"Αποστόλων Πρωτόκλητος "

Ο Άγιος Ανδρέας

Ως των Αποστόλων Πρωτόκλητος
και του Κορυφαίου αυτάδελφος,
τω Δεσπότη των όλων Ανδρέα ικέτευε,
ειρήνην τη οικουμένη δωρήσασθαι,
και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε κάποια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ' ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό.

Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς, πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που 'ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ' ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό. Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό.

Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε.
Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ' ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ' εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. 

Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου.

Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας του. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού.

Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ' την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ' αυτόν το φως του που ποθούσε; Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει.

Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν από την δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω, του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει!

Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί, σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής.

saint – [2fA]

"Συμβουλές προς τον σύζυγο "

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

-  Συμβουλές προς τον σύζυγο

Να της λες: από όλα τη δική σου αγάπη προτιμώ και τίποτε δεν μου είναι τόσο βασανιστικό η δυσάρεστο, όσο το να βρεθώ κάποτε σε διάσταση μαζί σου.
Κι αν όλα χρειασθεί να τα χάσω, κι αν γίνω φτωχότερος κι από τον Ίρο, κι αν βρεθώ στους έσχατους κινδύνους, οτιδήποτε κι αν πάθω, όλα μου είναι ανεκτά και υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά.

Ίσως κάποτε σου πει: Ποτέ ως τώρα δεν ξόδεψα από τα δικά σου, έχω ακόμη τα δικά μου, που μου έδωσαν οι γονείς μου.
Τότε πες της: Τι λες καλή μου; Έχεις ακόμη τα δικά σου;
Ποια λέξη μπορεί να είναι χειρότερη από αυτή;
Σώμα δεν έχεις πια δικό σου κι έχεις χρήματα;
Δεν είμαστε δύο σώματα μετά το γάμο, αλλά γίναμε ένα. Δεν έχουμε πια δύο περιουσίες, αλλά μία…

Όλα δικά σου είναι, κι εγώ δικός σου είμαι, κορίτσι μου.
Αυτό μας συμβουλεύει ο Παύλος, λέγοντας ότι ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά η γυναίκα. Κι αν δεν έχω εγώ εξουσία στο σώμα μου, αλλά εσύ, πόσο μάλλον δικά σου είναι τα χρήματα…

Ποτέ να μην της μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή.
Να την τιμάς και δεν θα βρεθεί στην ανάγκη να ζητήσει επαίνους αλλού, αν έχει τους δικούς σου. Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά, για τη σωφροσύνη της, και να την εγκωμιάζεις.

Να κάνεις φανερό ότι σου αρέσει η συντροφιά της κι ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για να είσαι μαζί της, από το να βγαίνεις στην αγορά.
Από όλους τους φίλους να την προτιμάς, και τα παιδιά που σου χάρισε, κι αυτά εξαιτίας της να τα αγαπάς.

nektar-uoa – [2φΑ]

"Εκούσια απόσυρση.. "

Από τον π. Λίβυο

Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα, μα αποδοχή της ασημαντότητας.

Δεν είναι επιτυχία, μα δώρο. Δεν είναι κατόρθωμα, αλλά χάρισμα.

Δεν είναι δύναμη, μα κένωση και άδειασμα. Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.

Δεν αγιάζουν οι αναμάρτητοι, μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους.

Να τις ακουμπήσουν, δίχως να φοβούνται μη λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους.

Είναι ανώτερος λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, εκείνος που είδε τις αμαρτίες του, από εκείνον που ανέστησε νεκρούς.

Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε, απλά δεν θα ήταν.

Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητα του. Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει. 

Αθωότητα που προασπίζεται, είναι "ευγενής" ναρκισσισμός.

Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του.

Ο άγιος βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού.
Μια αγκαλιά που δεν τον κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το δριμύ ψύχος του κόσμου τούτου.

Ο άγιος μονάχα αγαπά. Γιατί ο ίδιος έχει βιώσει την αγάπη του Θεού.

Ξέρει από πάθη και οδύνη.

Γνωρίζει τι σημαίνει αστοχία υπαρξιακή, λάθος, σφάλμα και πτώση, γιατί δεν γεννήθηκε άγιος, ούτε τέλειος, μα ούτε προνομιούχος.

Πόνεσε, έπεσε, έπαθε, έμαθε.

Έτσι μας καταλαβαίνει, μας κατανοεί και ποτέ δεν μας κρίνει.

Μονάχα μας αγαπά. Παντού και πάντοτε.

Ο άγιος δεν απορρίπτει. Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο. 

Την πράξη την επικρίνει, το ανθρώπινο πρόσωπο, ποτέ. Το καταλαβαίνει και το συμπαθεί. 

Όχι ηθικά. Μα οντολογικά.

Γνωρίζει ότι αυτός είναι ο άνθρωπος. Φοβισμένος, τραυματισμένος, χαμένος και πτωτικός.

Εκφράζοντας το πνεύμα του Χριστού, συγχωρεί όχι μια πράξη, αλλά τον όλο άνθρωπο.

Όπως το έκανε ο Χριστός.
Δεν σώζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του απλώς, αλλά από την ίδια του την φύση.

Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν όλοι εκείνοι που θέλουν και επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού.

plibyos

fb – [2fA]

"Μια βαθιά ευαισθησία.. "

Από τον π. Λίβυο

Η Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία.

Μια βαθιά ποιητική ματιά, που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής. 

Ο άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος.

"Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής.

Χοντρές ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει."

- Άγιος Πορφύριος -

Αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνο που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα το μαζεύει, το αγκαλιάζει, το φιλά με πάθος μέχρι να το θεραπεύσει.

Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. Κυκλώνει τα διεσπαρμένα.

Ενώνει τα διαιρεμένα.

Μπορεί και αντέχει πάνω και πέρα από τις πληγές και τις καταστροφές.

Κοιτάει εκεί που δεν κοιτάει κανείς άλλος.

Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά. Δεν τους βάζει ταμπέλες.

Δεν κατηγοριοποιεί τη ζωή σε ανώτερη και κατώτερη.

Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί, και το όνειρο να πραγματωθεί.

Η αγιότητα είναι μια βαθιά ποίηση που συντονίζει το σύμπαν στους στίχους του δημιουργού Του. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που μέσα από τον άγιο μιλάει ξανά για την αγάπη. Που μέσα από τη ματιά του αγίου, στέλνει το τρυφερό βλέμμα Tου σε όλους τους κουρασμένους. 

Στους αποτυχημένους και τους κουρελιασμένους, στις μάχες της ζωής. 

Μια τεράστια αγκαλιά να ξαποστάσουν πάντες.

Η αγιότητα είναι μεταξένια αίσθηση της ζωής.

Ευαισθησία που αναγεννά την προπτωτική ματιά. Τότε που τα πάντα ήταν και έκπληξη και θαυμασμός. Τότε που τίποτε δεν ήταν βαρετό, το ίδιο ή επαναλήψιμο.

Η αγιότητα αναδεικνύει ξανά την ξεχασμένη μας παιδικότητα.

Εκείνο το ξάφνιασμα μπροστά στο μυστήριο της ζωής.

plibyos

fb - [2φΑ]

"Το γράμμα της Καλοτίνας "

Το γράμμα της Καλοτίνας στο μοναχοπαίδι της τον Λαζαράκη,
στην Κάλυμνο.

Εν Τάρπο Σπρίτι, 20 του Μα του 1949

Αγαπημένο μου Λαζαράκι

Ήλαβα το γράμμα σου και ηχαρεύτηκα πούστε καλά.

Γράφεις μου το παιί μου, πως θέλεις χαρτζηλίκι, μουρέ αφορεσμένε ήφαες τα κιόλας τα 100 δολλάρια που σούστειλα τη Λαμπρή; Και πόσο αρνί ήπηρες πλιο και ητσουρουκάλιασες το, που να φάεις τον Ιούδα με τα άσσερα, έι λάρυγγας ποστομωμό, μπας και χαρείς γιε μου, πως ταπέρα κόβγομε μονέδα και μεις…

Λαζαράκι, το παιί μου, μη χολιάς, εγώ νάμαι καλά και στέλλω σου τώρα πάλι άλλα 40 δολλάρια, να πααίνεις βράϋ- βράϋ κάτω στον πούντο του Βουάλη, που φέρνουσι φρέσσες σμαρίες και ψαράκια να αγοράζεις να τρώεις, να δροσίζεσαι.

Μουρέ πώς ηπεθύμησα κακόμοιρε, ένα μιάλο χταπόι, να το κάμω σκορδαλιά, όσι πως πεινούμε, α με κάψει ο Θεός, όλα είναι μπερικέτθι, με ένεχούσι, το παιί μου, την εϊκή μας νοστιμιά, μήτε τη μυρωτζά.

Ας ήμου στην αυλή μας, νάχω το φουάτσι 'ναμμένο πάνω στο κουμούλι, να ψήνω στα κάρβουνα σμαρίες και να τρώω αλόρτη, να δροσίζομαι…

Μουρέ, που να φάει η φαάνα τα σύσσελα σου, εν-έσεις πάλι σώβρακα και γράφεις μου να σου στείλω, μουρέ ίντα κόρακας είσαι εσύ, πότε σούστειλα ολόκληρο μπαούλο ρούχα, ηκατέλησες τα κιόλα;

Λαζαράκι, το παιί μου, μη χολιάς, εσύ νάσαι καλά και στέλλω σου πάλι τζο τουζούνες, να βάλεις να δροσίζεσαι, να τα πλύνει το Καλλιό, η γυναίκα σου και να κορδίζει το σχοινί ’πο κάτω που την αμυγδαλιά και να ’πλώνει, να φυσσά ο αέρας, να τα ποτουμπανίζει, να τα βλέπουν οι οχτροί μας. Να σκάσουν που τη ζούλεια τους, ας ήμουν και γω ’πο μια πάντα,
να τάβλεπα να χαρεύγουμου.

Λαζαράκι, το παιί μου, μουρέ έσε έννοια, μην πάεις κακόμοιρε κάτω και πσεις και μεθύσεις, άμα θα λάβεις το μαΐ, γιατί α σε μουζώσω, ε θα σου ξαναστείλω πλιο τίποτις, α βγάλεις και ματθάκους. Εγώ λέω σου το, άμα ξαναπσείς, θα πσεις την άσσεντρα μέσα σου.

Λαζαράκι, το παιί μου, γράμμα να μου στείλεις μάνι-μάνι γιατί χολιώ, εσύ σαι η χαρά μου, εσύ σαι κι η παρηορζά μου και μην ξεχνάς στου Βουάλη να πιαίνεις, να παίρνεις φρέσσες σμαρίες.

Ο πατέρας είναι καλά και σε χαιρετά, φίλησε μου τη γυναίκα σου.

Σε φιλώ και γω, η μάνα σου

Καλοτίνα

- Μουρέ, μην ξεχάσεις να γράψεις καένα νέο του μαχαλά.       

axinios – [2fA]

"Το κόκκινο στα όρια του "

Eικόνες ενός προσωπικού ταξιδιού...

-  από την Κατερίνα Μαρούδα

Όταν στα δεκαοκτώ μου χρόνια πήρα την απόφαση να σπουδάσω στην Καλών Τεχνών, ακολούθησα απλώς το ένστικτό μου.
Τώρα ξέρω, πως προσπάθησα να καλύψω την κατεξοχήν ανάγκη μου της υπέρβασης του εαυτού.

Η πρώτη αίσθηση που είχα ήταν το χρώμα στο χαρτί, μετά μεταφέρθηκε στο τελάρο.
Η φόρμα -και η ένταξή της στον χώρο- ακολούθησε το χρώμα.

Είμαι καλλιτέχνις, που είτε από συνήθεια είτε από ιδιοσυγκρασία, δουλεύω μετά τη δύση του ηλίου και πάντα στο εργαστήριο με τεχνητό φως.
Επομένως, δεν θα συναντήσεις το «ελληνικό φως» στα έργα μου και -τουλάχιστον μέχρι τώρα- δεν θα βρεις ελληνικά τοπία, αφού η ζωγραφική μου είναι ανθρωποκεντρική ή τα αντικείμενα και οι νεκρές φύσεις προσωποποιούνται και όποιο θέμα απεικονίζουν, πάντα λειτουργεί και αναφέρεται σαν σύμβολο στην ψυχή.

Χρησιμοποιώ θερμά και έντονα χρώματα, που αποσκοπούν περισσότερο σε μια ένταση και έτσι έρχονται σε αντίφαση με την έννοια της αόριστης «χαράς» που θα περίμενε κάποιος από αυτά. Το χρώμα έχει μια δυναμική και είναι πολλές φορές τρισδιάστατο, δημιουργώντας επίπεδα στο τελάρο. Αυτό το στοιχείο το κάνει να λειτουργεί αυτόνομα.

Το κόκκινο, που το χρησιμοποιώ πολύ, φτάνει στα όριά του: γίνεται δημιουργικό και βίαιο, χαρούμενο, γεμάτο πάθος, ανατριχιαστικό, αίμα -το εξερευνώ μέχρι το κάθε οριακό του σημείο, μέχρι την κάθε του αντίφαση. Δεν με ενδιαφέρει ο τόπος και ο χρόνος.
Τα πρόσωπα συλλογίζονται ή και στρέφουν ερευνητικά το βλέμμα προς τον θεατή σε ένα διάλογο ή μονόλογο.

Αποφεύγω τις ευθείες γραμμές -γιατί απουσιάζουν από τη φύση- και αναπτύσσω τις καμπύλες, προσπαθώντας να βρω ισορροπίες μέσα από αυτές. Το βλέμμα κοιτάζει πάντα έξω από το τελάρο, σαν να πρέπει να συνεχιστεί με ένα άλλο έργο διπλανό, με τη μορφή της τοιχογραφίας.

Το θέμα μου ουσιαστικά, είναι το προσωπικό ταξίδι του καθενός μας, τα σύνορα-όρια που διαβαίνουμε, οι προσδοκίες και οι ελπίδες μας.
Η ψυχική ενδοσκόπηση, η εσωτερική διεργασία, είτε μέσα από τον ερωτισμό, είτε μέσα από μια πεταλούδα-ψυχή ή το ρόδι-καρπό...

                 

                     

κλικ για μεγάλο μέγεθος εικόνας

fb – [2fA]

"Salon des Artistes "

Salon des Artistes Fransais

Grand Palais des Champs Elysées, Paris

24-29 Novembre, 2015

Συμμετέχει και η Κατερίνα Μαρούδα με το έργο της Isolation

artistes-frascais - facebook

[2fA]

"Αγία Αικατερίνα "

Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν,
Αικατερίναν την θείαν και πολιούχον Σινά,
την βοήθειαν ημών και αντίληψιν·
ότι εφίμωσε λαμπρώς, τους κομψούς των ασεβών,
του Πνεύματος τη δυνάμει,
και νυν ως Μάρτυς στεφθείσα, αιτείται πάσι το μέγα έλεος. 

Ιερά Μονή Σινά

[2φΑ]

Διάφανο.. - 30

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––-----------------
Σημειώσεις στο περιθώριο

ΔΙΑΦΑΝΟ

Κοίταξε με…
όχι στα μάτια – δεν το αντέχω το βλέμμα σου
όχι στο μυαλό – δεν την αντέχω τη λογική σου
κοίταξε βαθιά στην καρδιά μου
μόνο εκεί συναντιόμαστε

κάθε πρωί ζυγίζω το όνειρο
ώσπου ν’ ανέβει ο ήλιος στο παντζούρι σου
κι αδημονώ·
τα δειλινά μετρώ μια-μια τις ηλιαχτίδες
που σταματούν το τραγούδι τους
και ονειρεύομαι γι’ αύριο

όλα τ’ αστέρια που στολίζουν το μέτωπο σου
θα ήταν λόγια χθεσινά
αν η αγάπη είχε αποστάσεις
θα ήταν λόγια ασυμβίβαστα
αν ήξερε από συμβιβασμούς

περιμένω

Διάφανες εικόνες κι αισθήματα
στρέφονται προς το φως

είναι γιατί αρνούμαι ν’ αποδεχτώ φθαρμένα
γρανάζια στους τριγμούς της συνείδησης
που με διώκουν
- αρνούμαι τον εαυτό μου
κι ελπίζω

όταν κι από ξεχασμένους ακόμα κόσμους φθάνουν
στη χάρη σου εύοσμες προσφορές 
ατίμητες ικεσίες και πάναγνα δώρα

αυτά τα λίγα χλωμά ροδοπέταλα
είναι η δική μου ταπεινή παρουσία.

Μ[2φΑ]

"Οι αποφάσεις του Χόρχε "

Από την συνέντευξη του Χόρχε Μπουκάι – [ 6ο]

….

Το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι οι αποφάσεις.
Αλλά και οι επιρροές υπάρχουν και δεν μπορούμε να αρνηθούμε την σημασία τους.
Θα μιλήσω λίγο ωμά, γιατί έτσι θα γίνω πιο κατανοητός. Εσείς όταν ήσαστε μόλις δύο χρονών, μάθατε να μην κάνετε τις ανάγκες σας πάνω σας, γιατί σας το είπαν οι γονείς σας.

Το κάνατε για να ικανοποιήσετε εκείνους.
Για να ευχαριστήσετε εκείνους, μάθατε να κάνετε κακά στην τουαλέτα αντί για τις πάνες σας. Οι γονείς σας, σας επηρέασαν σ’ αυτό.
Αλλά σήμερα, είτε θέλουμε να το παραδεχθούμε είτε όχι, είναι δική σας απόφαση.
Εσείς αποφασίζετε τι θέλετε να κάνετε. Η επιρροή βρίσκεται εκεί, αλλά ας αναγνωρίσουμε ότι θα μπορούσατε να αποφασίσετε και το αντίθετο ή κάτι άλλο.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι το να μην αποφασίζεις, χωρίς ούτε καν να αποφασίζεις να μην αποφασίσεις. Αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα, γιατί καμιά φορά αποφασίζει κανείς πως αυτή δεν είναι η στιγμή για να πάρει την απόφαση.
Και είναι πολύ σοφό να μην πάρεις την απόφαση, όταν δεν είναι η στιγμή για να την πάρεις.

Όπως και να 'χει, οποιαδήποτε απόφαση, είναι καλύτερη, από την καθόλου απόφαση.
Και η πιο λανθασμένη απόφαση είναι καλύτερη από το να μην πάρεις καμιά απόφαση.

Πιστεύω πως η ζωή σου διαμορφώνεται από τις αποφάσεις που παίρνεις -μικρές ή μεγάλες- και στις οποίες αφοσιώνεσαι. Έτσι στην πραγματικότητα, πάντα μια απόφαση θα μπορούσε να μας αλλάξει, ποιος ξέρει πόσο.

Είναι το γνωστό θέμα του φαινομένου της πεταλούδας: το πέταγμα μιας πεταλούδας στη Βραζιλία μπορεί να προκαλέσει ένα τσουνάμι, λένε.

Πιστεύω πως οι αποφάσεις αλλάζουν τη ζωή σου, αλλά δεν ξέρουμε προς τα πού, ούτε και πόσο. Αυτό που εννοώ όταν μιλάω για τελικό αποτέλεσμα είναι πως, σε κάθε περίπτωση, αν εσύ έχεις δεσμευτεί με κάτι, θα έχεις και το αποτέλεσμα που αντιστοιχεί στο ότι πήρες την απόφαση.

Ο κόσμος όμως λέει: «Αν γύριζα πίσω στο χρόνο θα έκανα κάτι άλλο».
Αυτό είναι ψέμα. Αν γύριζες πίσω στο χρόνο, θα ξεχνούσες αυτό που σήμερα γνωρίζεις και θα έκανες και πάλι ακριβώς το ίδιο. 

Έτσι, τα λάθη είναι κατά κάποιον τρόπο οι δρόμοι που δεν οδηγούν σε καλά αποτελέσματα, τους οποίους όμως κάποιος ακολουθεί βασιζόμενος σε αυτά που γνωρίζει εκείνη τη στιγμή.

Το λάθος αποτελεί μέρος του εαυτού μας.

….

[ 1o μέρος] – [ 2o] – [ 3o] – [ 4o] – [ 5o]

boro - [2φΑ]

"Έμπνευση και τεχνική "

Γραφή: Έμπνευση και τεχνική
από την Kατερίνα Αθηνιώτη - Παπαδάκη

Οι τεχνικές της γραφής είναι βοηθητικά εργαλεία της έκφρασης.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να μεταγγίσουν αναπνοή στο λόγο.
Η αναπνοή του λόγου προέρχεται από την επίσκεψη του μυστηρίου στην καρδιά σου.
Αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε έμπνευση. 

Έμπνευση θα πει εν πνεύματι Θεού προσέγγιση της αλήθειας, ανάλογα με τον ησυχασμό της ψυχής και την ασκητική συνειδητότητα της. Πηγή της έμπνευσης δεν είναι ο νους μας.
Δεν είναι το αντιλαμβάνομαι, αλλά το καταλαμβάνομαι.
Η έμπνευση λειτουργεί την κατάληψη του σημαινομένου της Δημιουργίας.

Η ανάγκη της γραφής προέρχεται όχι από την ανάγκη καταγραφής, αλλά από την ανάγκη μαρτυρίας μιας δωρεάς ανοίγματος της συνειδητότητας, μιας αποκάλυψης που οι λόγοι των όντων σηματοδοτούν. 

Οι τεχνικές βοηθούν να γίνει πιο εύστοχο, πιο εύληπτο, πιο ευτυχές και εύηχο το βάθος της σιωπής που τα νοήματα κρύβουν.

Ο εν αληθεία λόγος δεν προέρχεται από τις λέξεις, αλλά από τις έλξεις του Παραδείσου.
Η εν αληθεία τέχνη του λόγου συμβαίνει, όταν οι λέξεις καταλαμβάνονται όχι από το νόημα που μεταφέρουν, αλλά από τη σιωπή που λειτουργεί το νόημα.

Τότε είναι που ο λόγος αναπνέει διαχρονικά, συγκαταβαίνει διαπροσωπικά, μεταφέρει μιαν αποφατικότητα που σε εμπιστεύεται, που δεν σε εξαντλεί, αλλά σε ανάγει αναστάσιμα καθώς σε κάνει μέτοχο δωρεών, μοιράζεται μαζί σου άρτο ζωής.

Ο λόγος δεν είναι προς αισθησιασμό ή γνώση, αλλά προς θρέψη της ύπαρξης.
Και στην πραγματικότητα δεν είναι τεχνική ή τέχνη, αλλά αγάπη που μετουσιώθηκε και έλαβε σχήμα για να σε συναντήσει, προκειμένου να αντιληφθείς το ύψος και το βάθος της κατά θεόν κλήσης σου.

Διότι και η θρέψη της ύπαρξης έχει και αυτή έναν σκοπό: την πληρέστερη ωραιότητα του κόσμου, την αφθαρσία του.

Η έμπνευση δεν είναι ένα χάρισμα για κάποιους μόνο ανθρώπους.
Η έμπνευση είναι επίσκεψη του μυστηρίου.
Και για αυτό αφορά κάθε άνθρωπο, που επιθυμεί να υπάρχει «εν αληθεία».
Με την έμπνευση και τα πιο ασήμαντα πράγματα αποκτούν ιερατική σημασία. Το πρόβλημα είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει πειστεί ότι δεν διαθέτει αντιληπτικό όργανο για το μυστήριο.

Έτσι όμως κυριολεκτικά του κόβεται η ανάσα.
Η ψυχή δεν αναπνέει, η ψυχή δεν έχει χαρά. Δεν έχει χαρά γιατί δεν αντιλαμβάνεται τον ίδιο τον Θεό, που μέσα από το καθετί κατέρχεται να τη συναντήσει.
Τον Θεό που μέσα από το καθετί στέκεται  έξω από τη θύρα της καρδιάς και κρούει.

Δεν έχει ανάσα γιατί χάνει το οξυγόνο από την ερωτική φύση των πραγμάτων, που τον καλούν σε βαθύτερη ενότητα και ομολογία.

Έμπνευση είναι η προσευχητική προσοχή και εγρήγορση της ύπαρξης.

antifono/fosfoni

[2fA]

"Σε κάθε θλίψη σου.. "

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; 

Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου, να συγκεντρώνεσαι στον εαυτό σου και να λες σιγά-σιγά το τροπάριο:

«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν,
άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν·
και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον,
τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον»

Θα βλέ­πεις τότε, ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου -και στη ζωή του κόσμου όλου-, έγινε:

Η Ανάσταση του Χρι­στού, η σωτηρία μας. 

Και θα συνειδητοποιήσεις, ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πάρα πολύ μικρή, για να χαλάσει τη διάθεσή σου.

ekklisiaonline – [2fa]

"H προ-κήρυξη της σωτηρίας "

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον

και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις.
Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται
και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται.
Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν·
Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις.

Tα Εισόδια της Θεοτόκου στον Ναό του Σολομώντος δεν αναφέρονται σε κάποιο από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, αλλά σε δύο από τα απόκρυφα Ευαγγέλια: το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου (κεφ. 6-7) και το Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου.

Η 3χρονη Μαρία ανέβηκε μόνη τα 15 σκαλοπάτια που οδηγούσαν στον Ναό και παραδόθηκε από τους γονείς της Ιωακείμ και Άννα, στα χέρια του ιερέα Ζαχαρία. Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το όνομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώση τους υιούς του Ισραήλ».

Τα Εισόδια της Θεοτόκου καθιερώθηκαν ως εκκλησιαστική εορτή κατά τον 7ο αιώνα, πρώτα στην Ανατολή και πολύ αργότερα στη Δύση. Σχετικές αναφορές υπάρχουν στα γραπτά του Αγίου Μάξιμου του Ομολογητή, καθώς και των πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιου και Γερμανού.

Με τα Εισόδια της Παναγίας συνδέεται και η βασιλική της Αγίας Μαρίας της Νέας, ναός που χτίστηκε δίπλα στα ερείπια του Ναού του Σολομώντος και εγκαινιάστηκε στις 21 Νοεμβρίου του  543, από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστινιανό.

Από το γεγονός αυτό φαίνεται πως ορίσθηκε από την εκκλησία, ο εορτασμός των Εισοδίων να γίνεται στις 21 Νοεμβρίου.

Αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου είναι η και η γνωστή μας Καπνικαρέα, το βυζαντινό ναΐδριο του 11ου αιώνα, που βρίσκεται στο μέσο της οδού Ερμού στην Αθήνα.

sansimera – [2fA]

"Εσείς χάσατε!.. "

Ο Antoine Leiris, δημοσιογράφος στον ραδιοφωνικό σταθμό France Bleu, του οποίου η σύζυγος έχασε τη ζωή της στις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι στις 13 του μηνός, έγραψε μετά τρεις μέρες στο facebook την ακόλουθη επιστολή:

"Δεν θα έχετε το μίσος μου"

Το απόγευμα της Παρασκευής κλέψατε τη ζωή ενός σπάνιου ανθρώπου, του έρωτα της ζωής μου, της μητέρας του γιου μου, αλλά δεν θα έχετε το μίσος μου. Δεν ξέρω ποιοι είστε και δεν θέλω να ξέρω, είστε ψυχικά νεκροί. Αν ο Θεός στο όνομα του οποίου δολοφονείτε τυφλά, μας έπλασε κατ' εικόνα Του, κάθε σφαίρα στο σώμα της γυναίκας μου υπήρξε μια πληγή στην καρδιά Του.

Λοιπόν όχι, δεν θα σας κάνω δώρο το μίσος μου.
Προφανώς το επιδιώκετε, αλλά το να απαντήσω στο μίσος σας με οργή, θα ήταν σαν να αποδέχομαι στην ίδια άγνοια, που σας έκανε αυτό που είστε.
Θα θέλατε να φοβηθώ, να βλέπω τους συμπολίτες μου με καχυποψία, να θυσιάσω την ελευθερία μου για την ασφάλεια.
Χάσατε. Ο ίδιος παίκτης είναι ακόμη στο παιχνίδι.

Την είδα σήμερα το πρωί. Επιτέλους, έπειτα από μερόνυχτα αναμονής.
Ήταν το ίδιο όμορφη, όπως όταν έφυγε το απόγευμα της Παρασκευής, το ίδιο όμορφη με τότε που την ερωτεύτηκα τρελά πριν από τουλάχιστον 12 χρόνια.
Φυσικά και είμαι συντετριμμένος, σας χαρίζω αυτή τη μικρή νίκη, αλλά δεν θα διαρκέσει πολύ. Το ξέρω ότι θα είναι μαζί μας κάθε μέρα και θα ξανασυναντηθούμε στον παράδεισο με ελεύθερη την ψυχή μας, που εσείς ποτέ δεν θα έχετε.

Μείναμε οι δυο μας μόνο, ο γιος μου κι εγώ, αλλά θα είμαστε πιο δυνατοί από όλους τους στρατούς του κόσμου. Δεν μπορώ να σπαταλήσω άλλο χρόνο για εσάς, γιατί πρέπει να γυρίσω στον γιο μου που μόλις ξύπνησε από τη σιέστα του. Είναι μόλις 17 μηνών, θα φάει το γεύμα του, όπως κάθε μέρα, μετά θα παίξουμε, όπως κάθε μέρα, και για όλη του τη ζωή αυτό το μικρό αγόρι θα σας προσβάλλει με το να είναι χαρούμενο και ελεύθερο.
Γιατί δεν θα σας χαρίσει ούτε εκείνος το μίσος του.

facebook – konbini – mirror – opinionpost

db – [2fA]

"Δυο φράγκα η γκαζόζα.. "

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είδε και σχολιάζει τον νέο Τζέιμς Μποντ.

Το Σάββατο το απόβραδο κινήσαμε παρέα με τον Γιάννη τον Μπακιόρη, παλιό γανωματή και τον Μήτσο τον Ζεύγουλα, ψαρά από τους λίγους, που του ’χει τσακίσει το καραβόσκοινο την παλάμη, να δούμε τη νέα ταινία του Τζέιμς Μποντ.

Σταθήκαμε σε έναν καφενέ στην Δεκελείας να πιούμε πρώτα άγιο ούζο και να φάμε δυο δράμια τυρί με αρμυρωμένη σαρδέλα.

Τι τα 'θελα όμως; Χαμοπούλια οι θύμησες, άρχισαν να πετούν μέσα στο μυαλό μου...

Θυμήθηκα τότε το ’62, που ’χαμε πάει μαζί με τον Μάνο τον Λοΐζο και τα κορίτσια αγκαλιά, να δούμε το «Τζέιμς Μποντ εναντίον Δόκτορος Νο».

Δυο φράγκα τότε η γκαζόζα και το κορίτσι απ’ το χέρι, να μοσχοβολούν τα φιλιά μαζί με τις πασχαλιές.

«Μάνο» του λέω κάποια στιγμή, «τι είναι αυτός ο πράκτορας; Δεν τον ξέρω».
«Ηρέμησε Λευθέρη», μου λέει έτσι τραχύς και αποκαμωμένος απ’ το περπάτημα.
«Έχω διαβάσει το βιβλίο. Είναι καλό».

Με είδαν όμως τα παιδιά έτσι που ταξίδευα μόνος και σαν τελείωσε το ούζο, φωνάξανε τον κάπελα, να πληρώσουμε να φύγουμε."Άιντε, πάμε, γιατί έτσι που αρμενίζεις εσύ στα όνειρά σου, θα χάσουμε την αρχή", μου κάνουν.

Ο σινεμάς γεμάτος.
Φασαρία οι γερόντοι, γέλια και σαματάς απ’ τους πιτσιρικάδες, μυρωδιές από πασατέμπος και ντορίτος στον αέρα.

Η μουσική της εισαγωγής τους ησύχασε όλους, σαν βραδινό σιωπητήριο σε στρατώνα, από χρόνια έρημο και παρατημένο.

Αλλά τι να λέμε βρε παιδιά.
Δεν ήταν όπως τα παλιά τα Τζέιμς Μποντ αυτό, σαν τα δικά μας, αυτά με τον Σιν Κόνερι.
Σαν να λες στον Αραβίδη «παίξε σαν τον Μίμη τον Παπαϊωάννου», έτσι μου φαινόταν αυτός ο Ντάνιελ Γκρεκ.

Αλλά αχ αυτή η Μόνικα...
Μου θύμισε τη ζωντοχήρα τη Λενιώ που για δυο κρεμμύδια και μια οκά δυόσμο, κλεινόταν με τον μανάβη τον Μπουχώρη με τις ώρες στην κάμαρη της.
Και δώστου τότε λόγια η γειτονιά, μέχρι που τη διώξανε την κακομοίρα και τριγυρνούσε σαν στοιχειό, πριν την μαζέψει το κάρο του δήμου τον χειμώνα του '42.

Δεν μετανιώσαμε στιγμή για τις δεκάρες που δώσαμε, σαν γάργαρο νεράκι κύλησε η ώρα. Καλό το "Σπεκτρ", αλλά σαν τον "Ντόκτορ Νο", δεν ήταν. Να τα λέμε όλα.

Στο γυρισμό, τσιγάρο, κομπολόι και κουβέντα αντρίκια για την ταινία. Αλλά εμένα το μυαλό μου φτερούγιζε ακόμη στο ’62.

Θυμάμαι τότε φεύγοντας απ’ το σινεμαδάκι, που χαράξαμε με το κορίτσι στα δέντρα τα ασβεστωμένα, τα αρχικά μας και χωρίσαμε, αυτή για Κρεμμυδαρού, εγώ για Κοκκινιά με ένα χαμόγελο και μια υπόσχεση ότι θα ανταμώναμε σύντομα.
Όμως αλίμονο, δεν ξανάδα τα φρύδια της τα τοξοτά.

Η μάνα της, μια Σμυρνιά πονηρή και λογού, την έστειλε στη Σαλονίκη να παντρευτεί τον γιο ενός Σαλεπιτζή, που την έδερνε και την χτυπούσε όποτε έχανε στην τσόχα.
Και εγώ να περνώ και να κοιτώ τα παραθύρια αμπαρωμένα, ωσότου την ξεχάσω.

Κάποια βραδιά, θα πάρω τον Σπυράκο τον Παπαδόπουλο και αφού μεθύσουμε με αυτό το παλιόκρασο της μιας δραχμής που μας φιλεύουν στην εκπομπή του, θα κατέβω ξανά στην Κρεμμυδαρού να ψάξω για τα παραθύρια της. 

Και ίσως σκαρώσω και κάποιο στιχάκι, πάνω στα καρέλια κασετίνα, όπως τότε. 

Ποιος ξέρει… 

provocateur – [2fA]

"Σκιές και σκέψεις.. "

Σκιές και σκέψεις..

- Ποιος είμαι εγώ; ρώτησε ένας νέος τον δάσκαλο του.
- Είσαι αυτό που σκέφτεσαι! απάντησε ο σοφός.

Ο νέος τον κοίταξε με απορία και ο δάσκαλος του είπε:

- Θα σου το εξηγήσω, με μια μικρή ιστορία.

"Μια μέρα, από τα τείχη της πόλης, στο ηλιοβασίλεμα βαθιά στον ορίζοντα,

φάνηκαν οι φιγούρες δυο ανθρώπων που αγκαλιάζονταν.

- Είναι ο πατέρας και η μητέρα, σκέφτηκε ένα κοριτσάκι.

- Θα είναι δυο εραστές, σκέφτηκε ένας άνδρας τρυφερός.

- Ίσως να είναι δυο φίλοι που συναντήθηκαν μετά από πολλά χρόνια, σκέφτηκε κάποιος ξενιτεμένος.

- Πρέπει να είναι δυο έμποροι που έκλεισαν μια συμφωνία, σκέφτηκε ένας λογιστής.

- Μοιάζει να είναι ένας άνθρωπος που αγκαλιάζει τον γιο του, που γύρισε από τον πόλεμο,  σκέφτηκε μια γυναίκα πονετική.

- Είναι σίγουρα μια κόρη που αγκαλιάζει τον πατέρα της που γύρισε από το ταξίδι, σκέφτηκε ένας πληγωμένος άνθρωπος που είχε χάσει την κόρη του.

- Αχ, είναι δυο ερωτευμένοι, σκέφτηκε μια κοπέλα που ονειρευόταν την αγάπη.

- Να δυο άνθρωποι που τσακώνονται μέχρι θανάτου, σκέφτηκε ένας θυμωμένος.

- Ποιος ξέρει ποιοι να ’ναι… σκέφτηκε κάποιος μελαγχολικός."

Κάθε σκέψη σου, κατέληξε ο σοφός δάσκαλος, αποκαλύπτει αυτό που εσύ είσαι.

Να παρατηρείς συχνά τις σκέψεις που κάνεις, μπορούν να σου αποκαλύψουν για τον εαυτό σου, πολύ περισσότερα πράγματα από τον οποιοσδήποτε δάσκαλο…

antikleidi – [2fA]

"Ενός λεπτού σιγή "

Ντίνος Χριστιανόπουλος

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ 

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους; 

Η ΘΑΛΑΣΣΑ 

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις. Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους -μοιραίες βουτιές και θανατερές καταδύσεις, γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα, ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια, μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα, γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: χίλιοι τη χαίρονται, ένας την πληρώνει. 

ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ 

Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι, ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους, σ’ αυτούς που για ώρες στέκονται σε μια ουρά, έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ’ έναν υπάλληλο, κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη.
Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι, γίνομαι ένα με τους τσαλακωμένους. 

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ 

Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία, δε θα πει πως ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή. Τέλειωσαν πια τα πρελούδια, ήρθε η ώρα του κατακλυσμού.
Όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν και να δουν με ποιους καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν τη ζωή.
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.
Να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά, πως δε βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα, όμως είμαι άνθρωπος κι εγώ, επιτέλους κουράστηκα, πως το λένε, κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.
Βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του.

[2fA]