"Ερημική ζωή "

 

Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου
[Από τον ΟΓΔΟΟ ΛΟΓΟ της "Κλίμακος" (Περί αοργησίας)]

20.

Ευρέθηκα κάποτε εξ αιτίας μιας ανάγκης, έξω από ένα κελί ερημιτών.
Ενώ εκαθόμουν εκεί, τους άκουσα να μάχονται γεμάτοι πικρία και θυμό εναντίον κάποιου ο οποίος απουσίαζε -αυτός τους είχε λυπήσει σε κάτι- και σαν πέρδικες μέσα σε κλουβί να ορμούν επάνω στο πρόσωπό του, σαν να ήταν παρών.
Εκείνο πού τους συμβούλευσα από πνευματικό ενδιαφέρον ήταν να εγκαταλείψουν την ερημική ζωή, για να μη καταντήσουν από άνθρωποι δαίμονες.

Είδα επίσης και μερικούς άλλους με καρδιά υποδουλωμένη στην λαγνεία και στην γαστριμαργία.
Αυτοί φαίνονταν γεμάτοι πραότητα και κολακευτική ευγένεια και φιλαδελφία και ευπροσηγορία.
Εκείνο πού τους συμβούλευσα ήταν να ασπασθούν την ερημική ζωή -το ξυράφι κατά της λαγνείας και της γαστριμαργίας- για να μη καταντήσουν ελεεινά από λογικοί άνθρωποι άλογα ζώα.

Μερικοί όμως μου έλεγαν, ότι παρασύρονται αξιοθρήνητα και στα δύο κακά, (και στον θυμό και στην φιληδονία).
Αυτούς τους εμπόδισα αυστηρά από το να έχουν ιδικό τους πρόγραμμα.
Και συνέστησα φιλικά στους Γέροντές τους να τους ορίζουν, άλλοτε την μία (την κοινοβιακή) και άλλοτε την άλλη (την ερημιτική) ζωή.
Και σε όλα να κλίνουν τον αυχένα και να υποτάσσονται στον πνευματικό τους επιστάτη.

 

imveria – 2φΑ

                              

Share