Μια
μέρα, ρώτησε τον Νασρεντίν Χότζα ένας μαθητής του:
–
Πες μου δάσκαλε: Πώς θα μπορούσες να περιγράψεις τη δουλειά ενός αναζητητή της
Αλήθειας;
Ο
Νασρεντίν κοίταξε για λίγο σιωπηλός τον μαθητή του κι ύστερα χαμογέλασε και του
είπε:
– Σαν
την ιστορία της κούκλας από αλάτι.
–
Δηλαδή; ξαναρώτησε ο μαθητής απογοητευμένος, νομίζοντας ότι ο δάσκαλός του τον
κοροϊδεύει.
–
Άκου την ιστορία λοιπόν, είπε ο Νασρεντίν, όχι όμως με τ’ αυτιά σου, αλλά με
την καρδιά σου.
«Μια
κούκλα φτιαγμένη από αλάτι, ψάχνοντας να βρει την αλήθεια, για το τι τέλος
πάντων ήταν, ταξίδεψε χιλιάδες μίλια στεριάς, μέχρι που έφτασε και σταμάτησε
στην άκρη της θάλασσας.
Έμεινε
ακίνητη κοιτάζοντας μαγεμένη εκείνη την υγρή κινούμενη μάζα, που δεν έμοιαζε με
τίποτα από όλα όσα είχε δει ως τότε και δεν ήξερε ούτε το όνομά της.
– Τι
είσαι εσύ; ρώτησε η κούκλα από αλάτι τη θάλασσα.
–
Έλα μέσα και δες μόνη σου, απάντησε η θάλασσα με ένα χαμόγελο καλοσύνης κι
αγάπης.
Έτσι,
η κούκλα από αλάτι προχώρησε βουτώντας στα νερά, προς τα μέσα. Όσο πιο βαθιά
προχωρούσε, τόσο περισσότερο διαλυόταν, μέχρι που έμεινε μόνο ένα μικρό
κομματάκι από αυτή.
Πριν
διαλυθεί και το τελευταίο αυτό κομμάτι της και γίνει ένα με τη θάλασσα, η
κούκλα από αλάτι πρόλαβε και φώναξε με θαυμασμό, μεθυσμένη από μια αλλόκοτη και
πρωτόγνωρη χαρά:
– Ναι,
τώρα ξέρω τι είμαι!».
epap-[2fA]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου