"Ωρολόγιος χρόνος.. "

 

Οδυσσέας Ελύτης  -  Χρόνος δεσμώτης και χρόνος λυόμενος
[Ποιμαντική σκέψη της Εβδομάδος - της Νέας Χρονιάς!]

Τον εκλείσαμε σ’ ένα μικρό κουτί μεταλλικό που τ’ ονομάσαμε «ωρολόγιον», και ησυχάσαμε. Όμως αυτό το κλασικό τικ-τακ που απασχολούσε τους παλαιούς μυθιστοριογράφους μπορεί να ’ναι μέτρηση, μπορεί και διαμαρτυρία.
Τίνος είναι, ο ένας του άλλου, δεσμώτης;
Ποιός μας έδωσε το δικαίωμα να κάνουμε τον ήλιο τον ανίδεο μετρητή μας;
Και τι ’ναι τα ημερονύχτια; κέρματα που τα ρίχνεις σ’ έναν τρύπιο κουμπαρά;

Υπάρχουν, εν πρώτοις, οι εκατομμυριούχοι των βιωμάτων, που με απανωτές περιπέτειες, ταξίδια, γάμους, επιχειρήσεις, δολοπλοκίες, μυστικές συμφωνίες και τα παρόμοια ζητούν να τον γεμίσουν, να τον στουμπώσουν σε τέτοιο σημείο, που κυριολεκτικά να μη βρίσκει τρόπο να υποδηλώσει την παρουσία του· να ’ναι σαν να μην αφορά τουλάχιστον τη δική τους περίπτωση.

Στο άλλο άκρο υπάρχουν οι μοναχικές υπάρξεις, οι ασκητές, οι στυλίτες στο είδος τους, που του αρνούνται τροφή κι αισθάνονται ότι έτσι του έχουν αφαιρέσει κάθε υπόσταση· ότι ζούνε χωρίς να υπάγονται στους δικούς του νόμους.

Τέλος, υπάρχουμε κι εμείς οι άλλοι, που βαυκαλιζόμαστε προς στιγμήν με την ιδέα ότι εάν δεν υπήρχε ο χρόνος θα μπορούσαμε να ’μαστε οι αιώνιοι νεόνυμφοι μιας αγνώστου ταυτότητας ευτυχίας.
Ύστερα, το βάζουμε κάτω, και κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.

Χρειάζεται ν’ αποβάλεις το λίπος του τυπικού των καθημερινών σου αναγκών, καθώς και όλα τα ουδέτερα ή άχροα στοιχεία που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα σημαντικά της ζωής σου και τ’ αποδυναμώνουν, για να νιώσεις τις πραγματικές σου διαστάσεις.
Διαφορετικά, χάνεις τα μέτρα σου, περιπίπτεις από ’να σ’ άλλο αδιέξοδο, και στα ύστερα συνθηκολογείς.

Δέχεσαι να ενσαρκώνεις το περίφημο πρακτικό πνεύμα, που μπορεί να αποσπά τον έπαινο των δικών σου επειδή σου παρέχει πλουσιοπάροχα να φας και να πιείς, την ίδια στιγμή όμως σε προσβάλλει με τον ιό της πλήξης και της μοναξιάς.

 

πΖ – 2φΑ

                                     

Share