"Επώνυμες αγάπες "

 

-  Μαρία Πολυδούρη και Κώστας Καρυωτάκης
[επιστολές]

Σάββατο βράδυ

Τάκη αγαπημένε μου!
Πόσο μου φαίνεται χρόνος κάθε ώρα που περνώ μακριά σου!
Επίστευα, πριν φύγω, πως δε θα σε θυμόμουν έτσι πολύ και με τόσο πόνο·
υπέθετα πως θα έβρισκα λίγα πράγματα στον τόπο που κλείνει τη μισή μου ζωή, που θα μπορούσαν να μ’ απασχολήσουν οπωσδήποτε ευχάριστα.
Τίποτε δεν έχει ενδιαφέρον για μένα που δεν είναι από σένα, που δεν μιλεί για σένα, Τάκη.

Ετοιμαζόμουν για να βγω έξω, στον καθρέφτη δε βλέπω το δικό μου, βλέπω το δικό σου πρόσωπο· κατεβαίνω τη σκάλα, στέκω, μου φαίνεται πως σε βλέπω να ανεβαίνεις· στο δρόμο συναντώ έναν γνωστό μου, με σταματά και μου μιλεί, γελώ, και σε μια στιγμή που τον κοιτάζω φεύγει το κεφάλι του, και το δικό σου πηγαίνει στη θέση του… Γελάς;
Τα ψηλά δέντρα, ο ουρανός, η θάλασσα, μόλις φθάνουν να χωρέσουν την εικόνα σου· όταν τρώω, βρίσκω ευκαιρία να καταπιώ και λίγα δάκρυά μου.

Τάκη, με θυμάσαι καμιά φορά;
Πες μου, πονείς λίγο στη σκέψη ότι η αγάπη μου σε σένα είναι μεγάλη σαν ένας μεγάλος πόνος; Γιατί όχι;
Πώς μπορεί;
Η ψυχή η δική σου, που είναι όμοια πονεμένη με τη δική μου, πώς δε θα μ’ ένιωθε;
Δε θα συμπονούσε;
Το βραδάκι σήμερα είναι γλυκό, μελαγχολικό και η πνοή του απαλή σαν χάδι καλοσύνης…
Πού είσαι;

Μαρίκα  (28-5-1922)

 

Μαρίκα μου,
Έλαβα χθες το γράμμα σου του Σαββάτου.
Μου μετέδωσε όλη τη λύπη σου. Γιατί να υποφέρεις έτσι;
Πρέπει να υπομείνεις αυτό το χωρισμό, αφού δε θα διαρκέσει πολύ.
Προσπάθησε να διασκεδάζεις. Βγαίνε όσο μπορείς συχνότερα έξω.
Πήγαινε με τις φίλες σου.
Θα φύγεις και θα νοσταλγήσεις πάλι την ωραία πατρίδα σου.

Χρυσή μου, γιατί με ρωτάς αν πονώ στη σκέψη ότι μ’ αγαπάς έτσι;
Πονώ επειδή σ’ αγαπώ περσότερο από όσο εφαντάστηκα, ότι μπορούσα ν’ αγαπήσω.
Τι έχω κάμει λοιπόν για να μη με πιστεύεις ακόμη;
Πόσο καλό μου κάνουν τα γράμματά σου, όσο κι αν είναι γεμάτα από τη μελαγχολία σου εκείνη! Και πόσο είναι όμορφα γραμμένα!
Ένα «Τάκη!» ή ένα «πού είσαι;», καθώς τα βάζεις εκεί που πρέπει, φτάνουν βαθιά ως την καρδιά μου.

Ήθελα πράγματι να ήμαστε, έστω και πουλιά, στο θαυμάσιο εκείνο τοπίο, όπως ήθελα να ’αστε στο χωριό αυτό των Άλπεων, καλύτερα όμως — το ομολογώ — άνθρωποι, αλλά πιο απλοϊκοί, πιο ελεύθεροι από τώρα.
Εν ανάγκη δε και Φρατέλοι.
Τότε τουλάχιστο, θα είχαμε την όμορφη αυτή γλώσσα για να λέμε την αγάπη μας.

Με χίλια φιλιά
Κ.  (1-6-1922)

 

thessalonikiartsandculture - logotexnikesmikrografies

2φΑ

                                               

Share