[ 30]
Νέο
ξεκίνημα, το βλέμμα φεύγει στον ορίζοντα, οι ανάσες βαθαίνουν στη συγκίνηση της
αναμονής.
Στο
ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε κι άλλοτε. Μετά από λάθος διαδρομή σε απατηλή
κατεύθυνση, με διστακτική επιστροφή, τόσος χαμένος χρόνος - χαμένη ζωή…
Αφεθήκαμε
χωρίς αντίσταση καμιά, να παρασυρθούμε άβουλοι προς το νησί της χαράς, σαν τον
Πινόκιο. Ξύλινοι στη μορφή και στην έκφραση μας.
Βλέπαμε
τι γίνεται, ξέραμε, μα δεν νιώθαμε. Ένα στρώμα στάχτης από γκρίζες εμπειρίες
σκέπαζε όλο και πιο βαθιά το μικρό αναμμένο καρβουνάκι, που σιγόσβηνε…
Κάποια
στιγμή, σκεφτόμασταν φευγαλέα, θα πεταχτεί μια σπίθα να ζωντανέψει τη φλόγα
μας. Ίσως μια ελάχιστη πνοή καθαρού αέρα να παραμερίσει τη στάχτη, να
αναζωπυρώσει την πνιγμένη μέσα μας αλήθεια…
Μια
ελάχιστη πνοή. Σιγά-σιγά να θερμανθούν τα όνειρα μας. Να λιώσει λίγο το λιβάνι
της ανάτασης μας, να ευωδιάσει το εκκλησάκι της επίκλησης. Απαλά.
Μη
μας κάψει η φωτιά, ακόμα ξύλινοι είμαστε. Το ανθρώπινο πρόσωπο θέλει βούληση
και αίσθημα, απόφαση, υπομονή και αγάπη. Κι επίγνωση.
Τώρα είμαστε πάλι στην αρχή, ίσως… πιο ζωντανοί από άλλοτε.
Συγκινημένοι…
Ημερολόγιο πλοίου:
1. Ο φόβος έχει πολλές μορφές. Την τρικυμία, τη θύελλα, το
σκοτάδι …
2. την απειλή, την ενοχή, την τιμωρία…
3. κάποιες φορές τη χαρά, τη ζωή, το φως…
5. … όταν ζητούμε να κρυφτούμε…
6. Πρέπει να το αντέχεις το φως…
7. και τη ζωή – και τη χαρά – και τον πόνο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου