"Ο Πολυαγαπημένος Άγιος "

Από το "Ασάλευτο Θεμέλιο" του Φώτη Κόντογλου: 

Ο Πολυαγαπημένος Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ
[ 19 Ιουλίου 1759 -  2 Ιανουαρίου 1833] 

(απόσπασμα)
….

Έχουμε πει παραπάνω, πως ο Νικόλας Μοτοβίλωφ είχε γράψει κάποιες σημειώσεις από μία συνομιλία του με τον άγιο Σεραφείμ, που βρεθήκανε ύστερ᾿ από εβδομήντα χρόνια.
Αυτή η συνομιλία έγινε κατά το τέλος του Νοέμβρη του 1831, και το χειρόγραφο βρέθηκε στα 1901. Ιδού τι γράφει ο Μοτοβίλωφ:

«Ήτανε μία συννεφιασμένη μέρα. Χιόνι πολύ είχε σκεπάσει τη γη, και πέφτανε πυκνές οι άσπρες μπαμπακούρες. Ο πάτερ Σεραφείμ μ᾿ έβαλε να καθίσω δίπλα του, απάνω σ᾿ ένα κομμένο δέντρο, σ᾿ ένα ξέφωτο μέσα στο δάσος. Ύστερά μου είπε:

«Ο Θεός μου φανέρωσε πως στα παιδικά χρόνια σου ήθελες να μάθεις ποιός είναι ο σκοπός της χριστιανικής ζωής. Σε συμβουλεύανε να πηγαίνεις στην εκκλησία, να κάνεις την προσευχή σου στο σπίτι, να δίνεις ελεημοσύνη και να κάνεις όλα τα καλά τα έργα, γιατί σ᾿ αυτά βρίσκεται ο σκοπός της χριστιανικής ζωής.

Μα δεν σε ικανοποιούσανε αυτά μοναχά.

Λοιπόν σου λέγω πως η προσευχή, η νηστεία, οι αγρυπνίες και κάθε άλλο χριστιανικό έργο είναι πολύ καλά. Αλλά ο σκοπός της ζωής μας δεν είναι να κάνουμε μοναχά αυτά τα έργα, επειδή αυτά είναι τα μέσα που χρειάζονται, για να φθάσουμε στον σκοπό της χριστιανικής ζωής.

Ο αληθινός προορισμός του χριστιανού είναι να αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα.
Γνώριζε πως κανένα καλό έργο δεν φέρνει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, αν δεν γίνεται για την αγάπη του Χριστού.
Σκοπός της ζωής μας είναι μοναχά η απόκτηση της χάριτος του Αγίου Πνεύματος».

Εγώ τότε τον ρώτησα: «Τι εννοείς, πάτερ, λέγοντας απόκτηση; Δεν καταλαβαίνω καθαρά».

Ο Άγιος μου είπε: «Αποκτώ είναι το ίδιο με το κερδίζω. Ξέρεις τι θα πει κερδίζω χρήματα. Αποκτώ το Άγιον Πνεύμα, είναι το ίδιο πράγμα. Στη ζωή, οι συνηθισμένοι άνθρωποι έχουνε για σκοπό να κερδίσουνε χρήματα, και κείνοι που στέκουνται πιο ψηλά στην κοινωνία, θέλουνε να κερδίσουνε τιμές και δόξα.

Το να αποκτήσει κανένας τη χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι σαν να κερδίζει ένα αιώνιο απόκτημα, την αιώνια ζωή, ένα θησαυρό που δεν καταστρέφεται κι ούτε χάνεται ποτέ. Κάθε καλό έργο, που κάνουμε για την αγάπη του Χριστού, μας δίνει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Αλλά περισσότερο απ᾿ όλα μας δίνει αυτή τη χάρη η προσευχή, γιατί ο καθένας μπορεί να προσευχηθεί, πλούσιος η φτωχός, άρχοντας η χωριάτης, δυνατός η αδύνατος, γερός η άρρωστος, ενάρετος η αμαρτωλός. Λοιπόν ας συνάξουμε το θησαυρό της θεϊκής ευσπλαχνίας.

Ένας άνθρωπος που ζητά νάβρει τη σωτηρία του και που μετανοεί για τις αμαρτίες του, μπορεί με τις καλές πράξεις να αποκτήσει το Άγιον Πνεύμα, που εργάζεται μέσα μας και μας εισάγει στη βασιλεία του Θεού. Μ᾿ όλα τα πεσίματά μας, μ᾿ όλο το σκοτάδι που περιζώνει την ψυχή μας, η χάρη του Αγίου Πνεύματος, που μας δόθηκε με το βάπτισμα, δεν παύει να λάμπει μέσα στην καρδιά μας με το φως της μετανοίας.

Αυτό το φως του Χριστού σβήνει όλα τα σημάδια που αφήσανε τα παλιά αμαρτήματά μας και μας ντύνει μ᾿ ένα μανδύα άφθαρτον, που είναι καμωμένος από τη χάρη».

Του λέγω: «Πάτερ μου, μου μιλάς για τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, αλλά πώς μπορώ να τη δω; Τα καλά τα έργα τα βλέπουμε, μα το Άγιον Πνεύμα πώς μπορεί να το δει κανένας; Πώς μπορώ να γνωρίσω αν βρίσκεται ή δεν βρίσκεται μέσα μου;»

Ο Άγιος μου αποκρίθηκε: «Όταν κατεβαίνει το Άγιον Πνεύμα επάνω στον άνθρωπο και εισχωρεί μέσα του, η ψυχή του ανθρώπου γεμίζει από μία χαρά ανέκφραστη, γιατί το Άγιον Πνεύμα μεταμορφώνει σε χαρά ο,τι αγγίξει. Φανερώνεται σαν ένα ανιστόρητο φως σ᾿ εκείνους που εκδηλώνεται η θεϊκή ενέργεια. 

Οι άγιοι Απόστολοι γνωρίσανε με τις αισθήσεις τους την παρουσία του Αγίου Πνεύματος».

Τότε τον ρώτησα: «Πώς θα μπορέσω να το δω κ᾿ εγώ με τα μάτια μου;»
Απάνω σ᾿ αυτά, ο πάτερ Σεραφείμ έβαλε τα χέρια του στους ώμους μου και μου είπε: «Τέκνον μου, βρισκόμαστε κ᾿ οι δυό μας μέσα στο Άγιον Πνεύμα... Γιατί δεν θέλεις να με κοιτάξεις;»

«Πάτερ μου, του είπα, δεν μπορώ να σε κοιτάξω. Τα μάτια σου βγάζουνε αστραπές.
Το πρόσωπό σου έχει γίνει πιο αστραφτερό από τον ήλιο, και τα μάτια μου θαμπώσανε από το φως».

«Μη φοβάσαι, τέκνο του Θεού, είπε ο γέροντας. Κ᾿ εσύ είσαι ολόφωτος όπως είμ᾿ εγώ.
Γιατί βρίσκεσαι μέσα στο Άγιον Πνεύμα. Αλλιώς δεν θα μπορούσες να με δεις με την όψη που με βλέπεις».

Έσκυψε απάνω μου και μου είπε σιγανά στο αυτί: «Ευχαρίστησε τον Ύψιστο για την άπειρη καλοσύνη του. Προσευχήθηκα μυστικά στον Κύριο και είπα μέσα μου: Κύριε, αξίωσε τον να ιδεί καθαρά με τα σωματικά μάτια του την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματός Σου, που τη φανερώνεις στους δούλους σου, όποτε καταδέχεσαι να παρουσιασθείς μέσα στο μεγαλοπρεπές φως της δόξης Σου.

Κι᾿ όπως βλέπεις, ο Κύριος αμέσως δέχθηκε την προσευχή του τιποτένιου Σεραφείμ.
Πόση ευγνωμοσύνη πρέπει να χρωστούμε στον Θεό για τούτο το ανείπωτο δώρο που μας έδωσε! Μήτε οι Πατέρες της ερήμου δεν αξιώνονταν πάντα να δούνε τέτοια φανερώματα της αγαθότητός Του. Λοιπόν, τέκνον μου, κοίταξέ με ελεύθερα. Μη φοβάσαι, ο Κύριος είναι μαζί μας».

Τότε πήρα θάρρος από τα λόγια του και τον κοίταξα. Μα μ᾿ έπιασε τρόμος!

Να φαντασθείς μέσα στη σφαίρα του ήλιου το καταμεσήμερο, που λαμποκοπά μ᾿ όλη τη δύναμή του, το πρόσωπο ενός ανθρώπου. Βλέπεις να σου μιλά, να σαλεύουνε τα χείλια του, βλέπεις την έκφραση των ματιών του που αλλάζει, ακούς τη φωνή του, νοιώθεις τα χέρια του που σε κρατούνε από τους ώμους, μα δεν βλέπεις μήτε αυτά τα χέρια, μήτε το σώμα του συνομιλητή σου, αλλά μοναχά μια δυνατή φεγγοβολή που σε τυφλώνει και που απλώνει ολόγυρα, φωτίζοντας με τη λάμψη της το χώμα και τις άσπρες μπαμπακούρες που πέφτουνε ακατάπαυστα από τον ουρανό.

Ο Άγιος με ρώτησε: «Τι αισθάνεσαι;» «Ειρήνη και ηρεμία, που δεν μπορώ να την εκφράσω», είπα. «Τι άλλο καταλαβαίνεις, τέκνον μου;» «Μια ανείπωτη χαρά πλημμυρίζει την καρδιά μου».

«Αυτή η χαρά που αισθάνεσαι, τέκνον μου, δεν είναι τίποτα μπροστά σε κείνη τη χαρά που γράφει ο άγιος Απόστολος Παύλος· α οφθαλμός ουκ είδε και ούς ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν᾿ (A´ Κορ. β´ 9).

Εμείς πήραμε έναν αρραβώνα μοναχά απ᾿ αυτή τη χαρά, αλλά τι θα είναι άραγε ολόκληρη εκείνη η χαρά; Τι αισθάνεσαι ακόμα, τέκνο του Θεού;»

«Μια ανέκφραστη ζεστασιά».

«Μα πώς, τέκνον μου; Βρισκόμαστε μέσα στο δάσος, είναι χειμώνας, και πατάμε απάνω στο χιόνι. Ποια λοιπόν είναι αυτή η ζεστασιά που νοιώθεις;»

«Είναι σαν ένα ζεστό λουτρό. Ακόμα αισθάνομαι μία ευωδία, που τη νοιώθω για πρώτη φορά».

Ο Άγιος είπε: «Το γνωρίζω, το γνωρίζω, αυτό ίσια-ίσια ήθελα να μου πεις. Αυτή η ευωδία είναι η ευωδία του Αγίου Πνεύματος. Κι᾿ αυτή η ζεστασιά, που μου λες, δεν είναι γύρω μας, αλλά μέσα μας. Αυτή ζέσταινε τους ασκητάδες και δεν φοβόντανε το χειμωνιάτικο κρύο, γιατί η χάρις ήτανε το ρούχο που τους προστάτευε.

Η βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας. Αυτό φαίνεται από την κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα. Να, αυτό είναι να βρίσκεται κανένας μέσα στην ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
Θα θυμάσαι τούτη τη χάρη που αξιώθηκες;

Ο Κύριος θα σε βοηθήσει να φυλάγεις αυτά τα πράγματα στην καρδιά σου, γιατί δεν δόθηκε μοναχά σε σένα να τα γνωρίσεις, αλλά από σένα, σ᾿ ολόκληρον τον κόσμο.

Πήγαινε λοιπόν στην ευχή του Χριστού και της Παναγίας».

Έφυγα, και σαν μάκρυνα λίγο, έστρεψα κ᾿ είδα πως εκείνο το εξαίσιο όραμα δεν είχε χαθεί ακόμα. Ο γέροντας καθότανε όπως ήτανε στην αρχή, και το ανέκφραστο φως, που είχα δει με τα μάτια μου, τον έκανε να φεγγοβολά ολόκληρος».

….

nektar-uoa – [2fA]

Share