"Όλα είναι δρόμος –α΄ "

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

- Από συζήτηση στο “Ενοριακό Αρχονταρίκι” του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014. -

Είναι δύσκολο να ορίσεις τι ακριβώς είναι το να ζεις, αλλά το σίγουρο είναι, ότι τις περισσότερες φορές δεν έχουμε καν τη διάθεση να μπούμε σ’ αυτή την διαδικασία. Δηλαδή έχουμε την αίσθηση, ότι το να ζει κανείς σημαίνει απλώς να λειτουργούν καλά τα βιολογικά του όργανα. Αλλά αυτό το πράγμα δεν είναι ζωή και πάντως δεν είναι η ζωή που ήρθε να αποκαλύψει ο Χριστός στον κόσμο.

Η ζωή έχει ένα ρίσκο, μια αβεβαιότητα, δεν έχει σταθερές. Η μόνη βασική δομή της ζωής είναι το απρόοπτο, το μεταβαλλόμενο, ότι όλα μπορούν να ανατραπούν σε μια στιγμή.
Επειδή έχουμε ένα ισχυρό εγώ και θέλουμε να ελέγχουμε τα πάντα, δεν μπορούμε να αφεθούμε σ’ αυτή τη ροή.

Δημιουργούμε διάφορες κρυψώνες στις οποίες μπαίνουμε και κρυβόμαστε, μόνο και μόνο για να μη ζήσουμε. Μπορεί να είναι μια όμορφη ιδεολογία στην οποία αφιερωνόμαστε, ο ιερός θεσμός του γάμου, ακόμα και η Εκκλησία μπορεί να είναι μια μεγάλη κρυψώνα που κρύβομαι εκεί μέσα, μπροστά στη δειλία μου να ζήσω την πραγματική ζωή.

Το να ζεις, είναι να μπορείς να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου και εμείς δεν θέλουμε ευθύνες. Γι’ αυτό και αποδίδουμε όλα τα κακά και τα δεινά στους άλλους.
Η ζωή την οποία πολλοί προσπαθούν να βιώσουν, δεν είναι εδραιωμένη πάνω στις βασικές ανάγκες του ανθρώπου.

Στην πραγματικότητα εξυπηρετούν πάθη που είναι υποκατάστατα της απουσίας του Θεού. Δηλαδή οι άνθρωποι, αυτό το οποίο ονομάζουνε ζωή, στην πραγματικότητα είναι ένα ψυχοναρκωτικό, μια προσπάθεια να λησμονήσουν αυτό που τους πονάει.

Αντιθέτως, η αποκάλυψη του Χριστού είναι ένας τρόπος ζωής, μια πρόταση ζωής σε πληρότητα.

Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, οι περισσότεροι δεν την ζουν την πρόταση αυτή. Είμαστε σε μια προσπάθεια.

Γιατί δεν την ζούμε; Δεν έχουμε οικειοποιηθεί το μήνυμα που φέρνει ο Χριστός. Ζούμε μια θρησκευτική ζωή, παρά εκκλησιαστική.

Η θρησκευτικότητα εξαντλείται σε εξωτερικές συνθήκες, σε κώδικες και νόμους. Ο Χριστός θέλει να υπακούσουμε σε εσωτερικό νόμο. Άλλο είναι να αγαπώ γιατί το λέει ο νόμος και άλλο γιατί είναι μια δική μου βασική ανάγκη, γιατί έτσι ολοκληρώνομαι.

Οι εντολές του Χριστού δεν είναι νομικές επιταγές. Δημιουργούν χαρά, γιατί ο Κύριος είναι ο δημιουργός και ξέρει τις ανάγκες του ανθρώπου και τι πραγματικά χρειάζεται.
Κι ο άνθρωπος έτσι νιώθει πληρότητα. Ο θρησκευτικός άνθρωπος είναι σκληρός, ενώ ο χριστιανός έχει χαρά.

Ο αγώνας έχει κάτι γλυκό.
Νηστεύεις και έχεις χαρά, προσεύχεσαι και δεν νυστάζεις, πας στην Εκκλησία και δεν βαριέσαι. Γιατί μέσα σου έχεις χαρά και η χαρά έγκειται στο γεγονός ότι κάποιον αγαπάς και κάποιος σ’ αγαπάει.

Δηλαδή εάν η πνευματική ζωή δεν είναι ερωτική ζωή, δεν είναι τίποτα. Όταν δεν είναι ο Χριστός ο πόθος και το κέντρο της αναζήτησης σου, όλα σε κουράζουν. Ενώ όταν είναι, αγαπάς και χαίρεσαι.

synodoiporia – antifono

[2φΑ]

Share