"Καλόν Παράδεισο Παππού!"

Εχθές το βράδυ, την ώρα που ελάμβανε χώρα το γεύμα μετά συνέδριο για την Νέα Γραφή της Βυζαντινής μουσικής στη Θεσσαλονίκη, μας ήρθε η είδηση: «Κοιμήθηκε ο παππούς ο Γαλακτίων…». Η αίθουσα ήταν γεμάτη από αγιορείτες και φιλαγιορείτες. Καταλάβαινε κάποιος εύκολα, ότι για κάποια λεπτά όλοι χαμηλόφωνα συζητούσαν για το γεγονός αυτό.

Την σοβαρότητα στα πρόσωπα την διαδεχόταν αμέσως σχεδόν ένα χαμόγελο, λες και όλοι προσπαθούσαν να μιμηθούν το χαμόγελο του γέρο – Γαλακτίωνα, του «παππού», όπως τον αποκαλούσαμε όλοι όσοι τον γνωρίσαμε από κοντά και ζήσαμε στιγμές μαζί του.

Καταγόταν από το Δενδροχώρι Τρικάλων, έγγαμος και πατήρ πέντε τέκνων εκ των οποίων τα δύο έγιναν μοναχοί.
Η Γερόντισσα Νικοδήμη, Ηγουμένη του Ιερού Κοινοβίου Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Ορμύλια της Χαλκιδικής και ο π. Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης, ιερομόναχος και Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.

Ο Γέρων Γαλακτίων εκάρη και ο ίδιος Μοναχός στην Σιμωνόπετρα, από τον τότε Ηγούμενο Γέροντα Αιμιλιανό, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και κατόπιν διετέλεσε ηγούμενος στην Ιερά Μονή του Κωνσταμονίτου, από όπου αργότερα παραιτήθηκε και επέστρεψε στην Μονή της μετανοίας του έως την κοίμησή του εχθές.

Τέτοιες ώρες σπουδαίες και μεγάλες για κάθε ψυχή, όπως οι ώρες της Εξόδου και της συνάντησης με τον Κτίστη, εμείς οι «περιλειπόμενοι» απορφανιζόμαστε από το πρόσωπο των κεκοιμημένων με μία θλίψη ανθρώπινη. Η καρδιά μας όμως που μένει συνεχώς μαζί τους βοά εν ησυχία, γεμίζει από την παρουσία τους, ζωντανεύει εικόνες και μνήμες που χαράχτηκαν ανεξίτηλα μέσα της και χάραξαν τους δρόμους μιας ολόκληρης ζωής.

Μετά από μία κουρά μοναχού, πριν από πολλά χρόνια, κατά την ομιλία στην τράπεζα ο Γέρων Αιμιλιανός ήταν από τις ελάχιστες φορές που αναφέρθηκε σε κάποιο πρόσωπο επαινώντας το, χωρίς να το κατονομάσει. Είπε: «Αυτός ο άνθρωπος είναι το χαμόγελο όλων μας. Όταν δεν τον βλέπουμε εις τον Ναό, όλοι τον αναζητούμε και αναρωτιόμαστε πότε θα έρθει. Είναι ο πιο αγαπητός και ο πιο χρήσιμος άνθρωπος της Μονής μας…».

Μειδιώντας όλοι όσοι ήμασταν εκεί αμέσως καταλάβαμε σε ποιον αναφερόταν. Δεν υπάρχει επισκέπτης-προσκυνητής της Σιμωνόπετρας που να μην άκουσε τον π. Γαλακτίωνα να διαβάζει τον Προοιμιακό ή τον Εξάψαλμο, να ψέλνει με την χαρακτηριστική γλυκιά του φωνή τα Ευλογητάρια και την «Τιμιωτέρα» ή το «Ερχόμενος ο Κύριος» την Μεγάλη Εβδομάδα. Να έρχεται έως το βαθύ του γήρας πρώτος στις ακολουθίες και να αναχωρεί τελευταίος κοσμώντας τον Ναό με την αρχοντική και γλυκεία συνάμα παρουσία του.

Τα καλάθια τα οποία έπλεκε ο ίδιος με περισσή τέχνη και ορισμένες φορές έδινε ως ευλογία, αποκτούν πια ακόμη μεγαλύτερη αξία στις γωνιές των σπιτιών μας μαζί με την ευχή του.

Αιωνία η μνήμη του Γέροντος Γαλακτίωνος του Σιμωνονοπετρίτου

Την ευχή του να έχουμε

Καλόν Παράδεισο Παππού!

Νικόλαος Κόϊος, Διευθυντής Σύνταξης Πεμπτουσίας

1 σχόλιο, στην ανάρτηση της κοιμήσεως του:

Ανώνυμος  31/10/14 - 8:59 π.μ.

Ναι, Άγιος!  Θυμάμαι: 21 Δεκεμβρίου του 1995. Ήμασταν τότε πέντε νεαροί προσκυνητές στη Σιμωνόπετρα. Θυμάμαι τη σκηνή: ο π. Γαλακτίων, χωρίς να λέει πολλά, κατ' ουσίαν μιλώντας ελάχιστα, μας έδειχνε τους χώρους της Σιμωνόπετρας, το αρχονταρίκι, τα νέα έργα...

Κάποια στιγμή, απομακρύνεται λίγο, για να πει κάτι με ένα άλλο μοναχό, και εμείς οι πέντε νέοι, μιλώντας αναμεταξύ μας, με ένα στόμα ομολογούμε: "ΤΙ ΧΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ;" Σαν "κάτι" να έβγαινε από μέσα του, και να μας αγκάλιαζε γλυκά...

Για εμένα, έναν άσχετο με την πνευματική ζωή φοιτητή δημοσιογραφίας τότε, ήταν απαραίτητο αυτό το "λουκουμάκι" της θείας χάριτος, για να "ξυπνήσω" από τα σκοτάδια μου...

Από τότε, όποτε πήγαινα στη Σιμωνόπετρα, πάντα καθηλωνόμουν όταν διάβαζε τον εξάψαλμο, με μοναδικό τρόπο, ως προεστώς της συνάξεως... Μόνο μία φράση μου βγαίνει: "Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ υμών των αμαρτωλών... "

Και κάτι ακόμη: πόσο είχε κατηγορηθεί, επειδή δεν αρνιόταν να τον φωτογραφίζουν...

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2014/10/5498.html

[2φΑ]

"Η γοητεία του Όρους.. "

Η γοητεία του Όρους βρίσκεται στο ότι κρύβεται...

Στο Όρος δεν βλέπεις, ούτε ξεκουράζεσαι, ούτε κατηχείσαι.

Στο Όρος μυσταγωγείσαι. Σιωπάς και προσεύχεσαι.

Προτιμάς να φαντάζεσαι, να ποθείς, να "σκαλίζεις" με τον εσωτερικό σου κόσμο, αλλά να μην έχεις την ανάγκη να δεις, να βεβαιωθείς, να γνωρίσεις.

Δεν σου χρειάζεται κάτι τέτοιο.

Αντιλαμβάνεσαι την έκπληξη, αλλά αποφεύγεις να την ψηλαφείς.

Αισθάνεσαι το μυστήριο, αλλά αρνείσαι την έρευνά του.

Η πίστη είναι ισχυρότερη από την όποια απόδειξη.

Η αίσθηση της θεϊκής παρουσίας πιο έντονη από κάθε ευλογημένη αναστροφή.

Η γοητεία του Όρους, βρίσκεται στο ότι κρύβεται...

fb – ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

PNK – [2φΑ]

"Ύπνος, του Κ. Καρυωτάκη"

Κώστας Καρυωτάκης  (30 Οκτωβρίου 1896 – 21 Ιουλίου 1928)

ΥΠΝΟΣ

Θα μας δοθεί το χάρισμα και η μοίρα

να πάμε να πεθάνουμε μια νύχτα

στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας;

Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια

γλυκά. Κι απάνωθε μας θε να φεύγουν

στον ουρανό, τ' αστέρια και τα εγκόσμια.

Θα μας χαϊδεύει ως όνειρο το κύμα.

Και γαλανό σαν κύμα τ' όνειρο μας

θα μας τραβάει σε χώρες που δεν είναι.

Αγάπες θα 'ναι στα μαλλιά μας οι αύρες,

η ανάσα των φυκιών θα μας μυρώνει,

και κάτου απ' τα μεγάλα βλέφαρα μας,

χωρίς ναν το γρικούμε, θα γελάμε.

Τα ρόδα θα κινήσουν απ' τους φράχτες,

και θα 'ρθουν να μας γίνουν προσκεφάλι.

Για να μας κάνουν αρμονία τον ύπνο,

θ' αφήσουνε τον ύπνο τους αηδόνια.

Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια

γλυκά. Και τα κορίτσια του χωριού μας,

αγριαπιδιές, θα στέκουνε τριγύρω

και σκύβοντας, κρυφά θα μας μιλούνε

για τα χρυσά καλύβια, για τον ήλιο

της Κυριακής, για τις ολάσπρες γάστρες,

για τα καλά τα χρόνια μας που πάνε.

Το χέρι μας κρατώντας ἡ κυρούλα,

κι όπως αργά θα κλείνουμε τα μάτια,

θα μας δηγιέται —ωχρή— σαν παραμύθι

την πίκρα της ζωής. Και το φεγγάρι

θα κατεβεί στα πόδια μας λαμπάδα

την ώρα που στερνά θα κοιμηθούμε

στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας.

Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια

που όλη τη μέρα εκλάψαν και αποστάσαν.

fb - Pres Nota Katras

ep-[2fA]

"Ένας μύθος του Oscar Wilde"

Ένας μύθος, γραμμένος από τον Oscar Wilde.

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα χωριό ζούσε ένας τσοπάνης που του άρεσε πολύ να πλάθει φανταστικές ιστορίες.

Οι κάτοικοι του χωριού συγκεντρώνονταν τα βράδια γύρω του και άκουγαν τις αφηγήσεις του.

«Ε… πες μας να μάθουμε κι εμείς, βγαίνοντας από το χωριό σήμερα, τι είδες;», ρωτούσαν οι χωρικοί.

«Μέσα στο δάσος, είδα μια μαγική κατσίκα», έλεγε ο τσοπάνης.

«Στο χέρι της κρατούσε φλάουτο, είχε φτερά στην πλάτη και δίπλα της χόρευαν νεράιδες. Ακουγόταν και μια υπέροχη μουσική.

Φεύγοντας από εκεί, βρέθηκα στην άκρη μιας όμορφης λίμνης. Εκεί αντίκρισα μια λαμπερή γοργόνα. Είχε μάτια απέραντα γαλάζια. Τα χρυσά της μαλλιά λαμπύριζαν στο φως, όταν βυθίζονταν στο νερό της λίμνης».

Έτσι συνέχιζε τις ιστορίες του και κάθε φορά τις άλλαζε λίγο.
Οι χωρικοί τον άκουγαν κατευχαριστημένοι κι ο ίδιος χαιρόταν τα παραμύθια του.

Μια μέρα, ενώ ο τσοπάνης ήταν στο δάσος, είδε μια αληθινή μαγική κατσίκα, που είχε στο χέρι της φλάουτο και στην πλάτη της φτερά. Πήγε στην άκρη της λίμνης και αυτή τη φορά αντίκρισε ολοζώντανη μια γοργόνα, όμοια με αυτή που έλεγε πως έβλεπε κάθε φορά.

Αργότερα, επέστρεψε στο χωριό.
Οι χωρικοί, μαζεύτηκαν πάλι γύρω του, να ακούσουν τις σημερινές του ιστορίες.

«Έλα λοιπόν, πες μας, τι είδες σήμερα στο δάσος;»

και ο τσοπάνης απάντησε: «Τίποτα… τίποτα δεν είδα… »

[2φΑ]

"Ἐμπρὸς παιδιά!.. "

                                                   Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας;

                                         Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;

                                         Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;

                                         Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;

                                         Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;

                                         Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι

                                         καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά;

                                         κάθε νησάκι της ποὺ ἀχνὰ προβάλλει,

                                         κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

                                         Μὴν εἶναι τάχατε τὰ ἐρειπωμένα

                                         ἀρχαία μνημεῖα της χρυσὴ στολή,

                                         ποὺ ἡ τέχνη ἐφόρεσε καὶ τὸ καθένα

                                         μία δόξα ἀθάνατη ἀντιλαλεῖ;

                                         Ὅλα πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα,

                                         καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ

                                         καὶ λάμπει ἀθώρητο σὰν ἥλιου ἀχτίνα

                                         καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρὸς παιδιά!

                                        ᾿Ιωάννης Πολέμης

fb-Pres Nota Katras

[2fA]

"Tο μυστικό της Ελλάδας.. "

Αυτό 'ναι το μυστικό της Ελλάδας. Σαν το παραμυθένιο πουλί καίγεται, γίνεται στάχτη κι από τη στάχτη ξεπετιέται ανανεωμένη.

Δεν θα πεθάνει λοιπόν ποτέ η ράτσα ετούτη; Δεν μπορεί να την εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης μήτε καν η διχόνοια;

Όχι, δεν μπορεί.
Σίγουρα υπάρχει μέσα της κάτι το αναπάντεχο, το ακατάπαυστα ανανεούμενο, το αληθινά θεϊκό !!

Ν. Καζαντζάκης

(από το "Καπετάν Μιχάλης")

fb - Takis

[2fA]

"Άσμα ηρωικό.. "

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

[απόσπασμα]  

Oδυσσέας Ελύτης

 A´

 Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος

 Που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός

 Kαθώς εχιόνιζε απ’ το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας

 Kι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες

 

 Eκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου

 Kαι μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό

 Που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε

 Mα όλος ο κόπος τ’ ουρανού

 Όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα

 Πρωί, στα πόδια του βουνού

 

 Tώρα, σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει.

 

 Tώρα η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκαλιάρικα

 Πιάνει και σβήνει ένα ένα τα λουλούδια επάνω της·

 Mες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν

 Aπό λιμό χαράς κείτουνται τα τραγούδια·

 Bράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά

 Kόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο.

 

 Χειμώνας μπαίνει ώς το μυαλό. Κάτι κακό

 Θ’ ανάψει. Αγριεύει η τρίχα του αλογόβουνου

 

 Tα όρνια μοιράζουνται ψηλά τις ψίχες τ’ ουρανού.

 

"Ο καβαλάρης Ἅγιος τοῦ Φθινοπώρου"

Ὁ ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλύτης

Φώτης Κόντογλου - ἀπὸ τὸ βιβλίο του, "Ἀσάλευτο Θεμέλιο"

Ὁ ἅγιος Δημήτριος, ὁ μεγαλομάρτυς καὶ μυροβλύτης, γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη στὰ 260 μ.X. Οἱ γονιοί του ἤτανε ἐπίσημοι ἄνθρωποι κι᾿ ὁ Δημήτριος κοντὰ στὴ φθαρτὴ δόξα ποὺ εἶχε ἀπὸ τὸ γένος του, ἤτανε στολισμένος καὶ μὲ χαρίσματα ἄφθαρτα, μὲ φρονιμάδα, μὲ γλυκύτητα, μὲ ταπείνωση, μὲ δικαιοσύνη καὶ μὲ κάθε ψυχικὴ εὐγένεια. Ὅλα τοῦτα ἤτανε σὰν ἀκριβὰ πετράδια ποὺ λάμπανε ἀπάνω στὴν κορόνα ποὺ φοροῦσε, κι᾿ αὐτὴ ἡ κορόνα ἤτανε ἡ πίστη στὸν Χριστό.

Ἐκεῖνον τὸν καιρὸ βασίλευε στὴ Ῥώμη ὁ Διοκλητιανὸς κ᾿ εἶχε διορισμένον καίσαρα, στὰ μέρη τῆς Μακεδονίας καὶ στὰ ἀνατολικά, ἕνα σκληρόκαρδο καὶ αἱμοβόρον στρατηγὸ ποὺ τὸν λέγανε Μαξιμιανό, θηρίο ἀνθρωπόμορφο, ὅπως ἤτανε ὅλοι αὐτοὶ οἱ πολεμάρχοι, ποὺ βαστούσανε κεῖνον τὸν καιρὸ μὲ τὸ σπαθὶ τὸν κόσμο, ὁ Διοκλητιανός, ὁ Μαξέντιος, ὁ Μαξιμίνος, ὁ Γαλέριος, ὁ Λικίνιος, πετροκέφαλοι όλοι τους, ἀγριοπρόσωποι, δυνατοσάγωνοι, πικρόστομοι, μὲ λαιμὰ κοντὰ καὶ χοντρὰ σὰν βαρέλια, ἀλύπητοι, φοβεροί.

Αὐτὸς διώρισε τὸν Δημήτριο ἄρχοντα τῆς Θεσσαλονίκης κι᾿ ὅταν γύρισε ἀπὸ κάποιον πόλεμο, μάζεψε τοὺς ἀξιωματικοὺς στὴ Θεσσαλονίκη γιὰ νὰ κάνουνε θυσία στὰ εἴδωλα. Τότε ὁ Δημήτριος εἶπε πὼς εἶναι χριστιανὸς καὶ πὼς δὲν παραδέχεται γιὰ θεοὺς τὶς πελεκημένες πέτρες.

IDA [Πολωνία, 2013]

Ida  [Πολωνία, 2013 – 80΄]

Μια ιδιαίτερη ταινία ηθικού προβληματισμού, με πληθώρα διακρίσεων σε Ευρώπη και Αμερική, από τον σκηνοθέτη Paweł Pawlikowski, σε σενάριο του ιδίου και της Rebecca Lenkiewicz.

Οι ηθοποιοί Agata Trzebuchowska σαν Ida Lebenstein - αδελφή Άννα και Agata Kulesza σαν Wanda Gruz, θεία της Άννας, αποτελούν ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο, που σίγουρα δεν θα ξεχαστεί σύντομα, όπως άλλωστε και η εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία της ταινίας.

Η Άννα είναι μια δόκιμη μοναχή, που ορφανή από μικρή μεγάλωσε στον χώρο του  Μοναστηριού. Αυτό ήταν το σπίτι της και οι μοναχές η οικογένεια της. Ακολουθεί τον δρόμο της με αφοσίωση στον Χριστό και θεωρεί δεδομένο το να αφιερώσει τη ζωή της στην Υπηρεσία Του.

Ο καλλωπισμός, η μεταφορά και η τοποθέτηση του ομοιώματος Του στο προαύλιο, μαρτυρούν με τον συμβολισμό τους τον ζήλο και τον προσανατολισμό των κοριτσιών που θα γίνουν μοναχές.

Οι προβληματισμοί όμως που αποσκοπούν στη στήριξη της βούλησης μας, στην εδραίωση των αποφάσεων για έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, είτε προέρχονται από εσωτερική αναζήτηση, είτε προκύπτουν από εξωτερικούς παράγοντες, αποτελούν πάντοτε διεργασίες απαραίτητες και αυστηρά προσωπικές.

Η Άννα δεν έχει ρίζες, δεν έχει παρελθόν. Μόνο μια θεία, που δεν την επισκέφθηκε ποτέ στο Μοναστήρι. Η ηγουμένη θεωρεί επιβεβλημένη μια συνάντηση γνωριμίας της Άννας με τη θεία της, προτού δώσει τους όρκους της σαν μοναχή.

Η συνάντηση τους, θα επαναφέρει στο προσκήνιο το παρελθόν, που επί τόσα χρόνια προσπαθεί να διαγράψει η θεία Wanda από τη μνήμη της. Παράλληλα θα αρχίσει να παίρνει μορφή, να αναπτύσσεται και να διεκδικεί την παρουσία της στον κόσμο, με το άγνωστο παρελθόν της, η Ida, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Άννας.

Η Ida, που δικαιωματικά ψηλαφά στη συγκρατημένη συμπεριφορά της Άννας, την αναλογία των δικών της συναισθημάτων, των δικών της επιθυμιών, όπως και τη δική της ελευθερία επιλογών.

Είναι συχνά αναγκαίο, αλλά εξίσου δύσκολο, να εξισορροπηθούν τα δυναμικά δύο κόσμων. Όταν ωστόσο πρόκειται για το παρελθόν και το παρόν του ιδίου προσώπου, που στον συγκερασμό τους θα οικοδομηθεί το μέλλον, οι εσωτερικές συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες κι εκρηκτικές.

Η προσωπική μας ιστορία, ζει στα τωρινά μας συναισθήματα. Οι επιρροές της στο σήμερα, ζωντανεύουνε τις σκιές του τότε. Οι άγνωστες αλήθειες της Άννας και οι απωθημένες της Wanda, διαμορφώνουν την τραγικότητα της συνάντησης τους.

"Η αγάπη δεν ζητιέται.. "

Το μυστικό της καλής συζυγίας

Ο Γέροντας είπε μια μέρα σε μία πνευματική του κόρη:

«Έλα κοντά μου να σου πω ένα μυστικό.

Αυτό αν εφαρμόσεις, θα δεις τον άντρα σου να έρχεται και να σε αναζητά, όπου είσαι, χωρίς να ξέρει γιατί, και θ’ απορεί κι ο ίδιος.

Το μυστικό είναι τούτο:

Να προσεύχεσαι γι αυτόν μυστικά.

Έτσι μυστικά, θα πηγαίνει η αγάπη σου και θα τον καλεί.

Μη του λες τη λέξη σ’ αγαπώ, αλλά προπάντων μην απαιτείς να σου τη λέει.

Η αγάπη δεν ζητιέται μα γεννιέται.

Η αγάπη δεν λέγεται, εμπνέεται.

Να τυλίγεις τον αγαπημένο σου με θαλπωρή μυστικά, δια της προσευχής.

Τότε, κι ο πιο εύθικτος χαρακτήρας δεν αντιδρά.

Η μυστική μετάδοση της αγάπης διώχνει τις φοβίες της δέσμευσης και καταπίεσης, και οι ευθύνες του γίνονται ελαφρές και κάποτε αγαπητές.

Ένας κόκκος ανιδιοτελούς αγάπης να υπάρχει μέσα μας, έρχεται σιγά-σιγά η χάρη και τον κάνει να πετάξει δυο φυλλαράκια.

Γρήγορα μετά μεγαλώνει».

fb - Pres Nota Katras

[2φΑ]

"Η χαρά της ζωής"

π. Λίβυος - Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα,

στη χαραυγή, στον καφέ ή το τσάι που φτιάχνεις και πίνεις.

Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία.

Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις,

στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου.

Μια από τις βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στη ζωή μας,

είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό

και εκπληκτικό, για να πούμε έχω αιτία να είμαι χαρούμενος.

Όμως δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Άδικα περιμένουμε.

Η ζωή είναι τα μικρά, πολύ μικρά καθημερινά πράγματα.

Εκεί είναι η ομορφιά της.

Μαθαίνεις να μην αναβάλεις τη χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή

Στη δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους.

Στον περίπατο με ένα παιδί, με ένα ζώο ή με έναν καλό φίλο.

Στη βροχή που σε πλένει, στη γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά,

στη φωτιά που μέσα σου κεντά.

Στη χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών.

Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς, στον έρωτα που δεν ρωτά.

Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, αυτό δεν υπάρχει παρά μόνο στον νου σου,

το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα, μη μένεις στο πουθενά...

imverias.blogspot

fb- Pres Nota Katras

epap-[2fA]

Vamos!..

Πάμε!...

Το ταξίδι έχει ήδη αρχίσει...

Και δεν είναι ο χώρος που το επιβεβαιώνει.

Είναι η πλαστικότητα που προσδίνει η χαρά στην κίνηση του βηματισμού.

Είναι το στήσιμο του κορμιού που μαρτυρά την απόφαση, τον στόχο,

τη συμμετοχή..

Είναι η προοπτική της ξενάγησης στον κόσμο, του παιδικού θαυμασμού,

σαν να του γυρίζεις μια καινούργια σελίδα με παραμύθια.

Είναι η μαγεία να βλέπεις τις σελίδες να αλλάζουν,

κρατώντας μ’ εμπιστοσύνη το χέρι της αγάπης, παράλληλα

με τη σιγουριά της πατρικής ματιάς που παρακολουθεί.

-  Όταν ο φακός "πιάνει" τη σωστή στιγμή, η ζωή αιχμαλωτίζεται υπέροχα,
με όλη τη δυναμική της έκφρασης της.

Φωτογραφία:  spy-r

Επεξεργασία:  vip-r

 [2fA]

                                     

Συνεδρία Συντήρησης

[ 29]

Όσο συχνά κι αν γίνονται συνεδρίες με φίλους, το σκάφος είναι από τη φύση του μοναχικό. Ιδιαίτερα τις ώρες της συντήρησης του.

Περνά ο καιρός και κάποιες ενδείξεις από το καλοκαίρι ήδη, ήταν ανησυχητικές. Ένας καλός διεξοδικός έλεγχος, μια ανασυγκρότηση του εαυτού, μια επανεκτίμηση των δυνατοτήτων και των προοπτικών, είναι λένε, απαραίτητη κάθε τόσο.

Κανείς δεν ξέρει αν βελτιώθηκε κάτι στο διάστημα αυτό, αν η σταθερότητα στα γυρίσματα του καιρού θα είναι καλύτερη, αν ολοκληρώθηκε κάποιο από τα αρχικά πλάνα εργασίας, δεν γνωρίζουμε καν αν υπήρχαν αξιόπιστα πλάνα, αν έγινε κάποια σωστή προσπάθεια για συντήρηση.

Η τρίαινα του Ποσειδώνα όμως, καρφώθηκε στην άμμο και όλα γύρισαν ανάποδα.

Τα μικρά ταξίδια αραίωσαν και σταμάτησαν, για όσο θα χρειαζόταν.

Το Ημερολόγιο του πλοίου έμεινε φυσικά κλειστό.

Χωρίς ταξίδι δεν υπάρχει δράση, ούτε αναφορά, ούτε ημερολόγιο.

Ούτε και πρόγραμμα ενεργειών. Οι σχεδιασμοί είναι ευκαιριακοί, εξαρτώμενοι, η αδράνεια απλώνει σκουριές όπου μπορεί, το σκαρί παλιώνει και βαραίνει.

Ο καπετάνιος είχε δίκιο, πάντα έχει δίκιο.

Ο αυτοέλεγχος πρέπει να είναι γρήγορος, γεμάτος ζωντάνια και συνέπεια.
Καθόλου νωχελικός και αναβλητικός. Πάντα να προχωρεί παράλληλα με τη δουλειά.

Μοίρασμα της προληπτικής συντήρησης με προτεραιότητες και ανάλογα πάντοτε με τις καθημερινές ανάγκες.

Μακροχρόνιο δέσιμο στη στεριά σπάνια, μόνο για πολύ σοβαρούς λόγους…

Τι μας σπρώχνει τάχα σε κάθε ευκαιρία, να αυτοσχεδιάζουμε;

Το λιμάνι είναι η ασφάλεια για το κάθε πλοίο, αλλά για λίγο μόνο, όσο να εκτιμήσεις τον κίνδυνο και την ομορφιά της θάλασσας. Η ζωή, είναι το ταξίδι.

Με το που λύνει ο κάβος και σηκώνεται η άγκυρα, αρχίζει να μετριέται η ζωή χωρίς ρολόι.

Με τις ανάγκες, με τις συνθήκες, με τη διακριτική έννοια του ενός για τον άλλο, την έγκαιρη αλληλοκάλυψη, με τη θέση του ήλιου στον ουρανό μας και τα μηνύματα των άστρων και του φεγγαριού.

Και με τον παλμό της συντροφικότητας…

Μια νοσταλγική ματιά στους ξεχασμένους ορίζοντες, ίσως είναι αρκετή…

Οι οδηγίες είναι πάντοτε σωστές, ένα βήμα πιο μπροστά από την καλύτερη στιγμή μας.
Ας έχουμε εμπιστοσύνη.

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Ξεκινήσαμε!

2. Όποιος διαβάζει αυτή τη σελίδα, ήδη ταξιδεύει μαζί μας.

3. Το έχουμε ξαναπεί: η πρώτη συνάντηση μετά από καιρό, πρέπει να είναι σύντομη.

4. Η μοναξιά, η ανία, η δυσθυμία, δεν υπάρχουν.
Είναι καταστάσεις πλαστές, για να καλύψουν το κενό της αργίας.

5. Η χαρά, η έκπληξη, η γιορτή, αυτές ναι! –  υπάρχουν.
Είναι ο λευκός αφρός στους κυματισμούς της Αγάπης που της δίνεσαι και σε περιβάλλει, σαν ταξιδεύεις στις θάλασσες της.
Να το θυμάσαι!

"Καινούργιος άνθρωπος – β΄"

Τὸ μεγαλεῖο τοῦ «καινοῦ» ἀνθρώπου (-β΄)

Του Μ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου

Από παλαιότερη ομιλία του στον «Μέγα Βασίλειο», με θέμα:

"Ἡ αὐθεντικότητα στὸ βίωμα τοῦ σύγχρονου χριστιανοῦ."

«Πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη· τὰ τρία ταῦτα».

Αὐτὰ τὰ τρία ἀποτελοῦν τὸ θεμέλιο τοῦ αὐθεντικοῦ βιώματος τοῦ κάθε χριστιανοῦ. Αὐτὰ τὰ τρία εἶναι ποὺ συνθέτουν τὴν «ἄλλη» λογική.

Αὐτὴ ἡ λογικὴ τὸν κάνει λεπτὸ καὶ εὐγενῆ στὴ φύση, λιτὸ στοὺς τρόπους καὶ λανθάνοντα στὶς ἐπιλογές. Γίνεται διεισδυτικός, διορατικὸς καὶ διαφανής. «Πάντα ἀνακρίνει καὶ ὑπ᾿ οὐδενὸς ἀνακρίνεται». Ἀλλὰ στὸ πρόσωπό του κατοπτρίζεται ὁ Θεός, ἀπὸ μέσα του διαθλᾶται ἡ χάρις Του.

Τὸν βλέπεις καὶ ὁμολογεῖς πὼς «ζεῖ Κύριος». Ζεῖ ὁ ἀληθινὸς Θεός.
Αὐτὸς ποὺ δὲν ὀρᾶται σωματικά, οὔτε κατανοεῖται στοχαστικά.

Ταυτόχρονα εἶναι πολὺς γιατί εἶναι πάντοτε ὅλος, ἀκέραιος καὶ μὲ ὅλους. Δίπλα του ζεῖς τὴν ἀπόστασή του, ἀλλὰ νιώθεις μαζί του. Διότι τὸ «ἵνα ὦσιν ἓν» ἀποτελεῖ βίωμά του. Δὲν εἶναι ποτὲ μόνος. Οὔτε μόνο μὲ κάποιους. Οὔτε μὲ λίγους. Ἔχει χῶρο γιὰ ὅλους.
Μέσα του ἀκτινοβολεῖ ὁ Θεός.

Αὐτὴ ἡ αὐθεντικότητα εἶναι ποὺ κάνει τὸν χριστιανὸ νὰ μὴν εἶναι κοσμικὰ «σύγχρονος»· ἐπιδερμικὸς μιμητὴς καὶ παθητικὸς ἐκφραστὴς τῶν συνηθειῶν τῆς ἐποχῆς ποὺ ζεῖ.
Ἀλλὰ νὰ εἶναι «σύγχρονος» μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ἐνσαρκωτοῦ τοῦ αἰωνίου μηνύματος τοῦ Θεοῦ στὸ παρόν.

Αὐτὸς ἐνσαρκώνει τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴν εἰκόνα τῶν ἐσχάτων της. Εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν ἄνθρωπος ποὺ συνδέει τὸ «ἀρχαίων κάλλος» μὲ «τὴν μέλλουσα δόξαν ἡμῖν ἀποκαλυφθῆναι». Ἕνα κάλλος καὶ μία δόξα ποὺ δὲν καταδεικνύουν μόνο τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ κυρίως παραπέμπουν στὸ «παρὰ πάντας ἀνθρώπους» θεϊκὸ κάλλος καὶ στὴν «ἐνδόξως δεδοξασμένην» Τριαδικὴ θεότητα.

Ἢ αὐθεντικότητα, ἡ ἀληθινότητα, ἀκόμη κι ἂν προδίδει ἀδυναμίες, ἀνεπάρκεια, μὴ πληρότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ τὴν ὁδὸ πρὸς τὴν τελείωση καὶ ἁγιότητα. Ἀπεναντίας τὸ νοθευμένο φρόνημα, ὁ συμβιβασμός, ἡ ψεύτικη ὡραιοποιημένη εἰκόνα, πνίγουν τὴν ἐνέργεια τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ καθιστοῦν τὸν ἄνθρωπο ἀμέτοχο τοῦ μυστηρίου καὶ τῆς θεότητάς Του.

Μὲ τὴν ἔννοια αὐτή, ὁ αὐθεντικὸς ἄνθρωπος δὲν καθίσταται μόνο ἕνα πρότυπο ἠθικῆς τελειώσεως, ἀλλὰ κυρίως μεταμορφώνεται σὲ σκεῦος φανερώσεως τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν.

Ζεῖ τὴν ψυχοσωματικότητά του, τὴν ἁρμονία τῆς ἀνθρώπινης φύσης καὶ τοῦ θεϊκοῦ προορισμοῦ του χριστολογικά. Βιώνει τὴ συγκρότηση τοῦ τριμεροῦς τῆς ψυχῆς του καὶ τὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης μὲ τοὺς ἀδελφοὺς τριαδικά.

Ζεῖ καὶ φανερώνει τὴ θεία οἰκονομία στὸ σύνολό της, τὴ συγκατάβαση τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, τὴν Τριαδικὴ φανέρωση τῆς Βαπτίσεως, τὴν ἔλλαμψι καὶ «ὀθνεῖον ἀλλοίωσιν» τῆς θείας Μεταμορφώσεως, τὸ ἀποκαλυπτικὸ βάθος καὶ τὴ θεϊκὴ δόξα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, τὴν κένωση τοῦ Πάθους, τὸν ἀνακαινισμὸ καὶ τὴν ἑτεροποίηση τῶν πάντων διὰ τῆς Ἀναστάσεως, τὴ θέωση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως διὰ τῆς Ἀναλήψεως, τὴν ἔκχυση τῶν ἁγιοπνευματικῶν δωρεῶν τῆς Πεντηκοστῆς, τὴ γέννηση καὶ πορεία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀλκάδος στὸν ὠκεανὸ τῆς ἱστορίας καὶ τέλος τὴν προσδοκία τῶν ἐσχάτων.

Ὅπως ἡ καθαρότητα καὶ ἡ παρθενία τῆς Θεοτόκου ἀποτελοῦν τὴ βασικὴ προϋπόθεση τῆς μετοχῆς της στὸ μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας, κατὰ ἀνάλογο τρόπο ἡ παρθενία τοῦ φρονήματος, δηλαδὴ ἡ αὐθεντικότητα καθιστᾶ τὸν χριστιανὸ ἱκανὸ νὰ μετέχει στὸ μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως.

Χριστιανὸς ποὺ δὲν συγκλονίζεται ἀπὸ δογματικὲς ἐμπειρίες, ποὺ δὲν φωτίζεται ἀπὸ μυστικὲς ἀποκαλύψεις, ποὺ δὲν «τιτρώσκεται» ἀπὸ θεϊκὸ πόθο, ποὺ δὲν κυριαρχεῖται ἀπὸ ὑπερβατικότητα, ποὺ δὲν αἰσθάνεται τὰ σημεῖα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν διαπιστώνει τὰ ἀποτυπώματα τῶν ἐνεργειῶν Του, δὲν ἔχει τὸ σφράγισμα τοῦ Θεοῦ ἐπάνω του.

Γι᾿ αὐτὸν ὁ Θεὸς εἶναι πιθανότητα, ἀφηρημένη ὀντότητα, ἀνωτέρα δύναμις, τὸ φιλοσοφικὸ ἄγνωστο, συναισθηματικὸ μοντέλο - τὸ συμπλήρωμα κάποιου ψυχολογικοῦ κενοῦ.

Πλήρες το κείμενο της ομιλίας:

http://istologio.org/?p=5629#more-5629

[2φΑ]

"Καινούργιος άνθρωπος – α΄"

Τὸ μεγαλεῖο τοῦ «καινοῦ» ἀνθρώπου (-α΄)

Του Μ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου

Από παλαιότερη ομιλία του στον «Μέγα Βασίλειο», με θέμα:

"Ἡ αὐθεντικότητα στὸ βίωμα τοῦ σύγχρονου χριστιανοῦ."

Τὸ αὐθεντικὸ βίωμα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ τὸ χρειαζόμαστε, ὅπως καὶ ὁ κάθε χριστιανὸς στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας.

Ἁπλᾶ στὶς μέρες μας ἡ δυσκολία νὰ τὸ ἀποκτήσουμε φαντάζει μεγαλύτερη.

Αὐτὸ τὸ βίωμα ἀπεργάζεται τὸ μεγαλεῖο τοῦ «καινοῦ» ἀνθρώπου, αὐτοῦ δηλαδὴ ποὺ ἔχει μετέλθει σὲ μία κατάσταση ποὺ παραμένοντας ἄνθρωπος, δὲν εἶναι… ἄνθρωπος.
Εἶναι θεοειδής, θεόμορφος, θεανθρώπινος ἄνθρωπος.

Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἦταν τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος.
Ὁ θεανθρώπινος ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ εἶναι Θεὸς, παύει νὰ εἶναι μόνο ἄνθρωπος.
Ἀπὸ τὸ «ἀνθρώπινο» διατηρεῖ τὴ φύση καὶ ἀρνεῖται τὴν κυριαρχία τοῦ πτωτικοῦ ἰδιώματος, ἀπὸ τὸ «θεῖον» στερεῖται τὴ φύση καὶ προσοικειοῦται ταπεινός τὴ χάρι.

Αὐτὰ ὅλα σημαίνουν, ὅτι ὁ αὐθεντικὸς χριστιανὸς εἶναι πολὺ ἀνθρώπινος.

Ἀναδεικνύει καὶ τιμᾶ τὴν ἀνθρώπινη φύση του, δὲν τὴν περιφρονεῖ, δὲν ντρέπεται γι᾿ αὐτήν, δὲν τὴν ἀδικεῖ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ κατανοεῖ τὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων καὶ τὶς δυνατότητες τὶς δικές του.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μικρὸς καὶ μεγάλος ταυτόχρονα.
Ἐνῶ εἶναι «βραχύ τι παρ᾿ ἀγγέλους ἠλαττωμένος·» εἶναι καὶ «ὡσεὶ χόρτος ἔχων τὰς ἡμέρας αὐτοῦ», διότι «ἐν τιμῇ ὤν, οὐ συνῆκεν, παρὰ συνεβλήθη τοῖς κτήνεσιν τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὠμοιώθη αὐτοῖς».

Εἶναι ἄνθρωπος βαθὺς καὶ εὐρὺς ταυτόχρονα. Εἶναι μυστήριο ἀνεξιχνίαστο ὁ ἴδιος, ἀλλὰ καὶ χωρητικὸς ὅλων. Ἡ ζωή του ἔχει ἀλήθεια, ἀγάπη· ἔχει τὴν ἐλευθερία τοῦ νὰ δέχεται καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ νὰ προσφέρεται. Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶναι πολὺ φιλάνθρωπος καὶ κοινωνικός. Δὲν σώζεται μόνος, κοινωνεῖ τὴ σωτηρία. Μπορεῖ νὰ κενώνεται ἀπὸ τὸν ἐγωισμό του, γι᾿ αὐτὸ καὶ νὰ ἑνώνεται μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς του.

Ἐπιπλέον ἡ αὐθεντικότητα βοηθεῖ τὸν χριστιανὸ νὰ λειτουργεῖ διαρκῶς στὸ μεθόριο Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου, τῆς λογικῆς καὶ τοῦ μυστηρίου, τῆς θεϊκῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἀνθρώπινου πόνου, τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ὑπακοῆς.
Αὐτὴ τὸν ἐμπνέει νὰ κινεῖται καὶ στὸ ἐπέκεινα τοῦ προσωπικοῦ χώρου, τοῦ ἀνθρώπινου μέτρου, τοῦ κοσμικοῦ χρόνου, τοῦ ἐγώ.

Σ᾿ αὐτὰ τὰ μεθόρια εἶναι ποὺ κρύβεται ὁ Θεός· σ᾿ αὐτὰ τὰ ἐπέκεινα εἶναι ποὺ συναντᾶ κανεὶς τὸν ἀδελφό, τὴν αἰωνιότητα, τὴ χάρι, τὴν ἀλήθεια, τὸν ἴδιο τὸν Θεό.

Ὅταν προκαλεῖται ἡ λογική μας, γεννᾶται ἡ πίστη. Ὅταν διακινδυνεύουμε τὸ συναίσθημά μας, προκύπτει ἡ χάρις. Ὅταν ἀρνούμαστε τὸ θέλημά μας, ζοῦμε τὴ δική Του ἀγάπη σὲ μᾶς. Ὅταν συστέλλεται ὁ ἑαυτός μας, ἀνασταίνεται ἐν δυνάμει ὁ Θεὸς μέσα μας.

Αὐθεντικὸ βίωμα εἶναι τὸ ὁσιακό, τὸ μαρτυρικό, τὸ ἀποστολικό, τὸ προφητικό.
Αὐτὸ ποὺ ἔχει ἄσκηση, ἱδρῶτα, αἷμα, πόνο, μαρτυρία, ταπεινὴ ὁμολογία. Ὁ αὐθεντικὸς χριστιανὸς ζεῖ τὴ χαρὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἄσκηση, τὴ στέρηση, τὴ θυσία.

Ζεῖ τὴν ἐλπίδα μέσα ἀπὸ τὸν πόνο, τὴν ἀσθένεια, τὴ διακριτικὴ ἐπιβεβαίωση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, τὴ συνεχῆ προσδοκία τοῦ σημείου, ποὺ δὲν τὸ ζητεῖ ἀλλὰ τὸ περιμένει καὶ ὅταν ἔρχεται δὲν τὸν ξαφνιάζει.

Ζεῖ τὴν ταπείνωση μέσα ἀπὸ τὶς εὐλογίες Του καὶ τὶς χαρές. Αὐτὰ ὅλα στηρίζονται στὴν πίστη.

Στὸ πρόσωπο τοῦ ἀδελφοῦ συναντᾶ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Δίπλα του ταπεινώνεται, ὑπομένει, κενώνεται. Μαζί του μοιράζεται τὴν πτώση, τὴν πίστη, τὴ ζωή, τὴ χάρι, τὴ σωτηρία.
Μαζί του ἑνώνεται.

Οἱ διαφορὲς ὑπογραμμίζουν τὴν ἐλευθερία, ἡ διαφορετικότητα τὴ μοναδικότητα τοῦ κάθε προσώπου ὡς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, οἱ ἀντιθέσεις ταπεινώνουν, τὰ κοινὰ σημεῖα διευκολύνουν τὴ συμπόρευση.

Οἱ ἁμαρτίες, οἱ δοκιμασίες, οἱ ἀρετές, οἱ θεϊκὲς ἐπεμβάσεις στὴ ζωὴ τοῦ ἑνὸς, περιχωροῦνται καὶ στὴ ζωὴ τοῦ ἄλλου. Ὅλα κοινωνοῦνται.
«Οὐκ ἔστιν ἄλλως σωθῆναι εἰ μὴ διὰ τοῦ πλησίον». Θεμέλιο αὐτῆς τῆς καταστάσεως εἶναι ἡ ἀγάπη.

Ὁ αὐθεντικὸς ὅμως χριστιανὸς μὲ σαφήνεια διακρίνει καὶ τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου, τὴ ρευστότητα καὶ παροδικότητα τοῦ χρόνου, τὴ φθαρτότητα τῶν ὑλικῶν, τὴν ἀπάτη τοῦ «ἐδῶ» καὶ τοῦ «τώρα», τὴ βαρβαρότητα τῶν ἀνθρώπινων τρόπων και τὴν παχύτητα τῆς ὀρθῆς λογικῆς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ διαρκῶς λειτουργεῖ στὸ «ἐπέκεινα».

«Ἐν γῇ ζῆ καὶ ἐν οὐρανοῖς πολιτεύεται».
Ἀντὶ γιὰ τὸ τώρα, ζεῖ τὰ ἔσχατα καὶ ἀντὶ γιὰ τὸ ἐδῶ, τρέφεται ἀπὸ τὰ οὐράνια.

Αὐτὸ τὸ φρόνημα του, τροφοδοτεῖται ἀπὸ τὴ θεϊκὴ ἐλπίδα.

Πλήρες το κείμενο της ομιλίας:

http://istologio.org/?p=5629#more-5629

[2φΑ]

"Υπάρχουν πράγματα στη ζωή.. "

Αθήνα, 2014.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Μια εικόνα σοκαριστική στον τοίχο της Στ' τάξης.

Ανάμεσα στα πρόσωπα των ανέμελων παιδιών, που άλλα είναι γελαστά κι άλλα θυμωμένα από κάποιον ευτελή μικροκαυγά, ένα παιδί από μια άλλη άκρη του κόσμου, από κάπου όπου ο πόλεμος αποφασίζει για τις μοίρες και την ευτυχία των ανθρώπων.

Ένα παιδί μελαψό, με γυμνά πόδια, ξαπλωμένο κατάχαμα, με το κεφάλι ακουμπισμένο στο μαξιλάρι του. Ψάχνει να βρει τη θαλπωρή που έχασε. Το χάδι της μάνας που τόσες φορές ένιωσε στο σώμα του από μωρό, αντικαταστήθηκε από την αφή της άψυχης γης.

Ένα παιδί που ξαπλώνει ανάμεσα στους φρεσκοσκαμμένους τάφους των γονιών του. Όπως άλλοτε τρύπωνε ανάμεσα στα ζεστά απ' τα σώματά τους στρωσίδια, κάθε φορά που αποζητούσε την ασφάλεια της φροντίδας και της αγάπης τους.

Υπάρχουν πράγματα στη ζωή τόσο απλά και όμορφα, όπως το άγγιγμα, το βλέμμα, το χάδι, η αγκαλιά, το χαμόγελο...

Η εικόνα μου θύμισε, πως δεν είναι δεδομένα...

Aναστασία Χ.

http://wwwtaxiarhes.blogspot.gr   (14/10/14)

[2φΑ]

"Η Ζωή, του Παλαμά.. "

Η ΖΩΗ

Κωστής Παλαμάς

Ποια ειν’ η ζωή; Μην είναι η πλάση;

Μην είναι τ’ ουρανού τα πλάτια,

τα πέλαγα, οι στεριές, τα δάση

κι’ οι αρχοντιές και τα παλάτια;

Μην είναι η λύσσα του πολέμου,

ο πλούτος με τα χρήματα του,

η δόξα, η φήμη, πού καλέ μου,

πού βρίσκεται η ζωή εδώ κάτου;

Της γης τα μεγαλεία τα είδα,

τη δίψα ανάβουν φλογερή.

Τη σβήνει αγάπης μια ρανίδα,

καλότυχος που θα τη βρει! 

[2fA]

Doubt [ΗΠΑ - 2008]

Doubt  [Αμφιβολία, Η. Π. Α. – 2008 – 104΄]

Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου και πολυβραβευμένου θεατρικού έργου του John Patrick Shanley [με βραβείο Pulitzer και έξι ακόμα διακρίσεις], που γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Αμερική.

Ο ίδιος ο συγγραφέας, δούλεψε το σενάριο και σκηνοθέτησε την ταινία.

Η θεατρική ατμόσφαιρα που περιβάλλει το έργο και οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών, εισδύουν αθόρυβα στη συνείδηση του θεατή που απολαμβάνει τις συγκινησιακές δονήσεις των κύριων προσώπων του [τέσσερις υποψηφιότητες για Oscar] τόσο, όσο και την ταυτόχρονη αντήχηση που προκαλούν αυτές στην ψυχή του.

Τα πρόσωπα που δεν εκφράζουν πάντοτε τις πραγματικές θέσεις τους, τα ερωτηματικά που ακολουθούν μοιραία τις αβάσιμες ή όχι υποψίες και παραμένουν μετέωρα, οι απαντήσεις που δεν δίνονται ποτέ και πάνω απ’ όλα τα καίρια ψυχολογικά δυναμικά που ασυνείδητα προσδιορίζουν τις πράξεις, αποτελούν πρόκληση για προσέγγιση.

Το 1964, στο καθολικό σχολείο του Αγίου Νικολάου στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, εγγράφεται για πρώτη φορά ένας μαύρος μαθητής, ο Ντόναλντ Μίλερ.

Το απλό αυτό γεγονός και η φιλική αντιμετώπιση του ιερέα Φλιν [Philip Seymour Hoffman] στο παιδί (που αισθάνεται εχθρικό το νέο του περιβάλλον και έχει ανάγκη τη διακριτική στοργή του ιερέα για να προσαρμοστεί), δίνει την ευκαιρία στη Διευθύντρια του σχολείου, την αυστηρή Αδελφή Αλοΐσιους [Meryl Streep] να αντιτεθεί στις παιδαγωγικές και ποιμαντικές απόψεις του ιερέα, επικεντρώνοντας την καχυποψία της στη σχέση του αυτή με τον μαθητή και να επιδιώξει την απομάκρυνση του από το σχολείο και την εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Στην τάξη του Ντόναλντ διδάσκει η απλή και ευσυνείδητη νεαρή μοναχή Αδελφή Τζέιμς [Amy Adams], που με τη διάφανη ηρεμία της προσφέρει στους μικρούς μαθητές της πολλά περισσότερα, πέρα από τις γνώσεις των μαθημάτων τους. 

Τόσο το σχολείο όσο κυρίως η νεαρή δασκάλα, είναι βιωματικές εικόνες του συγγραφέα, απ’ όταν σαν εξάχρονο παιδάκι πήγαινε στο σχολείο του Αγίου Αντωνίου στο Μπρονξ και είχε σαν πρώτη του δασκάλα μια μοναχή, το πρότυπο της Αδελφής Τζέιμς.

Βαθιά επηρεασμένος από τη γαλήνια προσωπικότητα της δασκάλας του, πολλά χρόνια αργότερα τη μεταφέρει αυτούσια όπως την είχε εισπράξει, στο θεατρικό του έργο και στο σενάριο της ταινίας.