"Αυτή φταίει για όλα.. "

 

Οι νεκροί θεοί μας άφησαν την Άτη
[Σχόλιο του Κώστα Λεονταρίδη, στον τύπο]

Τη σαλότητα κάποιου στην αρχαιότητα, αναλάμβανε προνομιακά να προκαλέσει η ακάματη Άτη, κόρη της Έριδας, που πέρασε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια πλάι στ' αδέλφια της Πόνο, Λιμό, Άλγη, Δυσνομία.
Κατά τον Όμηρο, για τη γέννηση της έβαλε το χεράκι του ο Δίας, αλλά το κορίτσι έχασε κάθε μέτρο, καθώς εκτροχίαζε όχι μόνο τας φρένας θνητών, αλλά τύφλωνε και την κρίση Θεών· εκείνων που άργησαν πολύ να γκρεμιστούν στην ανυποληψία πιστών και να στοιβαχτούν νεκροί στη βιτρίνα της μυθοπλασίας.

Ο Αίας ο Τελαμώνιος, μετά τον εξάδελφο του Αχιλλέα, ήταν ό,τι πιο αξιόπιστο διέθετε η πολεμική μηχανή των πολιορκητών.
Μια στρατιά μόνος του, «πελώριος, έρχος Αχαιών», περιγράφει ο Όμηρος.
Η εικόνα του έξω από τη τείχη της Τροίας προκαλούσε δέος.
Ποιος ο άριστος λοιπόν, να κληρονομήσει την πανοπλία του νεκρού Αχιλλέα, αν όχι αυτός;
Έτερος υποψήφιος ο Οδυσσέας, που με την οξυδέρκεια και την πονηριά του έδωσε δείγματα, ότι οι πόλεμοι δεν κερδίζονται μόνο με την ισχύ.

Απειλήθηκε -συνήθης- εμφύλιος, ώσπου μίλησε ο σοφός Νέστωρ:
Ας αποφασίσουν οι εχθροί, ποιον από τους δύο φοβούνται περισσότερο.
Στέλνουν λοιπόν ωτακουστές που πέφτουν σε διάλογο Τρωαδιτισσών, οι οποίες ύστερα από παρέμβαση-νοθεία της Αθηνάς, ψήφισαν Οδυσσέα.
Η εκδικητική θεά δεν συγχώρεσε ποτέ, ότι ο Αίαντας, με ολύμπια υπεροψία, είχε αρνηθεί τη βοήθεια της σε μάχη.

Η αόρατη Άτη όρμησε στον οργισμένο γίγαντα, ρίχvοντας αλάτι στην πληγή του εγωισμού του. Γυάλισαν τα μάτια του Αίαντα, που ετοιμάζεται να σφάξει συντρόφους - κατά προτίμηση βασιλείς.
Η Αθηνά ποδηγετεί πάλι την τροπή, αποτρελαίνοντας τον, βάζοντας τον να αφανίσει βόδια και αρνιά του στρατοπέδου.
Ο ήρωας νόμιζε ότι αποτέλειωνε ανθρώπους.

Ξημέρωσε. Ο Αίας συνέρχεται και καταντροπιασμένος στερεώνει το αιματοβαμμένο σπαθί καταγής πέφτοντας με ορμή πάνω του.
Ήταν δώρο του πρώτου των Τρώων Έκτορα, μετά μια συγκλονιστική μονομαχία τους που έληξε κοινή συναινέσει ισόπαλη, γιατί νυχτώσανε.
Και ο ίδιος ο Αγαμέμνων, στην Άτη απέδιδε κάθε φρενοσάλεμα που τον οδηγούσε σε οικτρές αποφάσεις.

Στην Είσοδο των Δελφών, ένα από το ρητά ήταν αφιερωμένο στην εξ ουρανού φορέα της σύγχυσης.
«Εγγύα παρά δ' Άτα»: Δίπλα στην εγγύηση (σιγουριά) καραδοκεί η συμφορά.

Ο ωραίος, αλιτήριος (σ.σ.: προσωπική άποψη) απαγωγέας Πάρις, είχε σύμμαχο την Άτη που ξεμυάλισε την Ελένη για να τον ακολουθήσει, αφήνοντας παλάτι για άλλο παλάτι, πιστό σύζυγο και την κορούλα της Ερμιόνη.
Έτσι συμμάχησαν οι Έλληνες, άρχισε ο Τρωικός Πόλεμος και γράφτηκαν κατόπιν τα αξεπέραστα Ομηρικά Έπη, που διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε αχόρταγα.
Το μεγαλείο τους, μεταξύ άλλων, έγκειται και στο ότι δεν απαιτούν πρωτοκολλημένη κριτική σκέψη για την κατανόηση και απόλαυση τους.

 

Captain John – 2fA

                                                                                  

Share