"Οι δώδεκα Απόστολοι "

Στοιχεία από το "Λατρευτικό εγχειρίδιο" του π. Γεωργίου Σ. Κουγιουμτζόγλου.

Λουκά στ΄ 12-16

12 Ἐγένετο δέ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις ἐξῆλθεν εἰς τό ὄρος προσεύξασθαι καί ἦν διανυκτερεύων ἐν τῇ προσευχῇ τοῦ Θεοῦ.
13 καί ὅτε ἐγένετο ἡμέρα, προσεφώνησε τούς μαθητάς αὐτοῦ, καί ἐκλεξάμενος ἀπ’ αὐτῶν δώδεκα, οὓς καί ἀποστόλους ὠνόμασε,

14 Σίμωνα, ὃν καί ὠνόμασε Πέτρον, καί Ἀνδρέαν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ, Ἰάκωβον καί Ἰωάννην, Φίλιππον καί Βαρθολομαῖον,
15 Ματθαῖον καί Θωμᾶν, Ἰάκωβον τόν τοῦ Ἀλφαίου καί Σίμωνα τόν καλούμενον Ζηλωτήν,
16 Ἰούδαν Ἰακώβου καί Ἰούδαν Ἰσκαριώτην, ὃς καί ἐγένετο προδότης.

Ποιοι ήσαν οι 12 Απόστολοι

- Οι αδελφοί Πέτρος και Ανδρέας
- Οι αδελφοί Ιάκωβος και Ιωάννης
- Οι αδελφικοί φίλοι Φίλιππος και Ναθανιήλ
- Οι αδελφοί Ματθαίος και Ιάκωβος ο μικρός
- Ο αδελφόθεος Ιούδας ο Θαδδαίος
- και οι Θωμάς, Σίμων ο Ζηλωτής και Ματθίας

1. Ο Πέτρος,  ο οποίος προηγουμένως ονομαζόταν Σίμων

Ήταν έγγαμος ψαράς, αγράμματος και αδελφός του Ανδρέα του Πρωτοκλήτου, από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, υιός του Ιωνά.

«Μακάριος ει, Σίμων Βαρίωνα... συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» 

(Ματ. ιστ', 17, 18).

Κήρυξε το Ευαγγέλιο πρώτα στην Ιουδαία και Αντιόχεια, ακολούθως στη Μικρά Ασία και κατέληξε στη Ρώμη.
Εκεί νίκησε με υπερφυσικό τρόπο τον μάγο Σίμωνα.
Σταυρώθηκε από τον αυτοκράτορα Νέρωνα ανάποδα, όπως ο ίδιος το ζήτησε.

2. Ο Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος, αδελφός του Πέτρου

Υπήρξε μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, αλλά ακολούθησε τον Χριστό.
Ο Ανδρέας είπε στον αδελφό του: «Εύρήκαμεν τον Μεσσίαν». 

Θεωρείται ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως.

Κήρυξε το Ευαγγέλιο σε όλα τα παραθαλάσσια μέρη της Μαύρης θάλασσας, Βιθυνίας και Βυζαντίου. Μέσω Θράκης και Μακεδονίας κατήλθε μέχρι την Αχαΐα. 

Στην Πάτρα ενήργησε πολλά θαύματα και πολλοί πίστευσαν στον Χριστό.
Ο Ανθύπατος της πόλεως Αιγεάτης τον σταύρωσε κατά την επιθυμία του, ανάποδα.

3. Ο Ιάκωβος, υιός Ζεβεδαίου, αδελφός του Ιωάννου του Θεολόγου

Μαζί με τον Πέτρο και τον Ιωάννη συνόδευαν τον Κύριο στους τόπους προσευχής Του, καθώς και στην Μεταμόρφωση Του. 

Κήρυξε το Ευαγγέλιο σ' ολόκληρη την Ιουδαία. 

Ο Ηρώδης ο Αγρίππας τον θανάτωσε το 44 μ.Χ.
- δεύτερος μάρτυρας μετά τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο (43 μ.Χ.)

4. Ο Ιωάννης, ο Ευαγγελιστής και Θεολόγος, αδελφός του Ιακώβου

Έχει λάβει τα περισσότερα επίθετα όλων:
Απόστολος, Ευαγγελιστής, Θεολόγος, Ήγαπημένος μαθητής, ό επιπεσών επί το στήθος Αυτού, μαθητής της Αγάπης, υιός της Βροντής.

Κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία. Εξορίστηκε στην Πάτμο, όπου συνέγραψε την Αποκάλυψη και πλήθη απίστων προσήλθαν στο Χριστιανισμό. 

Όταν επέστρεψε στην Έφεσο αναπαύθηκε εν ειρήνη, σε ηλικία περίπου 95 ετών.

5. Ο Φίλιππος, από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, όπως ο Ανδρέας και ο Πέτρος

Είπε στον αδελφικό του φίλο Ναθαναήλ, «Ον έγραψε Μωσής και Προφήται ευρήκαμεν, Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ» (Ίω. α', 46).

Κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία (Λυδία καί Μυσία) και στην Ιεράπολη μαζί με τον Βαρθολομαίο (Ναθαναήλ) και την αδελφή του Μαριάμνη. 

Μαρτύρησε στην Ιεράπολη.

6. Ο Βαρθολομαίος ή Ναθαναήλ

Όταν συνάντησε τον Χριστό με τον Φίλιππο, Εκείνος τον προϋπάντησε λέγοντας:
«Ίδε αληθώς Ισραηλίτης, εν ώ δόλος ουκ εστί» (Ίω. α', 48).

Κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Ινδούς, οι όποιοι ονομάζονταν Ευδαίμονες και τους παρέδωσε το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Σταυρώθηκε στην Ουρβανούπολη.

7. Ο Θωμάς, που λεγόταν και Δίδυμος

Ο Μαθητής που για την απιστία του, είπε ο Κύριος: «Μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός»
(Ίω. κ', 27) και αυτός απάντησε: «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου» (κ', 28).

Κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους, Μήδους, Πέρσες και Ινδούς. 

Ο Βασιλεύς των τελευταίων, επειδή ο Θωμάς βάπτισε και τον υιό του, τον καταδίκασε σε θάνατο.

8. Ο Ματθαίος, Τελώνης, αδελφός του Ιακώβου του Αλφαίου

Εγκατέλειψε «την υπηρεσία του» και ακολούθησε τον Χριστό.
Μετά το μεγάλο δείπνο που προσέφερε στον Χριστό έγινε Απόστολος και Ευαγγελιστής.

Το Ευαγγέλιο του το έγραψε στην Αραμαϊκή γλώσσα οκτώ χρόνια μετά την Πεντηκοστή, αργότερα όμως μεταφράστηκε στα Ελληνικά.

Κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους και στους Μήδους, στους οποίους ίδρυσε Εκκλησία, μετά από πολλά θαύματα που έκανε σ' αυτούς. 

Τελικά θανατώθηκε μαρτυρικά.

9. Ο Ιάκωβος, υιός του Αλφαίου, αδελφός του Λευί δηλ. του Ματθαίου

Λέγεται και Ιάκωβος ο μικρός, προς διάκριση από τον Ιάκωβο τον μεγάλο, τον αδελφό του Ιωάννου, αλλά και προς διάκριση από τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο.

Κήρυξε στα έθνη ελέγχοντας τους απαίδευτους λαούς και μαρτύρησε με σταυρικό θάνατο.

10. Ο Σίμων ο Κανανίτης δηλ. ο Ζηλωτής, από την Κανά της Γαλιλαίας

Ανήκε στο κόμμα των Ζηλωτών (στα Αραμαϊκά ο ζηλωτής λέγεται Κanana και με Ελληνική κατάληξη ονομάστηκε Κανανίτης = Ζηλωτής) και διατήρησε την ονομασία του αυτή και ως Απόστολος, (όπως και ο Ματθαίος ο Τελώνης).

Κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μαυριτανία και γενικά στην Αφρική. 

Μαρτύρησε με σταυρικό θάνατο.

11. Ο Ιούδας του Ιακώβου, τον οποίο ο Ματθαίος ονομάζει Λεββαίο ή Θαδδαίο

Αδελφός του Ιακώβου του Αδελφοθέου και επομένως υιός του Ιωσήφ του μνήστορος και αδελφόθεος και ο ίδιος..

Λεββαίος σημαίνει θαρραλέος και Θαδδαϊος (στα Αραμαϊκά) σημαίνει μεγάθυμος, ο πλέον μεγαλόψυχος. Συγγραφέας της Καθολικής επιστολής Ιούδα.

Κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μεσοποταμία. Στην Έδεσσα, θεράπευσε τον Τοπάρχη.
Θανατώθηκε μαρτυρικά.

12. Ο Ματθίας, που πήρε τη θέση του Ιούδα Ισκαριώτη..

Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, οι Απόστολοι, επιλέξανε τους δύο καταλληλότερους από τους έβδομήκοντα Αποστόλους, έβαλαν κλήρο «και προσευξάμενοι... έπεσεν ο  κλήρος επί Ματθίαν και συγκατεψηφίσθη μετά των ένδεκα Αποστόλων» (Πράξ. α', 24.26).

Κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αιθιοπία και υπέμεινε πολλά βασανιστήρια και τέλος υπέστη τον μαρτυρικό θάνατο.

pronews - [2φΑ]

"Πέτρος και Παύλος "

Πέτρος και Παύλος: απόστολοι και μάρτυρες της Ευρώπης

Μητροπολίτης Μολδαβίας Δανιήλ

....

Διαφορετικοί όσον άφορα τον τόπο γεννήσεως, τον πολιτισμό και την μόρφωση, οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος κλήθηκαν να γίνουν απόστολοι πάλι με διαφορετικό τρόπο και δέχτηκαν από τον Χριστό και από τις Εκκλησίες διαφορετικές αποστολές: ο Άγιος Πέτρος να κηρύσσει το Ευαγγέλιο στους Ιουδαίους και ο Άγιος Παύλος στα έθνη.

Ο Άγιος Πέτρος είναι ένας από τους 12 Αποστόλους, ο Άγιος Παύλος είναι ο 13ος.
Στο σχέδιο Του για την σωτηρία του κόσμου ο Χριστός προτιμά τον κάθε άνθρωπο.
Ο Άγιος Ανδρέας είναι ο πρωτόκλητος, ο Άγιος Πέτρος είναι ο πρώτος στις λίστες, ο Άγιος Ιωάννης είναι ο πιο αγαπημένος μαθητής, ο Άγιος Παύλος αν και ο τελευταίος που κλήθηκε, γίνεται πρώτος εκ πλευράς του ιεραποστολικού ζήλου.

Με κάθε πρόσωπο και με τον κάθε λαό, ο Χριστός έχει στην αγάπη Του μια προτιμητέα και μοναδική σχέση, επειδή Αυτός προσφέρεται εντελώς σ’ όλους αυτούς που πιστεύουν σ’ Αυτόν και τον αγαπάνε.

Τι έχουν κοινό οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος; 

Το ουσιαστικό και την πληρότητα, δηλαδή την ζεστή πίστη στον Χριστό και την ζωντανή κοινωνία με Αυτόν. 

Ο Άγιος Πέτρος ομολόγησε τη θεότητα του Ιησού Χριστού: «Συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. 16,16), και ο Άγιος Παύλος ομολόγησε ότι στον Χριστό «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος» (Κολ. 2,9) και μυστικώς, η χριστιανική πίστη είναι το μυστήριο του Θεού, ο οποίος μάλιστα «εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη» (Α’ Τιμ. 3,16).

Και οι δύο Απόστολοι είχαν μια δυνατή εμπειρία της μετάνοιας και της αλλαγής: ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, ύστερα έκλαυσε πικρώς (Λκ. 22, 62) και αγάπησε τον Χριστό μέχρι το μαρτυρικό θάνατό του, ενώ ο Παύλος εδίωκε την Εκκλησία του Χριστού, ύστερα μετανόησε γι’ αυτό σε όλη του τη ζωή και εργάστηκε για να πλένει το σφάλμα του στην Εκκλησία και για την Εκκλησία, περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο.

Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος, έχουν κοινή και την δυνατή τους αγάπη για τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη επάνω στην πέτρα της ομολογουμένης από τον Πέτρο πίστης, δηλαδή επάνω στην ομολογία της θεότητας του Ιησού Χριστού
(Μθ. 16, 13-20).

Γι’ αυτό ο Άγιος Πέτρος ο ίδιος ομολογεί ότι όχι αυτός, αλλά ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος που ενώνει, μέσα στην Εκκλησία, τους Ιουδαίους με τους άλλους λαούς του κόσμου: 

«προς ον προσερχόμενοι, λίθον ζώντα, υπό ανθρώπων μεν αποδεδοκιμασμένον -
παρά δε Θεώ εκλεκτόν, έντιμον και αυτοί ως λίθοι ζώντες οικοδομείσθε, οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, ανενέγκαι πνευματικάς θυσίας ευπρόσδεκτους τω Θεώ διά Ιησού Χριστού, υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα άγιον, λαός εις περιποίησιν, όπως τας αρετάς εξαγγείλητε του εκ σκότους υμάς καλέσαντος εις το θαυμαστόν αυτού φως οι ποτέ ου λαός, νυν δε λαός Θεού, οι ουκ ηλεημένοι, νυν δε ελεηθέντες (Α’ Πέ. 22, 4-5, 9-10).

Γι’ αυτό, ο Άγιος Πέτρος απαιτεί να διατηρηθεί η σωστή πίστη και η ενότητα της Εκκλησίας, μη δίνοντας σημασία στις ψευδοπροφητείες: «Εγένετο δε και ψευδοπροφήται, εν τω λαώ ως και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν…»
(Β’ Πέ. 2,1-22).

Ο Άγιος Παύλος, δείχνοντας την αγάπη προς τον Χριστό λέει: «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; …πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών».

Και σε άλλο σημείο ενδιαφέρεται για την Εκκλησία στο ιεραποστολικό του έργο: «χωρίς των παρεκτός η επισύστασίς μου η καθ’ ημέραν, η μέριμνα πασών των εκκλησιών»
(Β’ Κορ. 11, 28).

Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος έχουν κοινό και το μαρτύριό τους στη Ρώμη, την εποχή των διωγμών του αυτοκράτορα Νέρωνα εναντίον των χριστιανών, το έτος 67, το οποίο μαρτύριο γιορτάζεται στην παράδοση της Εκκλησίας κάθε 29 Ιουνίου.
Έτσι, αυτοί μπορούν να ονομαστούν Απόστολοι της Ευρώπης και Μάρτυρες της Ευρώπης.   ....

pemptousia – [2fA]

"Έσχατος εχθρός.. "

Παύλου Ευδοκίμωφ  -  «Η Πάλη με τον Θεό»

….

«Έσχατος εχθρός καταργείται o θάνατος»,
διακηρύσσει αποφασιστικά ο Απόστολος Παύλος (Α' Κορ. 15, 26). 

Το υπέρτατο κακό αποδεικνύεται ότι κυοφορεί την υπέρτατη λύση της ανθρώπινης μοίρας.

Ο θάνατος προκαλεί την πολύ νόμιμη αγωνία, σταματά την συνήθη βεβήλωση με την λήθη και τοποθετεί αμέσως σ’ εκείνο το επίπεδο βάθους, το όποιον εντυπωσιάζει ο όλες τις περιπτώσεις με το μεγαλείο του μυστηρίου του.

Ο άγιος Αυγουστίνος, στην αρχή της ζωής του, θρηνεί την αναχώρηση του φίλου του και ομολογεί: «Έγινε ένα μεγάλο ερώτημα για μένα τον ίδιο, και ερωτούσα την ψυχή μου»
(Εξομολογήσεις) .

Η αξία του ανθρώπου μετρείται με την στάση του προς τον θάνατο. 

Ο Πλάτωνας δίδασκε την φιλοσοφία σαν την τέχνη του «καλώς αποθανείν». 

Αλλά η φιλοσοφία δεν γνωρίζει νίκη πάνω στον θάνατο, μπορεί να την απαιτήσει, δεν μπορεί να μας μάθει, πώς μπορούμε να πεθάνουμε «εν τη Αναστάσει».

Βεβαιώνει μόνον, και σ' αυτό έγκειται όλο το μεγαλείο της, ότι ο χρόνος δεν μπορεί να περικλείσει την αιωνιότητα, ότι χωρίς το τέλος του είναι περισσότερο άνευ νοήματος από τον θάνατο, ότι αυτός ο κόσμος, που σκοτώνει τον Δίκαιο Σωκράτη, δεν είναι ο αληθινός κόσμος.

Πολύ περισσότερο, τα εγκλήματα του μαρτυρούν για την ύπαρξη ενός αλλού κόσμου, όπου βασιλεύει ή δικαιοσύνη και όπου ο Σωκράτης ζει αιωνίως νέος και ωραίος. 

Για τον Ιουστίνο, η μοίρα του Σωκράτους προεικονίζει την τύχη του Χριστού, ο οποίος πεθαίνει και ανίσταται, και «εν τω οποίω» ο Σωκράτης ξαναγεννιέται για την αιωνιότητα.

Ο θάνατος δεν είναι μια στιγμή, συνυπάρχει και συντροφεύει τον άνθρωπο καθ' όλη την πορεία της ζωής του. Είναι παρών σε όλα τα πράγματα, είναι το προφανές όριό τους. 

Ο χρόνος και ο χώρος, οι στιγμές που χάνονται και οι αποστάσεις που χωρίζουν, είναι τόσες τομές, τόσοι τμηματικοί θάνατοι. Κάθε αποχαιρετισμός, λήθη, αλλαγή, το γεγονός ότι τίποτε δεν μπορεί να ξαναγίνει ακριβώς το ίδιο, μεταφράζουν την πνοή του θανάτου μέσα στην καρδιά της ζωής και μας αιωρούν μέσα στην οδύνη.

Κάθε αναχώρηση ενός αγαπημένου προσώπου, το τέλος κάθε πάθους, τα ίχνη του χρόνου πάνω σ' ένα πρόσωπο, το τελευταίο βλέμμα πάνω σε μια πόλη ή σ' ένα τοπίο, που δεν θα ξαναδούμε πια ποτέ ή απλούστατα ένα μόνο μαραμένο λουλούδι, προκαλούν μια βαθειά μελαγχολία, μια προκαταβολικά άμεση εμπειρία του θανάτου.

Η φύση δεν γνωρίζει προσωπική αθανασία, δεν γνωρίζει παρά την επιβίωση του είδους.
Οι «άθεοι» δεν μπορούν να οραματίζονται παρά επιβίωση μέσα στα έργα τους ή μέσα στην ανάμνηση των μελλοντικών γενεών, είναι μια μελαγχολική αθανασία λεξικού, το πολύ - πολύ.

Η βιαιότητα του θανάτου δεν μπορεί να εξουδετερωθεί παρά με την άρνηση του. 

Γι' αυτό στο κέντρο της ζωής ορθώνεται ο Σταυρός, η δε Ζωή δέχεται ελεύθερα να περάσει από τον θάνατο, για να τον ανατίναξει και να τον εκμηδένισει: 

«θανάτω θάνατον πατήσας», ψάλλει η Εκκλησία την νύχτα του Πάσχα.

Ο Ωριγένης αναφέρει μια παράδοση, κατά την οποία το σώμα του Αδάμ είχε ταφεί εκεί όπου ο Χριστός σταυρώθηκε. Μια άλλη παράδοση μας λέγει, ότι το ξύλο του Σταυρού έχει την προέλευσή του από το δένδρο της Εδέμ.
Έτσι ο Σταυρός του Χριστού έγινε το Δένδρο της ζωής.

Η Βίβλος αγνοεί την φυσική αθανασία και αποκαλύπτει την Ανάσταση που έρχεται από το υπερπέραν: από τον θάνατο και την Ανάσταση του Θεανθρώπου. 

Έτσι μόνον ο Χριστιανισμός δέχεται την τραγικότητα του θανάτου, τον κοιτάζει κατά πρόσωπο, γιατί o Θεός περνά απ' αυτό τον δρόμο και όλοι τον ακολουθούν.  ….

anagnosmatario – [2fA]

"Η μηλιά και τo αγόρι "

Σελ Σιλβερστάιν  -  "Το δέντρο που έδινε!"

Κάποτε υπήρχε μια μηλιά… Και αγάπησε ένα μικρό αγόρι.

Το αγόρι έρχονταν κάθε μέρα, μάζευε τα φύλλα της, τα έφτιαχνε στεφάνι 

κι έπαιζε τον βασιλιά του δάσους. 

Σκαρφάλωνε στον κορμό της, κουνιόνταν στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα. 

Έπαιζαν μαζί κρυφτό.

Όταν κουράζονταν, κοιμόνταν στην σκιά της.

Και το αγόρι αγάπησε το δέντρο… Πολύ.

Το δέντρο ήταν ευτυχισμένο. Μα ο καιρός περνούσε. Και το αγόρι μεγάλωνε.
Το δέντρο ήταν συχνά μόνο του.

Τότε, μια μέρα ήρθε το αγόρι στο δέντρο και το δέντρο είπε,

- Έλα, Αγόρι, έλα και σκαρφάλωσε στον κορμό μου, κουνήσου από τα κλαδιά μου, 

φάε από τα μήλα μου και γίνε ευτυχισμένος.

- Είμαι πολύ μεγάλος πια, για σκαρφαλώματα και παιχνίδια, είπε το αγόρι.

Θέλω να αγοράσω κάποια πράγματα και να διασκεδάσω.
Θέλω μερικά χρήματα. Ξέρεις πού θα βρω μερικά χρήματα;

- Λυπάμαι, είπε η μηλιά, αλλά δεν έχω καθόλου χρήματα.
Έχω μόνο φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησε τα στην πόλη.
Τότε θα έχεις χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος’.

Το αγόρι σκαρφάλωσε στο δέντρο και μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μακριά.
Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Μα το αγόρι έμεινε μακριά για πολύ καιρό…
Το δέντρο ήταν λυπημένο.

Μια μέρα το αγόρι ήρθε πάλι και το δέντρο κούνησε τα κλαδιά του χαρούμενα και είπε,
- Έλα, Αγόρι, σκαρφάλωσε στον κορμό μου, κουνήσου στα κλαδιά μου 

και γίνε ευτυχισμένος.

- Είμαι πολύ απασχολημένος για να σκαρφαλώνω σε δέντρα, είπε το αγόρι.
Θέλω ένα σπίτι να με ζεσταίνει, είπε. Θέλω μια σύζυγο και παιδιά και χρειάζομαι ένα σπίτι..
Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;

- Δεν έχω καθόλου σπίτι, είπε το δέντρο.
Το σπίτι μου είναι το δάσος, αλλά εσύ μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου 

και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα είσαι ευτυχισμένος.

Έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της μηλιάς και τα κουβάλησε μακριά 

για να χτίσει το σπίτι του. 

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Μα το αγόρι έμεινε μακριά για πολύ καιρό.
Όταν ήρθε πάλι, το δέντρο ήταν τόσο ευτυχισμένο που δυσκολευόταν να μιλήσει.
- Έλα, Αγόρι, ψιθύρισε, έλα και παίξε.

- Είμαι πολύ γέρος και λυπημένος για να παίζω, είπε το αγόρι.
Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά από ΄δω.
Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;

- Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα, είπε το δέντρο.
Τότε θα μπορείς να ταξιδέψεις μακριά… και να είσαι ευτυχισμένος.

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τον κορμό της κι έφτιαξε μια βάρκα και ταξίδεψε μακριά.
Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο… αλλά όχι στ’ αλήθεια.

Και μετά από πολύ καιρό το αγόρι επέστρεψε πάλι.
- Λυπάμαι, Αγόρι, είπε το δέντρο, μα δεν μου έμεινε τίποτα να σου δώσω-
τα μήλα μου χάθηκαν.
- Τα δόντια μου είναι πολύ αδύναμα για μήλα, είπε το αγόρι.

- Και τα κλαδιά μου χάθηκαν, είπε το δέντρο.
Δεν μπορούν να σε κουνήσουν.
- Είμαι πολύ γέρος για να κουνιέμαι από κλαδιά, είπε το αγόρι.

- Και ο κορμός μου χάθηκε, είπε το δέντρο.
Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις.
- Είμαι πολύ κουρασμένος για να σκαρφαλώνω, είπε το αγόρι.

- Λυπάμαι, αναστέναξε το δέντρο.
Εύχομαι να μπορούσα να σου δώσω κάτι, αλλά δεν μου απέμεινε τίποτα.
Είμαι μόνο ένα παλιοκούτσουρο.

- Δεν χρειάζομαι και πολλά τώρα, είπε το αγόρι, μόνο ένα ήσυχο μέρος
για να καθίσω και να αναπαυτώ. Είμαι πολύ κουρασμένος.

- Λοιπόν, είπε η μηλιά ισιάζοντας τον εαυτό της όσο πιο πολύ μπορούσε,
λοιπόν, ένα κούτσουρο είναι καλό για να κάθεσαι και να αναπαύεσαι.
Έλα, Αγόρι, κάθισε. Κάθισε και ξεκουράσου.

Και το αγόρι κάθισε και ακούμπησε σε ό,τι είχε απομείνει από τη μηλιά.
Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

tilestwra – [2fA]

"Και είδον θρόνους.. "

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Απ. Βαρδαχάνης

....

Εάν ανοίξουμε το Πεντηκοστάριον, το βιβλίο δηλαδή της Εκκλησίας μας, που περιέχει τους ύμνους των εορτών από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι και την Κυριακή των αγίων Πάντων, θα δούμε στο συναξάρι της ημέρας να γράφονται τα εξής·

Α΄. Ότι οι πατέρες θέσπισαν την εορτή αυτή μια εβδομάδα μετά την πεντηκοστή, για να φανερωθούν στον κόσμο οι καρποί του Αγίου Πνεύματος. Για να φανερωθούν τα χαρίσματα και η δύναμη που μοίρασε ο Παράκλητος στους πιστούς καθιστώντας τους έτσι αγίους.

Έτσι βλέπουμε, από την ημέρα της πεντηκοστής, οι απόστολοι να μιλούν ξένες γλώσσες.
Ο Πέτρος ο οποίος απαρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, τις δύο μάλιστα μπροστά σε δύο υπηρέτριες της αυλής του αρχιερέως, αμέσως μετά την πεντηκοστή, βγάζει την πρώτη ομιλία του και μιλάει για τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, για την θεότητα του Χριστού, ότι αυτός ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, και ελέγχει τους Ιουδαίους για το ανοσιούργημα που διέπραξαν.

Που βρήκε τη δύναμη ο Πέτρος και το θάρρος; Ήταν δωρεά του Αγίου Πνεύματος.
Το ίδιο και οι πράξεις των μετέπειτα αγίων.
Γι’ αυτό αμέσως μετά την πεντηκοστή εορτάζουμε τους Αγίους Πάντας.

Β΄. Ένας άλλος λόγος που θεσπίστηκε η εορτή αυτή είναι γιατί επιβαλλόταν όλοι οι άγιοι που τιμώνται χωριστά να συναχθούν σε μία κοινή εορτή, για να φανεί μ’ αυτόν τον τρόπο ότι όλοι μαζί αγωνίστηκαν για το ίδιο πρόσωπο, τον Χριστό μας, στο κοινό στάδιο της χριστιανικής αρετής, και ενός Θεού δούλοι ήσαν κι απ’ αυτόν αξίως έλαβαν τους στεφάνους της νίκης.

Έτσι η κοινή αυτή εορτή είναι μια παρόρμηση, αλλά και μια ελπίδα, ότι όλοι οι πιστοί αν αγωνισθούν όπως αγωνίστηκαν εκείνοι, θα απολάβουν κι αυτοί τους στεφάνους της εν Χριστώ νίκης και της κατά Θεόν τελειώσεως.

Μας λένε οι Πράξεις των Αποστόλων (1,15) ότι οι πρώτοι πιστοί, 120 τον αριθμόν, όλοι έλαβαν το Άγιο Πνεύμα κατά την ημέρα της πεντηκοστής, και όλοι ζήσανε την εμπειρία της θεώσεως. Συνεπώς η αγιότητα δεν είναι μόνο για κάποιους εκλεκτούς αλλά για όλους τους χριστιανούς.

Γ΄. Και ένας τελευταίος λόγος που προκάλεσε τη σύσταση της συλλογικής αυτής εορτής, είναι ο εξής:
Υπάρχουν άγιοι που είναι γνωστοί και τιμώνται με πανηγύρεις από την Εκκλησία.
Υπάρχουν όμως και άγιοι άγνωστοι και αφανείς. Κάποιους τους γράφει η ιστορία, όλοι τους όμως γράψανε την ιστορία της Εκκλησίας.
Αυτούς λοιπόν τους αγνώστους αγίους γιορτάζει η Εκκλησία μας, με τους γνωστούς μαζί.

*

H ύπαρξη γνωστών και αγνώστων αγίων μας ενθαρρύνει μεν, αλλά και μας κρίνει και μας καταδικάζει.  ….

Θα καθίσουν οι άγιοι και θα μας κρίνουν όπως αναφέρεται και στην Αποκάλυψη (20,4). 

«Και είδον θρόνους, και εκάθησαν επ’ αυτούς, και κρίμα εδόθη αυτοίς». 

Ποιοι είναι αυτοί στους οποίους αναφέρεται η Αποκάλυψη; 

Είναι οι άγιοι που μαρτύρησαν για τον Χριστό. Αυτοί που δεν προσκύνησαν τον διάβολο στις ποικίλες μορφές και εμφανίσεις του και δεν έλαβαν το χάραγμα του αντιχρίστου.

Πως θα μας κρίνουν οι άγιοι; Όχι ότι θα εκφέρουν δικαστική απόφαση. 

Κριτής είναι μόνο ο Χριστός. 

Θα μας κρίνουν όμως με το παράδειγμά τους και την θυσία τους. 

Λέγει ο Χριστός (κατά Ματθαίο ευαγγέλιο 12,40-42) ότι στη Β΄ Παρουσία θα κατακρίνουν τη γενιά του Χριστού - που δεν πίστευσε σ’ Αυτόν - οι Νινευίτες, διότι επίστευσαν στο κήρυγμα του προφήτη Ιωνά και μετανόησαν. 

Θα τους κατακρίνει επίσης η βασίλισσα του Σαββά, διότι ήρθε από τα βάθη της γης για να γνωρίσει τον Σολομώντα, που ήταν απλός άνθρωπος, ενώ αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν να γνωρίσουν τον Θεάνθρωπο Χριστόν.

Να λοιπόν η ενθάρρυνση, αλλά και ο έλεγχος και η κρίση των αγίων.

pmeletios – [2fA]

"Ο άγιος "

π. Λίβυος  -  Αγιότητα είναι...

[…. ]

Ο άγιος βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. 

Μια αγκαλιά που δεν το κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος του κόσμου τούτου.

Ο άγιος μονάχα αγαπά. Γιατί ο ίδιος έχει βιώσει την αγάπη του Θεού.

Ξέρει από πάθη και οδύνη. Γνωρίζει τι σημαίνει αστοχία υπαρξιακή και λάθος, σφάλμα και πτώση, γιατί δεν γεννήθηκε άγιος, ούτε τέλειος, μα ούτε προνομιούχος. 

Πόνεσε, έπεσε, έπαθε, έμαθε.

Έτσι μας καταλαβαίνει μας κατανοεί και ποτέ δεν μας κρίνει. 

Μονάχα μας αγαπά. Παντού και πάντοτε.

Ο άγιος δεν απορρίπτει. Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο. 

Την πράξη την επικρίνει, το ανθρώπινο πρόσωπο, ποτέ. Το καταλαβαίνει και το συμπαθεί. 

Όχι ηθικά. Μα οντολογικά.

Γνωρίζει ότι αυτός είναι ο άνθρωπος. Φοβισμένος, τραυματισμένος, χαμένος και πτωτικός.
Εκφράζοντας το πνεύμα του Χριστού, συγχωρεί όχι μια πράξη, αλλά τον όλο άνθρωπο. 

Όπως το έκανε ο Χριστός.
Δεν σώζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του απλώς, αλλά από την ίδια του την φύση.

Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν εκείνοι που θέλουν και το επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού.

plivyos – [2fA]

"Στην αρχή ήρθαν.. "

Ο Μάρτιν Νίμελερ (Martin Niemöller, 1892 –1984), ένας Γερμανός λουθηρανός πάστορας και αντι-ναζί θεολόγος, γεννημένος στο Lippstadt της Γερμανίας, έγινε γνωστός για κάποιο απόσπασμα λόγων του, που αργότερα παρουσιάστηκε και σαν ποίημα - ένας ποιητικός σχολιασμός για την (πολιτική) απάθεια της «σιωπηλής πλειοψηφίας», την εποχή του Γ' Ράιχ.  

Αν και η αρχική του μορφή δεν είναι γνωστή, καθώς και υπήρξαν πολλές παραφράσεις, το παρακάτω κείμενο είναι η πιο διαδεδομένη μορφή του και αυτή που προτιμούσε και ο ίδιος ο Νίμελερ.

Martin Niemöller  -  ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΗΡΘΑΝ...

Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.
Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.

Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.
Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.

Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών.
Δεν ανήκα σ’ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ.

Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι.
Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε.

Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.
Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου. 

Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.
Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει…

anagrafo – [2fA]

"Babi Yar "

Η Ιστορία μιας Συμφωνίας

Ντμίτρι Σοστακόβιτς [Dmitrij Dmitrijevič Šostakovič, 1906-1975]

- Συμφωνία αρ.13 σε σι ύφεση μειζ. op. 113 «Babi Yar» (σε ποίηση του Γεβγκένι Γεφτουσένκο) για βαθύφωνο, χορωδία βαθυφώνων και ορχήστρα (1962)

ΜΠΑΜΠΙ ΓΙΑΡ

Το Μπάμπι Γιαρ είναι ένα φαράγγι στην Ουκρανία, βόρεια του Κιέβου. 

Το 1941, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση έγινε ο τόπος εκτέλεσης για χιλιάδες εβραίους.

Σύμφωνα με την αναφορά του τοπικού τμήματος των SS προς την κεντρική διοίκηση στο Βερολίνο, στις 29-30 Σεπτεμβρίου εκτελέστηκαν 33.771 εβραίοι και τις επόμενες ημέρες στο ίδιο σημείο, άλλοι 60.000 ομοεθνείς τους, αλλά και τσιγγάνοι, αντιστασιακοί και αιχμάλωτοι.

Την διαταγή είχε δώσει ο ίδιος ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ και την εκτέλεση της ανέλαβε ο στρατηγός Φρίντριχ Γιέκελν, που συνελήφθη αργότερα από τους Σοβιετικούς και αφού προσήχθη σε δίκη, εκτελέστηκε στη Ρίγα της Λετονίας στις 3 Φεβρουαρίου 1946.

Η σφαγή στο Μπάμπι Γιάρ ενέπνευσε τον ουκρανό ποιητή Γιεβγένι Γεφτουσένκο [Yevgeny Yevtushenko, 1933- ] να γράψει ένα ποίημα με τον τίτλο «Μπάμπι Γιαρ». 

Ο ποιητής παρουσιάζει τους διωγμούς που υπέστη ο εβραϊκός λαός από καταβολής κόσμου ξεκινώντας με τον διωγμό των Εβραίων από την Αίγυπτο, όπου είχαν υποστεί διώξεις, και την Έξοδό τους προς τη γη της Επαγγελίας.

Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στο Μπελοστόκ, τόπο μαρτυρίου για χιλιάδες Εβραίους κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και το 1906 και τέλος αναφέρεται στον Ντρέυφους, τον γαλλοεβραίο αξιωματικό του γαλλικού στρατού που βρέθηκε κατηγορούμενος σε ένα κατασκοπευτικό σκάνδαλο και μετετράπη σε εξιλαστήριο θύμα εξαιτίας της εβραϊκής του καταγωγής, και επίσης στην Άννα Φρανκ, τη νεαρή γερμανοεβραία που κατέγραψε στο ημερολόγιό της το αίσθημα της καταδίωξης και του εγκλεισμού που υφίσταται η ίδια και η οικογένειά της την εποχή των ναζιστικών διωγμών.

Το ποίημα μελοποίησε ο Σοστακόβιτς το 1962, και το ενέταξε στη Συμφωνία αρ. 13, που φέρει τον υπότιτλο «Μπάμπι Γιάρ».

                                                                                                                        **

Γιεβγένι Γεφτουσένκο  -   Μπάμπι Γιαρ (Babiy Yar, 1961)
-  απόσπασμα, σε μετάφραση Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Στο Μπάμπι Γιαρ μνημεία δεν υπάρχουν.
Απότομη πλαγιά, σαν μια ταφόπλακα χοντροκομμένη.
Φοβάμαι.

Είμαι τόσων ετών,
όσο και ο εβραϊκός λαός.

Τώρα νομίζω πως – Ιουδαίος είμαι.

Να, περιφέρομαι στην αρχαία Αίγυπτο.
Να, σταυρωμένος στο σταυρό, αργοπεθαίνω,
και μέχρι σήμερα έχω τα σημάδια των καρφιών.

Τώρα νομίζω πως – o Ντρέιφους είμαι.

Ο μικροαστισμός είναι για ’με
ο καταδότης και ο δικαστής μου.
Βρίσκομαι πίσω από τα κάγκελα.
Έπεσα στην παγίδα.
Κυνηγημένος, χλευασμένος
συκοφαντημένος.

Και κυριούλες με φραμπαλάδες Βρυξελλών,
τσιρίζοντας, με χτυπούν με τα ομπρελίνα τους στο πρόσωπο.

Τώρα νομίζω πως – ένα αγοράκι στο Μπελοστόκ είμαι.

Το αίμα χύνεται, απλώνεται στο χώμα.
Φωνάζουν οι ταγοί του πιώματος του καπηλειού
βρωμοκοπούν βότκα και κρεμμύδι κομμένο στα δυο.

Είμαι αδύναμος, μ’ έχουν κλωτσήσει με την μπότα.
Άδικα τους φονιάδες παρακαλώ.
Λένε γελώντας δυνατά:
“Βάρα τους οβριούς, σώσε τη Ρωσία!” -

[…]

Τώρα νομίζω πως – η Άννα Φρανκ είμαι,
διάφανη, σαν του Απρίλη το κλαράκι.
Αγαπώ.
Τις φράσεις δεν χρειάζομαι.
Εκείνο που θέλω είναι
να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον.

Πόσα λίγα μπορεί να δει κανείς,
μυρίζοντας!
Μας απαγορεύουν τα φύλλα,
μας απαγορεύουν τον ουρανό.
Μπορείς όμως πάρα πολλά να κάνεις –
είναι τόσο τρυφερό
να αγκαλιάζεις τον άλλον σε ένα σκοτεινό δωμάτιο.

Έρχονται ’δώ;
Μη φοβάσαι – είν’ η βοή της άνοιξης –
αυτή μας πλησιάζει.

Έλα κοντά μου.
Τα χείλη δώσ’ μου γρήγορα.

Σπάνουν την πόρτα;
Όχι – είναι το λιώσιμο των πάγων ...
το θρόισμα των αγριόχορτων πάνω στο Μπάμπι Γιαρ.

Τα δέντρα κοιτάζουν σκυθρωπά,
σαν δικαστές.

Όλα σιωπηλά εδώ κραυγάζουν,
και βγάζοντας το γούνινο καπέλο
νιώθω
πως αργά γκριζάρουν τα μαλλιά μου.

Και είμαι εγώ,
σαν πνιχτή, δίχως ήχο κραυγή,
πάνω από τους χιλιάδες θαμμένους.

Εγώ είμαι – καθένας από τους εκτελεσμένους γέροντες.
Εγώ είμαι – καθένα από τα εκτελεσμένα παιδιά.

Τίποτα μέσα μου
δεν πρόκειται να το ξεχάσει αυτό!

Και ας ηχεί η “Διεθνής”,
όταν για πάντα θα θαφτεί
ο τελευταίος πάνω στη γη αντισημίτης.

Στο αίμα μου δεν υπάρχει ούτε μια στάλα αίμα εβραϊκό.

Με μίσος άγριο εμένα με μισούν
οι αντισημίτες όλοι,
αφού εβραίο με θεωρούν -
γι’ αυτό και είμαι
Ρώσος αληθινός!

wikipedia – samizdatproject – schoolsac-cy

db – [2fA]

"Ζωγραφιστά λόγια "

Paul Eluard  -  ΖΩΓΡΑΦΙΣΤΑ ΛΟΓΙΑ

Για να νιώσεις το παν
Ακόμη
Και το δέντρο με την πρωραία ματιά
Της σαύρας και της κληματίδας
Το δέντρο τ’ αξιολάτρευτο
Τη φωτιά τ’ αδιέξοδο

Για να σμίξεις δρόσο και φτερούγα
Σύννεφο και καρδιά νύχτα και μέρα
Παράθυρο κι όποια να ’ναι χώρα

Για να καταργήσεις
Του μηδενικού τον μορφασμό
Που θα κυλήσει μεθαύριο στο χρυσάφι

Για να ξεκόψεις με τις μικροπρέπειες
Των θρεμμένων απ’ τους ίδιους των εαυτούς
γιγάντων

Για να δεις όλα τα μάτια έτσι ωραία
Όσο κι εκείνα που ατενίζουνε
Θάλασσα που τα πάντα αφομοιώνει

Για να δεις τα μάτια ν’ αντικαθρεφτίζουνε
Μέσα τους πάλι όλα τα μάτια

Για να γελάς που κάποτε
Ιδροκόπησες ξεπάγιασες
Και πείνασες και δίψασες

Για να ’ναι και το να μιλάς
Όσο και να φιλάς
Γενναιόδωρο

Για ν’ αναδέψεις κολυμβήτρια και ποτάμι
Κρύσταλλο και χορεύτρια θύελλας
Χαραυγή και καρδιάς άνοιξη
Φρονιμάδες και πόθους παιδιάστικους

Για να δώσεις στη γυναίκα
Τη μοναχική και τη συλλογισμένη
Τη μορφή των χαδιώνε
Που ονειρεύτηκε

Για να ’ναι η έρημος μες στη σκιά
Κι όχι διόλου μες στη σκιά μου

Όλα ορίστε
Δίνω τ’ αγαθά μου
Όλα
Τα δικαιώματά μου.

[Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης]

ppirinas – [2fA]

                                                               

"Αγιοπνευματική πείρα "

π. Νικόλαος Λουδοβίκος
Από το βιβλίο του «Η Ιστορία της Αγάπης του Θεού»

Δεν είναι εύκολο να θεραπεύσεις τα προβλήματα του κόσμου, αλλά ο άνθρωπος του Θεού ανήκει σε μιαν άλλη κατάσταση, και από εκεί που είναι βλέπει τα πράγματα με έναν τελείως δικό του ιδιαίτερο τρόπο, έναν ευτυχισμένο τρόπο, γιατί βλέπει το Πνεύμα το Άγιο μέσα στις καταστάσεις και τους πειρασμούς, ενώ εμείς βλέπουμε μόνον τον πειρασμό και όχι το Πνεύμα το Άγιο.

Όταν είσαι σε κατάσταση συνεργίας με τον Θεό όμως, βλέπεις και το Πνεύμα το Άγιο μέσα στους πειρασμούς, κι αν δεν το δεις τώρα θα το δεις σε λίγο. Γι' αυτό τον λόγο οι πειρασμοί δεν είναι θανάσιμοι.
Οι άνθρωποι σήμερα καταστρέφονται για πολύ μικρές αιτίες, δεν αντέχουν σχεδόν τίποτα, διότι δεν έχουν εκείνη την χάρη των αγίων.

«Δεν ξέρετε», λέγει, «ότι αυτό το οποίο είστε είναι ναός του Θεού;» Δηλαδή, αυτό το οποίο κατοικεί μέσα σας είναι το Πνεύμα του Θεού. Εάν τυχόν δεν το καταλαβαίνετε αυτό και χειρίζεστε τον εαυτό σας σαν να μην είναι ένα εν δυνάμει κατοικητήριο του Θεού, τότε θα σας φθείρει, θα σας καταστρέψει, όχι ο Θεός, άλλα ένα άλλο πνεύμα θα μπει εκεί και θα κυριαρχήσει, και αυτό το πράγμα θα είναι φθορά και θάνατος.

Για να ανακεφαλαιώσω, λοιπόν, αν δεν είσαι σε κατάσταση αληθινού ανοίγματος προς τον Θεό, εάν πάνω Του εσύ οικοδομείς «κολοκύθια» και «καλάμια και χορτάρια», εάν δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό που κατοικεί μέσα σου είναι το Πνεύμα του Θεού, τότε θα μπει κάτι άλλο μέσα σου και θα σε φθείρει.

Ο άνθρωπος θα φθαρεί ψυχικά, σωματικά, ηθικά. Αυτή η φθορά είναι που ζούμε σήμερα, σε επίπεδο ανθρώπινο, πολιτικό, οικονομικό: είναι πραγματικά η φθορά της απουσίας του Θεού. Είναι η φθορά της φυγάδευσης του Αγίου Πνεύματος.
Είναι η φθορά, του ότι δεν παίρνουμε στα σοβαρά το θεμέλιο που έστησε ο Χριστός μέσα στον κόσμο.

….

Όταν λειτουργεί αυτή η αγιοπνευματική πείρα και παίρνουμε στα σοβαρά τον Χριστό, τότε γίνονται όλα δικά μας. Ποιος ακριβώς έχει ζήσει ποτέ αυτό το πράγμα;
Νομίζω είναι πάλι αυτό που έλεγε ο πατήρ Πορφύριος:
«Όταν έγινα μοναχός κατάλαβα ότι είμαι αθάνατος», και μας το έλεγε όπως σας το λέω εγώ τώρα, ότι δεν υπάρχει θάνατος.

Αυτό το βίωμα πως, είτε κόσμος είτε ζωή είτε θάνατος είτε ενεστώτα είτε μέλλοντα, όλα είναι δικά μας, και η ζωή και ο θάνατος και τα παρόντα και τα μέλλοντα.
Αυτή η κατά χάρη παντοκρατορία του ανθρώπου, αυτή η ισοθεΐα του ανθρώπου, αυτό το να γίνεται ο άνθρωπος άναρχος και αιώνιος, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Όμολογητή, αφού όλα είναι δικά μας.

Ανήκουμε όλοι στον Θεό και δια του Χριστού είμαστε ένα μαζί Του, και δεν υπάρχει για μας ούτε η παντοκρατορία του κακού, ούτε ο θάνατος, διότι η ενέργεια του Θεού είναι δική μας ενέργεια, είμαστε συνεργοί Του.

Το Άγιο Πνεύμα είναι μέσα μας, Το παίρνουμε στα σοβαρά και οικοδομούμε, σταυρώνοντας την φιλαυτία μας, καλά πράγματα πάνω σ' Αυτό, μπαίνουμε στην σοφία του Θεού, που είναι αυτή της θυσίας και της αγάπης, και όλα είναι δικά μας.

antifono – [2fA]

"Συναίσθηση χαρισμάτων "

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

''Περί συναίσθησης χαρισμάτων Αγίου Πνεύματος''
-  Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας

Κάθε Χριστιανός με το Βάπτισμα λαμβάνει εν δυνάμει τα Χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, όμως η εμφάνιση των αποτελεσμάτων τους, εξαρτάται από την πνευματική πορεία και τον πνευματικό αγώνα του.

Το γεγονός αυτό πολλές φορές οδηγεί και σε μια παρεξήγηση, ιδίως από κείνους που δεν έχουν βαθειά γνώση του τρόπου που ενεργεί ο Θεός για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Η παρεξήγηση είναι, να αποδίδονται στις ικανότητες του χαρισματούχου ανθρώπου τα αποτελέσματα των Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος.

Για παράδειγμα όταν ένα δοχείον της Χάριτος του Θεού προβλέπει το μέλλον, αυτό γίνεται μόνο, επειδή:

1. Έχει φθάσει σε μεγάλα μέτρα ταπείνωσης, ώστε να μη βλαφτεί από υπερηφάνεια ο ίδιος από το προορατικό χάρισμα.

2. Έχει υποταγεί πλήρως στο θέλημα Του Θεού, ώστε να ενεργεί μέσω αυτού ότι θέλει η Θεία Σοφία.

3. Έχει γεμίσει Αγάπη προς τους συνανθρώπους του, ώστε να επιθυμεί με όλη του την καρδιά να ενεργήσει ο Θεός μέσω αυτού προς όφελος των συνανθρώπων του, σαν να επρόκειτο να ωφελήσει τον ίδιο.

4. Η πρόγνωση αυτή θα συμβάλει στην σωτηρία αυτού για τον οποίο γίνεται και δεν θα προκαταλάβει, ούτε θα υποκαταστήσει τη θέληση του.

Ας ξεκινήσουμε συν Θεώ αυτή την αναζήτηση και στην πορεία, με τη βοήθεια των κειμένων της Αγίας Γραφής και των Πατέρων παλαιότερων και σύγχρονων ας προσπαθήσουμε να λύσουμε τις απορίες μας και να κατανοήσουμε καλύτερα τον ρόλο των Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος στη σωτηρία μας...

"Διαιρέσεις δε χαρισμάτων εισί, το δε αυτό Πνεύμα·

5 και διαιρέσεις διακονιών εισι, και ο αυτός Κύριος·

6 και διαιρέσεις ενεργημάτων εισίν, ο δε αυτός εστι Θεός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσιν·

7 εκάστω δε δίδοται η φανέρωσις του Πνεύματος προς το συμφέρον·

8 ώ μέν γάρ διά τού Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας, άλλω δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα,

9 ετέρω δε πίστις εν τώ αυτώ Πνεύματι, άλλω δε χαρίσματα ιαμάτων εν τώ αυτώ Πνεύματι,

10 άλλω δε ενεργήματα δυνάμεων, άλλω δε προφητεία, άλλω δε διακρίσεις πνευμάτων, ετέρω δε γένη γλωσσών, άλλω δε ερμηνεία γλωσσών·

11 πάντα δε ταύτα ενεργεί το έν και το αυτό Πνεύμα, διαιρούν εκάστω καθώς βούλεται".

(Κορινθ. Α 12, 4-11)

Απόσπασμα από την «ἐν Χριστῷ ζωῆ» του Αγίου Νικολάου Καβάσιλα:

Οι αρετές είναι χαρίσματα που εμφυτεύει στην ψυχή το Άγιο Πνεύμα με το μυστήριο του Χρίσματος.

Πολλοί, επειδή δέχτηκαν το μυστήριο αυτό σε μικρή ηλικία, δεν έχουν καμιά συναίσθηση των δώρων που τους χαρίστηκαν κατά την τέλεσή του.

Αυτά όμως τα αγαθά σπέρματα, αν βρουν καλή γη, θα βλαστήσουν κάποτε και θα φέρουν καρπούς.

Η ποικιλία τους και ο αριθμός τους εξαρτώνται από τον Σπορέα... ενώ η ωρίμανση και το μέγεθος από την εύφορη γη, την αγαθή δηλαδή προαίρεση του ανθρώπου.

pneumatoskoinwnia – [2fA]

"Ένα μήνυμα από τον ουρανό"

Allison Coxsey  -  Ένα μήνυμα από τον ουρανό

Δεν είμαι τόσο μακριά σου
μόνο λίγο πιο πέρα
πέρα από τις έγνοιες και τον πόνο
μακριά από τα γήινα δεσμά μου

όταν αισθάνεσαι ότι σου λείπω περισσότερο
καθώς περνούν τα χρόνια
η κάθε μνήμη θα σου βεβαιώνει
πως η αγάπη μας δεν θα πεθάνει ποτέ

κάθε ανάμνηση είναι ένα άγγιγμα
από το απαλό χέρι του πατέρα
που γιατρεύει τον πόνο κι επουλώνει την καρδιά
και σε βοηθά να καταλάβεις
ότι αν έφυγα τόσο σύντομα και σ’ άφησα μόνο
είναι γιατί ο Πατέρας έστειλε τους αγγέλους του
και με πήρε σπλαχνικά στο σπίτι

μην πικραίνεσαι σαν με σκέφτεσαι
κράτα την αγάπη ζωντανή στην καρδιά σου
και με τη ζεστασιά όσων θυμάσαι
δεν θα είμαστε ποτέ χώρια.

fb – Maria

M[2fA]

"Μια διαρκής Πεντηκοστή "

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

Η Εκκλησία, μια διαρκής Πεντηκοστή

Επισκόπου Αθανασίου Γιέβτιτς, "Βίος του Οσίου Πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς"
(Απόσπασμα από τον Γ΄ τόμο της Δογματικής του π. Ιουστίνου)

Ποιός είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός; 

Ποιός είναι σε Αυτόν ο Θεός και ποιος ο άνθρωπος; 

Πώς γνωρίζεται ο Θεός στον Θεάνθρωπο και πώς ο άνθρωπος; 

Τι δώρησε σε μας τους ανθρώπους ο Θεός εν τω Θεανθρώπω;

Όλα αυτά τα φανερώνει σε μας το Πνεύμα το Άγιον, το «Πνεύμα της αληθείας». 

Μας αποκαλύπτει δηλαδή όλη την αλήθεια για Αυτόν, για τον Θεό εν Αυτώ και για τον άνθρωπο και για το τι χάρισε σ’ εμάς μ’ όλα αυτά.
Αυτό επίσης απείρως ξεπερνά κάθε τι που οι ανθρώπινοι οφθαλμοί είδαν ποτέ και τοις ωσίν αυτών ηκούσθη και η καρδία αυτών κάποτε αισθάνθηκε.

Με την ένσαρκη ζωή του στη γη ο Θεάνθρωπος εγκαθίδρυσε το Θεανθρώπινό του Σώμα, την Εκκλησία, και με αυτήν προετοιμάζει τον γήινο κόσμο για την έλευση και τη ζωή και τη δραστηριότητα του Αγίου Πνεύματος στο Σώμα της Εκκλησίας, ως ψυχής Αυτού του Σώματος.

Την ημέρα της Πεντηκοστής το Άγιο Πνεύμα κατήλθε εξ ουρανού στο Θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας και για πάντα παρέμεινε σε Αυτό σαν Παν-Ζωοποιός ψυχή Αυτού. Αυτό το ορατό θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας συγκροτούν οι Άγιοι Απόστολοι με την πίστη των στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό ως Σωτήρα του κόσμου και ως τέλειου Θεού και ως τέλειου ανθρώπου.

Και η κάθοδος και η σύνολη δρατηριότητα του Αγίου Πνεύματος στο Θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας έρχεται από τον Θεάνθρωπο και εξαιτίας του Θεανθρώπου. 

Κάθε τι στην Θεανθρώπινη Οικονομία της σωτηρίας προήλθε από το Θεανθρώπινο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Τέλος, ακόμη όλα συνοψίζονται και υπάρχουν στην κατηγορία της θεανθρωπότητας ακόμη και η δραστηριότητα του Αγίου Πνεύματος. Κάθε ενεργητικότητα Αυτού στον κόσμο είναι αχώριστη από το θεανθρώπινο ανδραγάθημα του Κυρίου Ιησού Χριστού για την σωτηρία του κόσμου.

Η Πεντηκοστή με όλες τις αιώνιες δωρεές της Τριαδικής Θεότητος και Αυτού του Αγίου Πνεύματος προσδιόριζε την Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων δηλαδή της Αγίας Αποστολικής πίστης, της Αγίας Αποστολικής παράδοσης, της Αγίας Αποστολικής ιεραρχίας, ακόμη και κάθε τι Αποστολικού που είναι θεανθρώπινο.

Η Άγια πνευματική ημέρα η οποία άρχισε με την Αγία Πεντηκοστή, αδιάκοπα συνεχίζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία με ανείπωτη πληρότητα όλων των θεϊκών δωρεών και ζωοποιών δυνάμεων. Κάθε τι στην Εκκλησία υπάρχει εν Αγίω Πνεύματι και από αυτό το πολύ μικρό και από αυτό το υπερμεγέθες.

Όταν οι ιερείς θυμιάζοντας στην Εκκλησία παρακαλούν τον Κύριον Ιησού Χριστό να καταπέμψει την χάρη του Αγίου Πνεύματος, αλλά και όταν το ανέκφραστο θαύμα του Θεού η Αγία Πεντηκοστή, πριν από την χειροτονία του επισκόπου επαναλαμβάνεται και δίδει όλο το πλήρωμα της χάριτος και με αυτό πασιφανώς μαρτυρεί ότι όλη η ζωή της Εκκλησίας συγκροτείται εν τω Αγίω Πνεύματι.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι με το Πνεύμα το Άγιο στην Εκκλησία και η Εκκλησία είναι με το Πνεύμα το Άγιο στον Κύριο Ιησού Χριστό. 

Ο Κύριος είναι η κεφαλή, οι άγιοι το σώμα της, και το Πνεύμα το Άγιον είναι η ψυχή της Εκκλησίας.

Από την αρχή της θεανθρώπινης οικονομίας της σωτηρίας, το Πνεύμα το Άγιο συνδέθηκε με το θεμέλιο της Εκκλησίας δηλαδή με το θεμέλιο του σώματος του Χριστού «του Λόγου κτίσας την σάρκωσιν».

Στην πραγματικότητα, το κάθε άγιο μυστήριο, όπως και όλες οι θείες αρετές, είναι μία Αγιοπνευματικότης. Το Πνεύμα το Άγιο διά μέσου αυτών έρχεται σε εμάς και εντός ημών.
Αυτό κατέρχεται ουσιωδώς που σημαίνει αληθινά και ουσιαστικά με όλες τις θεϊκές του σημαντικές ενέργειες.

Αυτό -ο πλούτος της θεότητος. Αυτό -το πλήρωμα της χάριτος. 

Αυτό -η χάρις και η ζωή κάθε υπάρξεως. Είναι αιώνιο και Διαθηκικό Ευαγγέλιο. 

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός με το Άγιο Πνεύμα κατοικεί σε μας και εμείς σ’ Αυτόν.

Αυτό και μόνο μαρτυρεί την παρουσία του Αγίου Πνεύματος σε μας. 

Εμείς με το Πνεύμα το Άγιο ζούμε εν Χριστώ και Αυτός σε μας. 

Μάλιστα αυτό το γνωρίζουμε «εκ του Πνεύματος ού ημίν έδωκεν» (Α΄ Ιω. 3,24).

Με μία λέξη, όλη η ζωή της Εκκλησίας, σε όλες τις δικές της αναρίθμητες θεανθρώπινες πραγματικότητες, οδηγείται και χειραγωγείται από το Πνεύμα το Άγιο, το οποίο πάντοτε είναι το Πνεύμα του Θεανθρώπου Χριστού (Γαλ. 4,6). 

Γι’ αυτό και έχει γραφτεί:
«ει δε τις Πνεύμα Χριστού ουκ έχει, ούτος ουκ έστιν Αυτού» (Ρωμ. 8,9).

Ο χερουβικά μυηθείς στο θεανθρώπινο μυστήριο της Εκκλησίας σαν το πιο αγαπητό παν-μυστήριο του Θεού, ο Μέγας Βασίλειος, διακηρύσσει το παναληθές και χαρμόσυνο μήνυμα: 

«Το πνεύμα το Άγιο αρχιτεκτονεί Εκκλησία Θεού».

diakonima – [2fA]