"Υπακοή και Ελευθερία "

Η λανθασμένη υπακοή και η γνήσια ελευθερία
-  π. Βασιλείου Θερμού

Εμπειρία που μου εξωτερίκευσε πνευματικός: 

Η Όλγα έρχεται για εξομολόγηση από τα 15. Ξαφνικά, στα 23 της, ξεκινά λέγοντας: 

"Πάτερ, δεν μπορώ πια να σας κάνω υπακοή"!

Εύλογα ακολούθησε η απορία του: "Πότε σου ζήτησα να μου κάνεις υπακοή;" 

Πράγματι αυτός ο πνευματικός πιστεύει στην ελευθερία των ανθρώπων.

Χρειάστηκαν αρκετές συζητήσεις και κάποιος χρόνος για να καταλάβει η Όλγα, ότι το ξέσπασμά της είχε να κάνει με το πώς αντιλαμβανόταν η ίδια επί τόσα χρόνια, το δήθεν "καθήκον" της και τις δήθεν προθέσεις του πνευματικού της.

Πρώτο παιδί της οικογένειας, εξοπλισμένη με αυστηρό υπερεγώ, δυσκολεύθηκε να διακρίνει πότε και πώς πίεζε τον εαυτό της και έπνιγε όλες τις επιθυμίες της στο όνομα της καλής εντύπωσης και της απροθυμίας να αναλάβει την ευθύνη της ιδιοπροσωπίας της.

Στα ελλείμματα του πνευματικού καταγράφεται η αδυναμία του να αντιληφθεί αυτή την αυτόβουλη καταστολή μιας ψυχής, που προθυμοποιείται να γίνεται "βασιλικώτερη του βασιλέως".

Ο γέροντας Σωφρόνιος διέκρινε αυτή την διαβάθμιση: 

«Το πρώτο γνώρισμα της προσωπικής ελευθερίας, είναι η απροθυμία μας να εξουσιάζουμε οποιονδήποτε. 

Η επόμενη βαθμίδα, είναι η εσωτερική μας χειραφέτηση από την εξουσία των άλλων πάνω μας».

Αν η περίπτωση αυτή ανήκει στις εύκολα ιάσιμες και χωρίς σοβαρές επιπτώσεις, αξίζει να σταθούμε σε εκείνους που είναι τόσο βαριά αλλοτριωμένοι, ώστε αναζητούν σκόπιμα ή πνευματικό που καλλιεργεί την ανελευθερία ή οποιονδήποτε άλλον πνευματικό, τον οποίο όμως εξωθούν διαρκώς σε πιεστικές στάσεις και συμπεριφορές απέναντί τους, μέσα από μια μαζοχιστική υποδομή.

Εδώ δεν καταπιέζει ο πνευματικός, αλλά οι ανάγκες του ψυχισμού, οι οποίες δεν έχουν σε καμία υπόληψη το αυτεξούσιo τους. 

Ο εχθρός βρίσκεται μέσα από τα τείχη, γι’ αυτό και είναι δυσκολότερα αντιμετωπίσιμος.

To τρομακτικό άγχος μπροστά στην ελευθερία (και στη συνακόλουθη ευθύνη), γίνεται πολυμήχανο και εφευρετικό. 

Ο άνθρωπος τότε πρόθυμα υποδουλώνεται στις άμυνες του, αρκεί να γευτεί την ασφάλεια της παλινδρόμησης προς τους πρώιμους και γνώριμους ‘παραδείσους’, όπου κάποιος άλλος σκέφτεται και αποφασίζει αντί γι’ αυτόν.

Άλλοτε η ψυχοπαθολογία αυτή αποτελεί συνέχεια της οικογενειακής δομής. 

Άλλοτε στηρίζεται εξ ολοκλήρου στη ενοχή. 

Άλλοτε πηγάζει από τον φόβο προς τις επιθυμίες και τα συναισθήματα μας, δηλαδή προς το "παθητικόν" μέρος της ψυχής.

Όποια και να είναι η συγκεκριμένη αιτία όμως, σημασία έχει πως ο ψυχισμός δεν αντέχει το θεόσδοτο δώρο της ελευθερίας, ούτε στον εαυτό του ούτε και στους άλλους.

Αυτό το δεύτερο έχει ως αποτέλεσμα να εξανίσταται ο ψυχισμός εναντίον εκείνων που δείχνουν να απολαμβάνουν την ελευθερία τους, είτε εντός είτε εκτός Εκκλησίας. 

Ο πειρασμός του φθόνου είναι προφανής.

vimaorthodoxias – [2fA]

Share