"Εικών ειμί της δόξης σου "

Μεσοπεντηκοστή

π. Αδαμάντιος Αυγουστίδης
-  από τα Προλεγόμενα στο βιβλίο του π. Χριστοδούλου Μπίθα:
"Πέρα από τη χώρα της λύπης"

Η αλήθεια είναι πάντοτε ευρύτερη από τις διατυπώσεις της. 

Και ο άνθρωπος πολύ μεγαλύτερος από όσα γνωρίζουμε ή νομίζουμε ότι γνωρίζουμε γι' αυτόν. 

Ο κάθε άνθρωπος ανεξαιρέτως.

Γι' αυτό «παράξενη φανερώνεται η ζωή, όταν πιάνεις να αφηγείσαι ιστορίες ανθρώπων», γράφει ο π. Χριστόδουλος στο βιβλίο που κρατάμε τώρα στα χέρια μας. 

Αφηγήσεις. Αποσπάσματα ανθρώπινου βίου. 

Ιστορίες που κυλούν καρέ-καρέ μπροστά στα μάτια μας. 

Και ενώ φαίνεται να τους ταιριάζει το ασπρόμαυρο, ξαφνικά αναδύονται απρόσμενα εικόνες λαμπερές και πολύχρωμες.

Εικόνες ανθρώπων που στην αρχή παρουσιάζονται εντελώς αμαυρωμένες. 

Μαύρες με φόντο γκρι. 

Και ξαφνικά αναδύεται η χρωματιστή βεβαιότητα, ότι πρόκειται για εικόνες «της αρρήτου δόξης» του Θεού, παρά τα «στίγματα των πταισμάτων» που σωρεύτηκαν και μαύρισαν την όψη τους.

Γιατί όμως αυτό να είναι έκπληξη; Δεν είναι αυτονόητο; 

Σε κάθε κηδεία δεν ψέλνουμε -για την ακρίβεια ψέλνει ό νεκρός με τα χείλη μας- «εικών ειμί της αρρήτου δόξης σου, ει και στίγματα φέρω πταισμάτων»;      [ ….]

[2φΑ]

     

Share