Μάθημα κενότητας
Μια φορά κι έναν καιρό, ένα δάσκαλος περπατούσε με τον
μαθητή του στο δάσος.
Καθώς περπατούσαν, ανάμεσα στους φυσικούς ήχους από τις φωνές των ζώων, άρχισε να ακούγεται και ένας διαφορετικός, ασυνήθιστος ήχος.
Καθώς περπατούσαν, ανάμεσα στους φυσικούς ήχους από τις φωνές των ζώων, άρχισε να ακούγεται και ένας διαφορετικός, ασυνήθιστος ήχος.
Τότε ο δάσκαλος γυρνάει προς τον μαθητή του και τον ρωτάει:
«Μπορείς να διακρίνεις τι είναι αυτός ο ήχος;»
Ο μαθητής κοντοστάθηκε και αφού αφουγκράστηκε για λίγη ώρα, απάντησε:
«Πρέπει να είναι μια καρότσα».
Ο δάσκαλος συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι του, και ρώτησε πάλι:
«Ναι, είναι μια καρότσα, αλλά τι καρότσα είναι και ακούγεται τόσο δυνατά;»
Ο μαθητής αφουγκράστηκε για λίγο ακόμα και ομολόγησε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει. Ο δάσκαλος τότε, του είπε:
«Είναι μια άδεια καρότσα, γι αυτό κάνει τόσο θόρυβο!»
και συνέχισε:
«Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Όσο πιο άδειοι είναι, τόσο πιο πολύ μιλάνε και τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν με τη συμπεριφορά τους».
«Μπορείς να διακρίνεις τι είναι αυτός ο ήχος;»
Ο μαθητής κοντοστάθηκε και αφού αφουγκράστηκε για λίγη ώρα, απάντησε:
«Πρέπει να είναι μια καρότσα».
Ο δάσκαλος συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι του, και ρώτησε πάλι:
«Ναι, είναι μια καρότσα, αλλά τι καρότσα είναι και ακούγεται τόσο δυνατά;»
Ο μαθητής αφουγκράστηκε για λίγο ακόμα και ομολόγησε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει. Ο δάσκαλος τότε, του είπε:
«Είναι μια άδεια καρότσα, γι αυτό κάνει τόσο θόρυβο!»
και συνέχισε:
«Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Όσο πιο άδειοι είναι, τόσο πιο πολύ μιλάνε και τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν με τη συμπεριφορά τους».
tilestwra – [2fA]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου