"Τι κόσμος είναι αυτός.. "

Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε  [1749 – 1832]

-  από "Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου"

….

Ο Όσσιαν παραμέρισε τον Όμηρο μέσα στην καρδιά μου.
Τι κόσμος είναι αυτός, στον οποίο με οδηγεί το υπέροχο τούτο πνεύμα!

Να πορεύεσαι μέσα στα ρείκια, ενώ σφυρίζει γύρω σου η ανεμοθύελλα,
που οδηγεί μέσα από ατμούς και ομίχλες τα πνεύματα των προγόνων
στο θαμπό φως του φεγγαριού.

Ν' ακούς να 'ρχονται απ' το βουνό, μέσα στο ρόχθο του χειμάρρου του δάσους, 

μισοσβησμένοι από τον άνεμο, οι στεναγμοί των πνευμάτων που κατοικούν
στις σπηλιές τους, και οι κραυγές της κόρης που θρηνεί μέχρι θανάτου
γύρω απ' τις τέσσερις χορταριασμένες πέτρες, κάτω από τις οποίες κείται,
ευγενώς πεσών, ο αγαπημένος της.

Όταν στη συνέχεια τον βρίσκω, τον γκριζομάλλη περιπλανώμενο βάρδο,
που αναζητεί τα ίχνη των προγόνων του στην απέραντη στέπα κι αλίμονο
βρίσκει μόνο τους τάφους τους, και ύστερα κοιτάζει κλαίγοντας το προσφιλές
άστρο της εσπέρας, που κρύβεται στην τρικυμισμένη θάλασσα,
και οι παρελθόντες χρόνοι ζωντανεύουν στην ψυχή του ήρωα, όταν ακόμη
η φιλική αχτίδα του επεσήμαινε τον κίνδυνο στους γενναίους
και το φεγγάρι φώτιζε με τη λάμψη του το στεφανωμένο πλοίο τους
που επέστρεφε νικηφόρο…

Όταν διαβάζω στο μέτωπό του τη βαθιά θλίψη, όταν βλέπω τον τελευταίο 

μεγαλοπρεπή να έχει μείνει μόνος και να προχωρεί τρικλίζοντας και κατάκοπος
προς τον τάφο, και να αντλεί συνεχώς νέες, οδυνηρά φλεγόμενες χαρές
από την αδύναμη παρουσία των σκιών των νεκρών του,
και να κοιτάζει την κρύα γη και το ψηλό χορτάρι αναφωνώντας:
«O ταξιδιώτης θα 'ρθει, θα 'ρθει εκείνος που με γνώρισε
μέσα στην ομορφιά μου και θα ρωτήσει:
"Πού είναι ο τραγουδιστής, ο άξιος γιος του Φίνγκαλ;"
Το πόδι του θα περάσει πάνω απ' τον τάφο μου και μάταια
θα μ' αναζητήσει πάνω στη γη». —

Τότε, ω φίλε μου, θα 'θελα, όμοια με ευγενή υπασπιστή, να τραβήξω το σπαθί,
να ελευθερώσω μεμιάς τον πρίγκιπά μου από το σπαρακτικό μαρτύριο
ενός αργού θανάτου και ν' αφήσω την ψυχή μου
ν' ακολουθήσει αυτόν τον απελευθερωμένο ημίθεο.

….

ebooks-edu – [2fA]

"Athens Gardens festival"

Καλοκαιρινό Φεστιβάλ Μουσικής στον Εθνικό Κήπο 

3-5.06.2016  

- Εννέα θεματικές συναυλίες
με μουσικές και τραγούδια από τον κινηματογράφο

Παρασκευή 3 Ιουνίου
18.00: Περίπατος της Φιλαρμονικής Ορχήστρα Πνευστών του Δήμου Αθηναίων
από το Σύνταγμα στα δρομάκια του Εθνικού κήπου.
19.00: Κεντρική σκηνή - Carousel in cinema
20.15: Επτάηχον - Eptaichon  

Σάββατο 4 Ιουνίου
18.00: Μικρή σκηνή - Οι Dilemma σε κινηματογραφικές μουσικές αφηγήσεις
19.00: Κεντρική σκηνή - Παιδική Νεανική Συμφωνική Ορχήστρα Ν.Π. 
«Όνειρο στον κήπο»
20.15: O soundtrack συνθέτης Μάριος Στρόφαλης συναντά την Τέτη Κασιώνη
και το κουϊντέτο της.  

Κυριακή 5 Ιουνίου
18.00: Μικρή σκηνή - "8tetto" (Φωνητικό)
19.00: Κεντρική σκηνή - «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΓΑΠΗΣ από τον Κινηματογράφο»
από το Μουσικό Σύνολο «Ηellenic ΜusicaViva».
20.15: BigBand του Δήμου Αθηναίων

Διοργάνωση: Αθηναϊκό Καλλιτεχνικό Δίκτυο και ΟΠΑΝΔΑ
(Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων) 

lifo – [2fA]

"Η Στέλλα του δασάρχη "

Ένας έρωτας, ένα δημοτικό τραγούδι, πολλά κουτσομπολιά…

-  από την Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά

Εκείνο τον καιρό στην πόλη μας ήρθε ο νέος δασάρχης. 

Ήταν από τα θέματα της πόλης, ο νέος υπάλληλος, ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο δασικός, κλπ. Όλοι εντυπωσιάσθηκαν από την όμορφη γυναίκα του δασάρχη.

Η γνωριμία γίνονταν με το περιβάλλον του νέου στη δουλειά, και μετά με τους φίλους που είχαν στον κλειστό χώρο τους.
Όσο κι αν ήταν μικρή η πόλη μας, είχε τους κατοίκους σε τάξεις ή και σε κομματικά.
Ήταν τότε τα χρόνια δύσκολα και μια μικρή πόλη ήταν επιφυλακτική στους νέους που θα έμπαιναν στη μικρή τους κοινωνία.

Όλοι όμως είχαν να λένε για την όμορφη δασαρχίνα, ψηλή, όμορφη, ξανθομαλλούσα δεν είχε ταίρι. Νοίκιασαν ένα χώρο κάπου πίσω από το ρολόι. 

Εκεί το νεαρό ζευγάρι έστησε το σπιτικό του.

Ζούσαν ήσυχα και ήταν διακριτικό το νέο ζευγάρι, όσο κι αν το πλησίαζαν οι κουτσομπόλες (γιατί αυτό το φρούτο στις μικρές κοινωνίες είναι πολύ αναπτυγμένο).

Σπάνια έβγαιναν και πήγαιναν σε γιορτές και πανηγύρια.
Σε μια βόλτα και ένα κινηματογράφο. Σε μια γιορτή, κάποια σηκώθηκε και είπε στη γυναίκα του Δασάρχη να χορέψει την παραγγελιά που έδωσαν για να την τιμήσουν.
Εκείνη σαν άκουσε το τραγούδι, είπε ευχαριστώ όλους όσους είχατε την πρόθεση και μου κάνατε την τιμή να σηκωθώ να χορέψω, όμως αυτόν τον χορό δεν τον γνωρίζω.

Οι κουτσομπόλες άρχισαν να μουρμουρίζουν

- Στέλλα δεν την λένε τη γυναίκα του δασάρχη; Μήπως;

- Μπα δεν θα το μαθαίναμε;

- Αλλά υπάρχει γυναίκα, που να μη ξέρει να χορεύει ένα απλό συρτό; 

Εκεί ισχύει το... ψύλλοι στα αυτιά μου μπήκανε ...

Και άρχισαν να ψάχνουν, από που ήρθε ο δασάρχης.
Και το κουτσομπολιό πήγαινε σύννεφο.
Η γυναίκα του δασάρχη έπαψε να είναι η δασαρχίνα, κατά το η δασκαλίνα κλπ.

Έγινε η Στέλλα και η σύνδεση της ήταν με τη Στέλλα του Κοντούλη. 

Εκείνη δεν μιλούσε και κλείστηκε στο σπίτι της όλο και περισσότερο.
Σε όλες τις γειτονιές ακούγονταν το τραγούδι της Στέλλας: 

«Στέλλα μωρ' Στέλλα, κακιά κοπέλα 

τα μάθατε τι γίνηκε στα πέρα Δολιανά, 

η Στέλλα του Κοντούλη δεν τόπραξε καλά. 

Στέλλα μωρ' Στέλλα, κακιά κοπέλα, πώς τόκανες αυτό; 

παράτησες τον άντρα σου και πήρες δασικό. 

Καρότσα στολισμένη μωρ' Στέλλα, με τέσσερα άλογα 

ήρθαν για να σε πάρουνε Στέλλα, μες τα χαράματα. 

Πάεισαν οι πάπιες, πάεισαν οι χήνες, πάεισαν και οι κλωσσαριές 

τις έφαγε ο δασάρχης μωρ' Στέλλα, τις όμορφες βραδιές.»

Το ζευγάρι κλείστηκε στο σπίτι του, γεννήθηκαν δυο παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι, όμως οι Παραμυθιώτες δεν έπαψαν να τραγουδάν το τραγούδι της Στέλλας. 

Δεν έπαψαν να της θυμίζουν την αμαρτία της.

Το λυγερό κορμί της τα υπέροχα ξανθά μαλλιά της, η σεμνή παρουσία της τα δυο παιδιά της δεν μπορούσαν να καλύψουν το ανόμημα της που ήταν η αγάπη.

Η Στέλλα του Κοντούλη έμεινε μέσα μου, σαν μια υπέροχη Μαντόνα, που κάποιοι δεν της συγχώρησαν την αγάπη.
Όσο και αν προσπαθούσαν να την ξεθωριάσουν τίποτε δεν μπορούσε να την μαυρίσει μέσα μου, γιατί ήταν σαν να διάβαζα ένα μυθιστόρημα αγάπης, όπως και στις ταινίες ή όπως στα μυθιστορήματα του "Θησαυρού".

Πολλές τέτοιες αγάπες τότε στην επαρχία σκεπάζονταν από τις οικογένειες μην γίνουν σουργιούνι, όμως τη Στέλλα δεν μπορούσαν να τη συγχωρήσουν, ίσως γιατί ήταν ξένη, ίσως γιατί την έβλεπαν σιωπηλή αλλά ευτυχισμένη.

Ανεβοκατέβαινε τα καλντερίμια της Παραμυθιάς για τα ψώνια της, αλλά σε κάθε έναν ή μια απαντούσε με μια καλημέρα σας ή μια καλησπέρα σας. 

Έτσι σοβαρή έκανε τις δουλειές της.
Ακόμα ίσως δεν της συγχώρησαν που έζησε ένα παραμύθι, σε μια εποχή που η αγάπη ήταν είδος απαγορευμένο και οι γυναίκες που έτυχε να αγαπήσουν ήταν στα:
«Πω, πω, πω, τη γαϊδούρα, πω, πω πω, την πρόστυχη, που δεν έχει τσίπα επάνω της. 

Που ντρόπιασε τον άντρα της ή τον πατέρα της ή το σόι της.»

Τότε άκουσα μια γιαγιά να λέει, αν ένας από το σόι σου κερδίσει ένα τσουβάλι λίρες, εσύ θα μείνεις φτωχός. Αν όμως κάποιος από το σόι βγει κλέφτης ή καμιά γυναίκα παρδαλή, τότε όλο το σόι ντροπιάζεται, τότε λένε το σόι... το τάδε παλιοσόι.

Έμεινε πολλά χρόνια η Στέλλα με τον δασάρχη στη πόλη μας, που σιγά-σιγά έπαψε πια να μιλάει, και βρήκε άλλο θύμα να ασχοληθεί.

Και έζησαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα, που λένε στα παραμύθια.

[2fA]

"Κλαρίνα σε πένθιμο ρυθμό "

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΦΟΥΤΗΣ  -  "ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΡΡΙΜΜΕΝΑ"

ΤΑ ΚΛΑΡΙΝΑ

Τα κλαρίνα και τα βιολιά που ταυτίστηκαν με τα βάσανα
και τις ελπίδες, τη γέννηση και τον θάνατο των ανθρώπων
μιας εποχής, ορφανεύουν στις μέρες μας.
Χάνουν τα χάδια από τα δάχτυλα και την καρδιά των οργανοπαιχτών
και μπαίνουν στα εκθέματα των αφιλόξενων μουσείων.

Έφυγε ο μπάρμπα Τάσος Χαλκιάς, από κοντά ο αδελφός του Κυριάκος
και προχθές παίζοντας το σκάρο, ο Βασίλης Μπατζής.

Τα σκοτεινά χρόνια 67-70, στα απάγκια μαγαζιά της Δώρου
και της Λαυρίου, σκλαβώθηκα
από "την κοντούλα λεμονιά" και τη "Στέλλα του δασάρχη".

Τους άκουσα πολλές φορές στο καφενείο της Ζίτσας
και χόρεψα και με τους τρεις στην Παραμυθιά και τα Ζαγοροχώρια.

Εγώ γι’ αυτούς θα κλάψω.

Με το γλυκόσυρτο μοιρολόι της Ηπειρώτισσας μάνας,
με το λεβέντικο τσάμικο της Ρουμελιώτισσας καπετάνισσας,
με το ερωτικό συρτό της Χωραΐτισσας αρραβωνιαστικιάς
και με τον πένθιμο βυζαντινό ρυθμό της Άλωσης,
που ακόμα αρνούμαι να πιστέψω.

polydrososparassou – [2fA]

"Οι ψυχές περιμένουν.. "

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΗΣ  ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

….

Και το νερό αυτό της ζωής, μας το παρέχει ο Κύριος όχι στο πηγάδι του Ιακώβ, αλλά στην αγία του Εκκλησία. Εκεί με τα ιερά Μυστήρια μας μεταγγίζει ζωή, μας παρέχει άφεση, λύτρωση, χορτασμό, σωτηρία.

Μας αναγεννά σε νέα ζωή, όπως συνέβη και με τη Σαμαρείτιδα, η οποία έγινε στο εξής αφοσιωμένη μαθήτρια του Κυρίου, ισαπόστολος, αγία, η αγία Φωτεινή.
Και έτρεξε στα πέρατα της γης για να μεταδώσει το μυστήριο που έζησε, το μυστήριο της θείας Χάριτος.


Οι ψυχές περιμένουν

Μόλις επέστρεψαν οι μαθητές στο πηγάδι, παρακάλεσαν τον Κύριο να φάει κάτι.
Αυτός όμως τους είπε: «Δική μου τροφή είναι να κάνω το θέλημα του Πατρός μου και να εργάζομαι τη σωτηρία των ανθρώπων. 

Σηκώστε τα μάτια σας και κοιτάξτε τα πλήθη των Σαμαρειτών που έρχονται. 

Όλοι αυτοί είναι πνευματικά χωράφια έτοιμα για θερισμό. 

Οι προφήτες πριν από εμένα κι εγώ κατόπιν έσπειρα σ’ αυτά και θα θερίσετε εσείς.
Όπως και στο μέλλον, θα σπείρετε εσείς και θα θερίσουν οι διάδοχοί σας».

Όταν οι Σαμαρείτες έφθασαν στο πηγάδι, άκουγαν με πόθο τα λόγια του Μεσσία· και Τον παρακαλούσαν να μείνει για πάντα μαζί τους. 

Και ο Κύριος έμεινε στην πόλη τους δυο μέρες και τους δίδαξε μεγάλες αλήθειες. 

Και πίστεψαν σ’ Αυτόν πολλοί και ομολογούσαν ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός.

Οι Σαμαρείτες ήταν ένα πνευματικό χωράφι έτοιμο για θερισμό. 

Πλήθος ψυχών που ποθούσαν να ακούσουν το κήρυγμα του Χριστού και να σωθούν.
Γι’ αυτό παρακάλεσαν τον Κύριο να μείνει στην πόλη τους. 

Δεν είχαν δει πολλά θαύματα. 

Ένα τους συγκλόνισε, η μεταστροφή της συμπατριώτισσάς τους. Και ο Κύριος με τον λόγο του και με τη χάρη του, τους βοήθησε να πιστέψουν και να μετανοήσουν.

Οι Σαμαρείτες εκείνοι αποτελούσαν μία προτύπωση, μια εικόνα όλης της ανθρωπότητας.
Μιας ανθρωπότητας που χωρίς συχνά να το συνειδητοποιεί, διψά να ακούσει το μήνυμα της λυτρώσεως, να ξεδιψάσει από το ύδωρ της ζωής.

Πόσοι άνθρωποι και σήμερα βρίσκονται στην άγνοια, στην πλάνη, στο σκοτάδι! 

Και ζητούν λίγη χαρά, λίγη ανάπαυση.
Ζητούν κάπου να πιαστούν, κάπου να βρουν λίγη ελπίδα, λίγο φως.

Κι έχουμε χρέος όλοι μας, να κάνουμε το έργο της Σαμαρείτιδος. 

Να μιλήσουμε σ’ αυτούς με τον λόγο μας και με το παράδειγμά μας για την εμπειρία της εν Χριστῷ ζωής.

Οι ψυχές πολλές και περιμένουν. Είναι έτοιμες για θερισμό. 

Κάποιος πρέπει να τρέξει κοντά τους.

xfd – [2fA]

'Των αγγέλων ο δήμος... "

Χάρης Φεραίος  -  "Φιλελεύθερος"  30/4/16

Όταν ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, πρώτος ίσως μεγάλος Πατέρας της ελληνικής εκκλησίας, έλεγε στο τέλος του 2ου αιώνα την μεγάλη ρήση, «Υπάρχουν δυο Παλαιές Διαθήκες, η Βίβλος και η ελληνική φιλοσοφία», ασφαλώς και δεν προέβλεπε ποιανού νέου ελληνικού πολιτισμού, γινόταν προάγγελος.

Του οποίου η γένεση, ως 4ου ελληνικού πολιτισμού, συντελέστηκε όταν, δυο αιώνες αργότερα, η φιλόσοφος θεολογία των εκ Καππαδοκίας Πατέρων της εκκλησίας, Γρηγόριων (Νύσσης, και Ναζιανζού) και Βασιλείου, «έχουσα ώτα ακούειν», άκουσε το καινό άγγελμα που είχε στον κόσμο κομίσει ο Χριστός: Που ουδέν άλλο ήταν παρά πρόταση «νέου τρόπου αναζήτησης του αληθούς».

Εκείνου ακριβώς, που ανέκαθεν, εκζητούσε η ελληνική φιλοσοφία! 

(Η «άλλη» κατά τον Κλήμη, Παλαιά Διαθήκη...)

Όντως: Εκείνο που οι Πατέρες μετέφεραν στον τότε παρηκμασμένο ελληνικό κόσμο, ώστε αφυπνιζόμενος να γεννήσει και τον νέο μεγάλο πολιτισμό του, ήταν απλώς τον «άνωθεν» καινό τρόπο βίου, καινούργια δηλαδή «μέθοδο» αναζήτησης του αληθούς, ώστε και πάλι να αληθεύει (να «αξίζει» να τον ζεις) ο βίος.

Διότι φιλόσοφος η θεολογία των Πατέρων εκείνων, «είδε» πρώτον, ότι δεν είναι κάποια νέα θρησκεία, καλύτερη ενδεχομένως από άλλες, που έφερε στον κόσμο ο Χριστός.

Αγγέλλοντας ευθέως ότι, «εγώ ειμί η αλήθεια», έδειχνε στον άνθρωπο της πτώσης ("τω πτωχεύσαντι Αδάμ", κατά τον υμνωδό των ημερών), τον τρόπο αναζήτησης για ό,τι αποτελούσε την αλήθεια, όπως τον καταδείκνυε η επί γης παρουσία του και μόνο: Πώς, ελεύθερος πια από οποιαδήποτε έξωθεν προϋπάρχουσα αναγκαιότητα, αυτός ο Θεός μπορεί να ενεργεί στο άχρονο είναι του, ώστε να «υπάρξει» και ως έγχρονος άνθρωπος.

Και δεύτερο, η ίδια τριαδική θεολογία τους, «είδε» τον νέο τρόπο του «κοινωνείν», στην «κοινωνία» των τριών προσώπων, όπου μπορεί «ελεύθερα» να υποστασιάζει το είναι του ο «τριαδικός» πια Θεός.(1)

Το «κοινωνείν» όμως, θυμίζω, υπήρξε πρώτιστο αίτημα της ελληνικής φιλοσοφίας.
Και καλώς γνώριζαν, οι μέτοχοι φιλοσοφίας Πατέρες, αυτή την πρωταρχή του ελληνικού βίου, όπως την διατύπωσε άλλωστε ο προσωκρατικός Ηράκλειτος, εκ των «πατριαρχών» της ελληνικής φιλοσοφίας, με το ρήμα του: «Κοινωνούμεν άρα αληθεύομεν»!(2)

Εκείνο συνεπώς που πρόσφεραν στον ελληνικό κόσμο οι καππαδόκες Πατέρες, δεν είναι η εκθεμελίωση τάχα του πανάρχαιου πολιτισμού τους (τι λόγος, - απότοκο βεβαίως της περί την ουσία ενός πολιτισμού τεσσάρων χιλιετιών, σύγχρονης ημιμάθειας...), αλλά η επένδυση του ίδιου ελληνικού τρόπου, με αναγεννημένο απλώς ζωοποιό περίβλημα. 

Απλή δε επισκόπηση αυτού του βίου, στον τρόπο που τον παρουσιάζει η επίκαιρη υμνωδία των ημερών, καλώς φωτίζει το γεγονός.

Παράδειγμα ο «δήμος»! 

Κεντρική έννοια του παλαιόθεν ελληνικού πολιτικού βίου, αλλά και πανάρχαιος τόπος (και τρόπος) συγκρότησης των Ελλήνων σε κοινή συμβίωση: 

Παρότι μάλιστα είχε κατά καιρούς και τόπους ποικίλες ονομασίες, παρέμεινε ως νόημα αναλλοίωτος, ως και τα πρώτα χρόνια της εθνικής απελευθέρωσης του 1821.

Μέχρι δηλαδή, που οι «διαφωτισμένοι» της Οθωνικής λαίλαπας, κατάργησαν (δια νόμου...) τα «ελληνικά κοινά»!

Η λέξη (που απαντάται, και πριν από τον Όμηρο στις πινακίδες της Δήλου, με γραμμική γραφή Β’), προϋπάρχει ως τρόπος βίου και σε όλα τα ελληνικά πολιτεύματα, βασιλείας, αριστοκρατίας ή δημοκρατίας. 

Άλλωστε δημοκρατικό πολίτευμα δεν σημαίνει διαφορετική «συγκρότηση» του κοινού βίου, αλλά απλώς ότι την εξουσία εκεί την ασκεί αυτός ο ίδιος ο δήμος.

Ακριβέστερα μιλώντας, στα δημοκρατικά αυτά πολιτεύματα την εξουσία ασκεί το σύνολο των δήμων της ίδιας πόλης. Οι οποίοι βεβαίως (και αυτό το κρίσιμο είναι που ο Ηράκλειτος είχε κατά νου), ως αυτοτελείς μονάδες της ήσαν ιδίως ολιγάνθρωπες. (Η Αθήνα είχε 100 δήμους, μαρτυρεί ο Ηρόδοτος, αργότερα έφτασαν τους 174, όπως αναφέρει ο Στράβων).

Ουσιώδες είναι ότι συνιστούσαν αυτοδιοίκητες πολιτικές οντότητες, ρυθμίζουσες αυτοτελώς «τα του οίκου τους».

Αυτών των δήμων εκπρόσωποι (που στην Αχαϊκή εποχή λέγονταν, σημειωτέον, πρόκριτοι) είναι που αποτελούσαν την κοινή συνέλευση των πολιτών (την εκκλησία, καλούμενη στις ιωνικές, αλία - και απέλλα στις δωρικές πόλεις) όπου ως βουλή πια, είτε στα δημοκρατικά πολιτεύματα, έπαιρναν αποφάσεις («έδοξε τη βουλή και τω δήμω»), είτε συμβούλευαν τον Βασιλιά, στα ολιγαρχικά. 

Ας υπομνησθεί τέλος, ότι στους δήμους εκείνους ασκείτο ξεχωριστός θρησκευτικός βίος, όπως και λατρεία στον τοπικό προστάτη θεό.

Αυτός λοιπόν ο ελληνικός συλλογικός «τρόπος», εξακολουθούσε να ασκείται και στη διάρκεια των έντεκα αιώνων του 4ου εκείνου πολιτισμού, επενδυμένος όμως «νεοποιημένο» ζωοποιό περίβλημα: 

Αντί δηλαδή του δήμου, η ενορία, και αντί του προστάτη θεού, ο προστάτης Άγιος, στον οποίο αφιερωνόταν ο οικείος ναός, τώρα πια Εκκλησία (όχι του δήμου, αλλά της ενορίας), γύρω από την οποία ασκείτο ο ίδιος κοινός των Ελλήνων τρόπος βίου, και ανάλογης κατά καιρούς, αυτοδιοίκησης.

Ο ίδιος αυτός τρόπος επέζησε (ζωοποιών φυσικά τους υπόδουλους Έλληνες) στα μακρά χρόνια της τουρκοκρατίας. Όπου, υπενθυμίζεται επίσης, οι αντιπρόσωποι ονομάζονταν πάλι (όπως και στην Αχαϊκή εποχή!) πρόκριτοι...

Αυτός ακριβώς ο «εν δήμω» ελληνικός τρόπος βίου, είναι που σηματοδοτείται και στην υμνολογία των ημερών, όταν για παράδειγμα, ο βυζαντινός υμνωδός λέει στα Ευλογητάρια της Μεγάλης Παρασκευής:

«Των αγγέλων ο δήμος κατεπλάγη ορών σε εν νεκροίς λογισθέντα...».

Για την νοο-τροπία του βυζαντινού Έλληνα, και οι άγγελοι ακόμα συγκροτούνε δήμο!
«Νοοτροπία» που βρίσκεται σ’ ολόκληρη την υμνωδία του Τριωδίου:
Στον Όρθρο της δεύτερης Κυριακής των Νηστειών, όπου τιμάται η μνήμη του Γρηγορίου Παλαμά, -ελληνικότητας σημειολογικό επίσης γεγονός (3), ο υμνωδός λέει για τον τιμώμενο Άγιο «...και νυν των μακαρίων, συνευφραίνη τοις δήμοις...»,

και πιο κάτω αγγέλλει ότι την λαμπρότητά του, 

«...εθαύμασαν Αγγέλων, και ανθρώπων οι δήμοι...»

Τέτοιας ελληνικότητας κορυφοβατούσα στιχουργία, αγνοημένη, κρύβεται στη βυζαντινή μας υμνογραφία. Ποιος αλήθεια φωτισμένος Άρχων, όπως έλεγε ο Ιωάννης Σακελλαρίδης, θα την βγάλει από το βαθύ σκοτάδι του όρθρου...

-------

(1) Ό,τι δηλαδή αδυνατεί να κατανοήσει η απλουστευτική διάνοια των μη ελληνότροπων μονοφυσιτών, είτε του Χριστιανισμού, αλλά και του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ.

(2) Άλλωστε και ο Γρηγόριος ο Νανζιανζινός είπε:
"Από την ελληνική παιδεία, κρατήσαμε ό,τι είναι έρευνα και θεωρία του αληθούς".                                                                                

(3) Κατά το ότι βεβαίως, και στη διάρκεια της Ησυχαστικής Έριδας, ο προσωπικός και  γιγάντιος αγώνας του Παλαμά εναντίον της νοησιαρχίας, που στην ουσία «ευαγγελίζονταν» οι αποκαλούμενοι «Ενωτικοί», είναι που συντήρησε το Έθνος μας, ώστε συμπαγές και συνασπισμένο γύρω από την Ορθοδοξία του, να διατηρήσει στα μακρά χρόνια της δουλείας, και την ελληνικότητα της νοο-τροπίας του...

-------

Η ζωγραφική παράσταση που πλαισιώνει τη σελίδα ("Ιωνική δωδεκάπολις") αποτελεί τμήμα των τοιχογραφιών που φιλοτέχνησε ο Φώτης Κόντογλου, το 1938, στις αίθουσες του Δημαρχείου Αθηνών.

antifono – [2fA]

"Φωτο-Κάλυμνος στην Αθήνα"

Τριήμερη Φωτογραφική έκθεση με θέμα την Κάλυμνο, στην Αθήνα

- Σταθμός «Ακρόπολη» του μετρό
- Δευτέρα 30 Μαΐου έως και Τετάρτη 1η Ιουνίου

από την Sunlight Photography

 

kalymnosnews – [2fA]

"Άνεμε.. φεγγαράκι μου.. "

Νικηφόρος Βρεττάκος  "Πικραμένος αναχωρητής"  

-  από «ΤΑ ΘΟΛΑ ΠΟΤΑΜΙΑ»  [1950]

Θα φύγω σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό
λιθάρι
να στήσω το κρεβάτι μου κοντά στη
νερομάνα
του κόσμου που βροντοχτυπούν φλέβες χοντρές του
ήλιου,
ν' απλώσω εκεί την πίκρα μου, να λειώσει όπως το
χιόνι.

Μην πιάνεσαι απ' τους ώμους μου και με
στριφογυρίζεις
άνεμε, φεγγαράκι μου
καλέ μ’
αυγερινέ μου!

….

[2fA]

"Η Ντροπή της Ευρώπης "

Günter Grass  (1927-2015)  -  Nobel Λογοτεχνίας 1999
"Η φωνή της συνείδησης της μεταπολεμικής Γερμανίας"

Στις 26 Μαΐου 2012, η εφημερίδα Καθημερινή και η Süddeutsche Zeitung δημοσίευσαν σε παγκόσμια αποκλειστικότητα το ακόλουθο ποίημα:

Γκύντερ Γκρας  -  Η ΝΤΡΟΠΉ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ 

Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές·
κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.

Όσα Εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες,
τώρα θα καταλυθούν και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.

Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα·
κι Εσύ, αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.

Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της κοσμεί Μουσεία:
η λεία που Εσύ φυλάττεις.

Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη
με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.

Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της,
κάποτε από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.

Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμων εξουσία
ολοένα και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.

Σ' Εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη,
και σ' όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.

Όμως έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του,
όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.

Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων·
όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ως επάνω.

Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί,
που τον Όλυμπο τους η δική Σου θέληση ζητάει ν' απαλλοτριώσει.

Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα που το πνεύμα της,
Εσένα Ευρώπη, δημιούργησε.

(Μετάφραση: Πατρίτσια Αδαμοπούλου)

kathimerini – Google - wikipedia

[2fA]

"Ο Πέτρος Γκουερέν "

Μια ιστορία από τον Ανατόλ Φρανς

Ο Πέτρος Γκουερέν ήταν σπουδαίος κλόουν.
Τα χρόνια όμως πέρασαν, γέρασε και δεν έβρισκε πια δουλειά.
Απελπισμένος και για να μην πεθάνει της πείνας, πήρε τον δρόμο για ένα κοντινό μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία.

Ίσως οι καλόγεροι να τον φιλοξενούσαν για λίγο.

Πραγματικά, ο ηγούμενος τον κράτησε εκεί, για να κάνει κάποιο θέλημα.
Ο Πέτρος χάρηκε.

Κι ήθελε να ευχαριστήσει την Παναγία γι' αυτό.

Δεν ήξερε όμως γράμματα, για να μπορεί να διαβάζει στα μεγάλα βιβλία και να της ψέλνει ύμνους, όπως οι καλόγεροι. Αλλά κάτι σκέφτηκε να κάνει κι αυτός...

Κι ένα μεσημέρι, που οι καλόγεροι ησύχαζαν στα κελιά τους, ο Πέτρος χάθηκε. 

Ο ηγούμενος, θέλοντας να τον στείλει σε κάποιο θέλημα, έψαξε να τον βρει. 

Τον γύρεψε παντού μα δεν φαινόταν πουθενά.

Κάποια στιγμή πέρασε και μπροστά απ' τη δυτική πόρτα της εκκλησίας κι απ' το μεγάλο τζάμι της έριξε μία γρήγορη ματιά μέσα στην εκκλησία.

Και τι να δει! Ο Πέτρος ήταν μπρος στη μεγάλη εικόνα της Παναγίας κι έκανε τούμπες και χίλια δύο ακροβατικά.

Μια περπατούσε με τα χέρια, μια ισορροπούσε μόνο πάνω στο ένα χέρι και μια κυλούσε στηριγμένος στις άκρες των ποδιών και των χεριών σαν τροχός.

Ο ηγούμενος αναστατώθηκε απ' αυτά που έβλεπε.
Τα πέρασε για μεγάλη ασέβεια κι ήταν έτοιμος να του βάλει τις φωνές.
Ήταν ακριβώς η στιγμή, που ο Πέτρος, ακουμπώντας μόνο πάνω στο κεφάλι του, έπαιζε στα πόδια του, τα γυρισμένα προς τα πάνω, το παλιό του μπαστούνι των κλόουν.
Κι είχε αναψοκοκκινίσει το γέρικο πρόσωπό του κι είχαν φουσκώσει οι φλέβες του λαιμού του και ποτάμι έτρεχε ο ιδρώτας από το μέτωπό του.

Έτοιμος ήταν να του βάλει τις φωνές ο ηγούμενος.

Μα εκείνη τη στιγμή φάνηκε η Παναγία εκεί από τη μεγάλη εικόνα ν' απλώνει το χέρι της, να σκύβει και με την άκρη του μανδύα της να σκουπίζει τον ιδρώτα από το πρόσωπο του Πέτρου.

Ανατρίχιασε ο ηγούμενος. 

Γονάτισε, σταυροκοπήθηκε και ψιθύρισε τρέμοντας:

- Συγχώρεσε με, Παναγία μου. Εσύ ξέρεις, ποιος σε τιμά και σε δοξάζει καλύτερα... 

db – [2fA]

"Το λουλούδι του Ολύμπου "

-  Jankaea heldreichii  -

Η Γιανκέα, το χαρακτηριστικό μικρό μοβ λουλούδι που φύεται στον Όλυμπο, δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο.

Βρίσκεται σε βράχια και σκιερά μέρη με υγρασία, κοντά σε ρέματα στις βόρειες και στις ανατολικές πλαγιές του βουνού και σε υψόμετρο μεταξύ των 350 και 2400 μέτρων (πιο διαδεδομένη γύρω στα 1500 μέτρα).

Ανθίζει από τις αρχές ή τα μέσα Μαΐου, ενώ στα υψηλότερα σημεία μέχρι και τις αρχές του Αυγούστου.

- Στην χλωρίδα του Ολύμπου περιλαμβάνονται περισσότερα από 1.500 είδη φυτών, ένας παράδεισος για τους επισκέπτες και τους ειδικούς επιστήμονες.

destora – botanologia

[2fA]

Πού και πότε.. - 37

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

ΤΟ ΞΕΦΥΛΛΙΣΜΑ

Μην πεις ούτε λέξη
όλα τα κρατάς σαν χτες
κάθε Μάη κάθε μέρα
κλειδωμένα καλά
μ’ ένα κόμπο στο λαιμό
σαν να μην υπήρξαν -
όμως είναι εκεί σαν μια σελίδα που γύρισε
με ζωντανή εικόνα
μέχρι το τέλος

Kαι πάλι λες πού και πότε
και ρωτάς
ενώ όλα τα ξέρεις
όλα τα θυμάσαι
σαν τη σελίδα που επιστρέφει
και περιμένεις πάντα
πως κάποτε θα ξαναδείς
σ’ ένα γρήγορο ξεφύλλισμα
τάχα βιαστικό
τάχα φευγαλέο…

Μ[2φΑ]

"Όσιος Συμεών "

Συμεών Οσίου του Θαυμαστορείτου

Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου  -  "Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού" 
(Τόμος Γ´, Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Tω αυτώ μηνί KΔ΄, μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Συμεών του εν τω Θαυμαστώ όρει.

Θαυμαστόν ώκει πριν Συμεών γης όρος,
Πόλου δε πανθαύμαστον οικεί νυν όρος.
Eικάδι ένθα νόες Συμεών μόλεν αμφί τετάρτη.

O Όσιος και Θαυματουργός Συμεών, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Iουστίνου του δευτέρου, εν έτει φοδ΄ [574]. Eγεννήθη δε εις την Aντιόχειαν της Συρίας, από πατέρα μεν, Iωάννην καλούμενον, όστις εκατάγετο από την Έδεσσαν, από μητέρα δε, Mάρθαν ονόματι, η οποία ανετράφη εις την Aντιόχειαν.

Tα δε περί αυτού λεγόμενα, όλα είναι θαυμαστά, και ανώτερα των όρων της ανθρωπίνης φύσεως, τόσον εκείνα, οπού συνέβησαν θεόθεν εις αυτόν, όσον και εκείνα οπού αυτός εποίησε.

Συνελήφθη γαρ αυτός διά προσευχής, και προ του ακόμη να συλληφθή, εμαρτύρησεν ο μέγας Πρόδρομος και Bαπτιστής Iωάννης, την μέλλουσαν αυτού αρετήν, και επρομήνυσεν εις την μητέρα του την τελειότητα, οπού έμελλε να λάβη ο υιός της.
Aφ’ ου δε εγεννήθη, τελείως δεν εβύζασε το αριστερόν βυζί της μητρός του.
Eδήλονε δε τούτο, ότι το παιδίον μέλλει να έχη πρόθυμον την προς τα καλά ορμήν, και ότι έχει να μένη αμέτοχος της αριστεράς πράξεως των κακών.

Όταν δε έγινε χρόνων έξ, εν ω καιρώ διά το ατελές της ηλικίας, αμελούσι τα παιδία, και φέρονται ευκόλως εις τα τυχόντα πράγματα, τότε ο θεόσοφος ούτος παίς, καταφρονήσας όλα τα εν ποσίν αυτού γήινα πράγματα, επήγεν εις το βουνόν, και ευθύς εμεταχειρίσθη μίαν τόσον σκληράν ζωήν και δίαιταν, η οποία μόλις και μετά βίας συνειθίζει να αποκτάται ύστερα από χρόνους πολλούς, και από άνδρας ηλικιωμένους.

Όθεν δια την προθυμίαν και ζωήν του ταύτην, είδε πολλάς θεϊκάς και αγγελικάς εμφανείας και οπτασίας, αι οποίαι εδίδασκον αυτόν εκείνα, οπού έπρεπε να πράξη, ήτοι το να προτιμά μεν πάντοτε τα καλά και τας αρετάς, να φεύγη δε και να μισή τα κακά και τας αμαρτίας.

Kαι λοιπόν εν τω σώματι ευρισκόμενος ο αοίδιμος Συμεών, υπερέβη τα του σώματος φυσικά και συστατικά ιδιώματα, επειδή πλέον δεν ετρέφετο με ανθρώπινον φαγητόν, αλλά με τροφήν άφθαρτον, η οποία εφέρετο εις αυτόν από τον Oυρανόν, έως της διά του θανάτου αυτού αναλύσεως.

Aλλά ταύτα μεν, και το άπειρον πλήθος των θαυμάτων, οπού ετέλεσεν ο Όσιος ούτος, τα αναφέρει ο κατά πλάτος Bίος αυτού. Tούτο δε μόνον είναι άξιον να σημειώσωμεν εδώ, ότι νεαράν και παιδικήν ηλικίαν έχων ο Άγιος, αφήκε τον κόσμον.

Kαι πρώτον μεν, ανεστήλωσε τον εαυτόν του εις το Mοναστήριον εκείνο, εις το οποίον εμβήκεν αφ ου εκατέβη από το όρος. Eις το όρος δε, πρώτος αυτός ανέβη και έμεινεν εκεί χρόνους εξ. Έπειτα ανέβη επάνω εις τον στύλον, και εστάθη εις αυτόν χρόνους δεκαοκτώ.

Πηγαίνωντας δε εις το Θαυμαστόν όρος, έμεινε δέκα χρόνους επάνω εις ένα τόπον, ο οποίος ήτον υψηλός με ξηράς πέτρας. Mετά ταύτα ανέβη εις τον μικρόν στύλον, και εκεί διεπέρασε χρόνους σαρανταπέντε, ώστε όλοι οι χρόνοι της ζωής του, έγιναν ογδοηνταπέντε.

Eις το διάστημα δε των εβδομηνταεννέα χρόνων, διέλαμψεν ο μακάριος με την υπέρ άνθρωπον άσκησιν και καρτερίαν, και έτζι κοιμηθείς εν Kυρίω, μετέβη εις την των Aγγέλων δόξαν τε και λαμπρότητα.

(Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις την Kαλοκαιρινήν)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1. Σημείωσαι, ότι ο Άγιος Iσαάκ προς τούτον τον θαυματουργόν Συμεώνην επιστέλλει την ωφελιμωτάτην εκείνην τετάρτην αυτού επιστολήν, ως θέλουσί τινες. 

O ελληνικός Bίος του Oσίου ευρίσκεται εν τη Iερά Mονή των Iβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Eυλογητός ο Θεός· αυτόν γαρ ευλογείν άξιον».

snhell – saint - diakonima

[2fA]

"Παραμύθι στο γιο μου "

-  του Ναζίμ Χικμέτ

Μια φορά κι έναν καιρό γιε μου, μια χρονιά απ’ όλες τις χρονιές,
σε μια χώρα, ζούσε ένας άνθρωπος με άσπρα γένια που ήξερε πολλά,
πιο πολλά από την καλοσύνη που ’χε στην ψυχή του,
και η καλοσύνη της ψυχής του ήτανε πιο πλατιά από τη γνώση του.

Σ’ αυτήν τη χώρα λοιπόν γιε μου, που ζούσε ο άνθρωπος με την άσπρη
γενειάδα, στην πιο μεγάλη πόλη είχανε στήσει ένα άγαλμα.
Το άγαλμα που λέμε, είχε μάτια αστραφτερά φτιασμένα από πέτρες
πολύτιμες, τα μαλλιά του από ατόφιο ασήμι,
η κορμοστασιά του από απείραγο χρυσάφι
και το μπόι του ίσια με δυο χιλιάδων ανθρώπων.

Οι συντοπίτες του ανθρώπου μας με την άσπρη γενειάδα, που όπως είπαμε
η γνώση του ήτανε πάνω από την καλοσύνη του και η καλοσύνη του πάνω
από τη γνώση του, πιστεύανε και προσκυνούσανε σ’ αυτό το άγαλμα.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, πιστεύανε πως το άγαλμα που λέμε,
έδινε και την καλοσύνη και την κακία, και την καλή και την κακή
σοδειά, και την ομορφιά και την ασκήμια κι όλα.

Μόνο ο άνθρωπος μας με την άσπρη γενειάδα δεν πίστευε σ’ αυτά.
Στην αρχή, αυτή του την απιστία την έκρυβε μέσα του. Με τον καιρό όμως
το μυστικό του μεγάλωνε, ώσπου έγινε μέσα του μια μεγάλη πέτρα
που του βάραινε την ψυχή.
Ε, δεν άντεξε και μια μέρα, τρέχει εκεί που ήτανε στημένο τ’ άγαλμα
και φωνάζει στους συντοπίτες του: 

- Καλοί μου συντοπίτες, γιατί πιστεύετε σ’ αυτό το άγαλμα
με τ’ αστραφτερά μάτια και τη μαλαματένια κορμοστασιά;
Αυτό, εσείς το φτιάσατε και το στήσατε εδώ.
Με το μυαλό σας και με τα χέρια σας. Και τώρα στέκεστε μπροστά του
λες κι είναι τούτο ο δημιουργός του μυαλού και των χεριών σας!

Εγώ σας λέω: πέρα από κείνο που δεν φαίνεται, που ’ναι αιώνιο
μα και που αλλάζει ασταμάτητα, πέρα από το πλάσμα που δεν πλάστηκε,
δεν υπάρχει τίποτα που πρέπει να πιστεύετε.
Γκρεμίστε τούτο το άγαλμα, συντοπίτες μου!

Σαν ακούσανε τα λόγια του ανθρώπου, που η γνώση του ήτανε πάνω
από την καλοσύνη του και η καλοσύνη του πάνω από τη γνώση του,
οι συντοπίτες του στην αρχή δεν καταλάβανε, ύστερα σαν καταλάβανε
τα χάσανε λίγο, ύστερα θύμωσαν και στο τέλος πήρανε πέτρες
από καταγής, γιε μου, και τον πετροβολήσανε.
Και όχι μόνο μια φορά.

Έλα όμως που αυτός δεν το έβαζε κάτω και δεν σώπαινε...
Αυτό που νόμιζε σωστό, αυτό που σκεφτότανε, το ’λεγε χωρίς να διστάζει,
κι όσο το ’λεγε και το ξανάλεγε τόσο η φωνή του δυνάμωνε,
κι όσο η φωνή του δυνάμωνε τόσο ένιωθε και πιο νέος.

Έτσι λοιπόν, γιε μου, ο άνθρωπος μας με την άσπρη γενειάδα
απόχτησε την αγέραστη νιότη κάτω απ’ τις πέτρες που πέφτανε βροχή.
Κείνοι που τον πετροβολούσανε γέρασαν, οι μέσες τους λύγισαν,
τα χέρια τους έτρεμαν και δεν μπορούσαν πια να προστατέψουν
την πίστη τους, τ’ άγαλμά τους.

Κι ο άνθρωπος μας που συναπάντησε την αιώνια πίστη,
αυτός που η γνώση του ήτανε πάνω από την καλοσύνη του
και η καλοσύνη του πάνω από την γνώση του,
αυτός που η ψυχή του ήτανε πάνω από τη γνώση του
και η γνώση του κι απ’ την ψυχή του πιο γενναία, γκρέμισε
μόνο με μια γροθιά το άγαλμα που ’χε το ύψος χιλιάδων ανθρώπων.

Κι εσύ, γιε μου, σαν δεν διστάζεις να λες πως δεν πιστεύεις σ’ αυτό
που δεν πίστεψες ποτέ, σαν δεν κιοτέψεις τότε που θα σε πετροβολάνε
γι’ αυτό που πιστεύεις, κι εσύ τότε, σαν τον άνθρωπο που ζούσε κάποτε
σε κείνη τη χώρα, που η καλοσύνη του ήτανε πάνω από τη γνώση του
και η γνώση του πάνω από την καλοσύνη του,
τότε θα φτάσεις στη αιώνια νιότη, γιε μου...

doctv – [2fA]

"Το νόημα της ησυχίας "

Απόσπασμα από το Γεροντικό

Σε έναν ερημίτη έφτασαν μια μέρα κάποιοι επισκέπτες.
Τον ρώτησαν:
- Τι νόημα έχει η ζωή σου στην ησυχία;

Ο μοναχός εκείνη τη στιγμή έβγαζε νερό από το πηγάδι.
Είπε:
- Κοιτάξτε στο πηγάδι! Τι βλέπετε στο νερό;

Εκείνοι κοίταξαν:
- Τίποτα… νερό.

Για λίγο κανείς τους δεν μιλούσε. Μετά, ο μοναχός τους είπε ξανά:
- Κοιτάξτε πάλι στο πηγάδι! Τι βλέπετε;

Εκείνοι κοίταξαν πάλι κάτω.
- Ναι, τώρα βλέπουμε τα πρόσωπά μας.

Και ο μοναχός απάντησε:
- Πριν, το νερό ήταν ταραγμένο. Τώρα είναι ήρεμο.
Αυτή είναι και η εμπειρία της ησυχίας. Βλέπεις τον εαυτό σου!

vimaorthodoxias – [2fA]

"Υπάρχει ελπίδα, Αββά; "

- Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ -

Όλη η τέχνη είναι αυτή ακριβώς:
Είτε περπατάς, είτε κάθεσαι, είτε στέκεσαι, είτε εργάζεσαι,
είτε βρίσκεσαι στην εκκλησία,
άσε τη προσευχή αυτή να γλιστρήσει από τα χείλη σου
“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με”
με τη προσευχή αυτή στην καρδιά σου, θα βρεις εσωτερική ειρήνη
και γαλήνη σώματος και ψυχής.


- Όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ -

Η ευχή του Ιησού είναι εργασία κοινή των αγγέλων και των ανθρώπων.
Με την προσευχή αυτή οι άνθρωποι πλησιάζουν σύντομα την ζωή των αγγέλων.
Η ευχή είναι η πηγή όλων των καλών έργων και αρετών
και εξορίζει μακριά από τον άνθρωπο τα σκοτεινά πάθη.
Σε σύντομο χρόνο κάνει τον άνθρωπο ικανό να αποκτήσει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Απόκτησε την, και πριν πεθάνεις θα αποκτήσεις ψυχή Αγγελική.
Η ευχή, είναι θεϊκή αγαλλίαση.
Κανένα άλλο πνευματικό όπλο δε μπορεί να αναχαιτίσει τόσο αποτελεσματικά
τους δαίμονες. Τους κατακαίει, όπως η φωτιά τα βάτα.


- Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα -

Η ευχή μας φέρνει κοντά στον Χριστό.
Κάποτε μου ήρθε (να εξομολογηθεί) ένας μεγαλόσχημος. Μου είπε:

- Έχω φθάσει Αββά, σε απόγνωση. Δεν βλέπω καμιά αλλαγή στο καλύτερο.
Πως θα βελτιωθώ; Πώς θα πεθάνω για την αμαρτία;
Αισθάνομαι την πλήρη αδυναμία μου. Υπάρχει άραγε ελπίδα σωτηρίας;

- Βεβαίως υπάρχει. Λέγε όσο πιο πολύ μπορείς την ευχή.
Και άφησε τα πάντα στα χέρια του θεού.
Και ποια η ωφέλεια από την ευχή όταν δεν συμμετέχει ο νους και η καρδιά;
Τεράστια ωφέλεια.

Είναι γνωστό ότι η «ευχή» έχει πολλές βαθμίδες:
από την απλή προφορά των λέξεων της «ευχής» μέχρι την «ευχή»
την θαυματουργική.
Μα έστω και στην κατώτατη βαθμίδα να βρισκόμαστε και αυτό για μας
είναι ψυχικά πολύ ωφέλιμο και σωτήριο.

Από τον άνθρωπο που λέγει την «ευχή» φεύγουν οι δυνάμεις του εχθρού μας.
Και ο άνθρωπος αυτός γρήγορα ή αργά οπωσδήποτε θα σωθεί.

- Αναστήθηκα! Αναστέναξε ο Μεγαλόσχημος.
Από δω και πέρα δεν πρόκειται πια να πέσω σε ακηδία και απόγνωση.

Το λέγω λοιπόν και το επαναλαμβάνω: λέτε την «ευχή».
Έστω και μόνο με το στόμα. Και ο Κύριος δεν θα σας αφήσει.

GT – [2fA]