"Στη σιωπή της ενατένισης.. "

Αλέξανδρος Κοσματόπουλος 
-  από "Το Αναγνωστικό των Ευαγγελίων"

….   Πλησιάζουμε τα Ευαγγέλια ως τυφλοί τοις όμμασι και ανοικτοί τη καρδία.
Γιατί, ο Λόγος του Θεού ακούγεται μόνο μέσα στη σιωπή.
Μέσα στη σιωπή της ενατένισης, της προσήλωσης, της ησυχίας.
Ακούγεται, όταν οι αισθήσεις συστέλλονται και στρέφονται προς εαυτόν.
Έτσι μπορεί κανείς να αντιπαλέψει ‘‘την αμαρτία του κόσμου τούτου’’, την ανικανότητα του ανθρώπου να απελευθερωθεί απ’ την βιαιότητα του ίδιου του εαυτού του.

Η βία του κόσμου, δίχως το έσοπτρον του πνεύματος, είναι αδύνατο να φανερώσει το σκοτεινό της πρόσωπο και την καταγωγή της.
Για να ανατραπούν τα είδωλα χρειάζεται κρυστάλλινη καθαρότητα που τίποτα να μη την σκιάζει εντός σου, για να πεις αινιγματικά το, «εν μέρει γνωρίζομεν και εν μέρει προφητεύομεν».
Είναι αδύνατον να καταλάβουμε σε ποια βάθη συντελείται η μεταμόρφωση του ανθρώπου. 

Και είναι σωστό και δίκαιο αυτό, γιατί στα πέρατα του εαυτού μας δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν στηρίγματα, δεν υπάρχουν βοήθειες και συνταγές σωτηρίας.
«Περνάς από τη σκότωση για να αλλάξεις πολιτεία», όπως λέγει και ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος.

Μπροστά σε ένα ξερίζωμα κάθε ανθρώπινης διάστασης, σε μια βοή και ένα σάλεμα των θεμελίων, μένει κανείς αποσβολωμένος και ακούει αυτό που άκουσε ο Προφήτης από το στόμα του Θεού:
«Θα σαλέψω γη και ουρανό για να μείνει αυτό που δεν σαλεύεται».
Τούτη η αίσθηση μυστηριωδώς, σαν νέφος σκοτεινό, διαπερνά όλα τα γεγονότα.
Έτσι τα γεγονότα που διαδραματίζονται στα Ευαγγέλια μοιάζουν να μας μιλούν με λόγια άρρητα, πανάρχαια και νέα, από καταβολής τούτου του κόσμου, και μας εστιάζουν σε ένα παρόν που το μυστήριό του δεν γνωρίζουμε και πάντα μας διαφεύγει.

Τα πλησιάζουμε όπως η αιμορροούσα γυναίκα πλησίασε τον Ενσαρκωμένο Λόγο. 

Φοβισμένη, άρρωστη, πληγωμένη, μέσα στο πλήθος που τον συνέθλιβε, τον πλησίασε με την άφατη πίστη ότι αγγίζοντας την άκρη του ιματίου του και μόνο θα γίνει καλά. 

Κι εκείνος είπε∙ «Τις μου ήψατο των ιματίων; Και έλεγον αυτώ οι μαθηταί αυτού· 

βλέπεις τον όχλον συνθλίβοντά σε, και λέγεις τις μου ήψατο»;

Στο χαρμόσυνο άγγελμα της βασιλείας, οι κραδασμοί ενός λόγου που διαπερνά τα πάντα και δεν παύει να αποκαλύπτει εδώ και χιλιάδες χρόνια ένα πνεύμα που ανασταίνεται μέσα σε λέξεις ζωντανές, ένα πνεύμα που έρχεται από αλλού, εγείρει το σώμα και το διαποτίζει σε μια βαθιά σαρκική σχέση.
Στα Ευαγγέλια δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ νου και καρδιάς.   ….

anifono – [2fA]

                                                    

Share