"Ο Νόμος του άστρου "

Νικηφόρος Βρεττάκος - "Αδιαφορώντας για το σκοτάδι"
[Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

Κατέβηκα στο δάσος κι αποχαιρέτησα. Η μέρα είναι λαμπρή, ο κόσμος είναι λαμπρός.
Η πιο ωραία γαλήνη, η πιο τέλεια κι η πιο γλυκιά, είναι εκείνη που γίνεται από το υλικό μιας συντριμμένης καταιγίδας.

Η Μαρία χωρίς να ρωτά, με κοιτάζει παρακλητικά στα μάτια.
- Θα φύγω γιατί νιώθω ελεύθερος.
- Όταν όμως θα φύγουν οι Γερμανοί, θα ξαναγυρίσεις. Όλα τότε εδώ, θα είναι χαρά Θεού...
- Κι όταν κάποτε θα φύγουν οι Γερμανοί, Μαρία, δε θα 'χουν φύγει οι Γερμανοί.
Ο πόλεμος δεν είναι αυτός που φαίνεται μόνο.

Περπατώντας σιγά-σιγά, φτάνουμε στο εκκλησάκι.
Σταματάμε στην ανατολική του πλευρά. Στεκόμαστε όρθιοι με σταυρωμένα τα χέρια.
Τους αποχαιρέτησα όλους.
Με τους ζωντανούς ευχηθήκαμε καλή αντάμωση.
Ο πατέρας μου έχει ανεβεί και κάθεται πάνω σε μια μεγάλη πέτρα, απ' όπου φαίνεται όλο το μάκρος του μικρού κατηφορικού δρομάκου που θ' ακολουθήσω φεύγοντας.

Κάτω και λίγο πιο μπρος απ' την πέτρα, όρθια η Μαρία, έχει σηκώσει το δεξί χέρι της, σαλεύοντας ένα μαντήλι, φωτισμένο από τις πρώτες αχτίδες του ήλιου, που μόλις ανάτειλε.
Γυρνώ κι εγώ κάθε τόσο, και τους κάνω νοήματα αποχαιρετισμού.
Όσο απομακρύνομαι προχωρώντας, το βήμα μου γίνεται πιο ζωηρό και πιο ελεύθερο.
Το ουράνιο τόξο, που μετά την καταιγίδα ανάτειλε στην ψυχή μου, πιστεύω πως θα είναι παντοτινό.

Μπλέκομαι στα στενά μονοπάτια, δρασκελώ τους μικρούς τουφωτούς θάμνους, πορεύομαι, τρέχω σχεδόν. Αυτό που νιώθω για το παρόν προσπαθώ να το προεξοφλήσω στη συνείδησή μου και για το μέλλον.
Πως θα είμαι και θα νιώθω έτσι ακριβώς, πάντοτε:
Όπως το άστρο, που καθώς λέει ο Νίτσε, αδιαφορεί για το σκοτάδι της νύχτας που το περιβάλλει, και δεν παραδέχεται παρά έναν μόνο Νόμο, τον Νόμο του να είναι αγνό.

 

πΖ – 2φΑ

                                                     

Share