"Η ουσία του εορτασμού.. "

Από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Σάββατο, 30 Νοεμβρίου, 1974

Πόσο συχνά οι άνθρωποι δεν υποφέρουν από έναν εσωτερικό φόβο, όταν αντιμετωπίζουν το Απόλυτο, φόβο μήπως χάσουν την ελευθερία τους, μήπως μπλέξουν. Ευχαριστιούνται να βρίσκονται σε μια κατάσταση αυθορμητισμού. Φοβούνται την κάθε κίνηση για μια μεγαλύτερη σαφήνεια, για περισσότερες επιλογές. Συστέλλονται, κρύβονται μέσα τους και αντιστέκονται παθητικά.

Σήμερα είναι η 28η επέτειος της χειροτονίας μου σε ιερέα. Θυμάμαι τόσο καθαρά αυτή τη μέρα. Περπάτησα με τη Λ. από την οδό Κριμαίας στον ναό του Αγίου Σεργίου.

Φθάσαμε νωρίς κι έτσι πήγαμε στο πάρκο για μια ήσυχη βόλτα.
Ήταν μια γκρίζα, συννεφιασμένη μέρα. Θυμάμαι που είδα τον πατέρα μου στην εκκλησία - ασυνήθιστα τόσο νωρίς – την ώρα που θυμιάτιζα ακόμη ως διάκονος. Δεν θυμάμαι τη στιγμή της χειροτονίας.

Μόνο τη χαρά του πατρός Κυπριανού, που με συνόδεψε γύρω από την αγία τράπεζα, τους πολλούς ανθρώπους στην εκκλησία, το καινούργιο ελληνικό ράσο μου, τον πρώτο μου Εσπερινό και Όρθρο εκείνο το βράδυ, τις καλές ευχές που ξεχύνονταν απ' όλους.

Αυτό που μένει είναι ένα απέραντο αίσθημα ευγνωμοσύνης για όλα όσα έχω δεχθεί στη ζωή μου, για όλη την ευτυχία που δεν άξιζα, την τόση ευτυχία! Και ενόσω τα γράφω, ένας λαμπρός κόκκινος ήλιος διαγράφεται στο παράθυρο μου φωτίζοντας τα βιβλία μου, που πάρα πολλά απ' αυτά έχουν αποκτηθεί εκείνες τις μέρες, πριν από τόσα πολλά χρόνια.

Θυμάμαι, ανάμεσα στις τόσες άλλες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας, πως μας οδηγούσαν στην εκκλησία κάθε 4η Δεκεμβρίου, για να παρακολουθήσουμε τη Λειτουργία που γινόταν για το ρώσικο Σύνταγμα, στο οποίο είχε υπηρετήσει ο πατέρας μου κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Μετά την ακολουθία, μερικοί ασπρομάλληδες κύριοι, πρώην αξιωματικοί, πήγαιναν σ' ένα εστιατόριο για να γιορτάσουν την ετήσια σύναξη τους.

Τώρα κανείς δεν έχει απομείνει από την παλιά φρουρά, αλλά ο αδελφός μου στέκεται στην εκκλησία μόνος του με μια ολόκληρη χορωδία και λαμπερά φώτα για την ακολουθία.
Δεν υπάρχει πια Σύνταγμα, ούτε άνθρωποι, μόνο μια ανάμνηση, μια πλατωνική ιδέα.
Η ανάμνηση μιας ανάμνησης, η ενθύμηση μιας ενθύμησης.

Νομίζω πως ο σκοπός αυτού του ημερολογίου και η ενστικτώδης ανάγκη που νιώθω να γράφω σ' αυτό, είναι για να κρατήσω τα πάντα μέσα μου και για να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να μειωθεί μόνο σε ένα πράγμα, όπως «Κοσμήτωρ του Σεμιναρίου του αγίου Βλαδίμηρου» ή κάτι τέτοιο.

Ποτέ αυτό το ρώσικο Σύνταγμα δεν ήταν τόσο ζωντανό, όσο κατά τη διάρκεια εκείνων των μικρών Παρισινών συνάξεων και των ακολουθιών, όταν η μνήμη το ξεκαθάριζε από την παραμορφωτική πραγματικότητα.

Αυτή είναι η ουσία του εορτασμού. «Τελούμεν την σην μνήμην».

[2fA]

Share