"Δικό σου ρε μάνα! "

Δικό σου ρε μάνα!

by Danai

Παγκόσμια ημέρα της μητέρας, μανούλας, μαμάς σήμερα, και μιας κατά καιρούς έχω γράψει για τα υπόλοιπα μέλη της –πολυπληθούς- οικογένειάς μου, αποφάσισα να γράψω και γι’ αυτή, την έρμη μάνα που έχω. Η αλήθεια είναι ότι είχε περάσει πολλές φορές από το μυαλό μου να γράψω και για εκείνη, αλλά το απέφευγα συστηματικά γιατί αυτό σήμαινε ότι παράλληλα θα έπρεπε να κάνω την αυτοκριτική μου και να ανοίξω μια σελίδα που είναι υπερβολικά προσωπική για μένα.

Μάνα, αν το διαβάζεις αυτό να ξέρεις ότι  ξεκινάω.  

Κάτσε στην αναπαυτική καρέκλα μου, που οικειοποιήθηκες τώρα που λείπω, βρες το σωστό γυαλί -αυτό της ανάγνωσης- και δώσε βάση.

Σε συνάντησα  πρώτη φορά την 25η Ιουνίου –το ’88 ήταν θυμάμαι- λίγο μετά τις μιάμιση το μεσημέρι. Τρομακτικό γεγονός και για τις δυο μας φαντάζομαι. 

Για σένα ήταν η  πρώτη φορά που έγινες μάνα και για εμένα η πρώτη φορά που έγινα το οτιδήποτε. Έχοντας το ένστικτο από μικρό, με το που σε είδα άρχισα να κλαίω. 

Κάτι ήξερα μου φαίνεται…

Έχω πει και στο παρελθόν ότι κατά την διάρκεια της προσχολικής μου ζωής, θυμάμαι κυρίως τον παππού και την γιαγιά, αλλά οι αναρίθμητες φωτογραφίες που έχουμε μαζί από τότε, αποδεικνύουν πως ίσως κάνω λάθος. Ήταν από τις εποχές που βγάζαμε μαζί συνέχεια στην κλασική πόζα αγκαλιάς. Όχι στημένες, αλλά ειλικρινείς και αγαπησιάρικες. 

Τώρα ψάχνω και δεν βρίσκω ίδια πρόσφατη. Θυμάσαι μαμά;

Οι επόμενες μνήμες που έχω είναι –φυσικά- από το σχολείο. 

Γνωρίζοντας και η ίδια πώς είναι να έχεις τον πατέρα σου δάσκαλο, αρχικά είχες αποφασίσει να μην το περάσω και εγώ αυτό το μαρτύριο –γιατί περί μαρτυρίου πρόκειται-. 

Αλλά ποιον θα εμπιστευόσουν να με διδάξει καλύτερα από σένα; 

Έτσι, για 6 ολόκληρα χρόνια με είχες μαθήτρια και κόρη. 

Για έξι ολόκληρα χρόνια σε είχα δασκάλα και μάνα. Και κάπου εκεί το χάσαμε. 

Στην προσπάθειά σου να αποδείξεις ότι είσαι αμερόληπτη ως προς εμένα, η αυστηρότητα στον τρόπο χειρισμού μου ήταν «αδυσώπητη».

Εγώ από την άλλη ξέρεις, επειδή με τίποτα δεν ήθελα να είμαι η «κόρη της δασκάλας», ανεξαρτητοποιούμουν όσο μπορούσα και όχι πάντα με τον καλύτερο τρόπο. 

Οι διαδικασίες αυτές μας έφθειραν και μας αποξένωσαν, όσο να πεις.  

Από την άλλη μεριά, μπορώ να πω ότι δεν έχει υπάρξει καλύτερη δασκάλα από σένα. 

Αν είμαι τώρα κάτι, στο οφείλω.
Κοινώς με γνώμονα το γνωστό ρητό, σου οφείλω και το ζην και το ευ ζην.

Εφηβεία VS Πυρηνική Καταστροφή 1-0. 

Κουβαλώντας το σοκ της εμπειρίας του δημοτικού, πιστεύω ότι σε έκανα να τα δεις όλα.
Όχι άδικα αν με ρωτάς. Οι σχέσεις μας πιο τεντωμένες από ποτέ, υπερπροστατευτική και δυναμική, να θες πάντα να έχεις λόγο στην ζωή μου και εγώ να μην σ’ αφήνω, νεύρα, φωνές, υστερίες και ο Κουτρέτσης μες στη μέση σαν άλλος ΟΗΕ, να μην μπορεί να κάνει τίποτα.

Όσο και να μην το παραδέχεσαι, ξέρεις τα λάθη σου, όσο και να μην το παραδέχομαι, ξέρω τα δικά μου. Κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια.
Εσύ να προσπαθείς να ισορροπήσεις τις σχέσεις και εγώ να βγάζω αντίδραση καθώς ήμουν καχύποπτη με οτιδήποτε και αν έκανες.

Μεγάλωνα και όλοι λέγανε πόσο ίδιες είμαστε. «Είσαι μια μικρή Νία». 

Κρύος ιδρώτας με έλουζε και η αγανάκτησή μου άγγιζε δυσθεώρητα ύψη.
«Εγώ δεν θα γίνω ποτέ σαν την μάνα μου», έλεγα. Και το πίστευα.

Σε ένα μήνα κλείνω τα 27 και πολλές φορές νιώθω πιο «Νία» από ποτέ και ξέρεις κάτι ρε μάνα; Είμαι περήφανη γι’ αυτό. Ναι, είμαι ισχυρογνώμων σαν και σένα, ξεροκέφαλη σαν και σένα, control freak σαν και σένα. Αλλά μου έμαθες να διεκδικώ αυτά που μου ανήκουν, να παίρνω πρωτοβουλίες, να μην στέκομαι απαθής στα κακώς κείμενα.
Το να μάθεις σε κάποιον να μάχεται στην ζωή του δεν είναι και λίγο, έτσι;

Διαφέρουμε σε πολλά και διαφωνούμε σε άλλα τόσα. 

Έτσι ήταν, είναι και θα είναι η σχέση μάνας και κόρης. Το ξέρω γιατί το ζω. 

Σε βλέπω πολλές φορές να εκνευρίζεσαι με την γιαγιά που ανακατεύεται στην ζωή σου ή που σου αλλάζει θέσεις στα πράγματα στο σπίτι και γελάω γνωρίζοντας ότι και εσύ κάνεις τα ίδια σε μένα.
Δεν υπάρχει «σωτηρία» και όσο μεγαλώνω το αποδέχομαι και το διακωμωδώ.

Ήσουν πάντα εκεί να με βοηθήσεις όταν το είχα ανάγκη. 

Δεν θυμάμαι να έχει υπάρξει κάποια φορά που να σε χρειάστηκα και δεν ανταποκρίθηκες.
Πάντα ήσουν εκεί να με σηκώνεις όταν έπεφτα, να με φροντίζεις όταν αρρώσταινα και να είσαι έτοιμη να κλείσεις εισιτήρια να έρθεις να βρεις, όταν ήμουν μακριά και δεν απάνταγα στο κινητό. Και αυτά δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ το ξέρω.

Δεν γεννήθηκε κανείς με manual μητρότητας. Μου πήρε καιρό να το καταλάβω γιατί πάντα πίστευα ότι οι γονείς θα έπρεπε να έχουν de facto σωστές τακτικές. 

Γι’ αυτό εξοργιζόμουν που στα μάτια μου ήταν λάθος κάποιες φορές.

Το Πάσχα που είχα έρθει, έπιασα τον εαυτό μου να αποζητά, ένα βιβλίο που μας είχες βάλει να διαβάσουμε στο δημοτικό. «Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας».
Με τα πολλά το ανακάλυψα καταχωνιασμένο στην βιβλιοθήκη και ανοίγοντάς το, βρήκα μέσα ομαδικές φωτογραφίες από την τάξη.

Ένα μάτσο παιδιά και εσύ στην μέση. Όμορφη, νέα και σικάτη. 

Πώς πέρασε έτσι ο καιρός ρε μαμά; σαν χθες το θυμάμαι, που μαζευτήκαμε στο προαύλιο να βγάλουμε την φωτογραφία και έχουν περάσει 20 χρόνια... 

Και αυτό το ρημαδοβιβλίο που έψαξα τώρα με προσμονή, τότε με στοίχειωνε. 

Ανάγνωση, ορθογραφία και περίληψη…

Δεν ξέρω αν κατάφερα να κάνω σωστή περίληψη της δικιάς μας «παράξενης αγάπης» και ελπίζω να μην βαθμολογήσεις αυστηρά όπως τότε. Καμία σχέση δεν είναι τέλεια και η δικιά μας σίγουρα, δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι μια σχέση ειλικρινής όμως με γερά θεμέλια.

Ξέρεις ότι σπάνια σου λέω ευχαριστώ και γι’ αυτό θεωρείς ότι πολλά πράγματα που κάνεις τα παίρνω ως δεδομένα, αλλά δεν είναι έτσι. 

Η αλήθεια είναι ότι εάν ξεκινούσα να σε ευχαριστώ δεν θα είχαμε τελειωμό. 

Να ξέρεις όμως πως αν μου δινόταν η επιλογή να είχα άλλη μάνα, πάλι εσένα θα διάλεγα με ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό.

Χρόνια πολλά ρε μάνα και μην αλλάξεις ποτέ, σ’ αγαπώ!

glenti – [2fA]

Share