Paul Villard - "Ένα παλιό τηλέφωνο"
Όταν ήμουν μικρός, η οικογένεια μου είχε ένα από τα πρώτα
τηλέφωνα στην γειτονιά μας. Θυμάμαι ακόμα το πόσο γυάλιζε η ξύλινη θήκη που
ήταν κρεμασμένη στον τοίχο.
Θυμάμαι ακόμα και τον αριθμό: 105.
Δεν μπορούσα να φτάσω το τηλέφωνο, αλλά άκουγα την μαμά μου
εκστασιασμένος να μιλάει σε αυτό. Μια φορά με σήκωσε ψηλά για να μιλήσω με τον
μπαμπά μου που έλειπε σε ταξίδι. Μαγικό!
Μετά, ανακάλυψα ότι μέσα σε αυτό το κουτί υπήρχε μια φωνή, της
έλεγες “Πληροφορίες Παρακαλώ” και δεν υπήρχε τίποτα που να μην το γνωρίζει.
Η πρώτη μου εμπειρία με αυτό το τζίνι, ήταν μια μέρα που η
μαμά μου είχε πάει επίσκεψη σε μια γειτόνισσα. Καθώς έπαιζα στο υπόγειο,
χτύπησα το δάχτυλό μου με ένα σφυρί.
Πονούσα πολύ και το ασταμάτητο κλάμα μου
δεν βοηθούσε, γιατί δεν υπήρχε κανένας στο σπίτι να με παρηγορήσει.
Περπατούσα στο σπίτι, πιπιλίζοντας το δάχτυλό μου, όταν
βρέθηκα μπροστά στο τηλέφωνο.
Πήρα γρήγορα το σκαμνάκι από το σαλόνι και το
έβαλα κάτω από το τηλέφωνο.
Σκαρφάλωσα, έλυσα το ακουστικό και το έβαλα στο
αυτί μου.
"Πληροφορίες παρακαλώ", είπα.
Αμέσως σχεδόν, ακούστηκε η φωνή. "Πληροφορίες."
"Χτύπησα στο δάχτυλό μου", είπα και άρχισα να κλαίω.
Το κλάμα ήρθε πιο εύκολα τώρα που είχα ακροατήριο.
"Δεν είναι η μαμά σου εκεί", ρώτησε η φωνή από το τηλέφωνο.
"Κανείς δεν είναι στο σπίτι εκτός από μένα", απάντησα.
"Τρέχει αίμα;", με ρώτησε και απάντησα
"Όχι, χτύπησα το δάχτυλό μου με ένα
σφυρί και πονάει πολύ."
"Άνοιξε το ψυγείο τότε, πάρε λίγο πάγο και βάλε ’τον πάνω
στο δάχτυλό σου.
Αυτό θα σταματήσει τον πόνο.
Κράτα τον πάγο με μια πετσέτα και μην κλαις, θα είσαι μια χαρά", μου είπε.
Μετά από αυτό, έπαιρνα την φωνή, για τα πάντα.
Ζητούσα βοήθεια για την γεωγραφία και μου έλεγε που είναι η Φιλαδέλφεια και με
βοήθησε στα μαθηματικά.
Μετά ήρθε η μέρα που πέθανε ο Πέτεϊ το καναρίνι μας και την
πήρα τηλέφωνο, της είπα την ιστορία και μου είπε όλα αυτά που λένε οι ενήλικες
για να παρηγορήσουν ένα μικρό παιδί.
Αλλά ήμουν απαρηγόρητος. Γιατί τα
καναρίνια να τραγουδούν τόσο όμορφα και να φέρνουν τόση χαρά στις ζωές των
ανθρώπων και να καταλήγουν στον πάτο ενός κλουβιού;
Πρέπει να ένιωσε την ανησυχία μου και μου είπε:
"Πωλ, υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι που μπορεί να τραγουδήσει."
Αυτό με έκανε να νιώσω κάπως καλύτερα.
Μια άλλη μέρα μιλούσα πάλι στο τηλέφωνο με την γνώριμη πλέον
φωνή, όταν η αδερφή μου που της άρεσε πολύ να με τρομάζει, πήδηξε πάνω από τις
σκάλες φωνάζοντας και πέσαμε και οι δυο κάτω.
Έπεσα από το σκαμνί, τραβώντας
μαζί και το ακουστικό από την ρίζα του.
Η "Πληροφορίες παρακαλώ" δεν ήταν πια
εκεί και εγώ φοβόμουν μήπως την είχα πληγώσει, όταν ξερίζωσα το ακουστικό.
Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε ένας άντρας στο σπίτι μας.
"Είμαι ο
τεχνικός για το τηλέφωνο", είπε. Πήρε το ακουστικό από το χέρι μου.
"Τι συνέβη;" με ρώτησε. Του εξήγησα και μου είπε, ότι μπορεί να το φτιάξει γρήγορα.
Μετά από λίγο, είπε στο τηλέφωνο: "Εδώ Πητ, όλα υπό έλεγχο στο
105.
Η αδερφή του παιδιού το τρόμαξε και βγήκε το καλώδιο από το κουτί."
Έκλεισε το τηλέφωνο, μας χαμογέλασε και έφυγε.
Όλα αυτά έγιναν σε μια μικρή πόλη του Βορειοδυτικού
Ειρηνικού.
Στην συνέχεια, όταν ήμουν 9 ετών μετακομίσαμε στην Βοστόνη, δηλαδή στην άλλη
άκρη της χώρας και έχασα τον μέντορά μου.
Η "Πληροφορίες παρακαλώ" ανήκε σε εκείνο
το παλιό, ξύλινο τηλέφωνο.
Ακόμα και στην εφηβεία αυτές οι παιδικές αναμνήσεις δεν
ξεχάστηκαν.
Πολλές φορές που ένιωθα αγχωμένος ή ανήσυχος, ήθελα να είχα την
ασφάλεια που μου έδινε η φωνή στο τηλέφωνο.
Μερικά χρόνια αργότερα, όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο το
αεροπλάνο μου προσγειώθηκε στο Σιάτλ.
Είχα περίπου μισή ώρα για να προλάβω την επόμενη πτήση μου και πέρασα 15 λεπτά
μιλώντας με την αδερφή μου στο τηλέφωνο που πλέον ήταν παντρεμένη και
ευτυχισμένη.
Ύστερα, χωρίς να το πολυσκεφτώ, πήρα τηλέφωνο στο τηλεφωνικό
κέντρο της πόλης που μεγάλωσα και είπα "Πληροφορίες παρακαλώ."
Ευτυχώς, άκουσα πάλι την ίδια καθαρή φωνή που γνώριζα τόσο καλά.
Δεν το είχα σχεδιάσει, αλλά είπα αυθόρμητα
"Μπορείτε να μου πείτε παρακαλώ, πώς
να συλλαβίσω την λέξη Λ-Υ-Σ-Η;"
"Υποθέτω ότι το δάχτυλό σου, πρέπει να σου έχει περάσει τώρα πια", είπε η φωνή από το ακουστικό. Γέλασα και της είπα "Δεν το πιστεύω, ότι
είσαι πάντα εκεί.
Αναρωτιέμαι αν έχεις ιδέα πόσο σημαντική ήσουν για μένα όλο αυτό το διάστημα."”
"Αναρωτιέμαι, αν εσύ ξέρεις πόσο σημαντικός ήσουν για μένα.
Δεν απέκτησα ποτέ παιδιά και πάντα ανυπομονούσα να τηλεφωνήσεις", απάντησε η
φωνή από το τηλέφωνο.
Της εξήγησα πόσο συχνά την σκεφτόμουν όλα αυτά τα χρόνια και
την ρώτησα μετά, αν μπορούσα να της ξανατηλεφωνήσω, όταν θα πήγαινα να επισκεφθώ την
αδερφή μου που πλέον έμενε στην πόλη που μεγαλώσαμε, όταν τελειώσει το εξάμηνο.
"Φυσικά και μπορείς. Αν δεν απαντήσω εγώ, ζήτησε την Σάλυ", μου απάντησε.
Τρεις μήνες αργότερα ήμουν και πάλι στο αεροδρόμιο του
Σιάτλ.
Πήρα τηλέφωνο και απάντησε μια άλλη φωνή. Ζήτησα την Σάλυ.
"Είστε φίλος;" "Ναι, ένας παλιός φίλος."
"Τότε, λυπάμαι που σας το λέω, αλλά η Σάλυ εργαζόταν μόνο με μερική απασχόληση
τις τελευταίες εβδομάδες, γιατί ήταν άρρωστη. Όμως, πέθανε πριν από 5 εβδομάδες."
Πριν προλάβω να το κλείσω, η φωνή από το ακουστικό
συνέχισε:
"Μήπως είσαι ο Βιλάρντ;" "Ναι."
"Τότε, η Σάλυ έχει αφήσει ένα μήνυμα για σένα."
Το άκουσα, σαν να ήξερα ήδη τι μου είχε γράψει:
"Πες του, ότι υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι που μπορούμε να τραγουδήσουμε.
Θα καταλάβει τι εννοώ."
Την ευχαρίστησα και έκλεισα το τηλέφωνο. Ήξερα ακριβώς τι
εννοούσε η Σάλυ.
