Άσχετες σχέσεις
Παύλου, Μ. Σισανίου και Σιατίστης
Σήμερα γίνεται πολύς λόγος για
σχέσεις, για σχέση, για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Ζώντας όμως σε εποχή μιας άλλης
Βαβέλ, διαπιστώνουμε ότι μιλούν για σχέσεις οι άσχετοι.
Μιλούν για σχέσεις οι αδύναμοι να
σχετισθούν σε μια σχέση ουσίας και μιλούν αυτοί που μόνο επιδερμικά
σχετίζονται.
Η σχέση ουσίας είναι μόνον η
αγάπη.
Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει
ουσιαστική σχέση.
Η πιο τρανή απόδειξη της
αδυναμίας σχέσης είναι η θεοποίηση αυτών που ονομάζονται «ανθρώπινα
δικαιώματα».
Ο καθένας διεκδικεί το «δικαίωμά»
του, να κάνει ότι απολύτως θέλει.
Επειδή δε το θέλει, το θεωρεί
καλό και δικαίωμα του.
Δεν υπάρχει πλέον καλό και κακό.
Υπάρχει το δικαίωμα μου και
επειδή εγώ το θέλω είναι «καλό».
Στην πραγματικότητα ζούμε στον
απόλυτο εγωισμό και επί της ουσίας, στην απόλυτη μοναξιά.
Ο εγωισμός συνιστά αδυναμία και ανικανότητα επικοινωνίας και γεννάει την επιθυμία όχι σχέσης, αλλά μόνο χρήσης του άλλου.
Ο εγωισμός συνιστά την αχρήστευση
της σχέσης, της επικοινωνίας, της αλληλεγγύης, την αδυναμία της θυσίας, της
θυσιαστικής προσφοράς.
Ο εγωισμός γεννά την ανικανότητα
της αγάπης, την ανικανότητα να αγαπάς.
Με απίστευτη ευκολία ο άνθρωπος,
ο άνδρας ή η γυναίκα, εγκαταλείπουν ο ένας τον άλλο, και τα παιδιά τους,
στο "δικαίωμα" μιας εικονικής ευτυχίας, στο "δικαίωμα" μιας απόλαυσης χωρίς την
παραμικρή προσπάθεια προβληματισμού, αλλά και έννοιας για τον άλλο.
Δεν υπάρχει πλέον, παρά το απόλυτο εγώ.
Στην Εκκλησία όμως μιλάμε για άλλα δικαιώματα.
«Ευλογητός ει Κύριε, δίδαξόν με
τα δικαιώματα Σου», λέμε στη δοξολογία προς τον Θεό.
Δεν μιλάμε για τα δικά μας
δικαιώματα, αλλά για τα δικαιώματα του Θεού.
Αυτό φαίνεται περίεργο για τον
σημερινό άνθρωπο που βλέπει και κρίνει επιδερμικά.
Το δικαίωμα του Θεού είναι η
αγάπη. Μας το δίδαξε ξεκάθαρα.
Δύο είναι οι εντολές από τις
οποίες όλος ο Νόμος και οι Προφήτες κρέμονται.
«Να αγαπήσεις τον Θεό με όλη σου
την ύπαρξη και τον πλησίον σου σαν τον εαυτόν σου».
Σε αυτή την τόσο μικρή πρόταση
βρίσκεται όλη η ουσία της αγάπης.
Η αγάπη είναι μια κίνηση δική μου, η οποία
όμως με βγάζει από τον εαυτό μου.
Μια κίνηση που στρέφεται στον Θεό
και δια του Θεού στον άνθρωπο.
Αλλά αυτή η κίνηση υπάρχει μόνον, όταν εγώ ζω. Όταν δεν αγαπώ, δεν ζω.
[….]
[2fA]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου