"Προσευχήσου για μένα "

Νικολάου, Μ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

"Λόγος ουκ ανθρώπων, αλλά λόγος Θεού ενεργούμενος" (Α' Θεσ. β' 13)

Από την εκπομπή «Άνθρωπος μεθόριος» - Ρ.Σ. Πειραϊκής Εκκλησίας

….

Έλεγε κάποτε ο πατήρ Παΐσιος: «Κάθε φορά πού χτυπάει ή πόρτα μου, σφίγγεται η ψυχή μου. Το ένα τρίτο των προβλημάτων που κουβαλούν οι άνθρωποι είναι τα διαζύγια, το άλλο είναι καρκίνοι ή αρρώστιες και το τρίτο είναι τα ψυχολογικά».

Και σ' όλους αυτούς τους ανθρώπους, τι μπορεί κανείς να πει;

Ίσως χρειάζεται να καταλάβουμε, ότι ή δύναμη της Εκκλησίας δεν είναι μόνο ο λόγος της, αλλά και -κυρίως- η προσευχή Της.

Ήρθε κάποτε να με επισκεφθεί ένας παλιός μου συμφοιτητής και φεύγοντας μου είπε:
«Άκου να σου πω, εσύ έγινες παπάς, εγώ παντρεύτηκα· έχω του κόσμου τα προβλήματα· δεν έχω χρόνο να προσεύχομαι. Θα προσεύχεσαι εσύ για μένα».

Τι ωραίο πράγμα που είναι το να μπορεί κανείς να στηρίζει τη ζωή του στην προσευχή της Εκκλησίας! Είτε στη λειτουργική της προσευχή στις ακολουθίες, είτε και στην προσευχή κάποιων ανθρώπων που μπορούν να προσεύχονται στο κελλάκι τους.

Έχω βρει στον τόπο της διακονίας μου κάποιες γριούλες και κάποιους γέροντες, στων οποίων την καρδιά ανακάλυψα τον θησαυρό της χάριτος του Θεού κι έτσι, όταν κάποιοι άλλοι άνθρωποι μου εμπιστεύονται μεγάλα προβλήματα τους, σε αυτούς απευθύνομαι. 

Ζητώ την συμπαράσταση τους.
Πιστεύω πιο πολύ στη δική τους προσευχή, παρά στη δική μου.

Μακάρι να είχαμε κοντά μας και άλλα μοναστηράκια, ανθρώπους δηλαδή που πραγματικά βομβαρδίζουν με τις προσευχές τους τον θρόνο του Θεού και καλύπτουν τον δικό μας αγώνα με τη δύναμη των δικών τους προσευχών.

Μια ποιμαντική προσευχής είναι πολύ ανώτερη από μια ποιμαντική λόγου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν χρειάζεται και ό λόγος – «καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν».

Πάντως, μέσα στην Εκκλησία τα πάντα είναι κοινά: κοινά τα προβλήματα μας, κοινές και οι αρετές μας, κοινές οι αμαρτίες μας, κοινοί οι αγώνες μας.
Μ' αυτό το φρόνημα ζούμε μέσα στην Εκκλησία, ένα πρόβλημα μας.

Σήμερα έχασα εγώ το παιδί μου, αύριο κάποιος άλλος αντιμετωπίζει μια δυσκολία στη δουλειά του, κι έτσι όλοι μαζί περνάμε μέσα απ' τα προβλήματα και αφήνουμε τον Θεό να μας δώσει τη λύση του.

Μπορεί να μας τη δώσει μέσα από μια σκέψη ή και μέσα από τα παιδιά μας, μέσα από έναν άνθρωπο που δεν είναι «της Εκκλησίας» ή ακόμα μέσα από μια εσωτερική νεύση, από ένα ανάγνωσμα.

Κι ακόμη πρέπει να μη λησμονούμε ότι ο Θεός φωτίζει και τον πνευματικό μας πατέρα, ιδιαίτερα μάλιστα όταν στηριζόμαστε περισσότερο στον δικό του φωτισμό, παρά στον δικό μας.

Πρέπει βέβαια, ο πνευματικός να είναι όντως «πνευματικός», να είναι πατέρας, να είναι ιερέας, να μπορεί να λειτουργεί, να προσεύχεται, να ξέρει να ακουμπάει στον Θεό και να μην είναι ένας απλός κοινωνικός εργάτης που κάνει ένα «θρησκευτικό χόμπι».

Ο πνευματικός δεν είναι σύμβουλος που δίνει συμβουλές· δεν είναι δάσκαλος που διδάσκει, ούτε εισαγγελέας που ελέγχει.
Ο πνευματικός είναι πατέρας που αγκαλιάζει και φίλος που ελευθερώνει, αδελφός που συγχωρεί, είναι ο μυσταγωγός που ιερουργεί το μυστήριο της ψυχής.

Δεν είναι αυτός που ξέρει·
είναι αυτός που αγαπά τον Θεό ως πατέρα του και τον κάθε άνθρωπο ως παιδί του Θεού.
Ο πνευματικός έχει τη χάρη της ιεροσύνης, αρκεί να την κρατάει ζεστή και ενεργό μέσα του.

Αν έτσι την διατηρεί, τότε ο Θεός δίνει πολλά και με πολλούς τρόπους.
Εμείς οι ιερείς είμαστε υπηρέτες, διάκονοι.
Τίποτα άλλο· Μόλις το καταλάβουμε, γινόμαστε τα χαλιά πάνω στα οποία πατάει ο Θεός.

Γινόμαστε τα ποδόμακτρα που πατάει ο λαός του Θεού, αυτά τα χαλάκια που είναι έξω από την πόρτα και μαζεύουμε τις λάσπες για να μπαίνει ο κόσμος καθαρός.
Αυτή είναι η διακονία μας.

Και είναι υπέροχο, όταν αυτό το καταλαβαίνει κανείς και δεν προσπαθεί να κάνει κάτι παραπάνω - εκτός βέβαια αν ο Θεός φωτίσει, οπότε επειδή Αυτός ενεργεί, μας κάνει και μας να ενεργούμε κατά Θεόν.

….

pigizois – [2fA]

Share