"Εξομολόγηση δέους "

- Ο Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, αρχισυντάκτης του περιοδικού "Σύναξη",
νομικός, θεολόγος, συγγραφέας και καθηγητής στο μεταπτυχιακό τμήμα
του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και επί σειρά ετών της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής & Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας, 
αποχαιρέτησε το Λύκειο Ζαφειρίου, όπου δίδασκε από το 1992 -

ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΤΗ ΧΑΡΑ, ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΩ ΤΟ ΔΕΟΣ…
-  Το κείμενο αποχαιρετισμού του Θανάση Παπαθανασίου
στο Λύκειο  Ζεφυρίου.

Έφτανα στο Ζεφύρι όταν ξεκινούσαν τα τριάντα μου. 

Έφτανα, για την ακρίβεια, στο Λύκειο Ζεφυρίου, το οποίο τώρα αποχαιρετώ καθώς τελειώνουν τα πενήντα μου. 

Αποχαιρετώ τις παρυφές της Πάρνηθας, απ’ όπου την έβλεπα κάθε πρωί να μιλά σιωπηρά για τους ανοιχτούς ορίζοντες του Θεού. 

Θα πω παρακάτω γιατί αποχαιρετώ. Κάνε τε, παρακαλώ, λίγη υπομονή. 

Έχω να κάνω εξομολόγηση…

Από την Τρίτη, 22 Σεπτεμβρίου 1992, ώρα 09:00, που πρωτομπήκα σε Ζεφυριώτικη τάξη (στο Β2), αυτό προσπάθησα να ανεμίσω μπροστά απ’ τους μαυροπίνακες του Λυκείου μας: την υποψία γι’ αυτούς τους αδούλωτους ορίζοντες, την εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν που κρατά άφραχτους αυτούς τους ορίζοντες. 

Στις αίθουσες και στους διαδρόμους και στην αυλή κεντήθηκε η περίεργη βιολογία, η γνωστή στους μεθυσμένους με το δασκαλίκι: οι φωνητικές χορδές και τα ακουστικά τύμπανα να βρίσκονται στην καρδιά!

Την ακριβολογία που προανέφερα, δηλαδή το πότε πρωτομπήκα σε τάξη του Λυκείου Ζεφυρίου, την έχω σημειωμένη στην τελευταία λευκή σελίδα του βιβλίου που διάβαζα τις μέρες εκείνες και το έπαιρνα μαζί μου για τα κενά: Being as Communion, του λόγιου μητροπολίτη Ιωάννη Ζηζιούλα, που το ΄χα αγοράσει από την Οξφόρδη τον Αύγουστο του 1990. 

Τα περιθώρια και οι κενές σελίδες των βιβλίων που έχω διαβάσει, είναι γεμάτα από σπαράγματα προσωπικού μου ημερολογίου, χνάρια από πολλές και πολύ διαφορετικές φάσεις της ζωής μου – της ζωής μας. 

Μέσα στη τσάντα μου, ο συμφυρμός του βιβλίου αυτού με τα σχολικά εγχειρίδια σωματοποιούσε ίσως, το τάνυσμά μου μεταξύ της σχολικής πράξης και του ερευνητικού μόχθου.

Κράτησα την οργανική θέση στο Λύκειο Ζεφυρίου ως τα τώρα, δηλαδή εικοσιπέντε χρόνια κι ενάμιση μήνα. Κάποια ενδιάμεσα χρόνια έλειψα με απόσπαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, πάντα για διδακτικό έργο. 

Μα ποτέ δεν ζήτησα μετάθεση σε άλλη οργανική θέση της Δευτεροβάθμιας, ας πούμε πιο κοντά στον Βύρωνα της κατοικίας μου. 

Και στα χρόνια αυτά έγιναν πάρα πολλά. 

Πολλά και καταλυτικά για τη ζωή μου ευρύτερα: χαρές κατακλυσμιαίες, μάχες ανελέητες, κόστος πανάκριβο για την αξιοπρέπεια, συγκρούσεις για να μη γίνει η θεολογία ένα σκυθρωπό πράγμα, πόρτες που άνοιγαν στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση… 

Όμως πόρτες που δεν άνοιγαν στο πλάι, αλλά από πάνω - σαν μερικές γκαραζόπορτες. 

Και άνοιγαν μόνο λίγες σπιθαμές. 

Θα έπρεπε να σκύψεις ή να συρθείς, για να περάσεις. 

Κι αν είσαι αποφασισμένος ότι τα γόνατα, σού τα έδωσε ο Θεός για άλλη δουλειά (για να προσεύχεσαι μυστικά και για να ζυγώνεις τους πεσμένους), τότε ούτε θα σκύψεις, ούτε θα συρθείς για να περάσεις. 

Είναι κάμποσες οι σκληρές χρονολογίες…  Τα λέμε άλλη φορά...

Τώρα, είναι η ώρα μιας χαράς κι ενός δέους μαζί, που μοιράζομαι μαζί σας.

Αποχαιρετώ το Ζεφύρι και μαζί του, αποχαιρετώ ολότελα τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Διότι προχθές, Παρασκευή 4 Νοεμβρίου, μόλις σχόλασα από το επτάωρο του Σχολείου, πληροφορήθηκα ότι εκδόθηκε το ΦΕΚ με το οποίο μετατάσσομαι στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. 

Την περασμένη άνοιξη, μετά από πολλά διλήμματα (και γι’ αυτό, στο ‘τσακ’ πριν εκπνεύσει η προθεσμία), είχα καταθέσει αίτηση για μετάταξη σε θέση ΕΔΙΠ (Εργαστηριακού Διδακτικού Προσωπικού), η οποία και έγινε δεκτή από την (νέα) Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας.

Χαίρομαι που η αποβάθρα αποχαιρετισμού μου της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι το Ζεφύρι, κι όχι κάτι άλλο. 

Χαίρομαι που περνώ σε μια διαφορετική φάση, με έμφαση στην ετοιμασία θεολόγων και στην έρευνα. Και ταυτόχρονα σφίγγεται η καρδιά μου που αφήνω το Λύκειό μου. 

Χαρά σαν κάτι να ολοκληρώθηκε, χαρά σαν τους πόνους γέννας… 

Κάπως έτσι.

Κάθομαι και ξανακοιτώ το Βιογραφικό που υπέβαλα. 

Το έχω φτιάξει όσο πιο λακωνικό γίνεται. Δεν χρησιμοποιώ αξιολογικές εκφράσεις, ούτε δίνω περίληψη των δημοσιευμάτων μου. Στεγνές αναφορές. 

Η καμπούρα μου λοιπόν, και τα γονατάκια μου ακτινογραφούνται σε 30 σελίδες, από τις οποίες οι 25 είναι τα δημοσιεύματά μου στα Ελληνικά και στα Αγγλικά, σε συνέδρια, σε συλλογικούς τόμους και σε περιοδικά (μερικά από τα οποία, peer-reviewed).

Γέγονα άφρων, καυχώμενος; Δεν το θέλω. Είναι κομματάκι της εξομολόγησης… 

Αλλά πάντως το Βιογραφικό δεν περιλαμβάνει, δεν μπορεί να περιλάβει το τραγούδι των καρδιακών φωνητικών χορδών. 

Σαν το τραγούδι που πολλοί ακούν, μα δεν καταλαβαίνουν όλοι. 

Όπως το λέει ο στίχος στο τραγούδι Summer Wine, που το αναλύαμε σε κάποιες τάξεις, για να συζητήσουμε την ευθύνη: πώς τα ακριβά θα μείνουν ακριβά, και πώς τα ακριβά μπορεί να φτηνύνουν και να ξεφτιλιστούν.

Παιδιά μου του Ζεφυρίου, ζω επί έτη την αγάπη σας, και μάλιστα σε στρώματα επάλληλα, έχοντας στα τελευταία χρόνια, μαθητές και μαθήτριες – τέκνα παλιών μαθητών και μαθητριών μου από τη δεκαετία του 1990. 

Και καμαρώνοντας την πορεία παλιών μαθητών, νυν συναδέλφων! 

Χαρά ανείπωτη η αγάπη σας, και τη ζω χωρίς να δημοσιοποιώ στιγμές παντοδύναμες και κείμενα που κρατώ σαν φυλαχτό.

Συνάδελφοί μου του Ζεφυρίου, επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον τις λιακάδες και τις μπόρες που έχουμε περάσει, το στοίχημα της εμπιστοσύνης και της εκτίμησης, τις πολλές χαρές και τις δυσβάστακτες ώρες αγώνων. 

Μέγιστο δώρο σας (για να πω μόνο ένα), η χαρά σας στη χαρά μου για το δώρο του ουρανού το 2011 τέτοια εποχή. Και άλλα πολλά… 

Και βέβαια, οι στιγμές των συζητήσεων για το νόημα και τα νοήματα.

Αλλάζει θέση η βίγλα μου. Αλλά πάντα από παρυφή σε παρυφή.

Από τους φίλους, ζητώ να προσεύχονται για το ταξίδι μου. 

Και αυτοί που δηλώνουν πιστοί, και αυτοί που δηλώνουν άπιστοι. 

Καθόσον το πόμολο από τη μέσα μεριά της πόρτας μας, για να ανοίξουμε στον αεί ξεροσταλιάζοντα και κρούοντα Θεό, δεν είναι καμωμένο από δηλώσεις…

ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ / 5-11-2017

fylarhos

db – [2fA]

                                                   

Share