Νόμος δὲν εἶχε τὴ δύναμη νὰ σὲ λυτρώσει, γιατί δὲν εἰν᾿ ὁ Νόμος ὁποὺ σ᾿ ἔπλασε κι ἀκόμη δὲ γινότανε νὰ σὲ σώσουν οἱ προφῆτες οἱ ὁσοιδήποτε, γιατί κι αὐτοὺς ἐγὼ τοὺς ἔπλασα ὅπως καὶ σένα· ἐγὼ λοιπὸν ἔχω τὸ χρέος νὰ σὲ σώσω, μονάχα, ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ βαρύτατο χρέος ποὺ σὲ παιδεύει· θὰ μὲ πουλήσουν καὶ θὰ δεῖς ἐσὺ τὴ λευτεριά σου, θὰ μὲ σταυρώσουν ἐμένανε γιὰ νὰ γλυτώσεις ἐσὺ ἀπ᾿ τοῦ θανάτου τὴν ποινὴ καὶ κακουχία, ὁ θάνατός μου θἆναι σὰν ἕνα θεώρημα θυσίας νὰ σὲ διδάσκει καὶ χαρούμενος νὰ ψάλλεις: Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις.

ιβ. Μήγαρις γιὰ τοὺς ἀγγέλους τὴν ἀγάπη μου σπατάλησα; μὰ γιὰ σένα τὸ φτωχὸ κι ἀνήμπορο ξεχύνω ὁλάκερο τὸν ἔρωτά μου· καὶ πλούσιος ὄντας ἔγινα φτωχὸς κ᾿ ἐγὼ κατὰ τὸ μέτρο σου· εἶναι πολὺς ὁ πόθος μου γιὰ νὰ σὲ λευτερώσω· τὴ δόξα μου τὴν ἔκρυψα στὰ φύλλα τοῦ ἐλέους καὶ πείνασα καὶ δίψασα καὶ φτώχηνα γιὰ σένα, στὰ ὄρη ψάχνοντας ἀπάνω, στὰ κρημνὰ καὶ στὰ φαράγγια, γυρεύοντας ἐσένα τὸν πλανώμενο· κι ὀνομάστηκα πρόβατο βαθιὰ πονώντας σε μὲ τὸ θέλγητρο τῆς ἁγνότητας νὰ σὲ σώσω καὶ τσοπάνης ὀνομάστηκα καὶ γιὰ σένα τὴ ζωή μου θὰ παραδώσω, θέλοντας ἀπ᾿ τὸ χέρι τοῦ λύκου νὰ σὲ λυτρώσω· κι αὐτὰ ὅλα τὰ πάσχω ἀπὸ ἔρωτα γιὰ σένα ποὔχω λαχτάρα νὰ φωνάζεις ἀπ᾿ τὰ βάθια σου: Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις».

ιγ. Μὰ ἤτανε καιρὸς τὰ θεῖα ρήματα στὰ πράγματα νὰ κάνουν τόπο· κι ὡς ἔφτασε στὴν πόλη μέσα ὁ Ἰησοῦς καὶ τῆς ἀλήθειας τοὺς ἐχθροὺς τοὺς ἔκανε ν᾿ ἀφρολυσσάξουν, ἀπ᾿ τῶν παιδιῶν τὸ τόσο δοξολόγημα, ὑψώνοντας τὸ βλέμμα του τὸ ἅγιο τὴν πόλη φάνηκε ν᾿ ἀτενίζει κι ἀφοῦ τῆς εἶπε τὸ ποὺ ὕφανε βαθύ του μοιρολόι ἀκούστηκε κράζοντας: «Ὥρα γιὰ νὰ στενάξεις Ἱερουσαλήμ, ὦ ἐσὺ πούχεις παιδιὰ μὲ φρόνηση πατέρων καὶ δάσκαλους ἀληθινὰ σοφοὺς τοὺς γυιούς σου· γιὰ τὸ κακὸ καὶ γιὰ τὴν κάθε πονηριὰ νεανικὴ ἡ δύναμή σου καὶ τ᾿ ἀγαθὸ σοὔρχεται βάρος ἀπ᾿ τὸ γῆρας· καλύτεροί σου εἶν᾿ ὅλοι τοῦτοι ποὺ σὲ μένα τραγουδοῦν: Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις.

ιδ. Τώρα σὲ σένα θάμπω σκοπεύοντας νὰ σ᾿ ἀφήσω γιομάτος περιφρόνηση, ὄχι κινούμενος ἀπὸ κανένα μίσος, μὰ γιατί σὺ μὲ μίσησες καὶ μένανε καὶ τοὺς δικούς μου· γιὰ ποιὰ αἰτία τὸ σταυρὸ ξυλούργησαν τὰ τέκνα σου; γιατί τὴ θάλασσα τὴν ἔσχισα στὰ δυὸ σὰ νἄτανε χιτώνας μὲ τὸ ραβδὶ γιὰ νὰ περάσουν· γιὰ ποιὰ αἰτία τὸν τάφο μου τονὲ λαξεύουν; σ᾿ ἀντάμειψη ποὺ μὲ σωτήρια νεφέλη τοὺς προστάτεψα κάποτε! Νιώθω ἀήττητη χαρὰ ποὺ γιὰ χάρη τοὺς ἦρθα στὸν κόσμο καὶ στέργω τὴ θυσία μου ποθώντας τὸ πεσμένο πλάσμα, γιὰ νὰ φωνάζουν ὅσοι μ᾿ ἔχουν ποθητὸ καὶ νὰ ἀγάλλονται: Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις».

ιε. Ἔτσι τὴ νωθροκάρδια μεμφότανε τὴν πολιτεία κεῖνος ποὺ βλέπει μέσ᾿ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς καὶ μπαίνει μ᾿ ὅλα του τὰ νήπια, τοῦ Σύμπαντος ὁ ἱερέας, μεσ᾿ στὸν ναὸ τὸν ἱερό, στὸ πατρικό του σπίτι, καὶ διώχνει βίαια τοὺς ἔμπορους, διώχνει καὶ τοὺς ἀγοραστάδες, φωνάζοντας μὲ θεϊκιὰ ὀργὴ καὶ λαῦρο πάθος: «τίποτα νὰ μὴ μείνει, μὰ τίποτα, ἐδῶ μέσα, γιατί ἀλλιῶς θὰ φύγουμε κ᾿ ἐγὼ καὶ ὁ Πατέρας καὶ τὸ Πνεῦμα· κ᾿ οἱ τρεῖς μας τώρα βρήκαμε τὴν ὤρια κατοικιά μας στὴν ἴδια τὴν καρδιὰ τῶν πράων, ὁποὺ κραυγάζουν ἀχόρταγα σὲ μένα καὶ μὲ πίστη: Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις».

ιστ. Υἱὲ Θεοῦ πανάγιε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς νήπιους κι ἀθώους ὑμνητές σου κι ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἄλλους συναρίθμησε καὶ δέξου τὴν ἀκόρεστη δική μας προσευχὴ σὰν τότε ποὺ δεχόσουνα καὶ τῶν παιδιῶν τοὺς ὕμνους. Ἐλέησέ μας τὰ δικά σου πλάσματα, ποὺ γιὰ χάρη μας τυλίχτηκες τὴ σάρκα γιομάτος ἀρίφνητον ἔρωτα· χάρισε τὴν εἰρήνη σου σ᾿ ὅλες τὶς Ἐκκλησίες τὶς τόσο σαλευόμενες ἀπ᾿ τοὺς ἐχθροὺς τῆς καλοσύνης καὶ σὲ μένα τὸν δύστυχο τὸν ὑμνογράφο τὴ συχώρεση νὰ μὴν τὴ φειδωλέψεις, ὦ σωτήρα μου· δόσμου τὴ χάρη νὰ λαλῶ γιὰ πάντοτε τὸ θέλημά σου κι ἂς μὴν τὸ κάνει πιὰ νωθρὸ ἡ θλίψη τὸ μυαλό μου· κάνε μὲ ἀγλαόκαρπο στὰ ἔργα καὶ στὰ λόγια, νἄχω φωνὴ φωνάζοντας χαρούμενος· Εὐλογημένος, ὦ ἐσὺ ποὺ ἔρχεσαι στὴν ἀρχαία δόξα του τὸν Ἀδὰμ νὰ ἐπαναφέρεις.   nektar – 2fA