"Τον καιρό της πανδημίας "

 

π. Βασίλειος Χριστοδούλου
["Σημειώσεις από την ερημιά του Θεού", εκδ. Γρηγόρη]

…  Δίχως λοιπόν την ικανότητα να κυνηγάς τον Θεό στην καθημερινότητά σου -αφού τελικά αυτό το κυνήγι με πάμπολλους τρόπους είναι η κοινωνία με τον Θεό (η εύρεση δηλ. του Θεού)- ήταν φυσικό επόμενο στην προσωρινή απουσία της λειτουργικής ζωής, να πάθουμε πανικό (μιλώ για πανικό και όχι για την φυσιολογικά αναμενόμενη στενοχώρια), θεωρώντας πως ο Θεός πεθαίνει.

Δεν πεθαίνει ο Θεός, η αλήθεια μας είναι που ζωντανεύει.

Μια αλήθεια που χρόνια ολόκληρα ναρκωμένη την είχαμε, και αρχίζει να μας μιλά για το τεράστιο κενό που χάσκει ανάμεσα σ’ εμάς και στον Θεό.

Αλλά δεν θέλουμε και τώρα μάλλον να την ακούσουμε.

Μια αλήθεια που επισημαίνει ένα τεράστιο εκκλησιολογικό πρόβλημα -βόμβα πολλαπλών διαστάσεων, που υπάρχει στον πυρήνα της Εκκλησίας και που οι περισσότεροι καμωνόμαστε πως δεν υφίσταται.

Η εκτροπή των Μυστηρίων σε θεαματικές τελετές.

Η ακύρωση στην πράξη του μυστηρίου της Σύναξης, της συγκρότησης του εκκλησιαστικού σώματος.

Η ταύτιση του Θεού με την τελετουργία και το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της απουσίας ουσιαστικής σχέσης μαζί Του.

 

Ελένη – 2φΑ

                                                           

Share