"Μνήμη Παύλου Μελά "

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

"Στις 13 Οκτωβρίου 1904 σκοτώθηκε στο χωριό Σιάτιστα Καστοριάς
ο ήρωας του Μακεδονικού Αγώνα Παύλος Μελάς (καπετάν Μίκης Ζέζας)
από τουρκικό απόσπασμα 150 ανδρών, ύστερα από προδοσία
από Βούλγαρους κομιτατζήδες και μετά από δίωρη λυσσαλέα μάχη.
-  Η είδηση του θανάτου του, που συνετάραξε το Πανελλήνιο, έγινε γνωστή
στην Αθήνα πέντε μέρες μετά, από πληροφορίες που έφθασαν
στην πρωτεύουσα με επιστολές από την Μακεδονία.
-  Συγκλονιστικές οι περιγραφές στις τότε αθηναϊκές εφημερίδες, με κείμενα
που συναρπάζουν και για το μεγαλείο της αρχαΐζουσας γλώσσας
και για το υψηλό εθνικό φρόνημα των λόγων."

Ζαχαρίας Παπαντωνίου - Παύλος Μελάς
-  Eφημερίδα ΣΚΡΙΠ, 22 Οκτωβρίου 1904

Παρθενικέ, που χαίρεσαι την υψηλή γαλήνη
και πλάγιασες κρυφός,
δε θα μπορέση η σκέψι μας να ᾿ρθη να σε κυττάξη
καθώς κοιμάσαι γελαστός μέσα σε τόσο φως.

Φέγγει τη νύχτα η ξαστεριά στους δρόμους τους μεγάλους,
μήπως ο πλάνος, ποὔρχεται, διαβάτης τους ευρή,
αλλά καλλίτερα οδηγεί ένα καντήλι τάφου,
που ο σκοτωμένος τἄναψε και μας ακαρτερεί.

Θα ᾿ρθη ο Αϊτός οπού γυρνά κατά το μεσονύχτι
λαβωμένα απλώνοντας απάνω σου φτερά
και θα γυρέψη ανασασμό και θα γυρέψη μίσος
απ᾿ το κορμί σου για να βγουν σαν άνθη αιματηρά.

Την ώρα που στο χώμα σου φέρνουν το «Χαίρε» οι σκλάβοι
και μπήγουν όρκους τα σπαθιά στη γης, ας σταλαχτή
σε λήκυθον το δάκρυ των να πιη η Ψυχή του Γένους,
Χάρου φαρμάκι να γενή και να σ᾿ εγδικηθή.

Δεν είσαι ηχώ του κόσμου αυτού, είσαι η καθάρια στάλα
των μακαρίων, που στης σκλαβιάς το απόκρυφο σκολειό
με το Ψαλτήρι εθέριεψαν και το χρυσό στεφάνι
της Υπερμάχου εφίλησαν, και παν στο μακελειό.

Καλό ταξείδι. Έσπειρες το μίσος και προσμένεις.
Κι᾿ ενώ βουβή σε μύρεται, σε χαίρεται η φυλή,
εσύ ανεβαίνεις Ώμορφε μεσ᾿ το χορό των ίσκιων,
που κάνουν τόπο να διαβής οι γέροι Αρματωλοί…

Κωστής Παλαμάς  -  Δέκα στίχοι
-  Εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, 25 Οκτωβρίου 1904

Σε κλαίει ο λαός.
Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι
στον τόπο, που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλληκάρι.
Πανάλαφρος ο ύπνος σου· του Απρίλη τα πουλιά
σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς λογάκια και φιλιά,
και να σου φτάνουν του χειμώνα οι καταρράχτες,
σαν τουφεκιού αστραπόβροντα και σαν πολέμου κράχτες
πλατειά του ονείρου μας η γη και απόμακρη.
Και γέρνεις εκεί και σβεις γοργά.
Ιερή στιγμή.
Σαν πιο πλατειά τη δείχνεις,
και τη φέρνεις σαν πιο κοντά.

sansimera – imerologionmakednon - academia

[2fA]

Share