"Πάντα παρόντες! "

Ίμια  -  από τον Ν. Π. Μ.

Καταραμένη μέρα, που ποτέ όσο ζούμε δεν θα την ξεχάσουμε όλοι οι Έλληνες.
Εγώ για ένα λόγο παραπάνω, μια που έτυχε να είμαι στην Αλεξανδρούπολη ως ΥΠΑΞ-ΠΖ και να ζήσω την ένταση από κοντά, μαζί με τους 4-5 καλούς φίλους από την παρέα του fb, τον φίλο και αδελφό μου από 15 χρονών, που δεν είναι πια μαζί μας, τον Χρήστο τον Τυπάλδο, τον Μαυρουδή, τον Μαντούβαλο, τον Μανώλη τον Πισαράκη κ.α.

11.30’  το βράδυ, με ξυπνά ένα πολύ καλό παιδί, έφεδρος ανθυπολοχαγός από Θεσσαλονίκη, ώρα του καλή όπου και να ’ναι, - Νικόλα ξύπνα τα παιδιά, φεύγουμε!
Σε επιφυλακή από την προηγούμενη, σε 15΄ έτοιμη όλη η ταξιαρχία να φορτώνουμε πυρομαχικά και με τον λοχαγό να με ρωτά, - Νικόλα σου φτάνουν 2500 για το 0,50;
και τι να απαντήσω; πού να ξέρω, - ναι κύριε λοχαγέ, νομίζω.

Κατά τις 12.30΄ ξεκινάμε για το ποτάμι, όπου ήταν ο χώρος τελικού μας προορισμού μέσα σε χιονοθύελλα, ακόμα και μέσα στην πόλη της Αλεξανδρούπολης έριχνε χιόνι. 

Ώρες μέσα στο χιόνι και κρύο, ειδικά για μένα που κάποιες ώρες την έβγαλα ως αρχηγός πληρώματος πάνω στον πυργίσκο με το 0,50 στα χέρια, κρύο πολύ, μα πάρα πολύ, ευτυχώς τα παραπάνω κιλά φάνηκαν μια φορά χρήσιμα!

Φτάσαμε εκεί που έπρεπε και περιμέναμε, και κατά τις 07.00΄ το πρωί, δίνεται σήμα για επιστροφή. Φτάνοντας στην μονάδα υπήρχε αναταραχή και πηγαίνοντας στο 4ο Επιτελικό Γραφείο, βλέπω έναν άντρακλα Μανιάτη ταξίαρχο και μετέπειτα στρατηγό, έναν αρχαίο Έλληνα Σπαρτιάτη, τον στρατηγό Στέφανο Βαρζακάκο, να λέει κάποια μανιάτικα που δεν θα πω, και τον αντισυνταγματάρχη, έναν πολύ καλό Έλληνα, να βρίζει και να κλαίει!

Ρωτάω, τι έγινε και μου λένε ότι έπεσε ένα ελικόπτερο και σκοτώθηκαν 3 Έλληνες στρατιωτικοί, μεταξύ τον οποίων και ο Βλαχάκος. δεν θα μεταφέρω διαλόγους, θα πω μόνο ότι όλα τα παιδιά ήταν έτοιμα για ότι και να γινόταν, και μετά την είδηση για το ελικόπτερο ήταν όλοι έτοιμοι να φάνε σίδερα.

Δυστυχώς όμως, όχι  και οι εθνοπροδότες πολιτικοί, που πολλοί από αυτούς άλλωστε έχουν αποφύγει την στράτευση!...

Η ημέρα αυτή δεν είναι μέρα πένθους ή καπηλείας, είναι λαμπρή ημέρα δόξας τριών Ελλήνων αξιωματικών, που έδωσαν τη ζωή τους για το έθνος μας, είναι ημέρα δόξας για έναν Έλληνα ήρωα, τον Παναγιώτη Βλαχάκο, που πήρε τη θέση ενός άλλου αξιωματικού που δείλιασε, είναι ημέρα μνήμης και δόξας για τον ελληνικό Στρατό που ήταν έτοιμος και ημέρα μνήμης για τους προδότες πολιτικούς, τους νέους Εφιάλτες.

- Κλικ για μεγάλο μέγεθος εικόνας

fb – [2fA]

"Στη σιωπή της ενατένισης.. "

Αλέξανδρος Κοσματόπουλος 
-  από "Το Αναγνωστικό των Ευαγγελίων"

….   Πλησιάζουμε τα Ευαγγέλια ως τυφλοί τοις όμμασι και ανοικτοί τη καρδία.
Γιατί, ο Λόγος του Θεού ακούγεται μόνο μέσα στη σιωπή.
Μέσα στη σιωπή της ενατένισης, της προσήλωσης, της ησυχίας.
Ακούγεται, όταν οι αισθήσεις συστέλλονται και στρέφονται προς εαυτόν.
Έτσι μπορεί κανείς να αντιπαλέψει ‘‘την αμαρτία του κόσμου τούτου’’, την ανικανότητα του ανθρώπου να απελευθερωθεί απ’ την βιαιότητα του ίδιου του εαυτού του.

Η βία του κόσμου, δίχως το έσοπτρον του πνεύματος, είναι αδύνατο να φανερώσει το σκοτεινό της πρόσωπο και την καταγωγή της.
Για να ανατραπούν τα είδωλα χρειάζεται κρυστάλλινη καθαρότητα που τίποτα να μη την σκιάζει εντός σου, για να πεις αινιγματικά το, «εν μέρει γνωρίζομεν και εν μέρει προφητεύομεν».
Είναι αδύνατον να καταλάβουμε σε ποια βάθη συντελείται η μεταμόρφωση του ανθρώπου. 

Και είναι σωστό και δίκαιο αυτό, γιατί στα πέρατα του εαυτού μας δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν στηρίγματα, δεν υπάρχουν βοήθειες και συνταγές σωτηρίας.
«Περνάς από τη σκότωση για να αλλάξεις πολιτεία», όπως λέγει και ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος.

Μπροστά σε ένα ξερίζωμα κάθε ανθρώπινης διάστασης, σε μια βοή και ένα σάλεμα των θεμελίων, μένει κανείς αποσβολωμένος και ακούει αυτό που άκουσε ο Προφήτης από το στόμα του Θεού:
«Θα σαλέψω γη και ουρανό για να μείνει αυτό που δεν σαλεύεται».
Τούτη η αίσθηση μυστηριωδώς, σαν νέφος σκοτεινό, διαπερνά όλα τα γεγονότα.
Έτσι τα γεγονότα που διαδραματίζονται στα Ευαγγέλια μοιάζουν να μας μιλούν με λόγια άρρητα, πανάρχαια και νέα, από καταβολής τούτου του κόσμου, και μας εστιάζουν σε ένα παρόν που το μυστήριό του δεν γνωρίζουμε και πάντα μας διαφεύγει.

Τα πλησιάζουμε όπως η αιμορροούσα γυναίκα πλησίασε τον Ενσαρκωμένο Λόγο. 

Φοβισμένη, άρρωστη, πληγωμένη, μέσα στο πλήθος που τον συνέθλιβε, τον πλησίασε με την άφατη πίστη ότι αγγίζοντας την άκρη του ιματίου του και μόνο θα γίνει καλά. 

Κι εκείνος είπε∙ «Τις μου ήψατο των ιματίων; Και έλεγον αυτώ οι μαθηταί αυτού· 

βλέπεις τον όχλον συνθλίβοντά σε, και λέγεις τις μου ήψατο»;

Στο χαρμόσυνο άγγελμα της βασιλείας, οι κραδασμοί ενός λόγου που διαπερνά τα πάντα και δεν παύει να αποκαλύπτει εδώ και χιλιάδες χρόνια ένα πνεύμα που ανασταίνεται μέσα σε λέξεις ζωντανές, ένα πνεύμα που έρχεται από αλλού, εγείρει το σώμα και το διαποτίζει σε μια βαθιά σαρκική σχέση.
Στα Ευαγγέλια δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ νου και καρδιάς.   ….

anifono – [2fA]

                                                    

"Των Τριών Ιεραρχών "

Οι Τρεις Ιεράρχες
-  Από ομιλία της εκπαιδευτικού κ. Βασιλικής Παπακώστα

Ο Μέγας Βασίλειος (330-370), γεννήθηκε στην Νεοκαισάρεια του Πόντου
o Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (329-390), στην Νανζιανζό, κωμώπολη της Καππαδοκίας και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος (349- 407), στην Αντιόχεια.  ….

Ήταν γύρω στον 11 ° αιώνα στα χρόνια του Αλεξίου Κομνηνού, όταν στην Κωνσταντινούπολη ξέσπασε μια νέα διαμάχη.
Άνθρωποι των γραμμάτων και μη, χωρίστηκαν και αλληλοσυγκρούονταν μεταξύ τους για το ποιος Ιεράρχης της Εκκλησίας ήταν ο σπουδαιότερος και ωφέλησε περισσότερο την Εκκλησία.
Έφθασαν στο σημείο να χωριστούν και σε παρατάξεις, στους Βασιλίτες, αυτούς δηλαδή που υποστήριζαν τον Μέγα Βασίλειο, τον Αρχιεπίσκοπο Καισαρείας, στους Γρηγορίτες, αυτούς που τάσσονταν υπέρ του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και τους Ιωαννίτες, αυτούς που θεωρούσαν τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο ως τον αξιότερο Ιεράρχη και Πάτερα της Εκκλησίας αντί των άλλων δυο.
Οι Βασιλίτες, οι Γρηγορίτες, και οι Ιωαννίτες, δημιούργησαν μεγάλη αναστάτωση στην Κωνσταντινούπολη, σε σημείο που διασάλευαν όχι μόνο την Εκκλησιαστική, αλλά και τη δημόσια τάξη.

Η λύση στο πρόβλημα έμελλε να δοθεί από τους ίδιους τους τρεις μεγάλους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, όταν παρουσιάστηκαν σε όραμα στον Επίσκοπο Ευχαϊτών Ιωάννη.
Συγκεκριμένα, ανάμεσα στα άλλα που είπαν και εξήγησαν στον Επίσκοπο Ιωάννη ήταν και τα εξής:
«Εμείς είμαστε ένα ενώπιον του Θεού και δεν υπάρχει καμία αντίθεση ούτε αντιδικία ανάμεσά μας. Ανάμεσα μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος ούτε δεύτερος, αλλά αν ειπείς τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι».

Από τότε, ορίστηκε η 30ή Ιανουαρίου ως η μέρα μνήμης των Τριών Ιεραρχών, μια κι ο Ιανουάριος είναι ο μήνας όπου και οι τρεις εορτάζουν.

Έξι αιώνες αργότερα, το 1826 μΧ ο Δημήτριος Φρειδερίκος Γκίλφορντ, ιδρυτής της Ιονίου Ακαδημίας και ο Κωνσταντίνος Τυπάλδος, καθιέρωσαν την ημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών ως ημέρα αφιερωμένη στην Ελληνική Επτανησιακή Παιδεία. Δεκαέξι χρόνια αργότερα, το 1842 μΧ το Πανεπιστήμιο Αθηνών καθιέρωσε για όλη την ελεύθερη Ελλάδα την εορτή των Τριών Ιεραρχών, ως ημέρα αφιερωμένη στην Παιδεία και στα Γράμματα.

Οι Τρεις Ιεράρχες αναγνωρίστηκαν δια μέσου των αιώνων, ανυπέρβλητα υποδείγματα Ελληνο - χριστιανικής αγωγής, όχι μόνο γιατί κατείχαν την χριστιανική και ελληνική σοφία, αλλά γιατί η ζωή τους ήταν οδηγός της θεωρίας και η θεωρία επισφράγιση του βίου τους.
Συμφωνία λοιπόν έργων και λόγων, σοφίας και αρετής διακρίνει το παιδαγωγικό ήθος των Τριών Ιεραρχών.

Δεν αγνόησαν την πλούσια ελληνική παιδαγωγική «παραίνεση».
Αναγνώρισαν την μορφωτική αξία των γραμμάτων, στηρίχτηκαν σ' αυτήν, αλλά προχώρησαν ακόμη παραπέρα.
Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι με τη βοήθεια μόνο της λογικής μπόρεσαν να ξεχωρίσουν τον άνθρωπο από τα άλλα δημιουργήματα του Θεού, συνέλαβαν την ιδέα του καλού καγαθού πολίτη και επεδίωξαν την τελείωση και την καλλιέργεια του νου, της διάνοιας του ανθρώπου.

Ο Χριστιανισμός όμως προχώρησε παραπέρα.
Έθεσε τον νου κάτω από την αρετή της αγάπης, την οποία θεώρησε ως πρώτη αρετή. 

Την Αγάπη όπως την ορίζει ο Απόστολος Παύλος στην Προς Κορινθίους επιστολή, την οποία μπορούν να κατακτήσουν όλοι οι άνθρωποι και η οποία εκτείνεται και αγκαλιάζει και τον εχθρό μας.
Ο ανθρωπισμός των τριών Ιεραρχών δίνει ένα σαφές και συγκεκριμένο μορφωτικό ιδεώδες: την θέωση, την ένωση δηλαδή με τον Θεό, την ομοίωση του άνθρωπου με τον Δημιουργό του, που αποτελεί και τον προορισμό του στην επίγεια ζωή.   ….

aktines – [2fA]

                                                  

"Αυτοξεχάσου εύχαρις.. "

Κική Δημουλά  -  Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα

Σου είπα: - Λύγισα.
Κι είπες:
- Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.

Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόγι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δε θα `ναι χρόνος.
Θα `ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.

Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα.
Για ένα μήπως τ` άνοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.

Ό,τι είχες να πεις,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδρορροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων τη φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πεις
γι` ανθρώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.

klik – [2fA]

"Εννέα Ωδαί και Τριώδιον "

ΤΡΙΩΔΙΟΝ ονομάζεται το Λειτουργικό Βιβλίο της Εκκλησίας, που περιλαμβάνει τους Ύμνους που ψάλλονται από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου μέχρι και το Μεγάλο Σάββατο, πριν από την Τελετή της Αναστάσεως.

Ονομάζεται έτσι, γιατί οι περισσότεροι Κανόνες της εωθινής Λειτουργίας του Όρθρου της περιόδου αυτής, περιέχουν τις τρείς από τις συνήθεις (εκτός Τριωδίου) εννέα Ωδές 

- την 8η και την 9η πάντοτε, και διαδοχικά μία από τις πέντε πρώτες.

Αι Εννέα Ωδαί
-  Νικολάου Σπ. Βούλγαρη, Καθηγητού Θεολογίας

Στα μουσικά είδη μπορούν να καταταγούν και οι γνωστές  στη λειτουργική πράξη, οι προσευχητικές «Εννέα Ωδαί». Ονομάζονται και ύμνοι ή αίνοι και εκφράζουν την ενέργεια του «Άδω», δηλαδή τραγουδώ, ψάλλω, υμνώ.
Είναι λυρικά κυρίως άσματα, ποιήματα ή μελωδήματα με τα οποία εκφράζονται με έξαρση τα συναισθήματα του ποιητή. Εκκλησιαστικώς στη Λειτουργική πράξη αυταί καθ’ εαυταί αι Ωδαί, δεν είναι μουσικοί ύμνοι, αλλά εννέα συστήματα ύμνων ή τροπαρίων που έχουν συντεθεί στον ίδιο ρυθμό.

Περιγράφουν και εκφράζουν και αισθήματα προσώπων, αλλά και γεγονότα από ομαδικές ανθρώπινες εκδηλώσεις.
Ανήκουν στην ακολουθία του Όρθρου και το περιεχόμενό τους λαμβάνεται από την Αγία Γραφή.
Οι οκτώ πρώτες στηρίζονται σε περικοπές και γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης και η ενάτη προέρχεται και έχει την αναφορά της στην Καινή Διαθήκη.

Το σύνολο των εννέα ωδών αποτελούν έναν κανόνα, όπου η κάθε ωδή συντίθεται από τρεις έως τέσσαρες ύμνους – τροπάρια, ψαλλόμενα στην ίδια ρυθμική σύνθεση με το υπόδειγμα του πρώτου τροπαρίου που λέγεται και «Ειρμός».
Ο «Ειρμός», συντόνιζε τη λογική σύνδεση των νοημάτων όλων των τροπαρίων σε μια λογική σειρά του λόγου.
Το μέλος του «Ειρμού» επαναλαμβάνεται από κάθε τροπάριο περιοδικά, αλλά και από κάθε φωνή. Αυτές οι ωδές κατά τη γενική θύραθεν γραμματολογία είναι λυρικά κυρίως άσματα μελοποιημένα σε ποιητική οπωσδήποτε μορφή.
Μέσω αυτών δε των ωδών εκφράζονται κυρίως και κατά κανόνα τα αισθήματα του ποιητή, κατά την γραμματολογική έννοια.

Ωδή Α΄
Αναφέρεται στη διάβαση του Ισραήλ δια της Ερυθράς θαλάσσης, μετά τη φυγή του από την Αίγυπτο.
Είναι χαρμόσυνη και Προφητική Ωδή με πλούτο εικόνων και σκοπό τη δοξολόγηση του Θεού σε δύο μέρη.
Πρώτο, ευχαριστία και δοξολόγηση του Θεού για τον θρίαμβο του Ισραήλ.
Δεύτερο, εμπιστοσύνη στο Θεό μέχρι την εγκατάστασή του στη Γη της Επαγγελίας. 

Άσμα μοναδικό για την μελωδικότητά του.
Ποιητής αυτής της Ωδής είναι ο Θεόπτης Μωυσής, ο οποίος ηγήθηκε του χορού των ανδρών. 

Του χορού δε των Γυναικών ηγήθηκε η αδελφή του Μαριάμ.
Στηρίζεται στην περικοπή του κανονικού Βιβλίου της Εξόδου
[κεφάλαιο ΙΕ΄ στίχοι 1-19].

Ωδή Β΄
Με το ίδιο θέμα συντέθηκε από τον Μωυσή ολίγον προ του θανάτου του και η δεύτερη Ωδή, για άλλον όμως σκοπό.
Έχει πένθιμο και ελεγκτικό του λαού χαρακτήρα.
Εκφράζει τη δυστροπία και την αχαριστία του Ισραηλιτικού λαού, αιτία που επιφέρει την δικαία ανταπόδοση του Θεού.
Ψάλλεται μόνο κατά τη Μ. Τεσσαρακοστή, λόγω του πένθιμου χαρακτήρος της. 

Περισώθηκε στο κανονικό Βιβλίο του Δευτερονομίου
[κεφάλαιο ΛΒ΄ στίχοι 1-43].

Ωδή Γ΄
Το θέμα αυτής της Ωδής αναφέρεται στην ευγνωμοσύνη της Προφήτιδος Άννας, μητέρας του Σαμουήλ, που τον γέννησε μετά από προσευχή στον Θεό.
Έχει ευχαριστιακό περιεχόμενο, για την χάρη που έλαβε από τον Θεό.
Τα λόγια που χρησιμοποιεί ενέπνευσαν πολλούς Υμνογράφους να συνθέσουν υπέροχους ύμνους.
Χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος είναι ευχαριστιακό και το δεύτερο είναι προφητικό για τον μέλλοντα Μεσσία και τη δόξα της Εκκλησίας.
Αναφέρεται στο κανονικό βιβλίο Α΄ Βασιλειών
[κεφάλαιο Β΄ στίχοι 1-10].

Ωδή Δ΄
Το θέμα αυτής της Ωδής αναφέρεται στην προσευχή του Προφήτου Αββακούμ, μετά από προσωπικό διάλογο που είχε με τον Θεό.
Έχει εσχατολογικό και Μεσσιανικό περιεχόμενο.
Παρακαλεί και επικαλείται, αφού βεβαιώθηκε ο Προφήτης για τις προθέσεις του Θεού απέναντι στον λαό, την Χάρη Του προς τον εκλεκτό λαό Του τον Ισραήλ, ιδίως κατά τα έσχατα, να μην λησμονήσει ο Θεός τον λαό.
Αναφέρεται στο κανονικό Προφητικό βιβλίο Αββακούμ
[κεφάλαιο Γ΄ στίχοι 1-19].

Ωδή Ε΄
Εσχατολογική διδασκαλία παρουσιάζει υμνολογικά η παρούσα Ωδή.
Ο Ευαγγελιστής Προφήτης Ησαΐας υμνεί θριαμβευτικά και λυτρωτικά τον Θεό. 

Προσεύχεται και προφητεύει για την ευσεβή αναμονή του ευλαβούς λαού κατά την ημέρα της κρίσεως. Ταυτόχρονα παρακαλεί και για την απόδοση της θείας Δικαιοσύνης.
Αναφέρεται αυτή η Ωδή, στο βιβλίο του Ησαΐα
[κεφάλαιο ΚΣΤ΄ στίχοι 1-21].

Ωδή ΣΤ΄
Η προσευχή του Προφήτου Ιωνά, ευρισκομένου επί τρεις ημέρες στην κοιλιά του κήτους της θαλάσσης, είναι το θέμα αυτής της Ωδής.
Αρχικά αισθάνεται ο Ιωνάς τον κίνδυνο που διατρέχει.
Θλίβεται και κράζει με θέρμη προς τον Θεό.
Στη συνέχεια διεκτραγωδεί τις δεινές συνθήκες που ζει μέσα στο κήτος.
Τέλος γεμάτος πίστη και ελπίδα δέεται και παρακαλεί τον Θεό για τη σωτηρία του με υποσχέσεις.
Το επεισόδιο συνδέεται με την τριήμερη ταφή του Κυρίου.
Αναφέρεται στο ομώνυμο κανονικό βιβλίο του Ιωνά
[κεφάλαιο Β΄ στίχοι 3-10].

Ωδή Ζ΄
Αυτή η Ωδή αναφέρεται στους τρεις Παίδες τους Χαλδαίους της Βαβυλώνας, τον Ανανία, τον Αζαρία και τον Μισαήλ ή άλλως, τον Σεδράχ, τον Μισάχ και τον Αβδεναγώ, που αντιστάθηκαν στην απαίτηση της ειδωλολατρίας να προσκυνήσουν τα είδωλα.
Έψαλαν και υμνούσαν τον Θεό, μεταφερόμενοι προς την κάμινο.
Η σταθερότητα των πιστών Ιουδαίων νέων στην πάτρια πίστη στον αληθινό Θεό, υπήρξε ενισχυτική και νικητήρια.
Αναγράφεται στο κανονικό βιβλίο των προφητειών του Δανιήλ
[κεφάλαιο Γ΄ στίχοι 1-22].

Ωδή Η΄
Αφιερωμένη είναι αυτή η Ωδή στην υμνολογική, δοξολογική και ευχαριστιακή Προσευχή των τριών Χαλδαίων Παίδων μέσα στην κάμινο του πυρός την καιωμένη, στη Βαβυλώνα.
Δηλώνει την σωτηρία των πιστών νέων δια της Προσευχής και την τιμωρία της έπαρσης και της ασέβειας για την απαίτηση της προσκύνησης των ειδώλων. 

Αναφέρεται στο κανονικό βιβλίο των προφητειών του Δανιήλ
[και στο παράρτημα Β΄ του Γ΄ κεφαλαίου, στίχοι 27 – 67].

Ωδή Θ΄
Είναι ένας ύμνος ευχαριστιακός αυτή η Ωδή.
Προέρχεται και είναι η μόνη από την Καινή Διαθήκη και απευθύνεται προς τον Θεό. 

Διαιρείται σε δύο μέρη.
Στο πρώτο μέρος υμνείται η Θεοτόκος και υμνεί και η Θεοτόκος τον Θεό, όπως στον Ευαγγελισμό, για τούτο λέγεται και ωδή στην Θεοτόκο ή της Θεοτόκου.
Στηρίζεται και αναφέρεται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο
[κεφάλαιο Α΄ στίχοι 47-55].

Στο δεύτερο μέρος περιλαμβάνεται η ευχαριστία στον Θεό του Προφήτου Ζαχαρία, για το λύσιμο της γλώσσας του μετά την γέννηση του παιδιού του, του Ιωάννου, του Προδρόμου και Βαπτιστού.
Καταγράφεται και αυτό το μέρος στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο
[κεφάλαιο Α΄ στίχοι 68-79].

diakonima – [2fA]

                                             

"Τελώνης ή πάλι Φαρισαίος; "

Ὁ Φαρισαῖος καί ὁ τελώνης
Λουκ. ιη’ 10-14

….

10 ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, 

     ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης.

11 ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο·
     ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων,
     ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης·

12 νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι.

13 καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς
     εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ’ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων·
     ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.

14 λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος·
     ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

….

[2φA]

                                               

"Όσο κι αν δεν το πιστεύεις "

-  Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Πριν δούμε το φως, θυμήσου ότι σερνόμαστε στα σκοτάδια.
Πριν γελάσουμε θυμήσου, πως κλαίγαμε ώρες στις όχθες των ονείρων μας. 

Συρθήκαμε στην κολασμένη γη μας, χαθήκαμε σε πλανεμένους ουρανούς,
και μονάχα όταν απελπιστήκαμε έως κολάσεως, γεννήθηκε ο παράδεισος
στη ψυχή και το κορμί μας.

Είναι πάντα ο σταυρός που προηγείται της ανάστασης.
Γι αυτό σου λέω, θα γελάσουμε και πάλι,
όσο κι αν τώρα δεν το πιστεύεις,
θα ξημερώσει ξανά...

fb – [2fA]                                                              

                                           

                                                       

"Ο έσω μοναχός "

ΟΣΙΟΣ ΗΣΥΧΙΟΣ 

-  ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΩΦΕΛΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΩΖΕΙ,
ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟΔΟΥΛΟ

(Κεφ. 65-73)

65 Λέει το στόμα του Χριστού, ο στύλος της Εκκλησίας, ο μεγάλος μας Πατήρ Βασίλειος, ότι ένα μεγάλο και καλό μέσον για να μην αμαρτάνουμε και για να μην πέφτουμε από τη μια μέρα στην άλλη στα ίδια και στα ίδια είναι να ανακρίνουμε στο δικαστήριο της συνειδήσεώς μας τον ίδιο τον εαυτό μας και τα έργα μας στο τέλος της κάθε μέρας·
τι κάναμε λάθος; τι κάναμε σωστά;
Αυτό έκανε και ο Ιώβ και για τον εαυτό του και για τα παιδιά του (πρβλ. Ιώβ α’ 5).
Η καθημερινή δηλαδή λογοδοσία φωτίζει την πράξη κάθε ώρας.

66 Άλλος πάλι σοφός στα θεία ζητήματα είπε: αρχή της καρποφορίας είναι το άνθος και αρχή της πρακτικής πνευματικής ζωής είναι η εγκράτεια.
Ας γίνουμε λοιπόν εγκρατείς.
Και φυσικά με μέτρο και όπως μας διδάσκουν οι Πατέρες.
Και ας περνούμε και τις δώδεκα ώρες της ημέρας με φύλαξη του νου μας. κάνοντας έτσι θα μπορέσουμε να σβήσουμε και να μειώσουμε την κακία με επιβολή κάποιας βίας στον εαυτό μας και με τη βοήθεια του Θεού, γιατί είναι βιαστή, αποτέλεσμα δηλαδή   βίας, η ενάρετη ζωή που δια μέσου της δίνεται η βασιλεία των ουρανών (πρβλ. Ματθ. ια’ 12).

67  Ο δρόμος που οδηγεί στη γνώση είναι η απάθεια και η ταπείνωση.
Χωρίς αυτές τις αρετές, κανένας δεν θα ιδή τον Κύριο.

68 Αυτός που μένει συνεχώς στο εσωτερικό του σωφρονεί.
Και όχι μόνο σωφρονεί, αλλά και ζη την ιερά θεωρία και θεολογεί και προσεύχεται. 

Αυτό το νόημα έχει ο λόγος του αποστόλου: «πνεύματι περιπατείτε και επιθυμίαν σαρκός ου μη τελέσητε» (να συμπεριφέρεστε πνευματικά και τότε δεν θα κάνετε ό,τι ζητούν οι επιθυμίες της σαρκός – Γαλ. ε’ 16).

69 Όποιος δεν ξέρει να βαδίζη την πνευματική οδό, δεν φροντίζει για την αντιμετώπιση των εμπαθών σκέψεων, αλλά απασχολείται διαρκώς μόνο με τη σάρκα και ή είναι δούλος της κοιλιάς του ή της ακολασίας ή λυπάται και οργίζεται και μνησικακεί.
Γι’ αυτό σκοτίζει τον νου του ή κάνει άσκηση χωρίς μέτρο και θολώνει τη διάνοιά του.

70 Αυτός που απαρνήθηκε μεν τα πράγματα, όπως π. χ. τη γυναίκα, τα χρήματα κ.λπ. έκανε τον έξω άνθρωπο μοναχόν, αλλά όχι ακόμη και τον μέσα.
Όποιος όμως έχει απαρνηθή τα εμπαθή του διανοήματα, αυτός είναι ο αληθινός μοναχός. 

Και τον μεν έξω άνθρωπο εύκολα μπορεί κανένας να τον κάνη μοναχό, αν θελήση. 

Όμως δεν είναι λίγος ο αγώνας, να κάνη κανένας μοναχόν τον μέσα άνθρωπο.

71 Ποιός άραγε στη γενιά αυτή είναι απαλλαγμένος από εμπαθείς σκέψεις και αξιωμένος να προσεύχεται πάντα με καθαρή και άυλη προσευχή;
Αυτό είναι σημάδι του μέσα μοναχού.

72 Πολλά πάθη είναι κρυμμένα στις ψυχές μας. τότε όμως ελέγχεται η ύπαρξή τους, όταν φαίνονται τα αίτια που τα φέρνουν στο φως.

73 Μην απασχολείσαι μόνο με τη σάρκα, αλλά όρισε μια άσκηση στα μέτρα σου και στρέψε τον νου σου στο εσωτερικό σου.
Διότι όπως διαβάζουμε στην προς Τιμόθεο Επιστολή, η σωματική άσκηση είναι προσωρινή και λίγο ωφέλιμη, ενώ η ευσέβεια είναι ωφέλιμη για όλα.

agiopneymatika – [2fA]

                                                   

"Λύει μου τήν γλῶτταν.. "

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ  -  ΛΟΓΟΙ

ΛΟΓΟΣ  6ος
-  Εἰρηνικός, ἐπί τῇ ἑνώσει τῶν μοναζόντων, μετά τήν σιωπήν,
ἐπί παρουσίᾳ τοῦ πατρός αὐτοῦ.

1. Λύει μου τὴν γλῶτταν ἡ προθυμία, καὶ περιφρονῶ τὸν ἀνθρώπινον νόμον διὰ τὸν νόμον τοῦ Πνεύματος· καὶ δίδωμι τῇ εἰρήνῃ τὸν λόγον, οὔπω πρότερον οὐδενὶ συγχωρήσας.
Πρότερον μὲν γὰρ ἡνίκα ἐστασίαζε πρὸς ἡμᾶς τὰ μέλη, καὶ τὸ μέγα καὶ τίμιον σῶμα τοῦ Χριστοῦ διῃρεῖτο καὶ διεκόπτετο, ὡς μικροῦ καὶ διασκορπίζεσθαι τὰ ὀστᾶ ἡμῶν παρὰ τὸν ᾅδην, οἷον γῆς βάθος ἀρότρῳ ῥηγνύμενον, καὶ κατὰ γῆς σκεδαννύμενον, καὶ τὸν ἄτμητον, καὶ ἀμέριστον, καὶ ὑφαντὸν δι᾿ ὅλου χιτῶνα κατατεμὼν ὁ πονηρὸς ὅλον ἑαυτοῦ πεποίητο, τοῦτο δι᾿ ἡμῶν δυνηθεὶς, ὃ διὰ τῶν τὸν Χριστὸν σταυρωσάντων οὐκ ἴσχυσεν· τότε μὲν δὴ φυλακὴν ἐθέμην τοῖς χείλεσιν, οὐδ᾿ ἄλλως προθύμοις οὖσι περὶ τὸν λόγον, ὅτι τῇ δι᾿ ἔργων φιλοσοφίᾳ καθᾶραι πρῶτον ἐμαυτόν, εἶτα τὸ στόμα τῆς διανοίας ἀνοίξας ἑλκῦσαι πνεῦμα, εἶτα ἐξερεύξασθαι λόγον ἀγαθόν, καὶ λαλεῖν Θεοῦ σοφίαν τελείαν ἐν τοῖς τελείοις, ἀκολουθίας εἶναι πνευματικῆς ὑπελάμβανον· καὶ ὥσπερ καιρὸς ἐπὶ παντὶ πράγματι καὶ μικρῷ καὶ μείζονι (τὸ γὰρ τοῦ Σολομῶντος εὖ ἔχει καὶ λίαν ἐπεσκεμμένως), οὕτω καὶ λόγου καὶ σιωπῆς, εἰ καί τις ἄλλος, καιρὸν ἐγίνωσκον.

2. Διὰ τοῦτο ἐκωφώθην καὶ ἐταπεινώθην, πόῤῥω παντὸς ἀγαθοῦ γενόμενος· καὶ οἷόν τι νέφος τὴν ἐμὴν καρδίαν ὑποδραμὸν συνεκάλυψε τὴν ἀκτῖνα τοῦ λόγου, καὶ τὸ ἄλγημά μου νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἀνεκαινίζετο.
Καὶ πάντα μοι ἦν ὑπεκκαύματα καὶ ὑπομνήματα τῆς τῶν ἀδελφῶν διαζεύξεως, ἀγρυπνίαι, νηστεῖαι, προσευχαὶ, δάκρυα, τύλοι γονάτων, στηθῶν, ἐπιτιμήσεις, στεναγμὸς ἐκ βάθους ἀναπεμπόμενος, στάσις πάννυχος, νοῦ πρὸς Θεὸν ἐκδημία, θρῆνος ἐν δεήσει λεπτὸς, φάρμακον τοῖς ἀκούουσι κατανύξεως, οἱ ψάλλοντες, οἱ δοξάζοντες, οἱ μελετῶντες τὸν νόμον Κυρίου ἡμέρας καὶ νυκτὸς, οἱ τὰς ὑψώσεις τοῦ Θεοῦ ἐν τοῖς λάρυγξι φέροντες· καὶ ταῦτα δὴ τὰ καλὰ τοῦ κατὰ Θεὸν βίου προγράμματα καὶ μηνύματα, οἱ σιωπῶντες κήρυκες, αὐχμῶσα καὶ πιναρὰ κόμη, πόδες γυμνοὶ καὶ τοῖς ἀποστολικοῖς ἑπόμενοι, μηδὲν νεκρὸν φέροντες, κουρὰ σύμμετρος, περιβολὴ τύφον κολάζουσα, ζώνη τῷ ἀκόσμῳ κοσμία, μικρόν τι τοῦ χιτῶνος ἀναστέλλουσα, καὶ ὅσον μὴ ἀναστέλλειν, βάδισμα εὐσταθὲς, ὀφθαλμὸς οὐ πλανώμενος, μειδίαμα προσηνὲς, μᾶλλον δὲ ὁρμὴ μειδιάματος, ἀκρασίαν γέλωτος σωφρονίζουσα, λόγος τῷ λόγῳ κινούμενος, σιωπὴ λόγου τιμιωτέρα, ἔπαινος ἅλατι ἠρτυμένος, οὐ πρὸς θωπείαν, ἀλλ᾿ ὁδηγίαν τοῦ κρείττονος, ἐπίπληξις εὐφημίας ποθεινοτέρα, μέτρα κατηφείας καὶ ἀνέσεως, καὶ ἡ δι᾿ ἀμφοτέρων μίξις καὶ κρᾶσις, τὸ ἁπαλὸν τῷ γενναίῳ, τὸ αὐστηρὸν αἰδοῖ σύγκρατον, ὡς μηδ᾿ ἕτερον ὑπὸ τοῦ ἑτέρου παραβλάπτεσθαι, ἀλλ᾿ ἀμφότερα δι᾿ ἀλλήλων εὐδοκιμεῖν· μέτρα τῆς εἰς τὸ κοινὸν ἐπιμιξίας καὶ ὑποχωρήσεως, τῆς μὲν τοὺς ἄλλους παιδαγωγούσης, τῆς δὲ τῷ Πνεύματι μυσταγωγούσης, καὶ τῆς μὲν ἐν τῷ κοινῷ τὸ ἄκοινον φυλαττούσης, τῆς δὲ ἐν τῷ ἀμίκτῳ τὸ φιλάδελφον καὶ φιλάνθρωπον· καὶ ἃ μείζω τούτων ἔτι καὶ ὑψηλότερα, ὁ ἐν πενίᾳ πλοῦτος, ἡ ἐν παροικίᾳ κατάσχεσις, ἡ ἐν ἀτιμίᾳ δόξα, ἡ ἐν ἀσθενείᾳ δύναμις, ἡ ἐν ἀγαμίᾳ καλλιτεκνία (εἴπερ κρείττονα τῶν ἀπὸ σαρκὸς ἀρχομένων τὰ κατὰ Θεὸν γεννήματ)α· οἱ τρυφῶντες τῷ μὴ τρυφᾷν, οἱ ταπεινοὶ ὑπὲρ τῶν οὐρανίων· οἱ μηδὲν ἐν κόσμῳ, καὶ ὑπὲρ τὸν κόσμον· οἱ σαρκὸς ἔξω καὶ ἐν σαρκὶ, ὧν μερὶς Κύριος, οἱ πτωχοὶ διὰ βασιλείαν, καὶ διὰ πτωχείαν βασιλεύοντες.   
….

churchgoc – [2fA]

                                         

"Λίγο πριν την νύχτα "

Νικηφόρος Βρεττάκος  -  Λίγο πριν την νύχτα

Κοιτώντας το βλέμμα σου, θαρρούσα πως έβλεπα,
πρώτη φορά, ουρανό που κυμάτιζε.
Στο βάθος του ανταύγειες υποπράσινες σύνθεταν
ένα χρώμα ακαθόριστο. Ένα χρώμα από πνεύμα,
από φως, ένα αγίασμα.
Νύχτωνε κι όμως
Θαρρούσα πως σάλευαν στους τοίχους λουλούδια,
σάμπως χαράζοντας πέρα σε κάποιο
βάθος ν’ ανταύγαζε. Τα μάτια σου δέσποζαν.
Θωρώντας αυτή τους την ατλάζινη κίνηση
να πηγαίνει και να ‘ρχεται, δε μπορούσα να ειπώ
τι ακριβώς μου θυμίζανε. Μπορεί την Αγία
Άννα στους βράχους, ορθή, με του σύμπαντος
το διάφανο στέφανο γύρω στο στήθος της.
Μπορεί κάτι άλλο που τόχα συλλάβει
ο ίδιος εγώ, αλλά μούκαψε τη σκέψη και χάθηκε.
Θαρρούσα πως έβλεπα τη γιορτή των χρωμάτων,
τη γιορτή της φωτιάς, τη γιορτή του νερού
και της βλάστησης.
Κι όλα
μαζί, σ’ ένα όρθιο ποτάμι που ανέβαινε
και χύνονταν επάνω στον γαλάζιο ουρανό,
σε δυο οροπέδια, που αχτίδιζαν δυο διάφανες
λίμνες: τα μάτια σου.
Ποιος είναι άραγε
απ’ τους δυο μεγαλύτερος; ο κόσμος ή ο άνθρωπος;

Σε λίγο, βαδίζαμε μόνοι, κοιτάζοντας
πέρα στο βάθος. Είχεν απ’ ώρα
δύσει ο ήλιος. Πριν να προφτάσει,
γλυκός σαν μετέωρο μάτι παιδιού,
ν’ ανατείλει ο έσπερος, πήραν να γίνονται
πράγματα άλλα μες στον ορίζοντα.
Μέσα στο ημίφως σηκώνονταν αυλαίες.
Άναψεν άξαφνα όλα τα μέσα
φώτα του ο κόσμος.

[2φΑ]

"Παλιές αγάπες.. "

-  Κυριάκος Κατσαδώρος

Αυτή την Κυριακή ασχολήθηκα με παλιούς δίσκους βινυλίου, που είναι αφημένοι και σκονισμένοι στο ιατρείο, έτσι συνάντησα παλιές αγάπες και πέρασα μαζί τους αρκετή ώρα κάνοντας ταξίδι στο παρελθόν...
Ο πρώτος δίσκος ήταν του Παγκανίνι, είχε μια γρατζουνά, αλλά συνέχιζε να ακούγεται υπέροχα...

Ο Παγκανίνι συνεχίζει ακόμη και τώρα να ξεχωρίζει και να θεωρείται ένας από τους διασημότερος βιρτουόζους του βιολιού.
Ένα από τα πιο γνωστά έργα του που ακουγόταν στη Ευρώπη του 1820, είναι και αυτό που μοιράζομαι μαζί σας.

Nicolo Paganini: 24 caprices
-  βιολί η Julia Fischer

fb – [2fA]

"Ονειρεύομαι ένα σχολείο.. "

«Οικογένεια και σχολείο»

Την Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018 και ώρα 18:00

στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ι. Αρχιεπισκοπής
-  Μεγάλου Βασιλείου 15, Κεραμεικός  -

[2φΑ]

Μέρες λευκές..

ΜΕΡΕΣ ΛΕΥΚΕΣ

Στον κόρφο μας κρατάμε
σφιχταγκαλιασμένη
την άδεια ζωή μας
φυλάγουμε ημερομηνίες
στο πίσω εσώφυλλο της μνήμης
- γεννήσεις όνειρα πρώτες φορές,
επετείους για τις περιπλανήσεις
και το πέρασμα μας
απ’ τις νεκρές πια συμπληγάδες
στο πανάρχαιο της επιστροφής μας
ταξίδι

Στην κορυφογραμμή των επιδιώξεων μας
ανεμίζουν δανεικές σημαίες κατακτήσεων
στο συρτάρι της μοναδικότητας μας
κιτρινίζουν ξεραμένα ροδοπέταλα
κι ασπρόμαυρες αναμνήσεις
- αν κάποτε μας ζητηθούν πιστοποιήσεις
για τη διαδρομή και τη συνέπεια μας
ας έχουμε κρατήσει τουλάχιστο πέντε στιγμές
που άξιζαν
τρία χαμόγελα, δυο ματιές
μια επίκληση
μέσα στις άπειρες χαμένες ώρες
και σε χιλιάδες ασημείωτες
μέρες λευκές …

Μ Ψ

"Οι αιτίες της αγάπης "

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

-  από τα Κεφάλαια Περί Αγάπης

109.  Για τις εξής πέντε αιτίες οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλο με τρόπον
είτε αξιέπαινο, είτε αξιοκατηγόρητο.

Δηλαδή:
(1) ή για τον Θεό, όπως ο ενάρετος τους αγαπά όλους, και όπως αγαπά τον ενάρετο κάποιος που δεν είναι ακόμα ενάρετος
(2) ή για φυσικούς λόγους, όπως οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους και αντιστρόφως

(3) ή από κενοδοξία, όπως εκείνος που δοξάζεται αγαπά εκείνον που τον δοξάζει
(4) ή από φιλαργυρία, όπως εκείνος που αγαπά τον πλούσιο, επειδή έλαβε κάτι απ’ αυτόν
(5) ή από φιληδονία, όπως εκείνος που ικανοποιεί από άλλον την κοιλιά του ή την σαρκική 

του επιθυμία.

Η πρώτη αιτία είναι αξιέπαινη - η δεύτερη ούτε αξιέπαινη ούτε αξιοκατηγόρητη
- οι υπόλοιπες είναι εμπαθείς.

ahdoni – [2fA]

Πλήθος πουλιά στον ουρανό

ΠΛΗΘΟΣ ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Σαν την πνοή του ανέμου φεύγουν οι ψυχές 
φύλλα του φθινοπώρου χρυσοκίτρινα
που στροβιλίζονται στο πέσιμο τους
κλαίνε, μοιρολογούν τις χειμωνιάτικες βραδιές
οι βαρυσυννεφιές
στάζουν τα δάκρυα τους στα παραθύρια
και γράφουν διαδρομές που σβήνουν

κάποιες ψυχές πετάνε βιαστικές τα ανοιξιάτικα
απομεσήμερα στα δυτικά
για να προλάβουν στη γέννηση του
το λιοβασίλεμα
κι άλλες πριν καλοφέξει καλοκαίρι
φεύγουν να ενσωματωθούν στο πρώτο
της δροσοσταλίδας, αχνό φως

κάθε στιγμή, την κάθε μέρα
όσοι έχουν μάτια στην καρδιά
μπορούν να δουν στον ουρανό πλήθος πουλιά
που σμίγουνε από παντού
να κάνουν κύκλους –
μια πλησιάζουν μια ξεμακραίνουν
κι όλο μικραίνουν και θαμπώνει
η ζωγραφιά τους -
ψυχές είναι όλες μαζί, που χαιρετούν
τον κόσμο που αγάπησαν
κι αυτοί που μένουν πίσω
κλείνουν τα μάτια κι αφουγκράζονται
όσο προλάβουν,
το σιγανό στερνό φτερούγισμα τους.

            Μ Ψ 

                                                               

"Ἀληθινά λογικοί ἄνθρωποι "

Μέγας Ἀντώνιος
-  Προοίμιον  ὑπό τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου 
ἀπό τάς "Παραινέσεις, περί Ἤθους καί Χρηστῆς Πολιτείας"

Ἀντώνιος ὁ μέγας πατὴρ (τῆς ὀρθοδοξίας), ὁ κορυφαῖος στὸν χορὸ τῶν ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου, ἤκμασε ἐπὶ τῆς βασιλείας Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, γύρω στὰ 330 ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ἦταν σύγχρονος τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ἔγραψε κατὰ πλάτος καὶ βάθος τὸν βίον του.
Εἶχε ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ πάθη καὶ ἔφθασε σὲ ἀκρότατα ὕψη ἀρετῆς καὶ ἀπαθείας.

Ὀνομάζει τὸν ἑαυτόν του «ἰδιώτην» καὶ ἦταν ἀγράμματος, εἶχε ὅμως διδάσκαλο ἄνωθεν τὴν σοφία τοῦ Πνεύματος, ποὺ συνετίζει, σωφρονίζει καὶ φωτίζει ψαράδες καὶ «νηπίους» (ἁπλοὺς) ἀνθρώπους.
Ἀπὸ τὴν σοφία αὐτὴ φωτισμένος καὶ ἐμπνευσμένος, ἔδωκε καὶ ἄλλες πολλὲς ἱερὲς καὶ πνευματικὲς ὑποθῆκες ποὺ ἀφοροῦσαν διάφορες ὑποθέσεις, καθὼς καὶ σοφότατες ἀποκρίσεις (γεμάτες πνευματικότητα) σὲ διαφόρους χριστιανούς, ποὺ ζητοῦσαν νὰ ὠφεληθοῦν ψυχικά, ὅπως φαίνεται σὲ πολλὰ μέρη τῶν «Γεροντικῶν» βιβλίων.

Ἄλλά ἐκτὸς ἀπ᾿ αὐτὲς, ἄφησε ὁ ἀοίδιμος καὶ τὰ ἑκατὸν ἑβδομήκοντα «κεφάλαια» ποὺ περιλαμβάνονται στὸ βιβλίο αὐτό.

Ὅτι τὰ κεφάλαια αὐτὰ εἶναι καθαρὸ γέννημα τῆς«θεοειδοῦς» διανοίας του, τὸ ἐπιβεβαιώνει, ἐκτὸς των ἄλλων, καὶ ὁ ὁσιομάρτυς Πέτρος ἀπὸ τὴν Δαμασκό.
Ἀλλὰ καὶ τὸ ὕφος τῆς φρασεολογίας ὄχι μόνον ἀφαιρεῖ κάθε ἀμφιβολία, ἀλλὰ καὶ κραυγάζει σ᾿ ὅσους τὰ μελετοῦν ἀπὸ περιέργεια, πὼς εἶναι σύγχρονα τῆς ἱερᾶς ἐκείνης ἀρχαίας ἐποχῆς (τοῦ ἁγίου Πατρός).

Δὲν πρέπει συνεπῶς ν᾿ ἀπορῇ κανεὶς ἂν χάριν τῆς ἁπλότητας ξέφυγε τὸ φραστικὸ ὕφος καὶ εἶναι κάπως παραμελημένο καὶ ἀρχαϊκό.

Τὸ θαυμαστὸν εἶναι ὅτι μὲ τὴν τόση ἁπλότητα τῆς φράσεως προσφέρεται τόσο μεγάλη σωτηρία καὶ ὠφέλεια σ᾿ ὅσους τὰ διαβάζουν.
Πόσο ζωηρὴ πειστικότητα ἔχουν πραγματικὰ οἱ παραινέσεις αὐτές!
Πόση γλύκα στάζουν καὶ γενικὰ πῶς ἀναβρύζουν τὸ χρηστὸ ἦθος καὶ τὴν σωστὴ εὐαγγελικὴ πολιτεία!
Πάντως θὰ τὴν γνωρίσουν τὴν ἡδονή τους, ὅσοι θὰ γευθοῦν τὸ πνευματικὸ αὐτὸ μέλι στὸ «νοητὸ φάρυγγα» τῆς διανοίας τους.

1. Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΘΕΟΣΕΒΕΙΑΣ

Οἱ ἄνθρωποι καταχρηστικὰ λέγονται λογικοί.
Δὲν εἶναι λογικοὶ ὅσοι ἔμαθαν ἁπλῶς τὰ λόγια καὶ τὰ βιβλία τῶν ἀρχαίων σοφῶν, ἀλλ᾿ ὅσοι ἔχουν τὴ λογικὴ ψυχὴ καὶ μποροῦν νὰ διακρίνουν ποιὸ εἶναι τὸ καλὸ καὶ ποιὸ τὸ κακὸ καὶ ἀποφεύγουν τὰ πονηρὰ καὶ βλαβερὰ στὴν ψυχή, τὰ δὲ ἀγαθὰ καὶ ψυχωφελῆ, τὰ ἀποκτοῦν πρόθυμα μὲ τὴ μελέτη καὶ τὰ ἐφαρμόζουν μὲ πολλὴ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεό.
Αὐτοὶ μόνοι πρέπει νὰ λέγονται ἀληθινὰ λογικοὶ ἄνθρωποι.

2. Ο ΑΛΗΘΙΝΑ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ὁ ἀληθινὰ λογικὸς ἄνθρωπος ἕνα μόνο ζῆλο ἔχει: νὰ πείθεται καὶ νὰ ἀρέσει στὸν Θεὸ τῶν ὅλων.
Σ᾿ αὐτὸ καὶ μόνον πρέπει νὰ ἐκπαιδεύει τὴν ψυχή του, ὥστε ν᾿ ἀρέσει στὸν Θεό, εὐχαριστώντας γιὰ τὴν τόσο μεγάλη Του πρόνοια καὶ ρύθμιση τῶν ὅλων, ὁτιδήποτε κι᾿ ἂν τοῦ τύχη στὴ ζωή του.

Γιατὶ εἶναι ἄτοπο, τοὺς μὲν Ἰατρούς, ποὺ μᾶς δίδουν καὶ πικρὰ καὶ δυσάρεστα φάρμακα, νὰ τοὺς εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματός μας, πρὸς τὸν Θεὸν δὲ νὰ εἴμαστε ἀχάριστοι, γιὰ τὰ πράγματα ποὺ μᾶς φαίνονται δυσάρεστα καὶ δύσκολα καὶ νὰ μὴν γνωρίζομε, ὅτι ὅλα γίνονται ὅπως πρέπει καὶ πρὸς τὸ συμφέρον μας κατὰ τὴν Πρόνοιά Του.
Ἡ γνώσις (τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ) καὶ ἡ πίστη στὸν Θεό, εἶναι ἡ σωτηρία καὶ ἡ τελειότης τῆς ψυχῆς.

….

nektar – [2fA]

"Η Αγάπη, καλέ μου.. "

-  Αλκυόνη Παπαδάκη

"Η Αγάπη καλέ μου,
δεν δέχεται παρακάλια...
γιατί φτάνει πάντα απρόσκλητη
όπως ένα χαμόγελο... σαν ένα χάδι....
όπως του Ήλιου η αυγή,
μετά από μια νύχτα προσμονής

Ουράνιο χάρισμα..
που αντάλλαγμα δεν προσδοκά.
ούτε κλειδώνεται στο χρονοντούλαπο της μνήμης

Δεν αρέσκεται στη πεζότητα
των ψεύτικων υποσχέσεων
αντανακλά το όνειρο...
την ειλικρίνεια αναπνέει
όπως μια έναστρη νύχτα...
χωρίς σύννεφα αυταπάτης

Είναι ο στόχος μιας καρδιάς
που ελεύθερη πετάει."

fb - Nota

[2fA]

"Μια σακούλα καραμέλες "

Mario de Andrade  -  MIA ΣΑΚΟΥΛΑ ΚΑΡΑΜΕΛΕΣ

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται
λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε
μια σακούλα καραμέλες.
Τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε
ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται
καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί,
γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους
που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με φανατισμένους.
Δεν θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις, όπου παρελαύνουν
παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν  τους ικανότερους
για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους
και τα επιτεύγματα τους.
Αποστρέφομαι να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων, που γεννά η μάχη
για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας
για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τίτλους και ταμπέλες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...
Μου μένουν μόνο λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν, είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια
και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν
την καρδιά των ανθρώπων...
Από ανθρώπους, που τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν
πώς μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η
ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου
απομένουν...
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες
έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη
με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου... »

epistoli

db – [2fA]

"Εξομολόγηση δέους "

- Ο Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, αρχισυντάκτης του περιοδικού "Σύναξη",
νομικός, θεολόγος, συγγραφέας και καθηγητής στο μεταπτυχιακό τμήμα
του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και επί σειρά ετών της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής & Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας, 
αποχαιρέτησε το Λύκειο Ζαφειρίου, όπου δίδασκε από το 1992 -

ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΤΗ ΧΑΡΑ, ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΩ ΤΟ ΔΕΟΣ…
-  Το κείμενο αποχαιρετισμού του Θανάση Παπαθανασίου
στο Λύκειο  Ζεφυρίου.

Έφτανα στο Ζεφύρι όταν ξεκινούσαν τα τριάντα μου. 

Έφτανα, για την ακρίβεια, στο Λύκειο Ζεφυρίου, το οποίο τώρα αποχαιρετώ καθώς τελειώνουν τα πενήντα μου. 

Αποχαιρετώ τις παρυφές της Πάρνηθας, απ’ όπου την έβλεπα κάθε πρωί να μιλά σιωπηρά για τους ανοιχτούς ορίζοντες του Θεού. 

Θα πω παρακάτω γιατί αποχαιρετώ. Κάνε τε, παρακαλώ, λίγη υπομονή. 

Έχω να κάνω εξομολόγηση…

Από την Τρίτη, 22 Σεπτεμβρίου 1992, ώρα 09:00, που πρωτομπήκα σε Ζεφυριώτικη τάξη (στο Β2), αυτό προσπάθησα να ανεμίσω μπροστά απ’ τους μαυροπίνακες του Λυκείου μας: την υποψία γι’ αυτούς τους αδούλωτους ορίζοντες, την εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν που κρατά άφραχτους αυτούς τους ορίζοντες. 

Στις αίθουσες και στους διαδρόμους και στην αυλή κεντήθηκε η περίεργη βιολογία, η γνωστή στους μεθυσμένους με το δασκαλίκι: οι φωνητικές χορδές και τα ακουστικά τύμπανα να βρίσκονται στην καρδιά!

Την ακριβολογία που προανέφερα, δηλαδή το πότε πρωτομπήκα σε τάξη του Λυκείου Ζεφυρίου, την έχω σημειωμένη στην τελευταία λευκή σελίδα του βιβλίου που διάβαζα τις μέρες εκείνες και το έπαιρνα μαζί μου για τα κενά: Being as Communion, του λόγιου μητροπολίτη Ιωάννη Ζηζιούλα, που το ΄χα αγοράσει από την Οξφόρδη τον Αύγουστο του 1990. 

Τα περιθώρια και οι κενές σελίδες των βιβλίων που έχω διαβάσει, είναι γεμάτα από σπαράγματα προσωπικού μου ημερολογίου, χνάρια από πολλές και πολύ διαφορετικές φάσεις της ζωής μου – της ζωής μας. 

Μέσα στη τσάντα μου, ο συμφυρμός του βιβλίου αυτού με τα σχολικά εγχειρίδια σωματοποιούσε ίσως, το τάνυσμά μου μεταξύ της σχολικής πράξης και του ερευνητικού μόχθου.

Κράτησα την οργανική θέση στο Λύκειο Ζεφυρίου ως τα τώρα, δηλαδή εικοσιπέντε χρόνια κι ενάμιση μήνα. Κάποια ενδιάμεσα χρόνια έλειψα με απόσπαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, πάντα για διδακτικό έργο. 

Μα ποτέ δεν ζήτησα μετάθεση σε άλλη οργανική θέση της Δευτεροβάθμιας, ας πούμε πιο κοντά στον Βύρωνα της κατοικίας μου. 

Και στα χρόνια αυτά έγιναν πάρα πολλά. 

Πολλά και καταλυτικά για τη ζωή μου ευρύτερα: χαρές κατακλυσμιαίες, μάχες ανελέητες, κόστος πανάκριβο για την αξιοπρέπεια, συγκρούσεις για να μη γίνει η θεολογία ένα σκυθρωπό πράγμα, πόρτες που άνοιγαν στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση… 

Όμως πόρτες που δεν άνοιγαν στο πλάι, αλλά από πάνω - σαν μερικές γκαραζόπορτες. 

Και άνοιγαν μόνο λίγες σπιθαμές. 

Θα έπρεπε να σκύψεις ή να συρθείς, για να περάσεις. 

Κι αν είσαι αποφασισμένος ότι τα γόνατα, σού τα έδωσε ο Θεός για άλλη δουλειά (για να προσεύχεσαι μυστικά και για να ζυγώνεις τους πεσμένους), τότε ούτε θα σκύψεις, ούτε θα συρθείς για να περάσεις. 

Είναι κάμποσες οι σκληρές χρονολογίες…  Τα λέμε άλλη φορά...

Τώρα, είναι η ώρα μιας χαράς κι ενός δέους μαζί, που μοιράζομαι μαζί σας.

Αποχαιρετώ το Ζεφύρι και μαζί του, αποχαιρετώ ολότελα τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Διότι προχθές, Παρασκευή 4 Νοεμβρίου, μόλις σχόλασα από το επτάωρο του Σχολείου, πληροφορήθηκα ότι εκδόθηκε το ΦΕΚ με το οποίο μετατάσσομαι στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. 

Την περασμένη άνοιξη, μετά από πολλά διλήμματα (και γι’ αυτό, στο ‘τσακ’ πριν εκπνεύσει η προθεσμία), είχα καταθέσει αίτηση για μετάταξη σε θέση ΕΔΙΠ (Εργαστηριακού Διδακτικού Προσωπικού), η οποία και έγινε δεκτή από την (νέα) Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας.

Χαίρομαι που η αποβάθρα αποχαιρετισμού μου της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι το Ζεφύρι, κι όχι κάτι άλλο. 

Χαίρομαι που περνώ σε μια διαφορετική φάση, με έμφαση στην ετοιμασία θεολόγων και στην έρευνα. Και ταυτόχρονα σφίγγεται η καρδιά μου που αφήνω το Λύκειό μου. 

Χαρά σαν κάτι να ολοκληρώθηκε, χαρά σαν τους πόνους γέννας… 

Κάπως έτσι.

Κάθομαι και ξανακοιτώ το Βιογραφικό που υπέβαλα. 

Το έχω φτιάξει όσο πιο λακωνικό γίνεται. Δεν χρησιμοποιώ αξιολογικές εκφράσεις, ούτε δίνω περίληψη των δημοσιευμάτων μου. Στεγνές αναφορές. 

Η καμπούρα μου λοιπόν, και τα γονατάκια μου ακτινογραφούνται σε 30 σελίδες, από τις οποίες οι 25 είναι τα δημοσιεύματά μου στα Ελληνικά και στα Αγγλικά, σε συνέδρια, σε συλλογικούς τόμους και σε περιοδικά (μερικά από τα οποία, peer-reviewed).

Γέγονα άφρων, καυχώμενος; Δεν το θέλω. Είναι κομματάκι της εξομολόγησης… 

Αλλά πάντως το Βιογραφικό δεν περιλαμβάνει, δεν μπορεί να περιλάβει το τραγούδι των καρδιακών φωνητικών χορδών. 

Σαν το τραγούδι που πολλοί ακούν, μα δεν καταλαβαίνουν όλοι. 

Όπως το λέει ο στίχος στο τραγούδι Summer Wine, που το αναλύαμε σε κάποιες τάξεις, για να συζητήσουμε την ευθύνη: πώς τα ακριβά θα μείνουν ακριβά, και πώς τα ακριβά μπορεί να φτηνύνουν και να ξεφτιλιστούν.

Παιδιά μου του Ζεφυρίου, ζω επί έτη την αγάπη σας, και μάλιστα σε στρώματα επάλληλα, έχοντας στα τελευταία χρόνια, μαθητές και μαθήτριες – τέκνα παλιών μαθητών και μαθητριών μου από τη δεκαετία του 1990. 

Και καμαρώνοντας την πορεία παλιών μαθητών, νυν συναδέλφων! 

Χαρά ανείπωτη η αγάπη σας, και τη ζω χωρίς να δημοσιοποιώ στιγμές παντοδύναμες και κείμενα που κρατώ σαν φυλαχτό.

Συνάδελφοί μου του Ζεφυρίου, επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον τις λιακάδες και τις μπόρες που έχουμε περάσει, το στοίχημα της εμπιστοσύνης και της εκτίμησης, τις πολλές χαρές και τις δυσβάστακτες ώρες αγώνων. 

Μέγιστο δώρο σας (για να πω μόνο ένα), η χαρά σας στη χαρά μου για το δώρο του ουρανού το 2011 τέτοια εποχή. Και άλλα πολλά… 

Και βέβαια, οι στιγμές των συζητήσεων για το νόημα και τα νοήματα.

Αλλάζει θέση η βίγλα μου. Αλλά πάντα από παρυφή σε παρυφή.

Από τους φίλους, ζητώ να προσεύχονται για το ταξίδι μου. 

Και αυτοί που δηλώνουν πιστοί, και αυτοί που δηλώνουν άπιστοι. 

Καθόσον το πόμολο από τη μέσα μεριά της πόρτας μας, για να ανοίξουμε στον αεί ξεροσταλιάζοντα και κρούοντα Θεό, δεν είναι καμωμένο από δηλώσεις…

ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ / 5-11-2017

fylarhos

db – [2fA]