"Γινόμαστε αληθέστεροι.. "

 

Γέροντας Αιμιλιανός  -  Με τον νέο χρόνο γινόμαστε αληθέστεροι και όχι συμβατικώτεροι!
(Επιμέλεια: Στέλιος Κούκος)

…  Τα πολλά χρόνια είναι δωρεά του Θεού, όμως οι μοναχοί δεν τα βλέπουν σαν κάτι αγαθό – απλώς τα βιώνουν κατά την μοναχική πολιτεία τους.
Οι παλαιότεροι μοναχοί ζούσαν ακόμη περισσότερα χρόνια.
Η δική μιας γενιά έχει καλύτερους όρους διαβιώσεως, αλλά είναι εξακριβωμένο και βεβαιωμένο ότι, όσο κανείς ενδιαφέρεται για την υγεία του, τόσο ασθενέστερος και ολιγοχρόνιος είναι.

Ο νέος ενιαυτός [η νέα χρονιά] δεν έχει καμιά σχέση ούτε και με τα αγαθά τα οποία εύχεται ο κόσμος. Για μας ο νέος χρόνος είναι, θα λέγαμε, ένας χρόνος λιγότερος στην ζωή μιας.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μεγαλώνομε άλλα ότι μικραίνομε κατά ένα χρόνο, με το να πλησιάζουμε όλο και περισσότερο να δούμε πρόσωπο προς πρόσωπο τον Θεό.

Η δική μας χαρά και θερμομέτρηση του χρόνου εξαρτάται από την σχέση μας με τον Θεό και από την παρουσία του στη ζωή μας.
Καθώς ο Θεός δίνει διαρκώς μαρτυρίες για τον εαυτό του, δεν υπάρχει άνθρωπος που, μελετώντας είτε την ιστορία του είτε την καρδιά του, δεν κατανοεί πόσον εγγύς είναι ο Κύριος.

Ο Κύριος συγκαταβάς μας κατέστησε συμμέτοχους της Θεανθρωπίνης ζωής του, επομένως εισερχομένους και εξερχομένους μαζί του στην ζωή μας.
Ο Κύριος έγινε αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής μας.
Ο Θεός μας έπλασε έτσι, ώστε να μπορούμε να τον περιέχουμε.

Ως εκ τούτου, δεν μπορούμε ποτέ να αναλογισθούμε τον εαυτό μας χωρίς τον Θεό μέσα μας, όχι απλώς μαζί μας.
Δεν είμαστε σωλήνες μέσα στους οποίους μπήκε κατά κάποιον τρόπο ενεργειακά ο Θεός, αλλά γινόμαστε θεοί.

Ζούμε πραγματικά, ανάλογα με το πόσο είμαστε μέτοχοι θείας παρουσίας, θείας ενεργείας, θείας ζωής.
«Εξαποστελείς το Πνεύμα σου και κτισθήσονται», λέγει ο Ψαλμωδός.
Ο Θεός μας εξαπέστειλε κάποτε το Πνεύμα του και έκτοτε παρέμεινε σύσκηνο, σύναιμο, θα λέγαμε σύσσωμο με την δική μας ύπαρξη.

Γι’ αυτό και ζούμε, όχι φορώντας τον Θεό, αλλά όντας οι ίδιοι θεοί.
Ενούμενοι μαζί του, εξιστάμεθα και γινόμαστε ό,τι είναι ο Θεός.
Επομένως, ο νέος χρόνος μας υπενθυμίζει τον συγκαταβάντα και περιτμηθέντα Θεόν, τον γενόμενον κατά πάντα όμοιον με μας, τον Θεό ο οποίος έγινε νήπιο, οκταήμερος, δωδεκαετής, τριακονταετής, έγινε ό,τι γίναμε και εμείς.

Ο Θεός είναι το περιεχόμενο του χρόνου μας, όπως θα είναι και της αιωνιότητας μας.
Γι’ αυτό εμείς μπορούμε να πούμε, ότι με τον νέο χρόνο -πόσο συμβατικός όρος για την ανθρώπινη ζωή!- γινόμαστε αληθέστεροι και όχι συμβατικότεροι.

pemptousia

db – 2fA

Share