"Φως και Δύναμη κι Αγάπη! "

 

Snegurochka: Η Κόρη του χιονιού...

"Novy God" αποκαλούν οι Ρώσοι την Πρωτοχρονιά.
Ο ερχομός του νέου έτους και το ξεκίνημα του εορτασμού σηματοδοτείται από το ρολόι του Κρεμλίνου που χτυπά δώδεκα φορές...
Είναι η ώρα που σύμφωνα με την παράδοση, ο Παππούς Παγετός φέρνει τα δώρα στα καλά παιδιά και τους τα μοιράζει ως τις πρώτες πρωινές ώρες της Πρωτομηνιάς του Νέου Χρόνου...
Βοηθό του σε αυτό το μοίρασμα χαράς έχει την εγγονή του, τη Νεράιδα του Χιονιού ή όπως την λένε οι σλαβικές φυλές, Σνεγκούροτσκα...

«Μια φορά κι ένα καιρό στη μακρινή, παγωμένη Ρωσία ζούσε ο Παγετός με τη γυναίκα του την Άνοιξη.
Περνούσαν τα χρόνια, μα δεν είχαν αποκτήσει παιδιά...
Μια μέρα λοιπόν, βγήκαν στο χιόνι κι έφτιαξαν ένα μικρό χιονανθρωπάκι.
Του έβαλαν ξανθά μαλλιά και του' βαψαν ρόδινα τα μάγουλα!
Το βάφτισαν Σνεγκούροτσκα, που στα ρώσικα σημαίνει "Κόρη του χιονιού"!

Το κοριτσάκι μεγάλωνε κι επιθυμούσε τη συντροφιά των κοινών θνητών!
Μια μέρα γνώρισε τον Λελ, ένα βοσκό, που της άρεσε πολύ, αλλά η καρδιά της που δεν ήταν ανθρώπινη, δεν μπορούσε ν' αγαπήσει...

Η μητέρα της την λυπήθηκε και της έδωσε αυτή τη δυνατότητα.
Έτσι, η κόρη του χιονιού άρχισε να νιώθει την καρδιά της να σκιρτά από αγάπη και να ζεσταίνεται...
Ταυτόχρονα όμως άρχισε να λιώνει και να εξατμίζεται σε ένα μικρό σύννεφο...»

Για αυτούς, που αγαπούν τα happy ends υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, όπου η Σνεγκούροτσκα όταν ερωτεύεται δεν πεθαίνει, αλλά γίνεται θνητή!

Μια ιστορία που διδάσκει πως η πραγματική ζωή βρίσκεται εκεί που φωλιάζει κι η Αγάπη. Εκεί που ο ήλιος της βλασταίνει καλοσύνες και φωτίζει κάθε ύπαρξη. Εκεί που υπάρχουν άνθρωποι με επιθυμίες, φόβους και ανάγκες.
Κυρίως ανάγκη για αγάπη και περιπέτεια με όποιο κόστος, ανάγκη για επικοινωνία και συντροφικότητα...

Η Σνεγκούροτσκα είναι χαρακτήρας πολλών λαϊκών ιστοριών πρωτοχρονιάτικης θεματολογίας (παρόλες τις αναφορές στην τελευταία χειμωνιάτικη νύχτα και την έναρξη της άνοιξης), μια θηλυκή φιγούρα που εμφανίζεται συχνά στη σλάβικη παγανιστική παράδοση κι έχει εμπνεύσει και μουσικούς καλλιτέχνες.

Ανάμεσά τους, τους ρώσους Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι και Ρίμσκι-Κόρσακωφ.

Ι. Ήταν άνοιξη του 1873, που το Θέατρο Μaly της Μόσχας έκλεισε για επισκευές κι αποφασίστηκε οι εμφανίσεις να γίνουν στο Θέατρο Μπολσόι.
Για την έναρξη των παραστάσεων η επιτροπή ανέθεσε στο ρώσο συγγραφέα, Αλεξάντρ Οστρόφσκι, να γράψει ένα κατάλληλο έργο, τη μουσική για το οποίο, κατόπιν αιτήματος του συγγραφέα, θα έγραφε ο Τσαϊκόφσκυ.
Τόσο ο δραματουργός όσο και ο συνθέτης εργάστηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό δίνοντας ένα αριστουργηματικό αποτέλεσμα.

Σε μια επιστολή του προς τη Ναντέζντα φον Μεκ γράφει ο συνθέτης:
"Τόσο πολύ μου αρέσει το έργο του Οστρόφσκι, που ολοκλήρωσα τη μουσική μέσα σε τρεις εβδομάδες, χωρίς να χρειάζεται να καταβάλω ιδιαίτερη προσπάθεια..."
Η πρεμιέρα είχε θριαμβευτική επιτυχία και οι ερμηνείες απέσπασαν διθυραμβικές κριτικές, όπως και η καθοδήγηση του Νικολάι Ρουμπινστάιν.

Η "Σνεγκούροτσκα" ήταν από τα πολύ αγαπημένα έργα του ρώσου μουσουργού.
Σε άλλη επιστολή του προς τη βαρώνη φον Μεκ το υπογραμμίζει:
"Η Κόρη του Χιονιού" είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου παιδί...
Ήταν άνοιξη, υπέροχη εποχή, όταν το συνέθετα κι ήμουν σε πολύ καλή διάθεση.
Πλησίαζε βλέπετε, το καλοκαίρι κι η περίοδος ξεγνοιασιάς.
Νομίζω ότι η μουσική μου είναι ποτισμένη με τις χαρές της άνοιξης που βίωνα τότε.."

ΙΙ. Στο έργο του Αλεξάντρ Οστρόφκι στηρίζεται και το λιμπρέτο της ομώνυμης τετράπρακτης όπερας που έγραψε ο Ρίμσκυ-Κόρσακωφ οκτώ χρόνια αργότερα και πρωτοπαρουσιάστηκε στο Θέατρο Μαριίνσκι της Αγίας Πετρούπολης.

Καθώς το παραμυθικό σενάριο πραγματεύεται την αντίθεση των αιώνιων δυνάμεων της φύσης και περιλαμβάνει αλληλεπιδράσεις μυθολογικών χαρακτήρων (Παγετού, Άνοιξης, Πνευμάτων του δάσους...) με πραγματικούς (άνθρωποι, Λελ) ή και φανταστικούς χαρακτήρες (Κόρη του χιονιού..) ο συνθέτης προσπάθησε να διακρίνει κάθε ομάδα με συγκεκριμένα μουσικά θέματα.
Παραδείγματος χάριν συνδέει τους κατοίκους της πόλης με μοτίβα από ρωσικά λαϊκά τραγούδια.

Σύμφωνα με τον αδερφό του Τσαϊκόφσκυ, Μόδεστο, ο Τσαϊκόφσκι είχε στεναχωρηθεί πάρα πολύ όταν έμαθε πως ο Κόρσακωφ είχε ασχοληθεί με το ίδιο έργο και του έγραψε:
"Πάω να σκάσω! Το θέμα είναι καθαρά κλεμμένο από το δικό μας.
Θλίβομαι βαθιά όταν σκέφτομαι πως ο Λελ στο τραγούδι του τραγουδάει τα ίδια λόγια πάνω σε διαφορετική μουσική.
Νοιώθω, λες και με το ζόρι έχουν αρπάξει κάτι δικό μου και αγαπημένο μου και το παρουσιάζουν στο κοινό με νέα λαμπερά ρούχα και μου' ρχεται να κλάψω!"

Το "Τραγούδι του Λελ", που αναφέρει ο Τσαϊκόφσκυ είναι η μελωδία που σαγηνεύει την Σνεγκούροτσκα και τής προξενεί την επιθυμία να γίνει και κείνη σαν τους θνητούς με καρδιά που ν' αγαπά..." ...μπορώ ν' ακούω τα τραγούδια του βοσκού μέρες και νύχτες. Ακούς και λιώνεις..."

Στην τελευταία Πράξη της όπερας όλοι συγκεντρώνονται να γιορτάσουν την Ημέρα του Ήλιου (Yarilo). Η Σνεγκούροτσκα και ο θνητός Μιζγκίρ δηλώνουν την αγάπη τους, όταν εμφανίζεται μια λαμπερή αχτίδα ηλιακού φωτός και η Κόρη του χιονιού αρχίζει να λιώνει.
Η δύναμη να αγαπάς είναι η πηγή του θανάτου της.

Ο Τσάρος ηρεμεί τους πανικόβλητους κατοίκους θυμίζοντάς τους πως αυτός ο θάνατος, αυτό το τέλος σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας, χαρμόσυνης, φωτεινής αρχής.
Ο χορός υμνεί το βασιλιά Ήλιο Γιαρίλο και του ζητά να ζεστάνει τις ανθρώπινες καρδιές με την αγάπη:

"Θαύμα περίεργο και μυστηριώδες!
Φως και δύναμη κι αγάπη!
Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο
πιο όμορφο από τον λαμπερό ήλιο!
Τον ήλιο της αγάπης!

Ω Γιαρίλο! Θεέ του φωτός,
Γέμισε τις καρδιές μας καλοκαίρι,
Φως και Δύναμη κι Αγάπη!"

Ο Κόρσακωφ κάποτε δήλωσε: "Όποιος δεν αγαπά τη "Σνεγκούροτσκά" μου δεν κατανοεί την τέχνη μου, άρα δεν κατανοεί και μένα..."

 

noteskaielpidamusicart – 2φΑ

                                                     

Share