"Ουκ εάλω.. "

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ  

-  "Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη"

Ουκ εάλω η Βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων! 

Ουκ εάλω η Βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων!

Απολιόρκητη όταν πολιορκείσαι
και όταν συλλαμβάνεσαι ασύλληπτη
Κι όταν κουστωδίες σε πάνε και σε φέρνουνε στα πραιτόρια,
κι όταν δένεσαι πάνω σε πασσάλους και μαστιγώνεσαι,
κι όταν δένεσαι πίσω από άλογα και άρματα και σέρνεσαι
βάφοντας κόκκινη τη γραμμή προς τον Άδη

Κι όταν ενταφιάζεσαι δεν μένεις εκεί,
παρά μόνο για μια ή για δυo, το πολύ για τέσσερες νύχτες,
οπότε όρθρου βαθέως
γιομίζεις το φως
με πίδακες της Ανάστασης!

Είναι εύνοια να γεννιέται κανείς,
έστω κι ως ένας θάμνος στο χώμα σου…
Και το όνομα Ελλάδα, δεν είναι λέξη, αλλά λόγος·
όλες οι λέξεις σου ονομάζουν το φως
κι είχε πήξει το φως, κ’ είχε γίνει το μάρμαρο
και εκλήθης εσύ να μπορέσεις το θαύμα
κι έκαμες πάλι το μάρμαρο φως
κι ήταν δείχτες οδών προς τα πάνω οι κολώνες σου

Απαρχής του καιρού, νόμισμά σου το αίμα σου
και μ’ αυτό εξαγόραζες, όργος όργος,
κάθε τόσο το χώμα που ήταν δικό σου

Και θα ‘λεγε μάλιστα κανένας πως φτιάχτηκαν και τα βουνά σου
εξεπίτηδες έτσι απόκρημνα κ’ υψηλά, να τ’ ανεβαίνουν οι Έλληνες
και ν’ αποθέτουνε στις κορφές την κιβωτό με το Έθνος

Όλους τους αέρες του κόσμου
τους αρμύρισαν με τα δάκρυά τους
σμίγαν τους στεναγμούς τους και σχημάτιζαν έπος
Και φτιάχναν παντού νησάκια του έθνους, που ξεχώριζαν εύκολα,
απ’ το ένα σημείο τους που ήταν το φως

… Όλα μαζί ήταν το έθνος
Πώς πεθαίνει ένα έθνος; Πώς πεθαίνει ένα έθνος,
όταν όλες οι θύελλες καταιγίζονται απάνω του,
δίχως να βρίσκουν το σώμα του;
Πώς πεθαίνει όταν όλα είναι το έθνος;

Αν χτυπούσεν η σάλπιγγα, σαλευόνταν η γης και σηκώνονταν όρθιοι,
δεν θα βρίσκανε τόπο να σταθούνε οι μάρτυρες
δεν θα φτάναν τα δέντρα σου ν’ ακουμπήσουν τις πλάτες…

Και απ’ όποιο σημείο κι αν θεόταν τον όγκο τους, θ’ απορούσε κανείς:
πώς απόμεινε μήτρα, πώς απόμεινε μάτι, πώς απόμεινε πόδι,
πώς απόμεινε χέρι, να σηκώνει του Έθνους σου τη σημαία
ανάμεσα στις σημαίες των Εθνών

Ουκ εάλω η ρίζα! Ουκ εάλω το φως!
Ενυπάρχει στο φως η ψυχή σου,
στη ρίζα το σώμα σου

Ουκ εάλω η Βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων!

Σύνοψη [Public]

Η "Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη" αποτελεί το δεύτερο συνθετικό ποιητικό έργο του Νικηφόρου Βρεττάκου που κυκλοφόρησε το 1981. 
Είχε προηγηθεί ο "Προμηθέας ή το παιχνίδι μιας μέρας" το 1978. 
Η ανάπλαση του αρχαίου μύθου, όπως σημειώνει ο γνωστός ελληνιστής Vincenzo Rotolo, "αγωνίζεται να επαναφέρει, με αρκετούς υπαινιγμούς στην εποχή μας, τον άνθρωπο στο κέντρο του κόσμου, ενώ στο δεύτερο επιχειρείται μια έξοχη αναπαράσταση σημαντικών εμπειριών της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πνεύματος. 

Αποτελεί ένα πολυσύνθετο έργο θεατρικής μορφής με πολυπρόσωπη και πολυφωνική δομή, όπου εκτενή πεζοτράγουδα ενσωματώνονται με μεγάλη μαστοριά στο έμμετρο κείμενο που, σε μερικά σημεία, είναι απήχηση ή επεξεργασία δημοτικών και εκκλησιαστικών ύμνων". 

Οι παρουσιάσεις της "Λειτουργίας κάτω από την Ακρόπολη" από τον μεγάλο μας ερμηνευτή Μάνο Κατράκη στο Ηρώδειο, όπου η άμεση διείσδυση του πνεύματός της προκάλεσε και στους πιο απλούς ακόμη θεατές-ακροατές βαθύτατη συγκίνηση, επιβεβαιώνει την ηθική αποστολή της ποίησης και τις δυνατότητές της να συνεγείρει ένα άτομο ή και ένα έθνος ακόμη, σε στιγμές κρίσιμες όπως είναι οι σημερινές.   ….

tideon – public

GT – [2fA]

                                                                                            

Share