"Η αφανής ανελευθερία.. "

Νικολάου, Μ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Από την εκπομπή «Άνθρωπος μεθόριος» Ρ. Σ . Πειρ. Εκκλησίας 5-6 Φεβρ. 2003

Λόγος ουκ ανθρώπων, αλλά λόγος Θεού ενεργούμενος

(Α' Θεσ. β' 13)

Η συστολή του εγώ

[….]

Ένα μικρό παράδειγμα αρκεί για να καταδειχθεί το εύρος αυτού του κρυμμένου εγωισμού και της αφανούς ανελευθερίας:

Αν τύχει να κοιτάξουμε μια φωτογραφία που απεικονίζει πέντε άτομα -μεταξύ αυτών και το δικό μας πρόσωπο-, ποιο είναι το πρόσωπο που θα ψάξουμε, πρώτο απ' όλα, να βρούμε στη φωτογραφία και να αναγνωρίσουμε;

Ασφαλώς, το δικό μας.

Και αν τύχει η φωτογραφία να είναι εκπληκτική στο φόντο της, στα χρώματα της και στις εκφράσεις όλων των προσώπων, άλλα το δικό μας πρόσωπο να έχει βγει με κάπως κλειστά μάτια - δεν είναι σπάνιο κάτι τέτοιο - τότε δεν μας αρέσει ή φωτογραφία, ενώ αρέσει σε όλους τους άλλους.

Αυτό είναι κάτι που δείχνει, πώς λειτουργεί ο λεπτός εγωισμός μας.

Κατ' αναλογία, πολύ έντονη είναι μέσα μας και η τάση δικαιολόγησης του εαυτού μας.
Δεν αντέχουμε να αδικούμαστε.
Κι ακόμα, δεν αντέχουμε τους συνανθρώπους μας που παρουσιάζουν χαρακτήρα ασύμβατο με τον δικό μας και μας δυσκολεύουν.

Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι μπορεί μεν οι καλοί συνάνθρωποι μας (οι ενάρετοι, οι «εύκολοι») να είναι οι πλησίον μας αδελφοί, άλλα οι δύσκολοι (οι λεγόμενοι «αμαρτωλοί», αυτοί που στερούνται ίσως αρετών και μας ερεθίζουν και μας προκαλούν) είναι ακόμα καλύτεροι, διότι είναι οι αγαπημένοι αδελφοί του Χριστού.

Εμείς, αντιστεκόμαστε σε αυτή την πραγματικότητα - κι έτσι αρνούμαστε να είμαστε οι άνθρωποι, οι φίλοι, οι αδελφοί του Χριστού.

Όλα αυτά τα ζούμε καθημερινά στη ζωή μας, είτε μέσα από συγκεκριμένες λεπτομερείς μορφές, είτε και μέσα στην ησυχία μας, όταν αισθανόμαστε το εγώ μας σαν ομίχλη, να παρεμποδίζει τη φανέρωση του Θεού.

Όπως είπαμε παραπάνω, αυτά που υπάρχουν πολύ έντονα μέσα μας, είναι κυρίως η γνώμη μας ως άποψη - το δικαίωμα ως συναίσθημα - και το θέλημα ως βουλητική έκφραση της εγωπάθειας μας.
Καλό είναι, αυτά να τα πολεμήσουμε.

Πηγαίνουμε στον πνευματικό μας, κάνουμε λίγη υπακοή, αγωνιζόμαστε όσο μπορούμε, κι έτσι καλλιεργούμε τον φιλόσοφο νου.
Θα λέγαμε πως χρειάζεται να αποκτήσουμε και λίγο «μυαλό» πνευματικό.

Συνήθως είμαστε επιστήμονες στο να ανιχνεύουμε τις αδυναμίες και τα πάθη των άλλων και εντελώς τυφλοί στο να αντικρίζουμε τις δικές μας.
Έτσι όμως, αδικούμε τον εαυτό μας και τη σχέση μας με τον Θεό.

Περιορίζουμε το δικαίωμα Του, να μας μεταμορφώσει από εικόνες σε ομοιώματα Του.

[….]

pigizois – [2fA]

Share