"Οι πράσινες κάλτσες "

Οι πράσινες κάλτσες
-  Δ. Τζ.

Αγάπησα και αγαπώ την Παλαιστίνη, θαύμασα και θαυμάζω,
λάτρεψα και λατρεύω τους Παλαιστίνιους αγωνιστές,
τις Παλαιστίνιες αγωνίστριες, κι εκείνα τα υπέροχα παιδιά τους
που πετάνε πέτρες στα τανκ των Ισραηλινών, -γιατί έμαθαν
να αντιστέκονται και να μην υποτάσσονται!- τα αγάπησα λοιπόν
από την εποχή της εφηβείας μου...

Υπέροχοι άνθρωποι στο Ρέθυμνο, κείνα τα χρόνια, μου έμαθαν
πολλά πράγματα...
Η Κατερίνα Λαμπρινού τότε, (1981 ή '82 ήταν), συγκέντρωνε
στο βιβλιοπωλείο της ρουχισμό, να στείλουμε στην Παλαιστίνη...

Πήγα κι εγώ ένα ζευγάρι κάλτσες, πράσινο χρώμα θυμάμαι...
δεν είχα τίποτε άλλο να δώσω...

Το Σαββατοκύριακο που πήγα στο χωριό μου, τα Σακτούρια,
(μαθητής στο Γυμνάσιο ήμουν) και κρατούσα τα ρούχα μου
να τα πλύνει η μάνα μου, εκείνη η αγία γυναίκα, η Μαρία
Τζανακάκη - Χατζηδάκη, είδε βέβαια ότι έλειπαν
οι πράσινες κάλτσες
(... όταν όλα κι όλα σου τα ρούχα είναι τρία-τέσσερα κομμάτια,
όλα εντοπίζονται... ), με ρώτησε τι συνέβη με τις "πράσινες κάλτσες",
και της εξήγησα -ως τότε η μάννα μου, ούτε καν γνώριζε την ύπαρξη
της Παλαιστίνης-, δακρυσμένη από όσα της είπα, μου απάντησε:
"καλά το έκανες παιδί μου... "

(Υπέροχοι άνθρωποι, πάντα καταλαβαίνουν τον πόνο και τον αγώνα
των ανθρώπων..., κάνουν δυο μερίδια το όποιο ρούχο τους να ζεσταθεί
ένα ακόμα παιδάκι... )

Εγώ φίλοι και φίλες μου, έτσι μεγάλωσα και έτσι θα μείνω
ίσαμε να έχουν τα μάτια μου νερό...      [ ….]

fb – [2fA]

Share