- π. Γεώργιος Μεταλληνός
"Υλική κτίση, αγιαζόμενη και αγιάζουσα"
.... Η σχέση του ανθρώπου με την υλική κτίση ομολογείται πανηγυρικά στην Ορθόδοξη
Λατρεία, στα όρια της οποίας η ύλη προσλαμβάνεται στη «σάρκα» του Χριστού για
τον αγιασμό της. Παρατείνεται έτσι, το γεγονός της Σαρκώσεως, ο ενθρονισμός
«της πηλού εις τον θρόνον του Θεού» (Ιωάν. Σιναΐτης).
Όσοι πιστοί, πηγαίνοντας στην εκκλησιαστική Σύναξη, φέρνουν
τα «δώρα» της Δημιουργίας: τον άρτο, τον οίνο, το έλαιο, το ύδωρ, τα άνθη, τους
καρπούς των αγρών και ό,τι άλλο, για να «αναφερθούν» στο θρόνο του Θεού και
«βαπτισμένα» στη Χάρη Του να επιστραφούν στους προσφέροντες για τη διατροφή και
τον αγιασμό τους.
Έτσι, ενώ θα περίμενε κανείς να λησμονήσουν οι πιστοί,
εισερχόμενοι στον Ναό, τις βιοτικές ανάγκες τους, η Λειτουργία τους καλεί να τις
μεταφέρουν εκεί, αποβάλλοντας κάθε αγωνία και ανησυχία και εναποθέτοντας την
προσευχή τους στα πόδια της θείας Μεγαλοσύνης, ευχόμενοι «υπέρ ευκρασίας αέρων,
ευφορίας των καρπών της γης και καιρών ειρηνικών…».
Πρόκειται για μια πρακτική, που «αποκαλύπτει ότι κατά τη
Λειτουργία συντελείται ακριβώς μία πορεία, μια παρέλαση. θα έλεγε κανείς, του
όλου κόσμου προς την Αγία Τράπεζα» (Περγάμου Ιωάννης).
Στη διαδικασία όμως αυτή συντελείται η υπέρβαση κάθε αντιθέσεως
υλικού-πνευματικού, φυσικού-υπερφυσικού και αποκαθίσταται η ισόρροπη σχέση ανάμεσά
τους στο Σώμα του Χριστού.
Η ενότητα του σύμπαντος κόσμου στην εκκλησιαστική λατρεία
επιβεβαιώνεται με το πανηγύρι στη μνήμη των Αγίων, το οποίο στην ελληνική
ύπαιθρο διατηρεί ακόμη τη λαμπρότητά του.
Το πανηγύρι («πανήγυρις») έχει δύο φάσεις: με το λειτουργικό του μέρος πάνω
στην αγία Τράπεζα προσφέρεται ο «ουράνιος Άρτος»-Χριστός «εις τροφήν του
σύμπαντος κόσμου».
Έξω από τον Ναό οι πανηγυριστές, αδελφωμένοι, κάθονται στο κοινό τραπέζι της
χαράς και μοιράζονται τον βιοτικό άρτο, το λάδι και τον οίνο και τα άλλα δώρα
του Δημιουργού, για τη «συν-αμφότερη» χαρά τους και την ολοκλήρωσή της.
Μια αντίληψη συνεπώς, για σπιριτουαλιστική εξαΰλωση της
ύλης, με σκοπό την αποπνευμάτωσή της, είναι στην Ελληνορθοδοξία απαράδεκτη,
συνιστώντας αίρεση.
Η χριστιανική πίστη μας είναι υλική και ιστορική.
«Και ο Πιλάτος στο Σύμβολο», λέει μια σερβική παροιμία, εφ’ όσον το αβουλότερο
πλάσμα στην ιστορία της εξουσίας, ο Πιλάτος, ως υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο,
βεβαιώνει την ιστορικότητα της πίστεώς μας με τη φράση «επί Ποντίου Πιλάτου».
Η σχέση με το όντως Πνευματικό, δηλαδή το Άκτιστο, δεν
συντελείται με την εξαΰλωση της υλικής πραγματικότητας και τη δαιμονική έκστασή
της, αλλά συναρτάται με τον τρόπο της χρήσεώς της (το «πώς»). ....
pemptousia – 2φΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου