"Πίστη και αμφισβήτηση "

 

-  π. Νικόλαος Λουδοβίκος

….   Κάποτε μέσα στην νεανική μου αφέλεια, ρωτάω τον πατέρα Παΐσιο:
- Γιατί δεν πάτε να τα κάνετε αυτά τα πράγματα δημόσια;
Μου λέει:
- Άκου να δεις. Με το χάρισμα που έχω, μπορώ να πάω σ' ένα στρατόπεδο και να πω σε όλους τα εσώψυχα τους, και να τους πάρω από τον διοικητή μέχρι τον φρουρό της πύλης, όλους μαζί στο Άγιον Όρος για μοναχούς.
Αλλά δεν το θέλει αυτό ο Θεός.
Ο Θεός θέλει να τον αγαπήσεις μέσα από την προσωπική σου ανακάλυψη.

Γι’ αυτό βλέπεις ότι ο Χριστός κάνει το θαύμα και φεύγει και λέει μην το πείτε πουθενά αυτό που έκανα.
Δεν έχουν πίστη; Δεν κάνει θαύμα.
Ενώ θα έπρεπε να πεις "δεν έχετε πίστη; Τώρα να δείτε τι θαύμα θα σας κάνω εγώ".

- Κατέβα από τον Σταυρό!
- Όχι δεν κατεβαίνω.
Θα κατέβει από τον σταυρό, με έναν τρόπο που θα μπορούσε να αμφισβητηθεί.
Ούτως ώστε να ανακαλύψεις πνευματικά το τι έχει συμβεί.

Αυτή η πνευματική ανακάλυψη είναι συγκλονιστική, γιατί είναι προσωπική.
Επειδή σε σώζει και καταλαβαίνεις το γιατί γίνεται αυτό, και αυτό είναι το μεγαλείο του μηνύματος του Θεού.
Δεν τον ενδιαφέρει να σε εντυπωσιάσει, και να σε αρπάξει σαν γύφτος:
- Έλα εδώ, γονάτισε.
Θα γονατίσεις, αλλά μέσα η ψυχή σου δεν θα έχει γονατίσει, και θα ψάχνεις τον αληθινό Θεό, ενώπιον του Θεού.

Αυτό το πράγμα, αν το καταλάβεις πόσο τεράστιο είναι, καταλαβαίνεις γιατί ο Θεός κάνει υπομονή με το κακό.
Κάνει υπομονή, γιατί εμφανίζονται οι προαιρέσεις και εμφανίζεται το υπέροχο του ανθρώπου, ολόκληρη η θεοείδεια του.

Και απαντάει μετά ο ίδιος, με την παρουσία στην ζωή αυτή ολόκληρη και στην αιώνια ζωή.

 

iereasanatolikisekklisias – 2φΑ

                                                  

"Σῶμα Χριστοῦ καί ναός! "

 

-  101ος κανόνας

[Από τους Κανόνες τῆς ἐν Τρούλλῳ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Πενθέκτης Συνόδου,
ήτις συνεκλήθη ὑπό τοῦ Αὐτοκράτορος τῶν Ῥωμαίων Ἰουστινιανοῦ τοῦ Δευτέρου,
ἐν Κωνσταντινουπόλει – Νέᾳ Ῥώμῃ, ἐν Τρούλλῳ τοῦ Παλατίου, τω 691 μ.Χ.]

Κανών ΡΑ'

Σῶμα Χριστοῦ, καὶ ναόν, τὸν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ κτισθέντα ἄνθρωπον,
ὁ θεῖος Ἀπόστολος μεγαλοφώνως ἀποκαλεῖ.
Πάσης οὖν αἰσθητῆς κτίσεως ὑπερκείμενος ὁ τῷ σωτηρίῳ πάθει
τοῦ οὐρανίου τυχῶν ἀξιώματος, ἐσθίων καὶ πίνων Χριστόν,
πρὸς ζωὴν διὰ παντὸς μεθαρμόζεται τὴν ἀΐδιον,
ψυχὴν καὶ σῶμα τῇ μεθέξει τῆς θείας ἁγιαζόμενος χάριτος·
ὥστε, εἴ τις τοῦ ἀχράντου σώματος μετασχεῖν ἐν τῷ τῆς συνάξεως
βουληθείη καιρῷ, καὶ ἓν πρὸς αὐτὸ τῇ μετουσίᾳ γενέσθαι,
τὰς χεῖρας σχηματίζων εἰς τύπον σταυροῦ,
οὕτω προσίτω καὶ δεχέσθω τὴν κοινωνίαν τῆς χάριτος.
Τοὺς γὰρ ἐκ χρυσοῦ ἢ ἄλλης ὕλης, ἀντὶ χειρός, τινὰ δοχεῖα κατασκευάζοντας
πρὸς τὴν τοῦ θείου δώρου ὑποδοχὴν,
καὶ δι' αὐτῶν τῆς ἀχράντου κοινωνίας ἀξιουμένους, οὐδαμῶς προσιέμεθα,
ὡς προτιμῶντας τῆς τοῦ Θεοῦ εἰκόνος τὴν ἄψυχον ὕλην καὶ ὑποχείριον.
Εἰ δέ τις ἁλῷ τῆς ἀχράντου κοινωνίας μεταδιδοὺς τοῖς τὰ τοιαῦτα δοχεῖα προσφέρουσι,
καὶ αὐτὸς ἀφοριζέσθω, καὶ ὁ ταῦτα ἐπιφερόμενος.

 

nektar

vb–Julia – 2φΑ

                                          

"Το δέντρο του μοναχού "

 

-  Από το Γεροντικό

Ένας μοναχός φύτεψε μια ελιά και άρχισε να προσεύχεται γι’ αυτήν…
Και ο Κύριος έστειλε βροχή στη γη.
Όταν το δέντρο ήταν κορεσμένο με υγρασία, ο μοναχός είπε…
- Και τώρα, Κύριε, Σου ζητώ να στείλεις πολύ ήλιο.
Το δέντρο μου χρειάζεται ζεστασιά!
Και ο Κύριος έστειλε τον ήλιο.

Το δέντρο μεγάλωσε.
Ο μοναχός όμως, συνέχισε να προσεύχεται γι' αυτό…
- Κύριε, δώσε και λίγο παγετό για να ενισχυθούν οι ρίζες και τα κλαδιά του.
Ο Κύριος έστειλε τότε παγετό, και το δέντρο ξεράθηκε.
Ο μοναχός ήταν πολύ αναστατωμένος...

Πήγε σε έναν άλλο μοναχό, για να μοιραστεί τη θλίψη του.
«Έχω κι εγώ μια ελιά, κοίτα...» του είπε ο άλλος μοναχός.

«Το δέντρο μου έχει μεγαλώσει όμορφα. Αλλά προσευχήθηκα διαφορετικά.
Είπα στον Θεό, ότι Εκείνος είναι ο Δημιουργός αυτού του δέντρου και ότι ξέρει καλύτερα από μένα τι χρειάζεται για να αναπτυχθεί φυσιολογικά.  
Απλώς ζήτησα από τον Θεό, να το φροντίσει...»

Αιώνιο μάθημα αυτό!
Μην ζητάμε στην προσευχή μας τίποτα... παρά μόνο την σωτηρία την δική μας και των συνανθρώπων μας.
Ο Κύριος γνωρίζει τις ανάγκες μας και τι μας ωφελεί...
Ας Τον εμπιστευτούμε και Εκείνος θα μας δώσει, σύμφωνα με την καρδιά μας και την ωφέλειά μας...

 

2φΑ

                                                  

"Η δικαίωση του πλούτου "

 

-  Δημήτρης Μπεκριδάκης
["Μετάδοσις και Παρρησία" –Οι άξονες της Πολιτικής Θεολογίας
των Τριών Ιεραρχών-, "Εκκλησιαστικός Κήρυκας" τ. 20 (2014)]

….   «Αν εκείνος που απογυμνώνει τον ενδεδυμένο ονομάζεται λωποδύτης, πώς θα πρέπει να ονομαστεί εκείνος που αρνείται να ντύσει τον γυμνό, ενώ μπορεί να το κάνει;
Του πεινασμένου είναι το ψωμί που τρως· του γυμνού, τα ρούχα που 'χεις φυλαγμένα στην ντουλάπα σου· του ξυπόλυτου τα παπούτσια, που τα βαρέθηκες και τα πέταξες στην άκρη· του αναγκεμένου το ασήμι, που έχεις μαζέψει. Επομένως, τόσους αδικείς, όσους μπορείς να βοηθήσεις και δεν το χάνεις», προειδοποιεί ο Βασίλειος.

Το όλο επιχείρημα στοχεύει στο να αφυπνίσει τις εφησυχασμένες συνειδήσεις όσων νομίζουν ότι πλούτισαν με την αξία τους, υποχρεώνοντάς τους να αναλογιστούν την ευθύνη που έχουν απέναντι στον Θεό και στην επίγεια εικόνα του, που είναι ο πλησίον και μάλιστα ο ενδεής.
Από την καταδίκη των Πατέρων εξαιρείται μονάχα ο πλούτος που υπάρχει για να μοιράζεται -μ' άλλα λόγια, ο πλούτος δικαιώνεται μονάχα στο βαθμό που αυτοχαταργείται.

Τι σημαίνει, όμως, αν το καλοεξετάσουμε, ότι κάθε πλούτος ισοδυναμεί με αρπαγή ;
Σημαίνει ότι στην καρδιά των οικονομικών δομών ενυπάρχει πάντοτε ένα στοιχείο βίας, η οποία όμως, είναι νομότυπη, θεσμοθετημένη και για τον λόγο αυτό, είναι πολύ δύσκολο να την αντιμετωπίσει κανείς.
Και κατά τους Τρεις Ιεράρχες, η αποκρουστικότερη μορφή βίας στο οικονομικό πεδίο είναι το χρέος. Βία όχι μόνο έμμεση, λεκτική ή ψυχολογική, αλλά άμεση, ωμή και εγκληματική, που οδηγεί στην εξουθένωση και τον αφανισμό εκείνου που χρωστάει.

«Οι άνθρωποι όταν συναντήσουν τους οφειλέτες τους», παρατηρεί ο Χρυσόστομος, «χαίρονται σαν να έχουν βρει λαχταριστό κυνήγι και κάνουν το κάθε τι για να πάρουν πίσω όλο το ποσό του χρέους.»
Η συνήθης πρακτική του έντοκου δανεισμού καταδικάζεται από το σύνολο των Πατέρων της Εκκλησίας, ως η πλέον στυγνή μορφή εκμετάλλευσης.

Εντούτοις, δεν αρκούνται απλώς στο να στηλιτεύσουν τον έντοκο δανεισμό , αλλά επιχειρούν συνάμα και να αναλύσουν πού μπορεί να οφείλεται και ποιες επιπτώσεις έχει στη ζωή των φτωχών.
Η διαφώτιση αυτή κρίνεται αναγκαία διότι το οικονομικό σύστημα της εποχής παρουσίαζε τον τοκογλυφικό δανεισμό ως κίνηση «φιλανθρωπίας» εκ μέρους των εχόντων, ως «δωρεά» που προσφέρει διέξοδο σε κρίσιμες στιγμές αδιεξόδου.
Την ψευδαίσθηση αυτή διαλύουν οι Πατέρες, αποκαλύπτοντας την άβυσσο της απανθρωπιάς και ασπλαχνίας που χάσκει μέσα στην ψυχή εκείνου που κερδοσκοπεί πάνω στη συμφορά του άλλου.
Συμφορά την οποία εύχεται και επιζητεί ως «αφορμήν πόρων» για να θησαυρίσει από τα δάκρυα και την απελπισία του δυστυχισμένου.

Επισημαίνοντας με έμφαση το γεγονός ότι κάθε δάνειο μετατρέπει αυτόματα τον οφειλέτη σε άτυπο σκλάβο και δουλοπάροικο στην υπηρεσία του τοκογλύφου δανειστή, οι Πατέρες φωτίζουν την πολιτική πτυχή του ζητήματος.

Κατ' αυτούς, ο τόκος παγιώνει σχέσεις υποτέλειας και εξάρτησης, είναι εργαλείο χειραγώγησης και τυραννίας. Για τον λόγο αυτό, και προκειμένου να περισώσουν την αυτοτέλεια και την αυτοδιάθεσή τους, οι φτωχοί παροτρύνονται από τους Τρεις Ιεράρχες πρώτον, να είναι ολιγαρκείς και συνετοί στη διαχείριση των οικονομικών τους και δεύτερον, να είναι εργατικοί και φιλόπονοι, ώστε να είναι σε θέση να εξασφαλίζουν μόνοι τους τα προς το ζην.
Η εργασία αναδεικνύεται επομένως, σε εγγυητή της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας του ατόμου -αποκτά δηλαδή εντελώς πνευματικό νόημα.

 

2φΑ

                                               

"The Other Pair "

"THE OTHER PAIR"
[Based On A Situation Of Ghandi's Life]

-Η 20χρονη Σάρα Ρόζικ σκηνοθέτησε αυτό το τετράλεπτο φιλμ,
που κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους,
στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λούξορ το 2014-

Directed by : ٍSarah Rozik
Actors : Ali Rozik & Omar Rozik

 

db – 2fA

"Τό νόημα τῶν πραγμάτων "

 

Του Παύλου Ευδοκίμωφ

[Ἀπό τό βιβλίο «Ἡ πάλη μέ τόν Θεόν»,
ἐκδ. Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 1981]

Πάνω ἀπ’ ὅλους τοὺς θορύβους τοῦ κόσμου, ἂν ξέρωμε νὰ ἀκοῦμε, τὸ νόημα τῶν πραγμάτων μᾶς θέτει ἐρωτήματα. Περισσότερο παρὰ ποτὲ ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξις συνεπάγεται μιὰν ἀπαίτησι ἀναπόφευκτης σαφήνειας, θέτει τὴν μόνη σο­βαρὴ ἐρώτησι, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀπευθυνθῇ σὲ κάθε ἄν­θρωπο. Στὸ ἐπίπεδο τῆς συνειδήσεως ξεγυμνωμένης ἀπὸ κάθε προκατάληψι, ὁ πιστὸς ἄνθρωπος τοῦ 20οῦ αἰῶνος καλεῖται νὰ εἰπῇ: τί εἶναι Θεός; καὶ ὁ ἄθεος ἄνθρωπος, ὁ ἀρνητής, νὰ καθορίση ποιό εἶναι τὸ ἀντικείμενο τῆς ἀρνήσεώς του.

Ἡ ἐρώτησις ξαφνιάζει καὶ ἂν ἡ ἀπάντησις ἀργῇ νὰ ἔλθῃ, ἡ σιωπὴ εἶναι δροσιστική.
Αὐτὴ ἡ ἐρώτησις εἶναι ἀποκαλυπτικὴ γιὰ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἕνας τρόπος ἀκόμα νὰ τοῦ εἰπῇς: ποιός εἶσαι;

Ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἔλεγε: ὁ Θεὸς εἶναι Δημιουργός, Προνοητής, Σωτήρ, ἐπαναλαμβάνει τὰ κεφάλαια ἑνὸς ἐγχειριδίου ἢ δίνει δείγματα μιᾶς θεωρητικῆς στάσεως, μιᾶς διαλεκτικῆς ἀποστάσεως ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ σ’ αὐτόν. Στὴν περίπτωσι αὐτὴ ὁ Θεὸς δὲν εἶναι τὸ πᾶν, ποὺ ἁρπάζει κανεὶς μὲ πάθος καὶ αὐθορμητισμὸ σὲ μιὰν ἄμεση παράδοσι τῆς ἀποκαλύψεώς του.
Ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ αὐστηροὺς ἀσκητές, ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, ἔλεγε ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸν ὅπως ἕνας ἐραστὴς τὴν ἐρωμένη του¹. Ἕνας ἐρωτευ­μένος, ἕνας παθιασμένος γιὰ τὸ ἀντικείμενό του, θὰ ἔλεγε: «Μά, εἶναι τὸ πᾶν!., εἶναι ἡ ζωή μου!… δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο!… ὅλα τὰ ἄλλα δὲν ἔχουν καμμιὰ σημασία, εἶναι ἀνύπαρκτα».
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, στὸ κορύφωμα τῆς καταπλήξεώς του, ἀφήνει ἁπλὰ νὰ ξεφύγη ἡ φράσις τοῦ Ἄσματος: «Σύ, ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου…»².

Ὁ ἀθεϊσμὸς δὲν ἀρνεῖται παρὰ μιὰν ἰδεολογία, ἕνα σύστημα, μιὰ θεωρία, τῶν ὁποίων ὁ ἄνθρωπος τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς ἔκαμε κατάχρησι· δὲν ἀρνεῖται τὴν θεία πραγματικότητα, ἡ ὁποία δὲν ἀποκαλύπτεται παρὰ μόνο διὰ τῆς πίστεως.
Ἡ πατερικὴ παράδοσις παραιτεῖται ἀπὸ κάθε ὁρισμό, γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι πέραν ἀπὸ κάθε ἀνθρώπινο λόγο: «Πᾶν νόημα… εἴδωλον Θεοῦ πλάττει καὶ οὐ Θεὸν καταγγέλλει», ὁμολογεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος³.
Ἡ λέξις Θεὸς γιὰ τοὺς Πα­τέρες εἶναι μιὰ κλητικὴ ποὺ ἀπευθύνεται στὸν Ἄρρητο.

Ἡ δυσκολία προκειμένου γιὰ τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι μικρότερη.
Αὐτὴ ἔκαμε ἤδη τὸν Θεόφιλον Ἀντιοχείας νὰ εἰπῇ: «Δεῖξόν μοι τὸν ἄνθρωπόν σου, κἀγώ σοι δείξω τὸν Θεόν μου»⁴. Τὸ θεῖο μυστήριο ἔρχεται νὰ ἀποκαλυφθῇ μέσα στὸν καθρέπτη τοῦ ἀνθρωπίνου.
Ὁ Ἀπόστολος Πέ­τρος⁵ὁμιλεῖ γιὰ τὸν «κρυπτὸν τῆς καρδίας ἄνθρωπον».
Ὁ κρυπτὸς Θεός, ὁ μυστηριώδης, ὁ κεκρυμμένος ἐδημιούργησε τὸ ἄλλο ἐγώ του: τὸν κρυπτὸν ἄνθρωπον, ἄνθρωπο μυστη­ριώδη.
Ἡ πνευματικὴ ζωὴ ἀναβλύζει μέσα στοὺς «λειμῶνες τῆς καρδιᾶς»⁶, μέσα στοὺς ἐλεύθερους χώρους της, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ αὐτὰ τὰ δύο μυστηριώδη ὄντα, ὁ Θεὸς καὶ ὁ ἄνθρωπος, θὰ συναντηθοῦν ἐκεῖ.

«Οὐ μὴ ἴδῃ ἄνθρωπος τὸ πρόσωπόν μου καὶ ζήσεται»⁷.
Αὐτὴ ἡ βιβλικὴ προειδοποίησις γιὰ τοὺς Πατέρες σημαίνει: δὲν μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸν Θεὸ μὲ τὸ φῶς τοῦ λογικοῦ μας. Δὲν μποροῦμε ποτὲ νὰ δώσωμε ὁρισμὸ τοῦ Θεοῦ, γιατὶ κάθε ὁρισμὸς εἶναι ἕνας περιορισμός. Καὶ ἐν τούτοις, «ὁ Θεὸς μᾶς εἶναι περισσότερον οἰκεῖος ἀπ’ ὅ,τι ὁ ἴδιος ὁ ἐαυτός μας».

Ἔχοντας ὁροθετήσει ἔτσι τὶς ἀδιάβατες ἀβύσσους, ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει εὐθὺς τὸ μυστηριῶδες ταίριασμά τους: «ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται»⁸.
Ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπερβαίνει τὴν ἴδια του ὑπερβατικότητα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τὸν τραβᾶ ἀπὸ τὸ μηδέν του καὶ τὸν καλεῖ μὲ τὴν σειρά του νὰ ὑπερβῇ τὴν ἐνδοκοσμικότητά του πρὸς τὸν Ἅγιο.
Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ τὸ κάνῃ, διότι ὁ Ἅγιος (ὁ Θεός) θέλησε νὰ πάρη τὴν δική του μορφή. Πολὺ περισσότερο, ὁ «Ἀνὴρ ὀδύνης» μᾶς κάνει νὰ δοῦμε τὸν «Ἄνδρα ἐπιθυμιῶν»: τὸν αἰώνιο Μαγνήτη, ποὺ μαγνητίζει κάθε ἀγάπη καὶ εἰσδύει μέσα μας γιὰ νὰ μπορέσωμε νὰ
ἀναζήσωμε ἐν αὐτῷ.

Λέγει σὲ κάθε ψυχή: «Θές με ὡς σφραγίδα ἐπὶ τὴν καρδίαν σου, ὡς σφραγίδα ἐπὶ τὸν
βρα­χίονά σου· ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη… περίπτερα αὐτῆς περίπτερα πυρός, φλόγες αὐτῆς»⁹.

 

tomtb – 2φΑ

                                        

"Επώνυμες αγάπες "

 

-  Μαρία Πολυδούρη και Κώστας Καρυωτάκης
[επιστολές]

Σάββατο βράδυ

Τάκη αγαπημένε μου!
Πόσο μου φαίνεται χρόνος κάθε ώρα που περνώ μακριά σου!
Επίστευα, πριν φύγω, πως δε θα σε θυμόμουν έτσι πολύ και με τόσο πόνο·
υπέθετα πως θα έβρισκα λίγα πράγματα στον τόπο που κλείνει τη μισή μου ζωή, που θα μπορούσαν να μ’ απασχολήσουν οπωσδήποτε ευχάριστα.
Τίποτε δεν έχει ενδιαφέρον για μένα που δεν είναι από σένα, που δεν μιλεί για σένα, Τάκη.

Ετοιμαζόμουν για να βγω έξω, στον καθρέφτη δε βλέπω το δικό μου, βλέπω το δικό σου πρόσωπο· κατεβαίνω τη σκάλα, στέκω, μου φαίνεται πως σε βλέπω να ανεβαίνεις· στο δρόμο συναντώ έναν γνωστό μου, με σταματά και μου μιλεί, γελώ, και σε μια στιγμή που τον κοιτάζω φεύγει το κεφάλι του, και το δικό σου πηγαίνει στη θέση του… Γελάς;
Τα ψηλά δέντρα, ο ουρανός, η θάλασσα, μόλις φθάνουν να χωρέσουν την εικόνα σου· όταν τρώω, βρίσκω ευκαιρία να καταπιώ και λίγα δάκρυά μου.

Τάκη, με θυμάσαι καμιά φορά;
Πες μου, πονείς λίγο στη σκέψη ότι η αγάπη μου σε σένα είναι μεγάλη σαν ένας μεγάλος πόνος; Γιατί όχι;
Πώς μπορεί;
Η ψυχή η δική σου, που είναι όμοια πονεμένη με τη δική μου, πώς δε θα μ’ ένιωθε;
Δε θα συμπονούσε;
Το βραδάκι σήμερα είναι γλυκό, μελαγχολικό και η πνοή του απαλή σαν χάδι καλοσύνης…
Πού είσαι;

Μαρίκα  (28-5-1922)

 

Μαρίκα μου,
Έλαβα χθες το γράμμα σου του Σαββάτου.
Μου μετέδωσε όλη τη λύπη σου. Γιατί να υποφέρεις έτσι;
Πρέπει να υπομείνεις αυτό το χωρισμό, αφού δε θα διαρκέσει πολύ.
Προσπάθησε να διασκεδάζεις. Βγαίνε όσο μπορείς συχνότερα έξω.
Πήγαινε με τις φίλες σου.
Θα φύγεις και θα νοσταλγήσεις πάλι την ωραία πατρίδα σου.

Χρυσή μου, γιατί με ρωτάς αν πονώ στη σκέψη ότι μ’ αγαπάς έτσι;
Πονώ επειδή σ’ αγαπώ περσότερο από όσο εφαντάστηκα, ότι μπορούσα ν’ αγαπήσω.
Τι έχω κάμει λοιπόν για να μη με πιστεύεις ακόμη;
Πόσο καλό μου κάνουν τα γράμματά σου, όσο κι αν είναι γεμάτα από τη μελαγχολία σου εκείνη! Και πόσο είναι όμορφα γραμμένα!
Ένα «Τάκη!» ή ένα «πού είσαι;», καθώς τα βάζεις εκεί που πρέπει, φτάνουν βαθιά ως την καρδιά μου.

Ήθελα πράγματι να ήμαστε, έστω και πουλιά, στο θαυμάσιο εκείνο τοπίο, όπως ήθελα να ’αστε στο χωριό αυτό των Άλπεων, καλύτερα όμως — το ομολογώ — άνθρωποι, αλλά πιο απλοϊκοί, πιο ελεύθεροι από τώρα.
Εν ανάγκη δε και Φρατέλοι.
Τότε τουλάχιστο, θα είχαμε την όμορφη αυτή γλώσσα για να λέμε την αγάπη μας.

Με χίλια φιλιά
Κ.  (1-6-1922)

 

thessalonikiartsandculture - logotexnikesmikrografies

2φΑ

                                               

"Ο σημερινός πατέρας "

 

-  Μάσιμο Ρεκαλκάτι
[Ποιμαντική Σκέψη της εβδομάδος]

Ασφαλώς, ο ομηρικός Τηλέμαχος περιμένει να δει στον ορίζοντα τα ένδοξα πανιά του νικηφόρου στόλου του πατέρα-ήρωα.
Όμως ο πατέρας που θα ξαναβρεί, θα είναι ένας ρακένδυτος πλάνης, ένας ανέστιος.

Στο σύμπλεγμα του Τηλέμαχου δεν χρειάζεται να αποκατασταθεί η εξαφανισμένη κυριαρχία του πατέρα-αφέντη.
Το αίτημα για πατέρα, κομβικό στη δυσφορία της νέας γενιάς, δεν είναι αίτημα ισχύος ή πειθαρχίας, αλλά μαρτυρίας.
Στο προσκήνιο δεν υπάρχουν πια πατέρες-αφέντες, αλλά μόνο η αναγκαιότητα πατέρων-μαρτύρων.

Το αίτημα για πατέρα δεν αφορά πλέον πρότυπα, δόγματα, μυθικούς και αήττητους ήρωες, ακλόνητες ιεραρχίες, δυναστική και πειθαρχική εξουσία, αλλά για πράξεις, επιλογές και πάθη, που μπορούν να γίνουν μαρτυρία για το πώς μπορεί κανείς να σταθεί στον σημερινό κόσμο με επιθυμία και ταυτόχρονα με ευθύνη.

Ο πατέρας που επικαλούμαστε σήμερα, δεν μπορεί να είναι αυτός που έχει τον τελευταίο λόγο στη ζωή και στον θάνατο, στην έννοια του καλού και του κακού, παρά μόνο ένας πατέρας ριζικά εξανθρωπισμένος, ευάλωτος, ανίκανος να πει ποιο είναι τελικά, το νόημα της ζωής, αλλά ικανός να δείξει μέσα από τη μαρτυρία του προσωπικού του βίου, ότι η ζωή μπορεί να έχει νόημα.

 

πΖ – 2φΑ

                                                        

"Χωρίς φόβο "

 

Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ  -  ΠΡΟΣΕΥΧΗ

[Από το ποίημα "Εκεί που το μυαλό είναι χωρίς φόβο"
(μπεγκάλι: "চিত্ত যেথা ভয়শূন্য", προφορά: Chitto Jetha Bhoyshunno,
αγγλική μεταγραφή: "Where the mind is without fear"),
που γράφτηκε πολύ πριν από την ανεξαρτησία της Ινδίας
και αντιπροσωπεύει το όραμα του Ταγκόρ για μια νέα Ινδία.
Το αρχικό ποίημα δημοσιεύθηκε το 1910, συμπεριλήφθηκε
στη συλλογή Gitanjali του 1910 και στην αγγλική έκδοση του 1912,
για την οποία ο ποιητής βραβεύτηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1913]

Εκεί όπου η σκέψη είναι άφοβη και το κεφάλι στέκει ψηλά.
Εκεί όπου η γνώση είναι ελεύθερη.
Εκεί όπου ο κόσµος δεν έχει κομματιαστεί από τους στενούς τοίχους των σπιτιών.
Εκεί όπου οι λέξεις πηγάζουν από τα βάθη της αλήθειας.

Εκεί όπου ακάµατη η προσπάθεια απλώνει τα χέρια προς την τελειότητα.
Εκεί όπου το καθαρό ρυάκι της λογικής, δεν έχει χάσει τον δρόμο του στην άγονη έρημο της νεκρής  συνήθειας.
Εκεί όπου ο Νους οδηγείται από Σένα, σε διαρκώς  ευρύτερη σκέψη και καρποφόρο δράση.

Σ’ αυτόν τον Ουρανό της Λευτεριάς, βοήθησε πατέρα ν’ αναστηθεί η πατρίδα µου.
Αυτή είναι η προσευχή µου σε Σένα, Κύριε.
Χτύπα, χτύπα στη ρίζα, κάθε μικροπρέπεια στην καρδιά µου.

Δώσε µου τη δύναμη να αποδέχομαι ελαφρά τις χαρές και τις λύπες.
Δώσε µου τη δύναμη να προσφέρω και να υπηρετώ, µόνο από αγάπη.

Δώσε µου τη δύναμη να µην εγκαταλείψω ποτέ τους φτωχούς
και να µη λυγίσω ποτέ τα γόνατα μπροστά στην αλαζονεία των ισχυρών.
Δώσε µου τη δύναμη να υψώνω την σκέψη µου πάνω από τις καθημερινές μικρότητες.

Κι’ ακόμα δώσε µου τη δύναμη, να υποτάξω τη δύναμη µου µε αγάπη, στην δική Σου θέληση.

2φΑ

"Άγιοι Πάντες "

 

-  Άγιος Νεκτάριος

Σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι νά γίνουμε τέλειοι καί ἅγιοι.
Νά ἀναδειχθοῦμε παιδιά τοῦ Θεοῦ καί κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Ἄς προσέξουμε μήπως, γιά χάρη τῆς παρούσας ζωῆς, στερηθοῦμε τή μέλλουσα, μήπως ἀπό τίς βιοτικές φροντίδες καί μέριμνες, ἀμελήσουμε τόν σκοπό τῆς ζωῆς μας.

Ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἡ προσευχή ἀπό μόνες τους δέν φέρνουν τούς ἐπιθυμητούς καρπούς, γιατί αὐτές δέν εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας, ἀποτελοῦν τά μέσα γιά νά πετύχουμε τόν σκοπό.

Στολίστε τίς λαμπάδες σας μέ ἀρετές.
Ἀγωνιστεῖτε ν’ ἀποβάλετε τά πάθη τῆς ψυχῆς.
Καθαρίστε τήν καρδιά σας ἀπό κάθε ρύπο καί διατηρῆστε την ἁγνή, γιά νά ἔρθει καί νά κατοικήσει μέσα σας ὁ Κύριος, γιά νά σᾶς πλημμυρίσει τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ τίς θεῖες δωρεές.

Παιδιά μου ἀγαπητά, ὅλη σας ἡ ἀσχολία καί ἡ φροντίδα σ’ αὐτά νά εἶναι.
Αὐτά ν’ ἀποτελοῦν σκοπό καί πόθο σας ἀσταμάτητο.
Γι’ αὐτά νά προσεύχεστε στόν Θεό.

Νά ζητᾶτε καθημερινά τόν Κύριο, ἀλλά μέσα στήν καρδιά σας καί ὄχι ἔξω ἀπό αὐτήν.
Καί ὅταν Τόν βρεῖτε, σταθεῖτε μέ φόβο καί τρόμο, ὅπως τά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ, γιατί ἡ καρδιά σας ἔγινε θρόνος τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλά γιά νά βρεῖτε τόν Κύριο, ταπεινωθεῖτε μέχρι τό χῶμα, γιατί ὁ Κύριος βδελύσσεται τούς ὑπερήφανους, ἐνῶ ἀγαπάει καί ἐπισκέπτεται τούς ταπεινούς στήν καρδιά.

Ἄν ἀγωνίζεσαι τόν ἀγῶνα τόν καλό, ὁ Θεός θά σέ ἐνισχύσει.
Στόν ἀγῶνα ἐντοπίζουμε τίς ἀδυναμίες, τίς ἐλλείψεις καί τά ἐλαττώματά μας.
Εἶναι ὁ καθρέφτης τῆς πνευματικῆς μας καταστάσεως.
Ὅποιος δέν ἀγωνίστηκε, δέν γνώρισε τόν ἑαυτό του.

Προσέχετε καί τά μικρά ἀκόμα παραπτώματα.
Ἄν σᾶς συμβεῖ ἀπό ἀπροσεξία κάποια ἁμαρτία, μήν ἀπελπιστεῖτε, ἀλλά σηκωθεῖτε γρήγορα καί προσπέστε στόν Θεό, πού ἔχει τήν δύναμη νά σᾶς ἀνορθώσει.

Μέσα μας ἔχουμε ἀδυναμίες καί πάθη καί ἐλαττώματα βαθιά ριζωμένα, πολλά εἶναι καί κληρονομικά. Ὅλα αὐτά δέν κόβονται μέ μία σπασμωδική κίνηση, οὔτε μέ τήν ἀδημονία καί τήν βαρειά θλίψη, ἀλλά μέ ὑπομονή καί ἐπιμονή, μέ καρτερία, μέ φροντίδα καί προσοχή.

Ἡ ὑπερβολική λύπη κρύβει μέσα της ὑπερηφάνεια.
Γι’ αὐτό εἶναι βλαβερή καί ἐπικίνδυνη, καί πολλές φορές παροξύνεται ἀπό τόν διάβολο, γιά ν’ ἀνακόψει τήν πορεία τοῦ ἀγωνιστή.

Ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν τελειότητα εἶναι μακρύς.
Εὔχεστε στόν Θεό νά σᾶς δυναμώνει. Νά ἀντιμετωπίζετε μέ ὑπομονή τίς πτώσεις σας, καί ἀφοῦ γρήγορα σηκωθεῖτε, νά τρέχετε καί νά μή στέκεστε σάν τά παιδιά, στόν τόπο πού πέσατε, κλαίγοντας καί θρηνώντας ἀπαρηγόρητα.

 

οrthodoxianewsagency – 2φΑ

                                                          

"Αυτή φταίει για όλα.. "

 

Οι νεκροί θεοί μας άφησαν την Άτη
[Σχόλιο του Κώστα Λεονταρίδη, στον τύπο]

Τη σαλότητα κάποιου στην αρχαιότητα, αναλάμβανε προνομιακά να προκαλέσει η ακάματη Άτη, κόρη της Έριδας, που πέρασε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια πλάι στ' αδέλφια της Πόνο, Λιμό, Άλγη, Δυσνομία.
Κατά τον Όμηρο, για τη γέννηση της έβαλε το χεράκι του ο Δίας, αλλά το κορίτσι έχασε κάθε μέτρο, καθώς εκτροχίαζε όχι μόνο τας φρένας θνητών, αλλά τύφλωνε και την κρίση Θεών· εκείνων που άργησαν πολύ να γκρεμιστούν στην ανυποληψία πιστών και να στοιβαχτούν νεκροί στη βιτρίνα της μυθοπλασίας.

Ο Αίας ο Τελαμώνιος, μετά τον εξάδελφο του Αχιλλέα, ήταν ό,τι πιο αξιόπιστο διέθετε η πολεμική μηχανή των πολιορκητών.
Μια στρατιά μόνος του, «πελώριος, έρχος Αχαιών», περιγράφει ο Όμηρος.
Η εικόνα του έξω από τη τείχη της Τροίας προκαλούσε δέος.
Ποιος ο άριστος λοιπόν, να κληρονομήσει την πανοπλία του νεκρού Αχιλλέα, αν όχι αυτός;
Έτερος υποψήφιος ο Οδυσσέας, που με την οξυδέρκεια και την πονηριά του έδωσε δείγματα, ότι οι πόλεμοι δεν κερδίζονται μόνο με την ισχύ.

Απειλήθηκε -συνήθης- εμφύλιος, ώσπου μίλησε ο σοφός Νέστωρ:
Ας αποφασίσουν οι εχθροί, ποιον από τους δύο φοβούνται περισσότερο.
Στέλνουν λοιπόν ωτακουστές που πέφτουν σε διάλογο Τρωαδιτισσών, οι οποίες ύστερα από παρέμβαση-νοθεία της Αθηνάς, ψήφισαν Οδυσσέα.
Η εκδικητική θεά δεν συγχώρεσε ποτέ, ότι ο Αίαντας, με ολύμπια υπεροψία, είχε αρνηθεί τη βοήθεια της σε μάχη.

Η αόρατη Άτη όρμησε στον οργισμένο γίγαντα, ρίχvοντας αλάτι στην πληγή του εγωισμού του. Γυάλισαν τα μάτια του Αίαντα, που ετοιμάζεται να σφάξει συντρόφους - κατά προτίμηση βασιλείς.
Η Αθηνά ποδηγετεί πάλι την τροπή, αποτρελαίνοντας τον, βάζοντας τον να αφανίσει βόδια και αρνιά του στρατοπέδου.
Ο ήρωας νόμιζε ότι αποτέλειωνε ανθρώπους.

Ξημέρωσε. Ο Αίας συνέρχεται και καταντροπιασμένος στερεώνει το αιματοβαμμένο σπαθί καταγής πέφτοντας με ορμή πάνω του.
Ήταν δώρο του πρώτου των Τρώων Έκτορα, μετά μια συγκλονιστική μονομαχία τους που έληξε κοινή συναινέσει ισόπαλη, γιατί νυχτώσανε.
Και ο ίδιος ο Αγαμέμνων, στην Άτη απέδιδε κάθε φρενοσάλεμα που τον οδηγούσε σε οικτρές αποφάσεις.

Στην Είσοδο των Δελφών, ένα από το ρητά ήταν αφιερωμένο στην εξ ουρανού φορέα της σύγχυσης.
«Εγγύα παρά δ' Άτα»: Δίπλα στην εγγύηση (σιγουριά) καραδοκεί η συμφορά.

Ο ωραίος, αλιτήριος (σ.σ.: προσωπική άποψη) απαγωγέας Πάρις, είχε σύμμαχο την Άτη που ξεμυάλισε την Ελένη για να τον ακολουθήσει, αφήνοντας παλάτι για άλλο παλάτι, πιστό σύζυγο και την κορούλα της Ερμιόνη.
Έτσι συμμάχησαν οι Έλληνες, άρχισε ο Τρωικός Πόλεμος και γράφτηκαν κατόπιν τα αξεπέραστα Ομηρικά Έπη, που διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε αχόρταγα.
Το μεγαλείο τους, μεταξύ άλλων, έγκειται και στο ότι δεν απαιτούν πρωτοκολλημένη κριτική σκέψη για την κατανόηση και απόλαυση τους.

 

Captain John – 2fA

                                                                                  

"Εξοικείωση "

 

Κική Δημουλά  -  "Σαν να διάλεξες"       
[από το "H εφηβεία της λήθης", Στιγμή 1994)

Παρασκευή είναι σήμερα θα πάω στη λαϊκή
να κάνω έναν περίπατο στ' αποκεφαλισμένα περιβόλια
να δω την ευωδιά της ρίγανης
σκλάβα σε ματσάκια.

Πάω μεσημεράκι που πέφτουν οι τιμές των αξιώσεων
βρίσκεις το πράσινο εύκολο
σε φασολάκια κολοκύθια μολόχες και κρινάκια.
Ακούω εκεί τι θαρρετά εκφράζονται τα δέντρα
με την κομμένη γλώσσα των καρπών
ρήτορες σωροί τα πορτοκάλια και τα μήλα
και παίρνει να ροδίζει λίγη ανάρρωση
στις κιτρινιάρικες παρειές
μιας μέσα βουβαμάρας.

Σπάνια να ψωνίσω. Γιατί εκεί σου λένε διάλεξε.
Είναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα; Διαλέγεις και μετά
πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο
που έχει η εκλογή σου.
Ενώ εκείνο το έτυχε, τι πούπουλο. Στην αρχή.
Γιατί μετά σε γονατίζουν οι συνέπειες.
Ασήκωτες κι αυτές. Κατά βάθος είναι σαν να διάλεξες.

Το πολύ ν’ αγοράσω λίγο χώμα. Όχι για λουλούδια.
Για εξοικείωση.
Εκεί δεν έχει διάλεξε. Εκεί με κλειστά τα μάτια.

 

snhell – 2φΑ

                                                             

"Πρώιμος Χριστιανισμός "

 


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

πΖ – 2φΑ

"Ο βασιλιάς κι ο δικαστής "

 

Λέων Τολστόι  -  "Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ"
[από την Συλλογή «Διηγήματα, μύθος και παραμύθια», εκδ. Ωκεανίδα]

Ήταν μια φορά ένας βασιλιάς στην Αλγερία που τον λέγανε Μπαουάκα και ήθελε να μάθει, αν ζούσε στ’ αλήθεια σε μιαν από τις πολιτείες του, όπως τον είχαν πληροφορήσει οι άνθρωποί του, ένας δίκαιος δικαστής που έβρισκε μεμιάς το δίκιο του καθενός.
Κανένας κατεργάρης, λέγανε, δεν μπορούσε να του ξεφύγει.
Και καθώς ο βασιλιάς ήξερε καλύτερα από τον καθένα τι σπάνιο πράγμα είναι ένας δίκαιος δικαστής σ’ αυτό τον κόσμο, ντύθηκε έμπορος και τράβηξε για την πολιτεία, όπου ζούσε αυτός ο δικαστής.

Στις πύλες της πόλης πλησίασε τον Μπαουάκα ένας σακάτης και του ζήτησε ελεημοσύνη.
Ο Μπαουάκα του έδωσε και έκανε να φύγει, μα ο ζητιάνος γαντζώθηκε στα ρούχα του.
– Τι θέλεις λοιπόν; ρώτησε ο Μπαουάκα. ∆εν σου ’δωσα ελεημοσύνη;
– Μου έδωσες, του είπε ο ζητιάνος. Αλλά κάνε μου ακόμα μια χάρη.
Πήγαινέ με καβάλα στ’ άλογό σου ως την πλατεία, γιατί σακάτης καθώς είμαι, φοβάμαι μη με ποδοπατήσουν οι καμήλες και τ’ άλογα.

Ο Μπαουάκα τον πήρε πίσω στο άλογό του και τον κουβάλησε ως την πλατεία.
Εκεί σταμάτησε, μα ο ζητιάνος δεν κατέβηκε από το άλογο.
Ο Μπαουάκα του λέει:
– Τι κάθεσαι του λόγου σου; Κατέβα, φτάσαμε.
Μα ο ζητιάνος του απαντάει:
- Και γιατί να κατέβω; Το άλογο είναι δικό μου! Κι αν δε θέλεις να μου το δώσεις με το καλό, πάμε στον δικαστή.

Μαζεύτηκε κόσμος γύρω τους και παρακολουθούσε τον μεταξύ τους καβγά.
Πολλοί φώναζαν:
– Τραβάτε στον δικαστή, να βρείτε το δίκιο σας.

Ο Μπαουάκα με τον ζητιάνο πήγανε στον δικαστή.
Στο δικαστήριο ήταν πολύς κόσμος κι ο δικαστής καλούσε τον καθένα με τη σειρά του.
Πριν έρθει η σειρά του Μπαουάκα, ο δικαστής κάλεσε ένα γραμματικό κι ένα χωριάτη που δικάζονταν για μια γυναίκα.

Ο χωριάτης έλεγε πως η γυναίκα ήταν δικιά του, ο γραμματικός έλεγε κι αυτός πως ήταν δικιά του. Ο δικαστής τους άκουσε και τους δυο, σώπασε για λίγο κι ύστερα είπε:
– Αφήστε τη γυναίκα σ’ εμένα κι ελάτε αύριο να σας πω την απόφασή μου.

Όταν βγήκανε αυτοί οι δυο, μπήκανε ένας χασάπης κι ένας που πουλούσε λάδι.
Ο χασάπης ήταν γεμάτος αίματα και ο λαδάς ήταν γεμάτος λάδια.
Ο χασάπης κρατούσε στα χέρια του κάτι νομίσματα, ενώ ο λαδάς έσφιγγε το χέρι του χασάπη.

Ο χασάπης είπε:
- Αγόρασα από αυτόν εδώ τον άνθρωπο λάδι, και την ώρα που έβγαλα το πουγκί μου να πληρώσω, μ’ έπιασε από το χέρι και ήθελε να μου πάρει όλα τα λεφτά.
Έτσι ήρθαμε σ’ εσένα.
Εγώ κρατάω στο χέρι τα νομίσματα κι αυτός κρατάει εμένα από το χέρι.
Μα τα λεφτά είναι δικά μου κι αυτός είναι κλέφτης.

Ο λαδάς πάλι είπε:
– Λέει ψέματα. Ο χασάπης ήρθε σ’ εμένα ν’ αγοράσει λάδι.
Όταν του γέμισα ένα λαγήνι, με παρακάλεσε να του αλλάξω μια λίρα, για να πληρώσει.
Έβγαλα τα χρήματα και τ’ ακούμπησα στον πάγκο. Εκείνος τότε άρπαξε τα χρήματα κι ήθελε να το σκάσει. Τότε εγώ τον έπιασα από το χέρι και τον έφερα εδώ.
Ο δικαστής σώπασε για λίγο κι ύστερα είπε:
– Αφήστε τα λεφτά κι ελάτε αύριο.

Όταν ήρθε η σειρά του Μπαουάκα και του ζητιάνου, ο Μπαουάκα είπε πώς έγιναν τα πράγματα. Ο δικαστής τον άκουσε κι ύστερα ρώτησε το ζητιάνο.
Ο ζητιάνος είπε:
– Όλα αυτά είναι ψέματα. Πήγαινα καβάλα στην πόλη κι αυτός καθόταν στη γη και με παρακάλεσε να τον πάρω στο άλογο. Τον πήρα καβάλα και τον πήγα εκεί που ήθελε.
Όμως, αυτός δεν ήθελε να κατέβει από το άλογο και άρχισε να λέει πως το άλογο είναι δικό του. Μα αυτό είναι ψέμα.

Ο δικαστής σκέφτηκε και είπε:
– Αφήστε μου το άλογο κι ελάτε αύριο.

Την άλλη μέρα μαζεύτηκε πολύς κόσμος για ν’ ακούσει ποιανού θα ’δινε δίκιο ο δικαστής.
Πρώτοι πλησίασαν ο γραμματικός και ο χωριάτης.
– Πάρε τη γυναίκα σου, είπε στο γραμματικό. Και του χωρικού να του δώσετε πενήντα ραβδιές.
Ο γραμματικός πήρε τη γυναίκα του, ενώ την ίδια ώρα, μπροστά στον κόσμο, άρχισε η τιμωρία του χωρικού.

Μετά ο δικαστής κάλεσε το χασάπη:
– Τα χρήματα είναι δικά σου, είπε. Μετά έδειξε το λαδά και είπε:
– Αυτουνού δώστε του πενήντα ραβδιές.

Τέλος καλέσανε τον Μπαουάκα και τον ζητιάνο.
– Θα γνωρίσεις το άλογό σου ανάμεσα σ’ άλλα είκοσι; ρώτησε ο δικαστής τον Μπαουάκα.
– Θα το γνωρίσω.
– Κι εσύ;
– Κι εγώ θα το γνωρίσω, είπε ο ζητιάνος.
– Ακολουθήστε με, είπε ο δικαστής στον Μπαουάκα.

Πήγανε στο στάβλο. Ο Μπαουάκα γνώρισε αμέσως το άλογό του ανάμεσα στ’ άλλα είκοσι και το έδειξε στο δικαστή.

Μετά ο δικαστής κάλεσε το ζητιάνο στον στάβλο και είπε και σ’ αυτόν να αναγνωρίσει το άλογό του. Ο ζητιάνος γνώρισε αμέσως το άλογο και το ’δειξε στο δικαστή.
Τότε ο δικαστής γύρισε στη θέση του και είπε στον Μπαουάκα:
– Το άλογο είναι δικό σου. Να το πάρεις. Όσο για τον ζητιάνο, δώστε του πενήντα ραβδιές.

Όταν τέλειωσε το δικαστήριο, ο δικαστής τράβηξε στο σπίτι του κι ο Μπαουάκα τον ακολούθησε.
– Τι συμβαίνει λοιπόν; Μήπως δεν είσαι ευχαριστημένος με την απόφασή μου; τον ρώτησε ο δικαστής.

– Όχι, είμαι ευχαριστημένος, είπε ο Μπαουάκα. Θέλω μόνο να μάθω πώς κατάλαβες πως η γυναίκα ήταν του γραμματικού κι όχι του χωρικού, πώς τα χρήματα ήταν του χασάπη κι όχι του λαδά και πώς το άλογο ήταν δικό μου κι όχι του ζητιάνου.

– Να πώς έμαθα για τη γυναίκα. Την κάλεσα το πρωί και της είπα
“Βάλε μελάνι στο μελανοδοχείο μου”. Εκείνη πήρε το μελανοδοχείο, το έπλυνε και σβέλτα έβαλε μελάνι. Πάει να πει πως τη δουλειά αυτή την είχε συνηθίσει να την κάνει.
Επομένως ο γραμματικός είχε δίκιο.

Για τα χρήματα πάλι, να πώς έμαθα την αλήθεια. Έβαλα αποβραδίς τα νομίσματα σε μια κούπα με νερό και σήμερα το πρωί κοίταξα να δω αν υπήρχε λάδι.
Αν τα νομίσματα ήταν του λαδά, θα είχανε λάδι από τα χέρια του τα λαδωμένα.
Αλλά στο νερό δε βρέθηκε ίχνος λαδιού.
Πάει να πει πως ο χασάπης είχε πει την αλήθεια.

Για το άλογο ήταν πιο δύσκολο να μάθω την αλήθεια, γιατί ο ζητιάνος, όπως κι εσύ, αναγνώρισε αμέσως το άλογο ανάμεσα στ’ άλλα είκοσι.
Μα εγώ δε σας πήγα στο στάβλο, για να δω αν θα γνωρίσετε το άλογο, αλλά για να δω ποιον από τους δυο σας, θα γνωρίσει το άλογο!
Όταν το πλησίασες εσύ, γύρισε το κεφάλι του και το τέντωσε προς εσένα, ενώ όταν το άγγιξε ο ζητιάνος, ζάρωσε τ’ αυτιά του και σήκωσε το πόδι του.
Απ’ αυτό κατάλαβα, πως εσύ είσαι ο πραγματικός ιδιοκτήτης του αλόγου.

Τότε ο Μπαουάκα, γεμάτος θαυμασμό, του είπε:
– ∆εν είμαι έμπορος κύριε δικαστά. Είμαι ο βασιλιάς της χώρας, ο Μπαουάκα.
Και ήρθα εδώ, για να δω με τα μάτια μου αν είναι σωστά όσα λένε για σένα.
Και είδα πως είσαι στ’ αλήθεια ένας σοφός δικαστής.
Ζήτησέ μου ό,τι επιθυμείς και θα το έχεις ως ανταμοιβή!
– Δεν χρειάζομαι ανταμοιβή, απάντησε ο δικαστής.
Είμαι ευχαριστημένος που με επαίνεσε ο βασιλιάς μου!

 

lecturesbureau – 2φΑ

                                                           

"Η απόλαυση να κρύβεσαι "

 

Απόστολος Δοξιάδης  -  Είπε ο Ντόναλντ Γουίνικοτ:
«Είναι απόλαυση να κρύβεσαι, αλλά είναι καταστροφή να μη σε βρουν!»
[Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

Ο μεγάλος Βρετανός ψυχαναλυτής Ντόναλντ Γουίνικοτ εννοεί, ότι όλοι έχουμε κρυφά κομμάτια του εαυτού μας, που μας είναι απαραίτητα για να επιβιώνουμε ψυχικά, αλλά καμιά φορά η απόκρυψη αυτή μπορεί να γίνει τόσο έντονη, ώστε να μη μας «βρουν».

Κι αυτό που διαφοροποιεί για μένα το «να σε βρουν», είναι η αγάπη, είναι η σχέση με τον άλλον άνθρωπο ή η αγάπη με τον εαυτό σου.

 

πΖ – 2φΑ

                                                           

"Τίποτα μή σᾶς ἀπελπίζει "

 

-  Άγιος Νεκτάριος

Ἀγρυπνεῖτε καί προσεύχεστε, γιά νά μήν μπεῖτε σέ πειρασμό.
Μήν ἀπελπίζεστε, ἄν πέφτετε συνέχεια σέ παλιές ἁμαρτίες.
Πολλές ἀπ’ αὐτές εἶναι καί ἀπό τή φύση τούς ἰσχυρές καί ἀπό τή συνήθεια,
μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ὅμως, καί μέ τήν ἐπιμέλεια νικιοῦνται.
Τίποτα νά μή σᾶς ἀπελπίζει.

Οἱ πειρασμοί παραχωροῦνται γιά νά φανερωθοῦν τά κρυμμένα πάθη, νά καταπολεμηθοῦν κι ἔτσι νά θεραπευθεῖ ἡ ψυχή.
Εἶναι καί αὐτοί δεῖγμα τοῦ θείου ἐλέους.
Γι’ αὐτό ἄφησε μέ ἐμπιστοσύνη τόν ἑαυτό σου στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί ζήτησε τήν βοήθειά Του, ὥστε νά σέ δυναμώσει στόν ἀγῶνα σου.

Ἡ ἐλπίδα στό Θεό δέν ὁδηγεῖ ποτέ στήν ἀπελπισία.
Οἱ πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη.

Ὁ Θεός ξέρει τήν ἀντοχή τοῦ καθενός μας καί παραχωρεῖ τούς πειρασμούς κατά τό μέτρο τῶν δυνάμεών μας. Νά φροντίζουμε ὅμως κι ἐμεῖς νά εἴμαστε ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί, γιά νά μή βάλουμε μόνοι μας τόν ἑαυτό μας σέ πειρασμό.

Ἐμπιστευτεῖτε στόν Θεό τόν Ἀγαθό, τόν Ἰσχυρό, τόν Ζῶντα, καί Αὐτός θά σᾶς ὁδηγήσει στήν ἀνάπαυση. Μετά τίς δοκιμασίες ἀκολουθεῖ ἡ πνευματική χαρά.

Ὁ Κύριος παρακολουθεῖ ὅσους ὑπομένουν τίς δοκιμασίες καί τίς θλίψεις γιά τή δική Του ἀγάπη. Μή λιποψυχεῖτε λοιπόν καί μή δειλιάζετε.
Δέν θέλω νά θλίβεστε καί νά συγχύζεστε γιά ὅσα συμβαίνουν ἀντίθετα στή θέλησή σας, ὅσο δίκαιη κι ἄν εἶναι αὐτή.
Μία τέτοια θλίψη μαρτυρεῖ τήν ὕπαρξη ἐγωισμοῦ.

Προσέχετε τόν ἐγωισμό, πού κρύβεται κάτω ἀπό τήν μορφή τοῦ δικαιώματος.
Προσέχετε καί τήν ἄκαιρη λύπη, πού δημιουργεῖται ὕστερ’ ἀπό ἕναν δίκαιο ἔλεγχο.
Ἡ ὑπερβολική θλίψη γιά ὅλα αὐτά εἶναι τοῦ πειρασμοῦ.

Μία εἶναι ἡ ἀληθινή θλίψη.
Αὐτή πού δημιουργεῖται, ὅταν γνωρίσουμε καλά τήν ἄθλια κατάσταση τῆς ψυχῆς μας.
Ὅλες οἱ ἄλλες θλίψεις δέν ἔχουν καμιά σχέση μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ.

Φροντίζετε νά περιφρουρεῖτε στήν καρδιά σας τήν χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά μήν ἐπιτρέπετε στόν πονηρό νά χύνει τό φαρμάκι του· προσέχετε!
Προσέχετε, μήπως ὁ παράδεισος, πού ὑπάρχει μέσα σας, μετατραπεῖ σέ κόλαση.

 

orthodoxianewsagency – 2φΑ

                                                              

"Το Άγιο Πνεύμα "

 

Paul Evdokimov 
[Από "Το Άγιο Πνεύμα στην Ορθόδοξη Παράδοση"]

….  Η Simone Weil βρήκε μια, πέρα για πέρα, αληθινή εικόνα:
«Καλέστε το Πνεύμα καθαρά και απλά. Κάθε επίκληση και μια κραυγή.
Όταν είμαστε άρρωστοι από δίψα, όταν πεθαίνουμε από δίψα, δεν έχομε πια στον νου μας το πώς θα πιούμε, ούτε γενικά το πώς πίνει κανείς νερό, αλλά μόνο αυτό το ίδιο το νερό.
Αυτή όμως η εικόνα του νερού είναι η ίδια μια κραυγή όλου του είναι μας».

Οι Πατέρες εκφράζουν την αλήθεια αυτή με θεολογικούς όρους· όταν όμως πρόκειται για το Άγιο Πνεύμα, αρνούνται τις συνηθισμένες εκφράσεις, μιλούν μια διαφορετική γλώσσα, γεμάτη από έναν απεριόριστο θαυμασμό, από ένα είδος μέθης.
Το Πνεύμα κατέρχεται στον κόσμο, αλλά το Πρόσωπό του κρύβεται σ' αυτήν ακόμη την επιφάνειά Του.
Δεν φανερώνεται παρά μόνο στις δωρεές και τα χαρίσματά Του.
Το μεγάλο μυστήριο Το καλύπτει. Οι εικόνες Του στην Αγία Γραφή είναι ακαθόριστες και φευγαλέες: πνοή, πυρ, μύρο, χρίσμα, περιστερά, φλεγόμενη βάτος.
Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέει: «Ελθέ το περιπόθητον Όνομα και θρυλούμενον, λαληθήναι δε παρ' ημών, όπερ ης, ή γνωσθήναι, οποίος ή ποταπός, όλως ημίν ανεπίδεκτον».

Τότε στα Θεοφάνεια κατέρχεται από τον ουρανό εν είδει Περιστεράς και αναπαύεται πάνω στον Ιησού.
Στις φανερώσεις Του, είναι μία κίνηση «προς τον Ιησού» με σκοπό να τον κάνει ορατό και φανερό.
Η παρουσία Του κρύβεται εν τω Υιώ, όπως και η πνοή και η φωνή που σβήνουν μπροστά στον λόγο που κάνουν ν' ακουστεί.
Αν ο Υιός είναι η εικόνα του Πατρός και το Άγιο Πνεύμα η εικόνα του Υιού, το Πνεύμα, λένε οι Πατέρες, είναι το μόνο που δεν έχει την εικόνα Του σ' ένα άλλο Πρόσωπο, είναι ουσιαστικά μυστηριώδες.  ….  ….

Κατά την εγκόσμια αποστολή του Χριστού, η σχέση των ανθρώπων προς το Άγιο Πνεύμα πραγματοποιείται μόνο δια του Χριστού και εν τω Χριστώ.
Αντίθετα, μετά την Πεντηκοστή η σχέση προς τον Χριστό επιτυγχάνεται μόνο δια του Αγίου Πνεύματος.  ….  ….

«Η ελευθερία και η χάρη είναι δύο φτερά που ανυψώνουν τον άνθρωπο στη Βασιλεία των Ουρανών», λέει ο Άγιος Μάξιμος.
Αυτή, η βασιλική ελευθερία, δωρεά του Αγίου Πνεύματος, δεν σημαίνει καθόλου ότι ο άνθρωπος θα γίνει η αιτία της σωτηρίας του· μαρτυρεί μόνο την αλήθεια του πατερικού γνωμικού: «Ο Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα, εκτός από το να αναγκάσει τον άνθρωπο να τον αγαπήσει».
Εάν ο δυτικός αυγουστινιανισμός τονίζει την σωτηρία δια πίστεως, ο ανατολικός αυγουστινιανισμός περνά στη σωτηρία με την αγάπη.

Για τον λόγο αυτόν, στη ζωή της Εκκλησίας το Άγιο Πνεύμα είναι ο Δοτήρας της αγάπης μέσα μας, «έκκαυσις άπαυστος και κόλλησις της ψυχής προς τον Θεόν».
Αυτή την ιδιότητα του Αγίου Πνεύματος εδραιώνει η προσευχή της Εκκλησίας, που είναι η κραυγή που το καλεί, η επίκληση.

 

myriobiblos – 2φΑ

                                          

"Πεντηκοστή "

 

Paul Evdokimov
[Από "Το Άγιο Πνεύμα στην Ορθόδοξη Παράδοση"
εκδ. Ίδρυμα ο Ευαγγελιστής Μάρκος, Θεσσαλονίκη 1991]

Η Τριαδική οικονομία του μυστηρίου της σωτηρίας

Η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη ταυτόχρονα πάνω στη θεία Ευχαριστία και στην Πεντηκοστή. Ο Λόγος και το Πνεύμα, «αι δύο χείρες του Πατρός», κατά την έκφραση του Αγίου Ειρηναίου, είναι αδιαίρετοι στην ενέργειά Τους, που αποκαλύπτει τον Πατέρα, και εν τούτοις άρρητα διακρινόμενοι.

Το Πνεύμα δεν είναι υποταγμένο στον Υιό, δεν είναι έργο του Λόγου, είναι ο άλλος Παράκλητος, όπως το λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός: «Είναι ο άλλος Παράκλητος, σαν να ήταν ένας άλλος Θεός».

Στις δύο οικονομίες, του Υιού και του Πνεύματος, βλέπομε την αμοιβαιότητα και την αλληλοσυμπλήρωση, αλλά η Πεντηκοστή δεν είναι μια απλή συνέπεια ούτε μια συνέχεια της Ενσαρκώσεως.
Η Πεντηκοστή έχει όλη την αξία της καθεαυτή, είναι η δεύτερη πράξη του Πατρός ο Πατήρ αποστέλλει τον Υιό και τώρα αποστέλλει το Άγιο Πνεύμα.
Όταν τελειώνει την αποστολή Του, ο Χριστός επανέρχεται προς τον Πατέρα, για να κατεβεί προσωπικά το Άγιο Πνεύμα.

Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος υπογραμμίζει τον προσωπικό χαρακτήρα της αποστολής του Αγίου Πνεύματος: «Το Πνεύμα το Άγιον, ... ουχ ως μη θέλον πεμπόμενον ή διανεμόμενον, αλλ' ως δι' ενός της Τριάδος, αυτού του Υιού, τα τω Πατρί δοκούντα ως οικεία θελήματα εκπληρούν».
Ταυτόχρονα μας παρηγορεί για την ορατή απουσία του Χριστού.
Η λέξη Παράκλητος σημαίνει «αυτόν που καλείται κοντά μας», αυτόν που βρίσκεται «στο πλευρό μας» ως υπερασπιστής μας, συνήγορος και μάρτυρας της σωτηρίας που μας έδωσε ο Χριστός.

Η Πεντηκοστή εμφανίζεται ως το έσχατο τέλος της τριαδικής οικονομίας του μυστηρίου της σωτηρίας. Ακολουθώντας τους Πατέρες μπορούμε να πούμε επίσης ότι ο Χριστός είναι ο Μέγας Πρόδρομος του Αγίου Πνεύματος. Ο Άγιος Αθανάσιος γράφει: «Διά τούτο ο Λόγος και Υιός του Πατρός ενωθείς σαρκί, γέγονε σαρξ, άνθρωπος τέλειος, ίνα οι άνθρωποι ενωθέντες Πνεύματι, γένωνται εν Πνεύμα. Αυτός ούν εστι Θεός σαρκοφόρος, και ημείς άνθρωποι πνευματοφόροι».

Κατά τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, «αυτό ήταν ο σκοπός και το τέλος όλης της ενσάρκου οικονομίας του Χριστού, δια να λάβουν Πνεύμα Άγιον εις τας ψυχάς τους, εκείνοι όπου πιστεύουν εις αυτόν».
Επίσης ο Νικόλαος Καβάσιλας γράφει: «Τι γαρ το έργον και αποτέλεσμα των του Χριστού παθών και έργων και λόγων; Ει τις προς αυτά θεωρεί, ουδέν έτερον ή η του Αγίου Πνεύματος εις την Εκκλησίαν επιδημία».
Ο ίδιος ο Κύριος λέει: «συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω ... και εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν» (Ιωάν. 14,16).

Έτσι η Ανάληψη του Χριστού είναι η κατ' εξοχήν επίκληση, γιατί είναι θεία»· ο Υιός παρακαλεί τον Πατέρα να στείλει το Άγιο Πνεύμα και εις απάντηση αυτής της παρακλήσεως, ο Πατήρ στέλνει το Πνεύμα και πραγματοποιεί την Πεντηκοστή.
Η ολοκληρωμένη αυτή θεώρηση των οικονομιών δεν ελαττώνει καθόλου τον κεντρικό χαρακτήρα του απολυτρωτικού έργου του Χριστού, της θυσίας του Αμνού, αλλά προσδιορίζει την προοδευτική τάξη των γεγονότων και δείχνει τον Υιό και το Πνεύμα, καθένα ιδιαίτερα στην προσωπική Του μεγαλοπρέπεια και διάσταση, καθένα στην υπηρεσία του άλλου σε μια αμοιβαία λειτουργία που συμπίπτει με τη Βασιλεία του Πατρός.

Κατά την εγκόσμια αποστολή του Χριστού, η σχέση των ανθρώπων προς το Άγιο Πνεύμα πραγματοποιείται μόνο δια του Χριστού και εν τω Χριστώ.
Αντίθετα μετά την Πεντηκοστή, η σχέση προς τον Χριστό επιτυγχάνεται μόνο δια του Αγίου Πνεύματος.

 

myriobiblos - 2fA

                                            

"Το Ψυχοσάββατο "

 

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ  -  ΤΟ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ

Εις τον βαρύν τον ίσκιο σου, μαύρο μου κυπαρίσσι, απόψε τα μεσάνυχτα θα νά ’λθει να καθίσει, ένας πατέρας πὄχασεν όμορφη θυγατέρα. Τηνε γυρεύει εδώ κι εκεί, τη νύχτα, την ημέρα, 5 και δεν τη βρίσκει ο δύστυχος. Όσους ρωτά του λένε πως δεν την είδαν να διαβεί και τον θωρούν και κλαίνε. Επήγε στην τριανταφυλλιά εψές με το φεγγάρι. Της λέει: —η φιλενάδα σου 10 μην ήλθ’ εδώ να πάρει τα ρόδα σου να στολισθεί στην εκκλησιά να πάει;… Κι εκείνη τ’ απαντάει: —Κάθε πρωί την έβλεπα 15 όμορφη σαν εμένα· μου εμέτραε τα ρόδα μου, κι αν έλειπε κανένα, μ’ εμάλωνε και μὄλεγε πως θα με παραιτήσει 20 και δε θα μ’ αγαπήσει. Κι ενώ μ’ εμάλων’ έκοβε τ’ άνθη μου τα δροσάτα κι εστόλιζε τα στήθια της τ’ άσπρα τα μυρωδάτα· 25 εκείνη μὄδιν’ ομορφιά, εγώ την εντροπή μου, λες κι ήταν αδελφή μου. Πες μου, πατέρα, πες μου το, μην είναι κακιωμένη 30 και σ’ έστειλε για να μου πει πως τώρα κατεβαίνει; Τρεις μέρες τηνε καρτερώ με το φιλί στο στόμα και δεν τη βλέπω ακόμα. 35 Πάει στο νυχτολούλουδο, το βλέπει μαραμένο: —Γιατί, λουλούδι μου, είσ’ αχνό και παραπονεμένο· δεν σὄφερ’ η Μαρία σου 40 νεράκι από τη βρύση εψές να σε ποτίσει;… —Τη νύχτα τα μεσάνυχτα εκεί που καρτερούσα νά ’λθει η Μαρία να με βρει 45 κι έστεκα κι αγρυπνούσα, μέσα στο φως του φεγγαριού μου φάνη πως την είδα πὄφευγε σαν αχτίδα. Κι ενώ κρυφομιλούσανε, ακούστηκε αποπέρα 50 φωνή που μοιρολόγαε κι έλεγε στον πατέρα: —Την επεράσαν τέσσαροι μες στ’ άνθη ξαπλωμένη· ποιό μάτι δεν την έκλαψε εκείθε που διαβαίνει! 55 Εμπρός επήγαιν’ ο σταυρός οπίσω του οι παπάδες, λιβάνια και λαμπάδες. Την είδα, δύστυχε, κι εγώ την είδα τη Μαρία 60 δίπλα στο ξυλοκρέβατο. Δεν πας στην εκκλησία να βρεις το νεκρολίβανο, οπού καπνίζει ακόμα στου τάφου της το χώμα; 65 Σύρε, πατέρα, να τη δεις απόψ’ οι πεθαμένοι, μεγάλη έχουνε γιορτή, και βγαίνουν στολισμένοι σαν νιόνυφοι απ’ τα μνήματα 70 με τ’ άσπρα σάβανά τους να φαν τα κόλλυβά τους. Σαν έλθουν τα μεσάνυχτα, τ’ ορνίθι σαν λαλήσει, σύρε και κλάψε μοναχός 75 σιμά στο κυπαρίσσι. Σήμερο ψυχοσάββατο θα ’λθεί στην αγκαλιά σου να πάρει τα φιλιά σου. Επήγε κι εκαρτέρεσε 80 πίσ’ από τ’ άγιο Βήμα. Ήλθανε τα μεσάνυχτα… Εσείστηκε το μνήμα. Βγαίν’ η Μαρία ολόλευκη, κι εκεί που τον εφίλει 85 ανάμεσα στα χείλη: —Πατέρα μου, του λέει, γλυκέ, γιά ιδές πώς είμαι κρύα! Αν είν’ αλήθεια π’ αγαπάς τη μαύρη τη Μαρία, 90 έλα μ’ εμέ στον τάφο μου, σκιάζομαι το σκοτάδι μονάχη μου στον Άδη. Το σάβανό μου είναι πλατύ. Γιά ιδές το… μας σκεπάζει… 95 Έλα να πάμε… κοίταξε, σχεδόν γλυκοχαράζει… Τρέμω… κρυώνω… πάρε με… Είμαι μικρή η καημένη να μείν’ ορφανεμένη. 100 Αγάλια… αγάλια… ακλούθα με· πατέρα, μη βαρέσεις… Είναι τα μνήματ’ ανοιχτά, βάστα με μη μου πέσεις. Θυμάσαι πώς μ’ εχάιδευες 105 και πώς με τραγουδούσες όταν μ’ αποκοιμούσες; Πατέρα μου, πατείς βαριά… Πιάσου απ’ το σάβανό μου… Τραβήξου ολίγο… εσκόνταψες 110 επάνω στο σταυρό μου… Εφθάσαμε… καρτέρεσε να κατεβώ να στρώσω, σεντόνι να σ’ απλώσω. Δώσ’ μου το χέρι σου… Έλα δω… 115 Πατέρα μου, αχνίζεις!… Τα μάτια σου θολώνουνε… Γιατί να με φοβίζεις; Πάμε στο κρεβατάκι μου να σε γεροκομήσω, 120 δε θέλω να σ’ αφήσω. Γιά ιδές κρεβάτι όμορφο! Επήρ’ απ’ τα μαλλιά μου τα ρόδα που μου βάλανε απ’ την τριανταφυλλιά μου. 125 Τα μάδησα, τα σκόρπισα επάνω στο σεντόνι, που είν’ άσπρο σαν το χιόνι. Πατέρα μου, τί καρτερείς; Τί στέκεσαι στην άκρη;… 130 Πατέρα μου, δεν μ’ αγαπάς!… Σφόγγισ’ αυτό το δάκρυ… Άλλοι θα κλάψουνε για μας… Κι εμείς δεν τους ακούμε… Έλα να κοιμηθούμε. 135 —Κι η μάνα σου, Μαρία μου, κι η μάνα σου η καημένη χωρίς εμέ, χωρίς εσέ η δύστυχη πού μένει;… Μην κλαις, παιδί μου… γλήγορα 140 φεύγει, πετά η ζωή μου… Σύρε με την ευχή μου. Μαρία μου, ένα φιλί, ένα φιλάκι ακόμα… Μοσχοβολάει, ψυχούλα μου, 145 τ’ αθώο σου το στόμα… Καρτέρεσε, Μαρία μου, άφες με να χορτάσω, σε λίγο θα σε χάσω. Κι εκεί οπού την έσφιγγε, κι εκεί που την εφίλει 150 την έχασ’ απ’ τον κόρφο του, τὄφυγε από τα χείλη. Λαλεί τ’ ορνίθι της αυγής και θαμποφέγγ’ η μέρα, κλάψτε τη νια την όμορφη, κλάψτε και τον πατέρα!   greek-language - 2fA