Ο χρόνος της Ανάστασης…
π. Λίβυος
Βιώνει πληρέστερα την Ανάσταση, εκείνος που γνώρισε τον
έρωτα
και έμαθε πως ο χρόνος χάνεται μονάχα σε ένα κοίταγμα.
και έμαθε πως ο χρόνος χάνεται μονάχα σε ένα κοίταγμα.
Εκεί όπου οι λέξεις και οι έννοιες στέκονται ανήμπορες στην
αμεσότητα
της εμπειρίας.
της εμπειρίας.
Γιατί είναι πολύ μεγαλύτερο αυτό που βιώνει ο ερωτευμένος
από αυτό που μπορεί να περιγράψει.
από αυτό που μπορεί να περιγράψει.
Ως εκείνον τον χωρικό που κοιτούσε ώρες την Παναγία
και σε ερώτηση του νεωκόρου «μα τι κάνετε εκεί;», απάντησε
«τίποτα, απλά την κοιτάω και με κοιτάει..»
και σε ερώτηση του νεωκόρου «μα τι κάνετε εκεί;», απάντησε
«τίποτα, απλά την κοιτάω και με κοιτάει..»
Η αιωνιότητα δεν είναι αόριστος απρόσωπος χρόνος. Αλλά μία
μετοχή
σε κοινωνία αναστάσιμων σχέσεων, με τον Θεό και τους ανθρώπους.
σε κοινωνία αναστάσιμων σχέσεων, με τον Θεό και τους ανθρώπους.
Ο παράδεισος είναι ο χρόνος που χάνεται στο όνομα της
σχέσης.
Αυτό που δεν πεθαίνει δεν είναι η φύση μας, αλλά οι σχέσεις μας.
Αυτό που δεν πεθαίνει δεν είναι η φύση μας, αλλά οι σχέσεις μας.
Γιατί στην αγάπη και την σχέση η γλώσσα είναι η σιωπή,
και στην Ανάσταση ο χρόνος παράδεισος....
και στην Ανάσταση ο χρόνος παράδεισος....
- προσχέδιο Ανάστασης: Ξενοφώντας Μπόκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου