- π. Αλέξανδρος Σμέμαν
["Εορτολόγιο", Ακρίτας, Αθήνα 2005]
…. Όχι, ο Χριστός δεν
εισήλθε στον κόσμο για να νικήσει με έναν εξωτερικό τρόπο.
Του προσφέρθηκε ένα
βασίλειο, αλλά το αρνήθηκε.
Ακόμη και την στιγμή που προδομένος πέθαινε, είπε:. «ή δοκείς ότι ού δύναμαι άρτι
παρακαλέσαι τον πατέρα μου, και παραστήσει μοι πλείους ή δώδεκα λεγεώνας αγγέλων»
(Μαθ. 26,53).
Ωστόσο ο Χριστός ποτέ άλλοτε δεν ήταν περισσότερο βασιλιάς,
παρά όταν ανέβηκε στον Γολγοθά, φέροντας στους ώμους του τον Σταυρό, ενώ το
γεμάτο μίσος και χλευασμό πλήθος Τον περικύκλωνε.
Ποτέ άλλοτε δεν ήταν εμφανέστερη η βασιλική εξουσία Του, παρά όταν Τον έφερε ο
Πιλάτος μπροστά στο πλήθος, ντυμένο την πορφύρα, καταδικασμένο σε θάνατο ως
εγκληματία, με το ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι, και τον Πιλάτο να λέει στον εξαγριωμένο
όχλο: «ίδε ο βαοιλεύς υμών».
Μόνο εδώ μπoρούμε
να δούμε ολόκληρο το μυστήριο του Χριστιανισμού, επειδή η νίκη του Χριστιανισμού
βρίσκεται στην χαρούμενη πίστη, πως εδώ, μέσα από τον περιφρονημένο, σταυρωμένο
και καταδικασμένον άνθρωπο, η αγάπη του Θεού άρχισε να φωτίζει τον κόσμο και
άνοιξε ένα βασίλειο, που κανείς δεν έχει δικαίωμα να κλείσει.
Ο καθένας μας λοιπόν, πρέπει να δεχθεί τον Χριστό με όλη του
την καρδιά, όλη του την ψυχή και όλη του την ελπίδα. Ειδάλλως όλες οι εξωτερικές
νίκες είναι δίχως νόημα.
Ίσως να χρειαζόμασταν αυτή την εξωτερική ήττα του
Χριστιανικού κόσμου.
Πιθανώς να χρειαζόμασταν τη φτώχεια και την απόρριψη, για να καθαρίσουμε την
πίστη μας από την εγκόσμια αλαζονεία και την εμπιστοσύνη στην εξουσία και την
νίκη, να καθαρίσουμε την εικόνα για τον Σταυρό τον Χριστού, ο οποίος υψούται
πάνω από μας, κι όταν ακόμη ούτε εμείς ούτε ο κόσμος δεν μπορεί να τον δει.
Παρόλα αυτά ο Σταυρός υψώνεται ακόμη, εκτίθεται και θριαμβεύει.
«Σταυρός, η ωραιότης της 'Εκκλησίας».
Επειδή σε όποιο σκοτάδι κι αν βρίσκονται οι άνθρωποι, όσο μεγάλος κι αν είναι ο
θρίαμβος του κακού σ' αυτόν τον κόσμο, η καρδιά μας γνωρίζει ακόμη και ακούει
τα λόγια, «αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον».
2φΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου