"Μυστική αγάπη "

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΣΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ

-  του ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά.

Θα νιώθουμε τότε, ότι όλοι μας αγαπούν.

Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους…

Ν’ αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση.
Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας.
Να γίνομε όλοι ένα, εν Θεώ.

Η αγάπη στον αδελφό, μας προετοιμάζει ν’ αγαπήσουμε περισσότερο τον Χριστό.

Ας σκορπίζουμε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους.
Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθουμε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους.

Είναι εγωισμός να θέλουμε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη. Όταν αγαπάμε, χωρίς να επιδιώκουμε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες.
Αυτό ισχύει για όλους μας.

Αν ο αδελφός σου σ’ ενοχλεί, σε κουράζει, να σκέπτεσαι: «Τώρα με πονάει το μάτι μου, το χέρι μου, το πόδι μου· πρέπει να το περιθάλψω μ’ όλη μου την αγάπη».

Να μη σκεπτόμαστε όμως, ούτε ότι θα αμειφθούμε για τα δήθεν καλά, ούτε και ότι θα τιμωρηθούμε για τα κακά που διαπράξαμε. Έρχεσαι εις επίγνωσιν αληθείας, όταν αγαπάς με την αγάπη του Χριστού. Τότε δεν ζητάς να σ’ αγαπάνε· αυτό είναι κακό.

Εσύ αγαπάς, εσύ δίνεις την αγάπη σου· αυτό είναι το σωστό.
Από μας εξαρτάται να σωθούμε. Ο Θεός το θέλει.
Όπως λέει η Αγία Γραφή: «πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».

Όταν κάποιος μας αδικήσει μ’ οποιονδήποτε τρόπο, με συκοφαντίες και με προσβολές, να σκεπτόμαστε ότι είναι αδελφός μας, που τον κατέλαβε ο αντίθετος.
Έπεσε θύμα του αντιθέτου. Γι’ αυτό πρέπει να τον συμπονέσουμε και να παρακαλέσουμε τον Θεό να ελεήσει κι εμάς κι αυτόν· κι ο Θεός θα βοηθήσει και τους δύο.

Αν όμως οργισθούμε εναντίον του, τότε ο αντίθετος από κείνον θα πηδήσει σ’ εμάς και θα μας παίζει και τους δύο. Όποιος κατακρίνει τους άλλους, δεν αγαπάει τον Χριστό.
Ο εγωισμός φταίει. Από κει ξεκινάει η κατάκριση.

Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του στην έρημο. Δεν υπάρχει κανείς. Ξαφνικά ακούει κάποιον από μακριά να κλαίει και να φωνάζει. Πλησιάζει κι αντικρίζει ένα φοβερό θέαμα: μία τίγρης έχει αρπάξει έναν άνθρωπο και τον καταξεσχίζει με μανία.
Εκείνος απελπισμένος ζητάει βοήθεια. … Τι να κάνει, για να τον βοηθήσει; 

Μήπως θα πάρει καμιά πέτρα να τη ρίξει στον άνθρωπο και να τον αποτελειώσει;
«Όχι, βέβαια!», θα πούμε. Κι όμως αυτό είναι δυνατόν να γίνει, όταν δεν καταλαβαίνουμε ότι ο άλλος που μας φέρεται άσχημα κατέχεται από τον διάβολο, την τίγρη.

Μας διαφεύγει όμως ότι, όταν κι εμείς τον αντιμετωπίζουμε χωρίς αγάπη, είναι σαν να του ρίχνουμε πέτρες πάνω στις πληγές του, οπότε του κάνομε πιο πολύ κακό και η «τίγρης» μεταπηδάει σ’ εμάς, και κάνομε κι εμείς ό,τι εκείνος και χειρότερα. Τότε, λοιπόν ποια είναι η αγάπη που έχομε για τον πλησίον μας και πολύ περισσότερο για τον Θεό;

Να αισθανόμαστε την κακία του άλλου σαν αρρώστια που τον βασανίζει και υποφέρει και δεν μπορεί να απαλλαγεί. Γι’ αυτό να βλέπομε τους αδελφούς μας με συμπάθεια και να τους φερόμαστε με ευγένεια λέγοντας μέσα μας με απλότητα το «Κύριε Ιησού Χριστέ», για να δυναμώσει με τη θεία χάρη η ψυχή μας και να μην κατακρίνουμε κανέναν.

Όλους για αγίους να τους βλέπομε. Όλοι μας μέσα φέρουμε τον ίδιο παλαιό άνθρωπο.
Ο πλησίον όποιος και αν είναι, είναι «σάρξ εκ της σαρκός μας», είναι αδελφός μας και «μηδενί μηδέν οφείλομεν, ει μη το αγαπάν αλλήλους», σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο.

Και δεν μπορούμε ποτέ να κατηγορήσουμε τους άλλους, γιατί «ουδείς την εαυτού σάρκα εμίσησεν».

Όταν κάποιος έχει ένα πάθος, να προσπαθούμε εμείς να του ρίχνουμε ακτίνες αγάπης κι ευσπλαχνίας για να θεραπεύεται και να ελευθερώνεται.
Μόνο με την χάρη του Θεού γίνονται αυτά. Να σκέπτεστε, ότι αυτός υποφέρει περισσότερο από εσάς.

Να στεκόμαστε με προσοχή, σεβασμό και προσευχή. Εμείς να προσπαθούμε να μην του κάνουμε κακό. Όταν υπομένουμε την αντιλογία του αδελφού, λογίζεται μαρτύριο.
Να το κάνουμε με χαρά.

Ο χριστιανός είναι ευγενής.

Να προτιμάμε ν’ αδικούμαστε. Άμα έλθει μέσα μας το καλό, η αγάπη, ξεχνάμε το κακό που μας κάνανε. Εδώ κρύβεται το μυστικό. Όταν το κακό έρχεται από μακριά, δεν μπορείτε να το αποφύγετε. Η μεγάλη τέχνη είναι όμως, να το περιφρονήσετε.

Και με την χάρη του Θεού, ενώ θα το βλέπετε, δεν θα σας επηρεάζει διότι θα είστε πλήρεις χάριτος.

diakonima – [2fA]

Share