Νικηφόρος Βρεττάκος
Ἂν σοῦ λείψω μιὰ νύχτα μὴν ἀνησυχήσης
ὡς τὸ ἄλλο πρωί, ὡς τὸ ἄλλο βράδυ, ὡς τὴν Κυριακή,
εδῶ κάπου θὰ βρίσκομαι σ᾿ ἕναν ἄρρωστο δίπλα,
μ᾿ ἕνα πικρὸ ραβδὶ θὰ ψάχνω νὰ βρῶ μιά πηγή,
πόρτα σὲ πόρτα θὰ γυρνῶ μ᾿ ἕνα ψωμὶ στὴ μασχάλη.
Ἔχε ἀναμμένη τὴ φωτιὰ πάντοτε, γιατὶ πάντοτε
θὰ σοῦ γυρίζω μουσκεμένος - Ἔχε ζεσταμένο
στὰ γόνατά σου ἕνα πουκάμισο κι ἔχε τὸν νοῦ σου
στὴν πόρτα καὶ στὴ δημοσιὰ μὴν ἀκουστῶ, γιατί
δίχως λειψὸ ἀποφέγγαρο κι ἄστρι κάθε φορά,
ἀπὸ τὴν ἄκρη θά ῾ρχομαι τοῦ κόσμου.
fb - Pres Nota Katras
[2φΑ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου