"Ο παπα-Στρατής "

Ο πατέρας Ευστράτιος Δήμου, ο "Παπά Στρατής" της Καλλονής στη Λέσβο, η ψυχή της ΜΚΟ "Αγκαλιά", κοιμήθηκε την Τετάρτη  02.09.2015, σε ηλικία 57 ετών.

Ο Παπά Στρατής, μαζί με άλλους τοπικούς εθελοντές, βοήθησε από το 2009 περίπου δέκα χιλιάδες πρόσφυγες, καθώς και ντόπιους που βρέθηκαν σε δυσχερή θέση.

Με τις τοπικές αρχές να είναι πιεσμένες από τις 64.000 αφίξεις προσφύγων στην Ελλάδα από την αρχή του έτους, ο Παπά Στρατής και το δίκτυο των εθελοντών στο χωριό, συχνά αναλάμβαναν την αποκλειστική ευθύνη για τη φροντίδα των προσφύγων στο νησί.

"Δεν έχουμε καμία εξωτερική χρηματοδότηση", είχε εξηγήσει με ένα χαμόγελο, σε κάποια συνέντευξη του.
"Εξαρτόμαστε αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των κατοίκων της περιοχής."

- Στις 25 Αυγούστου έγραψε:

"Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σήμερα φεύγω στο νοσοκομείο για το καινούργιο πρόβλημα καρκίνου που μου βρήκαν. Παρακαλώ πολύ για μια προσευχή και πιστεύω ότι γρήγορα θα γυρίσω δυνατός κοντά σας. Σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τους ενορίτες μου για την αγάπη και την συμπαράσταση που μου δείχνουν.

Επίσης, θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι του κόσμου, οι άνθρωποι του πολέμου, τα παιδιά που αναζητούν την ελπίδα είναι αδέρφια μας και η Αγκαλιά θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά τους και να τους δίνει την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά, για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι."

- Για την 22α Μαΐου είχε γράψει:

«Μία από τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μου. Βρεθήκαμε με τα μέλη της Αγκαλιάς να διαχειριστούμε και να απαλύνουμε τον πόνο των μανάδων και των παιδιών του πολέμου. Περίπου στις δέκα το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και μία τρεμάμενη γυναικεία φωνή, αφού ζήτησε συγνώμη για την ενόχληση, με πληροφόρησε ότι τρεις γυναίκες με μικρά παιδιά που οι δύο είναι σε ενδιαφέρουσα κατάσταση, έχουν κατασκηνώσει κάπου στην Καλλονή.

Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν από αυτούς που κατέβαιναν από το Σκαλοχώρι όπου είχαν στρατοπεδεύσει και είχαν γνωρίσει την αγάπη και την ζεστή αγκαλιά των κατοίκων του χωριού. Αμέσως σηκώθηκα και κατευθύνθηκα στο μέρος που μου είπαν για να τις βρω και ταυτόχρονα ενημέρωσα τα μέλη της Αγκαλιάς για το πρόβλημα, λέγοντας να φέρουν νερό, γάλα, τοστ, κρουασάν, χυμό για την πρώτη επαφή.

Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να τις εντοπίσω μέσα σε μία οικοδομή.

Δύο νεαρές γυναίκες και μία μεγαλύτερη κάθονταν στη σκιά έχοντας ένα παιδί στην αγκαλιά κι ένα στην κοιλιά!!! Με τον πόνο και την κούραση να καθρεπτίζεται στο πρόσωπο τους.

Χαιρέτησα κουνώντας το χέρι και ανταπέδωσαν με τον ίδιον τρόπο. Προσπάθησα να τους πως ότι θα βοηθήσουμε όσο μπορούμε να νιώσουν ανθρώπινα και να ελπίζουν για καλύτερη μέρα. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι πίσω έχουν αφήσει κι έχουν χάσει τους άνδρες τους μαζί με άλλα παιδιά.

Είδα το δάκρυ τους να τρέχει και τους έδωσα να καταλάβουν ότι πρέπει να κάνουν λίγο υπομονή και θα προσπαθήσουμε να τους φέρουμε εδώ. Τότε είδα την ελπίδα στο πρόσωπό τους κι ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη τους. Εκείνη τη στιγμή το ένα παιδί κούνησε το χεράκι του και με χαιρετούσε και λες κατάλαβε τι λέγαμε.

Πάνω στην ώρα πλάκωσαν οι ενισχύσεις από τα μέλη της Αγκαλιάς, Γιώργος Τυρίκος Εργάς, Κατερίνα Σελάχα, Ελένη Σελάχα και άρχισαν το έργο της ανασυγκρότησης της ελπίδας και την προσπάθεια να απαλύνουμε τον πόνο της μάνας.

Ξεκίνησαν με τρία αυτοκίνητα και πήραν το δρόμο για Σκαλοχώρι, αφού είχαμε πληροφορία ότι κάπου εκεί βρισκόταν το υπόλοιπο γκρουπ.
Εγώ παρέμεινα και περίμενα τα αποτελέσματα.
Σε κάποια στιγμή βλέπω τη μάνα να χαϊδεύει την κοιλιά της και τα μάτια της να τρέχουν ασταμάτητα.
Τα δάκρυα του πόνου της απελπισίας, της αβεβαιότητας για την επόμενη μέρα.

Η διπλανή γυναίκα την αγκάλιασε και άρχισαν να κλαίει σχεδόν με αναφιλητά. Χωρίς να το καταλάβω, έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει και ένα μεγάλο γιατί βγήκε από τα βάθη της καρδιάς μου. Μαζί θαρρώ πως δάκρυσε κι αυτή. ...

...Εκείνη την στιγμή έφτασαν τα μέλη της Αγκαλιάς φέρνοντας μαζί τους και παιδιά και πατεράδες και κάποιες γυναίκες. Σε λίγο οι οικογένειες ήταν πάλι μαζί.

Τώρα το δάκρυ ήταν δάκρυ ανακούφισης και χαράς που φαίνονταν καθαρά στα πρόσωπά τους. Κάποια στιγμή είδα τη μάνα να λέει κάτι στον άνδρα της και να δείχνει προς το μέρος μου. Δεν του έδωσα σημασία.

Όμως εντελώς ξαφνικά, είδα το παλικάρι δίπλα στο αυτοκίνητό μου να κάνει μία μεγάλη υπόκλιση, να με ευχαριστεί και πριν καλά-καλά το καταλάβω, δέχθηκα μία αγκαλιά κι ένα ευχαριστήριο φιλί αγάπης και δύναμης για να συνεχίσει η Αγκαλιά να προσφέρει στην ανθρώπινη ανάγκη, στον ανθρώπινο πόνο.

Ήταν ένας μουσουλμάνος που ασπάστηκε έναν ορθόδοξο παπά, αποδεικνύοντας πως η Αγάπη δεν έχει σύνορα, δεν έχει θρησκεία και πως η Αγάπη τα πάντα σκεπάζει, τα πάντα ελπίζει».

- Ο William Spindler, πρώην δημοσιογράφος που άφησε την καριέρα του στο Λονδίνο για να ενταχθεί εθελοντής της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε για τους Πρόσφυγες, ετοίμασε πρόσφατα ένα εξαιρετικό αφιέρωμα με τον τίτλο "Ένας καλός Σαμαρείτης στην Ελλάδα"

Κάτι ανάλογο είχε πραγματοποιήσει και το ΑΠΕ-ΜΠΕ: Αφιέρωμα

- Ο στενός συνεργάτης του στην "Αγκαλιά" και θερμός του φίλος Γιώργος Τυρίκος-Εργάς, έγραψε χθες στο facebook:

O παπα-Στρατής μου παράγγειλε τρία πράγματα άμα πεθάνει. Το ένα από αυτά έχω χρέος να το κάνω τώρα.

Μου είπε. Όταν πεθάνω βγες και γράψε. Βρες ένα χαρτάκι και γράψε ότι σου πω:

"Αγαπάτε Αλλήλους. Ο Θεός είναι η αγάπη. Αγαπάτε το ίδιο και χωρίς διακρίσεις όλον τον κόσμο, όπως το λέει το καταστατικό της "Αγκαλιάς" που φτιάξαμε.
Δηλαδή άσχετα από τη θρησκεία, την εθνικότητα, το φύλο, τη φυλή και τις πολιτικές πεποιθήσεις. Άσχετα από οτιδήποτε, αγαπάτε δίχως όρια ο ένας τον άλλο.
Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι, μόνο έτσι νικάμε τον θάνατο".

Το δεύτερο πράγμα που μας παράγγειλε: "Δεν θα σταματήσετε ούτε μέρα".
Αμέσως μετά την κηδεία αύριο, συνεχίζουμε το έργο της Αγκαλιάς.

lesvosnews - alfavita

db – [2fA]

Share