"Φορτουνάτος και Παμβώτις "

ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΗ

-  ΙΩΑΝΝΙΝΑ, 21 ΜΑΪΟΥ 2017

ΒΑΛΑΜΕ ΤΕΝΤΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ -

ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΑΗΔΟΝΑΚΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΑΚΙ –

ΛΟΓΩ ΒΡΟΧΟΠΤΩΣΕΩΝ ΚΟΡΑΚΙΑ ΑΝΤΙ ΠΕΡΙΣΤΕΡΑΚΙΑ,

ΣΚΙΟΥΡΑΚΙΑ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΓΑΤΟΥΛΕΣ

ΣΕ ΥΨΟΜΕΤΡΟ Η ΠΑΜΒΩΤΙΣ ΛΙΜΝΗ - ΖΟΥΜΕ ΣΤΑ 700 ΜΕΤΡΑ

ΔΕΞΙΑ ΜΑΣ ΔΑΣΟΣ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΑΣ ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ

Η ΛΙΜΝΗ ΚΙ ΕΜΠΡΟΣ ΜΑΣ ΑΗΔΟΝΑΚΙΑ - ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ -

ΚΑΙ Ο ΓΑΤΟΥΛΗΣ ΜΑΣ ΕΥΤΥΧΗΣ – ΜΥΓΟΥΛΕΣ, ΠΕΤΟΥΜΕΝΑ

ΑΦΘΟΝΑ ΞΥΛΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΑ ΓΙΑ ΝΥΧΟΔΡΟΜΙΟ,

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΓΑΤΟΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ -

ΚΙ ΕΓΩ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΩ, ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΓΛΥΚΑ

Ο ΠΟΡΤΟΚΑΛΑΚΗΣ ΑΝΗΓΟΡΕΥΘΗ ΕΙΣ ΦΟΡΤΟΥΝΑΤΟΝ

ΗΤΟΙ ΤΥΧΕΡΟΝ -

ΔΙΑΓΕΙ ΩΣ ΑΡΧΩΝ ΓΑΤΟΥΛΗΣ, ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΜΠΑΜΠΟΥΡΑ

ΧΡΥΣΟΜΥΙΓΑ ΑΡΑΧΝΙΤΣΕΣ ΜΥΓΟΥΛΕΣ -

ΑΚΟΥΕΙ ΕΝΙΟΤΕ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΟΝΟΜΑ ΜΙΣΤΕΡ ΨΙΤ –

ΕΓΚΑΘΕΤΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΚΙΝΗΤΗΣ ΚΟΥΝΙΑΣ-ΚΑΝΑΠΕ ΩΣ ΑΡΧΩΝ,

ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ - ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΔΕ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΜΕ -

ΜΕ ΧΙΛΙΑ ΧΑΔΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟΥΔΙΑ ΔΙΑΓΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ SPOILED,

ΑΛΛΑ ΛΙΑΝ ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ, ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΕΙ ΜΕ ΦΙΛΑΚΙ ΟΛΗ ΜΑΣ

ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ - Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ

-ΓΟΥΡΓΟΥΡΗΤΟ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ -

ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΑ ΑΣΤΡΑ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΧΝΑΚΙΣ ΕΝΤΡΥΦΕΙ

ΕΙΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΑΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ - ΩΣ ΑΛΛΟΣ ΝΑΥΑΡΧΟΣ

ΠΑΡΑΤΗΡΕΙ ΤΟ ΠΑΜΠΟΛΛΑ ΣΚΑΦΗ ΔΙ- ΤΕΤΡΑ- ΚΑΙ ΟΚΤΑΚΩΠΟΥΣ

ΛΕΜΒΟΥΣ ΝΕΩΝ ΑΘΛΟΥΜΕΝΩΝ ΠΕΡΙ ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΑ

ΚΑΙ ΛΙΜΝΑΙΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ –

ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΠΑΔΙΑ ΤΩΝ ΚΟΡΑΚΩΝ ΗΔΗ ΑΠΟ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΗΛΙΟΥ

ΠΕΡΝΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ, ΤΟ ΔΕ ΔΕΙΛΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ ΠΡΟΣ

ΑΝΑΤΟΛΑΣ –

ΟΙ ΚΟΡΑΚΕΣ ΔΕΝ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΥΡΙ ΕΙΣ ΤΟ ΡΑΜΦΟΣ ΤΩΝ

ΩΣ ΘΕΛΕΙ Ο ΑΙΣΩΠΟΣ, ΑΠΛΑ ΣΥΝΠΕΤΟΥΝ ΣΕ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ

ΕΝΙΟΤΕ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ, ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ ΣΕ ΟΜΑΔΕΣ ΠΛΗΘΕΣΤΕΡΕΣ

ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ ΠΤΗΝΩΝ – ΛΙΑΝ ΜΕΛΑΝΑ ΟΛΑ ΠΑΡΕΚΤΟΣ

ΣΠΑΝΙΩΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΛΑΦΡΩΣ ΓΚΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΤΣΑ ΤΟΥΣ - 

ΤΟ ΔΕΙΛΙ ΚΑΛΛΙΦΟΝΟΙ ΑΗΔΟΝΕΣ ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΣΤΟΝ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΣΕ ΣΟΛ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΥΧΝΑΚΙΣ

ΣΕ ΧΟΡΩΔΙΑΚΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΕΑΝ ΣΤΗΣΕΙΣ ΑΥΤΙ ΘΥΜΑΣΑΙ

ΤΑ ΠΑΤΕΡΝΣ ΕΝΟΣ ΕΚΑΣΤΟΥ ΑΗ(ΟΙ)ΔΟΥ –

ΕΜΠΛΕΚΟΝΤΑΙ ΔΕ ΑΡΓΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΟΤΙΒΑ ΣΕΒΟΜΕΝΑ ΟΜΩΣ

ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟΝ ΤΟΥΣ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΤΟ ΓΗΡΑΙΩΤΕΡΟ ΤΡΙΧΡΟΝΟ

ΚΥΡ ΑΗΔΟΝΑΚΙ ΚΑΙ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ Η ΘΕΙΑ ΜΕΛΩΔΙΑ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ

ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΤΙ ΜΕΘΕΞΙΣ! -

ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΖΗΤΩ, ΝΥΧΤΟΠΟΥΛΙΑ ΚΡΑΤΟΥΝΕ

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΓΛΕΝΤΙ ΑΧΡΙ ΠΡΩΙΑΣ, ΩΣΠΟΥ ΑΣΘΜΑΙΝΟΥΣΑ

Η ΝΥΚΤΑ ΓΕΡΝΕΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ, ΚΑΘΩΣ ΑΜΥΔΡΑ

Ο ΑΠΟΛΛΩΝ- ΦΟΙΒΟΣ- ΗΛΙΟΣ ΠΙΣΤΟΣ ΑΣΤΗΡ, ΕΓΚΑΙΝΙΑΖΕΙ ΤΗ

ΝΕΑ ΜΑΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ -

ΝΕΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ, ΝΕΑ ΣΧΕΔΙΑ, ΝΕΕΣ ΒΑΘΙΕΣ ΑΝΑΠΝΟΕΣ ΧΑΡΑΣ, 

ΤΙ ΟΜΟΡΦΙΑ!

ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΔΕ Ο ΗΛΙΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΔΕΙΛΑ ΠΟΡΦΥΡΟΥΣ,

ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ, ΠΙΟ ΚΙΤΡΙΝΟΣ, ΛΑΜΠΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣ, ΚΑΜΜΙΑ

ΦΟΡΑ ΠΑΙΖΕΙ ΚΡΥΦΤΟ ΜΕ ΤΥΧΟΥΣΑ ΝΕΦΕΛΗ, ΕΙΝΑΙ

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑΡΗΣ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΚΡΥΦΤΟ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΝΑ

ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ, ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΡΕΦΕΙ

ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΞΥΠΝΑΕΙ ΤΟΥΣ ΝΗΣΤΑΛΕΟΥΣ, ΣΤΕΓΝΩΝΕΙ ΤΑ

ΒΡΕΓΜΕΝΑ ΠΕΖΟΥΛΙΑ, ΗΛΙΟΦΩΤΙΖΕΙ ΓΑΤΑΚΙΑ, ΖΩΑΚΙΑ,

ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΚΙ ΕΜΑΣ –

ΚΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΦΟΡΑΜΕ ΣΚΟΥΡΑ ΟΜΑΤΟΓΥΑΛΙΑ ΜΠΑΙΝΕΙ

ΚΑΙ ΤΡΕΦΕΙ ΚΑΙ ΘΕΩΝΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΜΙΖΕΙ ΤΙΣ

ΨΥΧΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΠΑΤΑΡΙΕΣ -  ΤΙ ΧΑΡΑ ΑΛΗΘΕΙΑ -

ΗΛΙΟΣ ΠΑΛΙ ΛΑΜΠΡΟΣ ΞΕΠΡΟΒΑΛΛΕΙ, ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΠΑΙΔΙΑ

ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ, ΑΔΕΙ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ, ΚΑΘΩΣ ΜΕ ΤΗΝ

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΙΘΑΡΑ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΙΖΕΙ ΤΙΣ ΝΟΗΤΙΚΕΣ ΜΑΣ

ΕΙΚΟΝΕΣ, ΤΙ ΧΑΡΑ! –

ΙΔΟΥ ΡΥΑΚΙΑ ΚΕΛΑΡΙΣΤΑ ΓΕΜΑΤΑ ΠΟΤΑΜΑΚΙΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΩΝ

ΚΑΙ ΠΛΗΘΩΡΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΥΔΡΟΒΙΩΝ ΠΤΗΝΩΝ ΠΑΡΑ ΤΗΝ

ΛΙΜΝΗΝ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ –

ΤΙ ΑΓΡΙΟΠΑΠΙΕΣ ΑΡΙΣΤΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ, ΑΛΙΕΙΣ ΤΕΛΕΙΟΙ,

ΧΗΝΕΣ ΜΕ ΚΙΤΡΙΝΩΠΑ ΑΝΗΛΚΑ ΧΗΝΑΚΙΑ, ΠΑΠΙΕΣ ΛΕΥΚΕΣ

ΜΕ ΤΑ ΠΑΠΑΚΙΑ ΤΩΝ, ΠΑΠΙΕΣ ΠΡΑΣΙΝΩΠΕΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ

ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟΥΣ ΚΥΚΝΟΥΣ - ΕΝΔΗΜΟΥΝ ΑΠΑΝΤΑ

ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΛΙΜΝΗΝ – ΣΠΑΛΤΣ ΚΑΙ ΣΠΛΟΥΤΣ ΤΟ ΝΕΡΟ, ΕΙΝΑΙ

Η ΖΩΗ Η ΙΔΙΑ!

Η ΑΔΕΞΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΠΙΑΣ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ ΔΕΝ ΜΕΙΩΝΕΙ

ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ - ΚΑΤΑΣΠΡΗ ΣΑΝ ΤΟ ΛΕΥΚΟ

ΤΟ ΧΙΟΝΙ, ΒΛΕΠΕΙΣ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΤΡΑΤΟ ΠΑΠΑΚΙΑ

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΠΑΠΙΑ –

ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΠΛΑΝΑΡΟΥΝ, ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΚΟΛΥΜΒΟΥΝ,

ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ ΒΑΔΙΖΟΥΝ, ΣΤΑ ΚΑΛΑΜΙΑ ΦΩΛΕΑΖΟΥΝ ΚΑΙ

ΚΟΥΡΝΙΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ, ΤΙ ΧΑΡΑ!

ΕΦΟΡΜΟΥΝ ΚΙ ΟΙ ΑΓΡΙΟΠΑΠΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ

ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΦΕΡΝΟΥΝ

ΜΕ ΧΑΡΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΨΑΡΑΚΙ ΝΑ ΤΑΓΙΣΟΥΝ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΤΟΥΣ –

ΕΡΡΩΣΘΕ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ, ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΧΑΡΑΝ

ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΑΣ, ΑΓΝΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΘΑΡΑ ΝΑΥΤΟΠΕΤΟΥΜΕΝΑ!

GT – [2fA]

                                                                                                   

"Η Ψωροκώσταινα "

Η ιστορία της Ψωροκώσταινας
-  Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα» τ. 13 

«Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. 

Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι», είπε περήφανα η γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι που είχε στήσει στην πλατεία του Ναυπλίου η ερανική επιτροπή, εκείνη την Κυριακή του 1826.

Ύστερα από αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: 

«Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της.»

Κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. 

Βροχή πέφταν πάνω στο τραπέζι λίρες, γρόσια και ασημικά.

Αυτή ήταν η συνέχεια της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή αποθανατίστηκε με το παρατσούκλι «Ψωροκώσταινα».

Σε μια συνεδρίαση της Εθνοσυνέλευσης, κάποιος θέλοντας να επισημάνει τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου, το παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα.

Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε, μόνο που όταν λέγεται τώρα, δεν εννοεί μόνο το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ολόκληρη την χώρα…

Αλλά, ποια ήταν αυτή η «Ψωροκώσταινα»;

Ήταν η κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για τα πολλά δικά της κι ακόμα για την ομορφιά της.

Όταν αργότερα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πολιτεία του Αϊβαλί, και έσφαξαν άνδρες και γυναικόπαιδα, ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η αρχόντισσα Πανωραία του Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον άνδρα της και τα παιδιά της.

Κατά καλή της τύχη ένας ναύτης την βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασε σε ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά.

Εκεί αναγνωρίστηκε από τον ομοιοπαθή της Βενιαμίν τον Λέσβιο, που την προστάτεψε και τον ακολούθησε στην Πελοπόννησο. 

Στο Ναύπλιο ο Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει, αλλά και η Πανωραία, άρχισε να ξενοπλένει και αργότερα, με σαλεμένα σχεδόν τα λογικά της, ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου.

Έπειτα από το περιστατικό του εράνου στο Ναύπλιο, όταν έφτασε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, τη συμμάζεψε κι όταν ίδρυσε το ορφανοτροφείο του, η Πανωραία που τώρα έγινε γνωστή με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα», προσφέρθηκε να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά πληρωμή.

newsone – [2fA]

                                                                                                    

"Φόβος θανάτου.. "

Πολλά ανέκδοτα, όπως και στίχοι τραγουδιών, χρησιμεύουν συχνά
σαν αναφορές σε μαθήματα ψυχολογίας -  ένα τέτοιο είναι κι αυτό:

Χτυπά η πόρτα..


– Ποιος είναι; ρωτά η γιαγιά
– Ο χάρος
– Και τι θες; λέει ο παππούς
– Ήρθα να πάρω τον έναν από εσάς

– Εμένα πάρε, λέει ο παππούς, άσε τη γιαγιά να ζήσει!
– Όχι, λέει η γιαγιά, εμένα πάρε, άμα χάσω τον παππού, πώς θα ζήσω εγώ  μόνη;
– Λοιπόν αποφασίστε, λέει ο χάρος, εγώ πάω να κάνω ένα γύρο και θα ξανάρθω.

– Άμα σε χάσω, λέει η γιαγιά στον παππού, δεν θα μπορώ να ζήσω
– Τι να πω, λέει ο παππούς, πάω στο καφενείο να σκεφτώ…

Ξέχασε όμως τα κλειδιά του και στα μισά του δρόμου, γυρίζει πίσω να τα πάρει.
Χτυπά την πόρτα…

– Ποιος είναι; ρωτά η γιαγιά
– Ο χάρος, φωνάζει ο παππούς γι’ αστείο, να ελαφρύνει την κατάσταση…

– Δεν είναι εδώ… ακούγεται από μέσα η γιαγιά,
  … στο καφενείο θα τον βρεις!...

pentapostagma – [2fA]

                                                                        

"Κρήτες υπερασπιστές "

Οι Κρήτες τελευταίοι υπερασπιστές της Βασιλεύουσας

Στις 15 Μαρτίου 1453, χίλιοι περίπου Κρήτες στρατιώτες, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα για βοήθεια από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, ξεκίνησαν από τη Σούδα με πέντε καράβια προκειμένου να ενισχύσουν την άμυνα της Πόλης.

Αρχηγός τους ήταν ο Μανούσος ο Καλλικράτης από τα Σφακιά, ιδιοκτήτης των τριών καραβιών και καπετάνιος του ενός.

Στα άλλα δύο καράβια του καπετάνιοι ήταν ο Γρηγόρης Βατσιανός Μανάκης από τα Ασκύφου Σφακίων και ο Πέτρος Κάρχας από την Κυδωνία, γνωστός και με το παρανόμι Γραμματικός. 

Το τέταρτο καράβι ανήκε στον Ανδρέα Μακρή από το Ρέθυμνο και είχε κυβερνήτη τον ίδιο και στο πέμπτο, ιδιοκτησίας του καπετάν Νικόλα του Στειακού, τη διοίκηση ανέλαβε ο Παυλής Καματερός από την Κίσσαμο.

Στον Μαρμαρά, τα κρητικά πλοία συγκρούστηκαν με μεγάλο αριθμό τουρκικών, βυθίζοντας αρκετά από αυτά, αλλά έχασαν και δύο από τα δικά τους.

Τα τρία εναπομείναντα πλοία έφτασαν τελικά στην υπό πολιορκία Πόλη και οι Κρήτες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες.

Η πρώτη, υπό τον καπετάν Παυλή, έσπευσε να ενισχύσει την άμυνα στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, στο πλευρό του αυτοκράτορα, ενώ η δεύτερη ανέλαβε την υπεράσπιση τριών πύργων των τειχών, του Βασιλείου, του Λέοντος και του Αλεξίου.

Οι Τούρκοι χτυπούσαν με σφοδρότητα τα τείχη με τα κανόνια τους. 

Είχαν στην διάθεση τους την μπομπάρδα, το τεράστιο κανόνι του Ούγγρου Ουρβανού. 

Αυτό το κανόνι ήταν τόσο μεγάλο, που για την μεταφορά του απαιτούνταν 60 βόδια.

Τα τείχη σκίζονταν σαν χαρτί.
Οι επιτιθέμενοι έτρεχαν προς τα τείχη αλαλάζοντας, σκορπώντας τρόμο στο διάβα τους.
Οι εισβολείς ήσαν κατά πολύ υπέρτεροι αριθμητικά απ’ τους υπερασπιστές.

Ο καπετάν Παυλής, όπως και τα παλικάρια του, έπεσαν ηρωικά πολεμώντας δίπλα στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, μπροστά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού. 

Οι υπερασπιστές των 3 πύργων πολεμούσαν σαν λιοντάρια χτυπώντας τους Τούρκους πάνω από τους πύργους. Οι εισβολείς προσπαθούσαν να σπάσουν τις βαριές ξύλινες πόρτες. 

Τα βέλη των Κρητών τελείωσαν, αλλά συνέχισαν τη μάχη με πέτρες και ξύλα.

Οι ανώτεροι αξιωματικοί του σουλτάνου όμως, εντυπωσιασμένοι από την παλικαριά των τελευταίων ζωντανών υπερασπιστών της Πόλης, τους πρότειναν να παραδοθούν με τους δικούς τους όρους. 

Εκείνοι, όταν πια όλα είχαν κριθεί, δέχτηκαν να παραδοθούν με τον όρο να τους επιτραπεί να φύγουν χωρίς να πειραχτούν, με όλα τους τα υπάρχοντα και άρματα και με τιμή.

Οι ηγέτες των Οθωμανών, εκτίμησαν τη γενναιότητα τους και επειδή δεν ήθελαν να υποστούν άλλες δυσανάλογα μεγάλες απώλειες για να ολοκληρώσουν την κατάκτηση της πόλης που ήταν ήδη δική τους, ενώ καθυστερούσαν στο σημείο αυτό, να επιδοθούν στη λεηλασία της πόλης, δέχτηκαν.

Οι υπερασπιστές επιβιβάστηκαν στο καράβι που τους προσφέρθηκε και έφυγαν για την Κρήτη. Η ιστορία τους επιβεβαιώνεται από τον ιστορικό της εποχής, τον Γεώργιο Φραντζή και από χειρόγραφα του Αγίου Όρους.

Σύμφωνα με την παράδοση μας, τα μαντήλια στην Κρήτη μετά την είδηση της άλωσης, βάφτηκαν μαύρα και μπήκαν κρόσσια, συμβολίζοντας τα δάκρυα των Κρητών για την απώλεια της Πόλης.

Επίσης, ο χορός «χανιώτικος συρτός» πρωτοχορεύτηκε με την επιστροφή των τελευταίων υπερασπιστών, ενώ το όνομα του αρχηγού τους δόθηκε τιμητικά στο χωριό «Καλλικράτης» των Σφακίων.

-  Λέγεται ακόμα, πως ζήτησαν και πήραν μαζί τους το εικόνισμα της του Θεού Σοφίας από τον περίλαμπρο Ναό του Ιουστινιανού, και φθάνοντας στην ελεύθερη ακόμη τότε Κρήτη, το έκρυψαν στο Σπήλαιο της Αγίας Σοφίας στα Τοπόλια της Κρήτης, όπου και βρίσκεται έκτοτε.

eleysis-ellinwn - dpgr

GT – [2fA]

                                                                                                       

"Ουκ εάλω.. "

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ  

-  "Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη"

Ουκ εάλω η Βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων! 

Ουκ εάλω η Βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων!

Απολιόρκητη όταν πολιορκείσαι
και όταν συλλαμβάνεσαι ασύλληπτη
Κι όταν κουστωδίες σε πάνε και σε φέρνουνε στα πραιτόρια,
κι όταν δένεσαι πάνω σε πασσάλους και μαστιγώνεσαι,
κι όταν δένεσαι πίσω από άλογα και άρματα και σέρνεσαι
βάφοντας κόκκινη τη γραμμή προς τον Άδη

Κι όταν ενταφιάζεσαι δεν μένεις εκεί,
παρά μόνο για μια ή για δυo, το πολύ για τέσσερες νύχτες,
οπότε όρθρου βαθέως
γιομίζεις το φως
με πίδακες της Ανάστασης!

Είναι εύνοια να γεννιέται κανείς,
έστω κι ως ένας θάμνος στο χώμα σου…
Και το όνομα Ελλάδα, δεν είναι λέξη, αλλά λόγος·
όλες οι λέξεις σου ονομάζουν το φως
κι είχε πήξει το φως, κ’ είχε γίνει το μάρμαρο
και εκλήθης εσύ να μπορέσεις το θαύμα
κι έκαμες πάλι το μάρμαρο φως
κι ήταν δείχτες οδών προς τα πάνω οι κολώνες σου

Απαρχής του καιρού, νόμισμά σου το αίμα σου
και μ’ αυτό εξαγόραζες, όργος όργος,
κάθε τόσο το χώμα που ήταν δικό σου

Και θα ‘λεγε μάλιστα κανένας πως φτιάχτηκαν και τα βουνά σου
εξεπίτηδες έτσι απόκρημνα κ’ υψηλά, να τ’ ανεβαίνουν οι Έλληνες
και ν’ αποθέτουνε στις κορφές την κιβωτό με το Έθνος

Όλους τους αέρες του κόσμου
τους αρμύρισαν με τα δάκρυά τους
σμίγαν τους στεναγμούς τους και σχημάτιζαν έπος
Και φτιάχναν παντού νησάκια του έθνους, που ξεχώριζαν εύκολα,
απ’ το ένα σημείο τους που ήταν το φως

… Όλα μαζί ήταν το έθνος
Πώς πεθαίνει ένα έθνος; Πώς πεθαίνει ένα έθνος,
όταν όλες οι θύελλες καταιγίζονται απάνω του,
δίχως να βρίσκουν το σώμα του;
Πώς πεθαίνει όταν όλα είναι το έθνος;

Αν χτυπούσεν η σάλπιγγα, σαλευόνταν η γης και σηκώνονταν όρθιοι,
δεν θα βρίσκανε τόπο να σταθούνε οι μάρτυρες
δεν θα φτάναν τα δέντρα σου ν’ ακουμπήσουν τις πλάτες…

Και απ’ όποιο σημείο κι αν θεόταν τον όγκο τους, θ’ απορούσε κανείς:
πώς απόμεινε μήτρα, πώς απόμεινε μάτι, πώς απόμεινε πόδι,
πώς απόμεινε χέρι, να σηκώνει του Έθνους σου τη σημαία
ανάμεσα στις σημαίες των Εθνών

Ουκ εάλω η ρίζα! Ουκ εάλω το φως!
Ενυπάρχει στο φως η ψυχή σου,
στη ρίζα το σώμα σου

Ουκ εάλω η Βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων!

Σύνοψη [Public]

Η "Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη" αποτελεί το δεύτερο συνθετικό ποιητικό έργο του Νικηφόρου Βρεττάκου που κυκλοφόρησε το 1981. 
Είχε προηγηθεί ο "Προμηθέας ή το παιχνίδι μιας μέρας" το 1978. 
Η ανάπλαση του αρχαίου μύθου, όπως σημειώνει ο γνωστός ελληνιστής Vincenzo Rotolo, "αγωνίζεται να επαναφέρει, με αρκετούς υπαινιγμούς στην εποχή μας, τον άνθρωπο στο κέντρο του κόσμου, ενώ στο δεύτερο επιχειρείται μια έξοχη αναπαράσταση σημαντικών εμπειριών της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πνεύματος. 

Αποτελεί ένα πολυσύνθετο έργο θεατρικής μορφής με πολυπρόσωπη και πολυφωνική δομή, όπου εκτενή πεζοτράγουδα ενσωματώνονται με μεγάλη μαστοριά στο έμμετρο κείμενο που, σε μερικά σημεία, είναι απήχηση ή επεξεργασία δημοτικών και εκκλησιαστικών ύμνων". 

Οι παρουσιάσεις της "Λειτουργίας κάτω από την Ακρόπολη" από τον μεγάλο μας ερμηνευτή Μάνο Κατράκη στο Ηρώδειο, όπου η άμεση διείσδυση του πνεύματός της προκάλεσε και στους πιο απλούς ακόμη θεατές-ακροατές βαθύτατη συγκίνηση, επιβεβαιώνει την ηθική αποστολή της ποίησης και τις δυνατότητές της να συνεγείρει ένα άτομο ή και ένα έθνος ακόμη, σε στιγμές κρίσιμες όπως είναι οι σημερινές.   ….

tideon – public

GT – [2fA]

                                                                                            

"Μυστήριο όλα αυτά.. "

π. Ανδρέας Κονάνος
-  Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΛΕΓΕΤΑΙ "ΑΔΕΙΑΣΜΑ"

Με ρώτησε ένα φίλος: 

Τι προετοιμασία κάνεις, όταν είναι να μιλήσεις για τον Θεό; 

Ποια βιβλία χρησιμοποιείς; Τι διαβάζεις; Πού βρίσκεις παραπομπές; 

Ποιες είναι οι πηγές σου;

Είναι αλήθεια ότι έχω διαβάσει αρκετά από παιδί. Κι ακόμα διαβάζω. 

Τα πάντα: θεολογία, πατέρες, φιλοσοφία, ψυχολογία, ποίηση, λογοτεχνία, επιστήμη κλπ.

Μα η κύρια προετοιμασία πριν μιλήσω, δεν έγκειται στο να διαβάσω.

Προσπαθώ κυρίως να... αδειάσω.

Να αδειάσω το μυαλό μου από ιδέες, σκέψεις, φιλοσοφίες, ακόμα και θεολογίες, στο βαθμό που συνιστούν λόγια λόγια λόγια.

Και προσπαθώ έστω και λίγο, να ζήσω την εμπειρία, το άγγιγμα και την αίσθηση του Θεού. 

Την Παρουσία Του, την αγάπη, τη Χάρη, το Έλεος, τη Δόξα και το Μεγαλείο Του.

Μη φανταστείς, δεν βλέπω κάποιο Φως, ούτε ακούω κάποια φωνή, ούτε και έχω κάποια ιδιαίτερη θεοπτία.

Μιλάω για τα απλά πράγματα, που κάθε χριστιανός βιώνει σε ένα έστω μικρό βαθμό.
Κι εσύ, και όλοι μας.

Και κάτι άλλο, βασικό, νομίζω: θέλει αρκετή σιωπή προτού μιλήσεις. 

Ησυχία. Νοερή. Μα και των αισθήσεων.

Για να αγγίξεις μια καρδιά, πρέπει να έχει αγγιχτεί και η δική σου η καρδιά από τη θεία Καρδιά.

Αν εκπαιδεύσεις μόνο το μυαλό, είναι επόμενο ότι θα αγγίξεις το μυαλό του άλλου, και μόνο. 

Ο Θεός όμως δεν στοχεύει στην εγκεφαλική ενημέρωση, όσο σε μια καρδιακή αλλοίωση και σ’ ένα άγγιγμα ψυχής, στο οποίο παραδίνεσαι.

Πληροφορία, το λέει στην αγία Γραφή.

Γι’ αυτό, μπορεί να δεις αγράμματο, μα δίπλα του να νιώθεις την αγάπη του Χριστού και να μη θες να φύγεις.

Κι άλλος, να έχει πτυχίο ή και πτυχία, και να του λες – αν έχεις την άνεση – βαρέθηκα φίλε μου, σταμάτα, με ζάλισες.

Μυστήριο όλα αυτά...

fb – [2fA]

                                                                

"Εἶμαι ὑποκριτής.. "

Δρα Ἠλία Λυμπερόπουλου  -  Ὁ πατήρ Φιλάρετος
-  από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αὐτόν»

Εἶναι ἰδιαιτέρως ψυχωφελής ἡ ἀφήγηση τοῦ Ἁγίου Γέροντος Δανιήλ τοῦ Κατουνακιώτη (1846-1929), γιά ἕναν ἀσκητή τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τόν Πατέρα Φιλάρετο.

Ὁ πατήρ Φιλάρετος εἶχε προφανῶς, ὡς πρότυπό του, τόν Ἀββᾶ Ὤρ, τοῦ ὁποίου ἡ βιοτή περιέχεται στό Λαυσαϊκό τοῦ Παλλαδίου.

«Οὗτος ἐν τῇ ἐρήμῳ διάγων, ἤσθιεν μέν βοτάνας καί ρίζας γλυκείας, ἔπινεν δέ καί ὕδωρ ὅτε εὐρισκεν, ἐν εὐχαῖς καί ὕμνοις διατελῶν πάντα τόν χρόνον».

Νομίζω, ἀναφέρει ὁ Ἅγιος  Γέροντας Δανιήλ ὁ Κατουνακιώτης, ὅτι τά γραφόμενα περί τοῦ Ἀββᾶ Ὤρ, ἀποδίδουν ἄριστα τά τῆς ἀσκητικοτάτης βιοτῆς τοῦ πατρός Φιλαρέτου. 

Ἦταν ἕνα ἀπό τά εὔοσμα ἄνθη πού φυτρώνουν στά βράχια τῶν Καρουλιῶν.

Φίλος τῆς ἀρετῆς ὄντως, πάντα κυκλοφοροῦσε ξυπόλυτος. 

Μία ἡμέρα ὁ Γέροντάς μας ὁ πατήρ Γερόντιος, θέλοντας νά τόν δοκιμάσει ἄν εἶναι ἀπό τόν Θεόν ἡ τόση ἀγάπη καί ἁπλότητά του ἤ ἀπό ἐγωισμό, τοῦ εἶπε:

- Πάτερ Φιλάρετε.. 

- Εὐλογεῖτε, Γέροντα. 

- Εἶσαι Ὑποκριτής. Μᾶς δείχνεις ὅτι περπατᾶς ξυπόλυτος καί μέ κουρελιασμένα ράσα, γιά νά κανείς τόν ταπεινό.

- Γέροντα…, ἀπήντησε ἐκεῖνος κατεβάζοντας ταπεινά τό κεφάλι, εἶμαι ὑποκριτής.
Τί νά κάνω γιά νά θεραπευτῶ; 

- Νά βάλεις παπούτσια καί νά σουλουπωθεῖς. 

- Νά εἶναι εὐλογημένο Γέροντα, αὐτό θά κάνω.

Ἔβαλε βαθιά μετάνοια καί ἔφυγε.

Πῆγε ἀμέσως καί βρῆκε κάτι παμπάλαια παπούτσια καί τά εἶχε κάτω ἀπό τήν μασχάλη του καί ὅταν ἦλθε στήν πόρτα τοῦ ἡσυχαστηρίου μας τά ἔβαλε καί μπῆκε.

Αὐτό ἔγινε μέ πόνο πολύ, διότι τόσα χρόνια ξυπόλυτος τά πέλματα εἶχαν πρηστεῖ καί δέν χωροῦσαν σέ παπούτσι γιά πολλή ὥρα. 

Ὅμως ἡ ὑπακοή βλέπετε καί ἡ ταπεινοφροσύνη κάνουν θαύματα. 

Ἡ ἀρετή φαίνεται ὅταν σέ ἐλέγχει ὁ ἀδελφός καί ἐσύ ταπεινώνεσαι ἀδιαμαρτύρητα.

Ὁ διάβολος καίγεται μέ τέτοια συμπεριφορά.

- Τώρα, μάλιστα, τώρα εἶσαι ὄντως ταπεινός μοναχός, τοῦ εἶπε ὁ γέροντάς μας.

- Εὐλόγησον Γέροντα, Εὐλόγησον, εἶπε ἐκεῖνος καί ἀφοῦ ἔβαλε μετάνοια ἀπομακρύνθηκε παραπατώντας σάν παιδί.

Δίπλα στό ἀσκητήριό του φύτρωναν κάτι ἀγριόχορτα καί μολονότι τοῦ ἦσαν ἀπολύτως ἀπαραίτητα, μᾶς τά ἔφερνε λέγοντας: 

- Φᾶτε Πατέρες, τοῦ Θεοῦ εἶναι καί αὐτά, πρέπει νά τά τρώγουν αὐτοί πού εὐαρεστοῦν εἰς αὐτόν καί ὄχι οἱ ράθυμοι σάν καί μένα.    [ ….]

["Φιλοκαλία" 210 3234411 - "Λυδία" 2310 237412]

[2fA]

"Οι πράσινες κάλτσες "

Οι πράσινες κάλτσες
-  Δ. Τζ.

Αγάπησα και αγαπώ την Παλαιστίνη, θαύμασα και θαυμάζω,
λάτρεψα και λατρεύω τους Παλαιστίνιους αγωνιστές,
τις Παλαιστίνιες αγωνίστριες, κι εκείνα τα υπέροχα παιδιά τους
που πετάνε πέτρες στα τανκ των Ισραηλινών, -γιατί έμαθαν
να αντιστέκονται και να μην υποτάσσονται!- τα αγάπησα λοιπόν
από την εποχή της εφηβείας μου...

Υπέροχοι άνθρωποι στο Ρέθυμνο, κείνα τα χρόνια, μου έμαθαν
πολλά πράγματα...
Η Κατερίνα Λαμπρινού τότε, (1981 ή '82 ήταν), συγκέντρωνε
στο βιβλιοπωλείο της ρουχισμό, να στείλουμε στην Παλαιστίνη...

Πήγα κι εγώ ένα ζευγάρι κάλτσες, πράσινο χρώμα θυμάμαι...
δεν είχα τίποτε άλλο να δώσω...

Το Σαββατοκύριακο που πήγα στο χωριό μου, τα Σακτούρια,
(μαθητής στο Γυμνάσιο ήμουν) και κρατούσα τα ρούχα μου
να τα πλύνει η μάνα μου, εκείνη η αγία γυναίκα, η Μαρία
Τζανακάκη - Χατζηδάκη, είδε βέβαια ότι έλειπαν
οι πράσινες κάλτσες
(... όταν όλα κι όλα σου τα ρούχα είναι τρία-τέσσερα κομμάτια,
όλα εντοπίζονται... ), με ρώτησε τι συνέβη με τις "πράσινες κάλτσες",
και της εξήγησα -ως τότε η μάννα μου, ούτε καν γνώριζε την ύπαρξη
της Παλαιστίνης-, δακρυσμένη από όσα της είπα, μου απάντησε:
"καλά το έκανες παιδί μου... "

(Υπέροχοι άνθρωποι, πάντα καταλαβαίνουν τον πόνο και τον αγώνα
των ανθρώπων..., κάνουν δυο μερίδια το όποιο ρούχο τους να ζεσταθεί
ένα ακόμα παιδάκι... )

Εγώ φίλοι και φίλες μου, έτσι μεγάλωσα και έτσι θα μείνω
ίσαμε να έχουν τα μάτια μου νερό...      [ ….]

fb – [2fA]

"Πραότητα, υπομονή, αγάπη "

Όσιος Γέροντας Πορφύριος  -  Εμπιστοσύνη στον Θεό 
"Βίος και Λόγοι"

Η ελευθερία δεν κερδίζεται, αν δεν ελευθερώσουμε το εσωτερικό μας από τα μπερδέματα και τα πάθη.

Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. 

Παντού μπορεί ν’ αγιάσει κανείς. Και στην Ομόνοια μπορεί ν’ αγιάσει, αν το θέλει. 

Στην εργασία σας, όποια και να είναι, μπορείτε να γίνετε άγιοι. 

Με την πραότητα, την υπομονή, την αγάπη. 

Να βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, με ενθουσιασμό και αγάπη, προσευχή και σιωπή. 

Όχι να έχετε άγχος και να σας πονάει το στήθος.

Να εργάζεσθε με εγρήγορση, απλά, απαλά, χωρίς αγωνία, με χαρά κι αγαλλίαση, με αγαθή διάθεση. Τότε έρχεται η θεία χάρις.

Όλα τα δυσάρεστα που μένουν μέσα στην ψυχή σας και φέρνουν άγχος, μπορούν να γίνουν αφορμή για τη λατρεία του Θεού και να παύσουν να σας καταπονούν. 

Να έχετε εμπιστοσύνη στον Θεό.

Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείτε και να σφίγγεστε. 

Όλη σας η προσπάθεια να είναι ν’ ατενίσετε το φως, να κατακτήσετε το φως. 

Έτσι, αντί να δίνεστε στη στενοχώρια, που δεν είναι του Πνεύματος του Θεού, να δίνεστε στη δοξολογία του Θεού.

Η στενοχώρια δείχνει ότι δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Χριστό.

Η επικοινωνία με τον Χριστό, όταν γίνεται απλά, χωρίς πίεση, κάνει τον διάβολο να φεύγει. Ο σατανάς δεν φεύγει με πίεση, με σφίξιμο. 

Απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή.

Υποχωρεί, όταν δει την ψυχή να τον περιφρονεί και να στρέφεται με αγάπη προς τον Χριστό. Την περιφρόνηση δεν μπορεί να τη υποφέρει, διότι είναι υπερόπτης. 

Όταν, όμως, πιέζεστε, το κακό πνεύμα σας παίρνει είδηση και σας πολεμάει.

Μην ασχολείσθε με τον διάβολο, ούτε να παρακαλείτε να φύγει.

Όσο παρακαλείτε να φύγει, τόσο σας αγκαλιάζει. Τον διάβολο να τον περιφρονείτε. 

Να μην τον πολεμάτε κατά μέτωπο. 

Όταν πολεμάς με πείσμα κατά του διαβόλου, τότε επιτίθεται κι εκείνος σαν τίγρης, σαν αγριόγατα.

Όταν του ρίχνεις σφαίρες, αυτός σου ρίχνει χειροβομβίδα. 

Όταν του ρίχνεις βόμβα, σου ρίχνει πύραυλο. Μη κοιτάζετε το κακό. 

Να κοιτάζετε την αγκαλιά του Θεού και να πέφτετε στην αγκαλιά Του και να προχωρείτε.

Ο ταπεινός έχει συνείδηση της εσωτερικής του καταστάσεως και όσο κι αν είναι άσχημη, δεν χάνει την προσωπικότητά του… 

Δεν χάνει την ισορροπία του. 

Το αντίθετο συμβαίνει με τον εγωιστή, τον έχοντα αισθήματα κατωτερότητας. 

Στην αρχή μοιάζει με τον ταπεινό. 

Λίγο όμως  αν τον πειράξει κανείς, αμέσως χάνει την ειρήνη του, εκνευρίζεται, ταράζεται.

artion – [2fA]

                                                                               

"Έδρα Ποντιακών Σπουδών "

Εγκαίνια της ίδρυσης επώνυμης έδρας
Ποντιακών Σπουδών στο ΑΠΘ

Ο Πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Καθηγητής Περικλής Α. Μήτκας
και ο Πρόεδρος του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος "Ιβάν Σαββίδη", κ. Ιβάν Σαββίδης
σας προσκαλούν στα επίσημα εγκαίνια της ίδρυσης
Επώνυμης έδρας Ποντιακών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ.

-  Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 31 Μαΐου 2017 στις 5:00 μ.μ.
στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ.

-  Υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου.

epontos 

GT – [2fA]

                                                                      

"Λόγια παραδεισένια "

Λόγια παραδεισένια
π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Σε παρατηρούσα στην παρέα. Είχες ανάγκη να φαίνεσαι.
Να κερδίζεις τις εντυπώσεις. Μιλούσες με μασημένες λέξεις.
Αχώνευτες τις κατέβαζες. Δεν τις είχες ζήσει.
Γι αυτό και δεν έπειθες κανέναν.

Προσπαθούσες να διηγηθείς μια ιστορία που δεν είχες βιώσει.
Ήξερες την αρχή, αλλά δεν είχες ιδέα για το τέλος της.
Μιλούσες δίχως κανείς να σε κοιτάει στα μάτια.

Τα λόγια σου έφταναν στα αυτιά, μα όχι στην καρδιά των άλλων.
Κι αυτό γιατί δεν είχες καταστραφεί.
Μονάχα οι βαθιά τυραννισμένοι έχουν λόγο να πουν.

Θα έρθει μια μέρα, που στον λόγο σου, θα γυρνάνε τα βλέμματα
των ανθρώπων.
Όχι για να σε θαυμάσουν, αλλά για να ακούσουν μια γνώριμη φωνή
στις λέξεις σου.
Ναι, στις δικές σου λέξεις, θα κατοικεί η λαλιά τους.

Όταν πλέον θα λες αυτά που ήθελαν κι αυτοί να πουν ή να ακούσουν.
Τέτοιο λόγο όμως, έχουν μονάχα οι κατεστραμμένοι.
Εκείνοι που έζησαν την κόλαση και τώρα μιλούν παραδεισένια…

fb - Nelly

[2fA]

"Τα πεσμένα στάχυα "

Νικηφόρος Βρεττάκος  -  Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα
-  Από "ΤΑ ΘΟΛΑ ΠΟΤΑΜΙΑ", 1950

Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο ψωμί·
μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου
ότι έμεινε απ’ τον ήλιο
να σου το στείλω να ντυθείς. Έμαθα πως κρυώνεις.
Την πράσινη σου φορεσιά να την φορέσεις
τη Λαμπρή.
Θα τρέξουν μ’ άνθη τα παιδιά, θα βγουν τα περιστέρια
κι η μάνα σου με μια ποδιά, πλατιά, γιομάτη αγάπη.
Πάρε όποιο δρόμο, όποια κορφή,
ρώτα όποιο δέντρο θέλεις.
Μ’ ακούς; Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου.
Μη ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως.
Τ’ ακούς; Να’ ρθεις!

nikiforosvrettakos

GT – [2fA]

                                                                             

"Ἀνεφέρετο εἰς τόν οὐρανόν "

Δρα Ἠλία Λυμπερόπουλου  -  Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου
-  από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αὐτόν»

Oἱ ἕντεκα μαθητές ἐπῆγαν εἰς τή Γαλιλαία, στόν τόπο πού τούς εἶχε ὁρίσει ὁ Ἰησοῦς.
Καί ὅταν τόν εἶδαν, τόν προσκύνησαν, μερικοί ὅμως ἦσαν διστακτικοί.

Καί ὁ Ἰησοῦς τούς ἐπλησίασε καί τούς εἶπε: 

«Μοῦ ἐδόθη πλήρης ἐξουσία εἰς τόν οὐρανόν καί τή γῆν. 

Πηγαίνετε λοιπόν καί κάνετε ὅλα τά ἔθνη μαθητές μου, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς νά τηροῦν ὅλα ὅσα σᾶς διέταξα. 

Καί ἰδού ἐγώ εἶμαι μαζί σας ὅλες τίς ἡμέρες, μέχρι τῆς συντελείας τοῦ κόσμου».

Ἡ ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ἔγινε εἰς τή Βηθανία, παρουσίᾳ τῶν μαθητῶν του. 

Καί ἐνῶ ὁ Κύριος τούς εὐλογοῦσε, ἀποχωρίστηκε ἀπό αὐτούς καί ἐφέρετο ἐπάνω εἰς τόν οὐρανόν. 

Αὐτοί τόν προσκύνησαν καί ἐπέστρεψαν εἰς τήν Ἱερουσαλήμ.

Ὅταν οἱ μαθητές του ἐμπῆκαν εἰς τήν πόλη, ἀνέβηκαν στό ἀνώγειο τῆς οἰκίας πού ἔμεναν καί ἦσαν προσηλωμένοι μέ μία ψυχή στήν προσευχή καί σε δεήσεις. 

Μαζί τους ἦσαν καί ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, μαζί μέ τούς ἑτεροθαλεῖς ἀδελφούς τοῦ Κυρίου, τούς υἱούς τοῦ Ἰωσήφ καί πολλές ἄλλες γυναῖκες. 

Ἐκεῖ λοιπόν, μετά ἀπό πρόταση τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, ἔγινε και ἡ ἐκλογή τοῦ Ματθία (ως δωδέκατου μαθητή), σέ ἀντικατάσταση τοῦ Ἰούδα.

 [2fA]

Σιωπή…

Η ΣΙΩΠΗ

Μαγιάτικο απόγευμα γεμάτο αντιφάσεις
στους δρόμους στις πλατείες στις κλειστές αυλές
στις καρδιές που ονειρεύονταν αλλιώς
τα μεσημέρια
ελπίδες που πνίγηκαν στην αλμύρα
μια σταγόνα δάκρυ
ένας λυγμός που έμεινε
ξημερώνει βραδιάζει όλα κινούνται
σε γνωστούς ρυθμούς που δεν αντέχονται
να μένουν ίδιοι
κάτω από το πέπλο σιωπής που
βαραίνει τις ώρες -
περνούν οι μέρες οι πικρές χαρές
οι προσδοκίες
αλλάζουν οι εποχές σε χρόνια
τα χαμόγελα σε γέλια
νέες ελπίδες γεννιούνται νέες ιδέες
προσπαθούν,
στις γλάστρες ανθίζουν καινούργιες
ευωδιές, οι ρυθμοί της ζωής ξεπερνούν
νομίζουν
τις μνήμες και τα φυλαγμένα γράμματα
μα η ίδια σιωπή επανέρχεται ξανά
και ακολουθεί
το κάθε δειλινό που φεύγει…

Μ Ψ

                                                                           

"Μεγάλο δώρο!.. "

Μητρ. Νικόλαος Χατζηνικολάου
-  Από συνέντευξη της ηθοποιού Όλιας Λαζαρίδου στον Σωτήρη Λέτσιο, 

στην εφημερίδα "Ορθόδοξη Αλήθεια"

- Ο Θεός ήρθε και άνοιξε ένα παράθυρο στη ζωή μου.
Η αγάπη του Θεού υπάρχει, αλλά είμαστε φορτωμένοι με τόσα πολλά
άχρηστα πράγματα, που μας εμποδίζουν να τη νοιώσουμε.

Η πίστη προς τον Θεό με βοήθησε ακόμη να χαλαρώσω και ως προς μερικά 

εξωτερικά πράγματα.
Σιγά-σιγά μεγαλώνοντας μπόρεσα να ξεχωρίσω μέσα μου,
ότι άλλο είναι η Εκκλησία των ανθρώπων και διαφορετική είναι η Εκκλησία,
στην οποία υπάρχει μέσα της ο Θεός.

Είπα στον εαυτό μου πολλές φορές ότι υπάρχει καθαρό νερό μέσα
σε αυτό το ποτήρι, οπότε για να πλησιάσεις και να πιείς αυτό το νερό, θα πρέπει
να παραβλέψεις ότι μερικές φορές το κύπελλο μπορεί να είναι βρώμικο.
Πιο παλιά στεκόμουν πολύ στην θέα αυτού του βρώμικου κυπέλλου,
επειδή ήμουν σαν φοβισμένο γατί.

Έχω την αίσθηση ότι μπορεί κάποιοι άνθρωποι να θέλουν να πλησιάσουν,
αλλά δυσκολεύονται να βρουν πόρτα να μπουν... κι αυτό είναι κρίμα.

Το ότι εγώ μπόρεσα να βρω μια χαραμάδα και να μπω, να γευτώ το αληθινό
πρόσωπο της Εκκλησίας, νοιώθω ότι ήταν μεγάλη τύχη.
Και μεγάλο δώρο!

Πλήρης η συνέντευξη: imml

fb – [2fA]

                                                        

"Η αγάπη του Σαίξπηρ "

-  Στις 20 Μαΐου του 1599 εκδόθηκε για πρώτη φορά μία συλλογή
από 154 σονέτα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ,
που ήταν και τα τελευταία μη δραματικά έργα του
-  Το Σονέτο με το νούμερο 116 μιλά για την αληθινή αγάπη

Σαίξπηρ  -  ΣΟΝΕΤΟ  116

«Κανένα εμπόδιο να ενωθούν πιστές καρδιές δεν θα δεχθώ
Δεν είναι αγάπη αυτή που αλλάζει στης τύχης τα γυρίσματα
και με το κάθε σκούντημα πέφτει και χάνεται

Όχι, είναι σημάδι προαιώνιο
που ακλόνητο τις τρικυμίες αντικρίζει
Του καραβιού που μάχεται το άστρο
έχει αξία ανεκτίμητη, μόνο το ύψος του τολμούν κι υπολογίζουν

Δεν είναι η αγάπη παιχνίδι του καιρού που προσπερνά
με το κυρτό του το δρεπάνι,
Δεν είναι τριανταφυλλένια μάγουλα και χείλη
Η αγάπη η αληθινή δεν αλλάζει μέσα στις ώρες, στις βδομάδες,
φτάνει μακριά μέχρι την άκρη της συντέλειας

Αν τούτο είναι πλάνη και μου αποδειχτεί,
ούτε εγώ τίποτα έχω γράψει στη ζωή μου
ούτε άνθρωπος κανείς έχει ποτέ του αγαπήσει.»

tilestwra

ap[2fA]

"Ο Ταύρος και το Σύννεφο "

Χόρχε Μπουκάι “Ο δρόμος της συνάντησης”
-  Ένας Ινδιάνικος μύθος για στον Άγριο Ταύρο και στο Ψηλό Σύννεφο

Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιού, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.

- Αγαπιόμαστε, αρχίζει ο νέος.

- Και θα παντρευτούμε, λέει εκείνη.

Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε…

- Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό…

- Κάτι που θα μας εγγυάται, ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.

- Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου.

- Σε παρακαλούμε, ικετεύουν, πες μας τι μπορούμε να κάνουμε…

Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.

- Υπάρχει κάτι, λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. 

Αλλά δεν ξέρω… είναι ένα έργο δύσκολο και απαιτεί θυσίες.

- Δεν μας πειράζει, λένε και οι δύο.

- Ό,τι και να’ ναι, επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.

- Ωραία, λέει ο μάγος. 

- Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; 

Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. 

Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;

Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.

- Κι εσύ Άγριε Ταύρε, συνεχίζει ο μάγος, πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ’ όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο…. 

Πηγαίνετε τώρα.

Οι δυο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. 

Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο…

Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.

Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. 

Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν. 

Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.

- Πετούσαν ψηλά; ρωτάει ο μάγος.

- Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε…. Και τώρα; ρωτάει ο νέος. 

Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;

- Όχι, λέει ο γέρος.

- Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους; προτείνει η νεαρή.

- Όχι, ξαναλέει ο γέρος. 

- Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ’ αυτές τις δερμάτινες λωρίδες… Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα.

Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.

Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. 

Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.

- Αυτό είναι το μαγικό. Το να μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. 

Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. 

Ο καθένας σας έχει  την τιμή και την περηφάνια του.

Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. 

Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.

newsitamea – [2fA]